Balans

Mooi ding he! Een cadeau van mijn nichtje. Een apothekersweegschaal, echt fraai. Uit haar oude praktijk en nu staat dit schitterende kastje in ons mooie oude huis. In 'onze oude dame' zoals de vorige bewoonster dit huis noemt. Een 'oude dame die je met veel liefde mag bewonen'. En dat is ook zo, een oude dame, die af en toe kraakt. Dan valt de energie zomaar weg, of is er een kleine lekkage, tja, wat zou jij doen als je 225 jaar oud bent, en bent blootgesteld aan regenbuien zoals wij die kennen tegenwoordig. Tegen windstoten en stormen die namen krijgen, hoe sterk ben je dan nog. Welnu, onze oude dame is een echte van Loon, zo eentje die niks opgeeft en nooit opgeeft. En in dit huis is gezocht naar en gevonden, een balans. Een balans tussen werken, keihard bezig zijn met geld verdienen, bezig zijn met die prachtige begraafplaatsen of je inzetten voor wat dan ook, en vrij zijn. Ontspannen zijn, mogen genieten van de stilte, een goed boek, lekker lang het NRC lezen, of zomaar een filmpje kijken, terwijl de open haard lekker brandt. Schilderen in het atelier, de auto wassen, of de tuin voorzien van extra voeding, zodat straks de eikenbladhortensia en al die andere mooie hortensia's lekker bloeien en groeien. Heerlijk...die tuin. Nooit geweten, dat ik zo intens zou genieten van een tuin. Ondanks alles wat moet gebeuren, tegels van de groenaanslag ontdoen, schoonmaken, bemesten, kortom...best wat. Maar hoe lekker is dat. En op dit moment, met een heerlijk kopje Nespresso, een echt Brabants worstenbroodje (sorry voor al die mensen die vegetarisch zijn, het is zo lekker) zit ik te genieten aan onze keukentafel. En van het leven in 'onze oude dame'. Vrijdag was ik in Breskens, bij mijn nicht. Een heel fijne avond, met een diner in Etablissement 1880 in Groede. Om eigenlijk gewoon het leven weer te vieren. Mijn nicht is met pensioen gegaan, en die dag, was dit eigenlijk een feit. Praktijk verkocht, en vrij om nu haar geweldige huis, twee eigenlijk, af te gaan bouwen, en haar tuin nog mooier te maken, dan deze al is. En dit alles hebben wij gevierd. En toen ik huiswaarts ging zaterdag, met een auto vol prachtige cadeau's, en door dat mooie Zeeuwse land reed, voelde ik me volkomen in balans. Bijzonder vind ik, dat ik eigenlijk altijd wel in balans ben. Ongeacht wat ik doe. Of ik het nu druk heb, of niet, ik red me wel. En dit is ook wat ik ooit in 2008 in mijn boek schreef, nadat ik een remissie had bereikt 'ik red me wel'. En dit is mijn heilige geloof in het leven. Soms zit het mee, soms even tegen, maar als je dichtbij jezelf blijft, bij je kern, en je niet uit balans laat brengen, door alles wat er om je heen gebeurd en gebeuren mag, dan komt het wel goed. En eigenlijk is dat wel heel mooi. Het vertrouwen hebben in jezelf. In je persoonlijke kracht, in wie je bent en waar je voor staat. En dan kunnen stormen, boze invloeden soms, negativiteit, je niet raken. Dan blijf je bij jezelf, dan ben je in balans. En bijzonder juist op een moment waarop ik dit zo sterk voel, krijg ik dit prachtige kastje van mijn nicht, met die weegschaal erin. Fraai. Vandaag is een dag waarop niets gepland is, een dag, waarop het weer zal bepalen, wat ik ga doen. Wel naar buiten, of juist niet. Een prachtig boek, deel 6 van de 7 zussen, wacht mij al. Een boekje over Budapest, om me in te verdiepen, omdat we daar in maart naar toe gaan, en de tuin, die vraagt of ik haar wat wil verzorgen, kortom keuzes te over, en uiteindelijk mag ik alles zelf bepalen. Hoe fijn. Ik vind altijd dit soort dagen, gecombineerd met dagen waarop ik mag werken in Hilversum, erg fijn. De ruimte hebben, om mee te gaan met de flow van de dag. Heerlijk. Afgelopen week mocht ik vertellen over de begraafplaats Bosdrift, mocht ik dineren bij een dame in Hilversum, die ik heb leren kennen daar, en zij heeft ook veel affiniteit met begraafplaatsen en de geschiedenis van Hilversum. Fraai, wij hebben samen verteld over begraafplaatsen in Hilversum. Leuk ook dat ik bij haar mag eten, mag slapen als ik dat zou willen. Maar ook in dat opzicht lijk ik veel op vader van Loon en slaap ik het liefst thuis. Ook al betekent dat een stukje rijden. Maar dan in je eigen bed belanden, heerlijk. Grappig vind ik, hoe je, naarmate je ouder wordt, steeds meer herkend in jezelf van een van je ouders. Ik grinnik dan maar even, soms is het heel positief en vaak werk gerelateerd en meestal gaat het dan over mijn moeder. Maar de ondeugende dingen, die wat meer 'boerse' dingen komen echt van vader van Loon. En ik glimlach, omdat beide mensen, ook altijd onderwerp van gesprek zijn, als ik bij mijn nichtje ben. Zij is tenslotte mijn familie en wij koesteren dit stukje met elkaar. Fijn! Voor nu, ik heb niet zoveel spannends te melden vandaag, ik heb soms zin om te schrijven, wens ik jullie een mooie zondag. In balans!