Migraties, conversies,virussen, een op handen zijnde primeur en Veuve Cliquot!

Tja, wat een titel. En wat kan er in een paar dagen tijd veel gebeuren! De primeur, wat dan! Gisterenavond kwam er uit de raadzaal van Hilversum een prachtig bericht!
Jawel het gebouw op de Algemene Begraafplaats Bosdrift in Hilversum, gaan we verbouwen. Leuk een ontmoeting met architecten, indrukken opdoen, ontmoeten, visies doorleven en doorvoelen. Oh, wat een gaaf project. Mede dankzij de Raad van Toezicht, mensen van de gemeente Hilversum,  de voorzitter Arno komt dit project gewoon van de grond. Trots en blij! En morgen nog een primeur, de documentaire van Paul Rigter over het nieuw gebouwde afscheidshuis van Yarden in Amsterdam Zuidoost, krijg ik als eerste te zien. Waarom dan? Welnu, omdat ik voor een groot deel in deze film heb meegewerkt aan de grondbeginselen van deze prachtige plek. De officiële opening is op 3 april 2020 en ik, ik ben meer dan trots op Yarden en natuurlijk op Paul, dat de geschiedenis en de weg hier naar toe, op deze wijze is vastgelegd. Velen trekken deze aandacht naar zich toe. Yarden mag dit, want Yarden heeft dit pand gerealiseerd, voor de inwoners van Amsterdam Zuidoost. En ik, ik ben trots, ook op deze primeur. Want in deze documentaire zal ook mijn allergrootste vriend in dit leven, mijn vader voorkomen. Dus een lach en een traan, een moment van ontroering, maar vooral van geluk. De stem horen van mijn vader, het afscheid van mijn vader. Een man waar veel mee begonnen of geëindigd is, maar voor mij de allerliefste! Dus wat een eer, en dank je wel Paul Rigter. En hoe leuk, dat ik kort voordat Paul komt in Hilversum, ik met een andere filmmaker, op een van mijn begraafplaatsen ga rondlopen, voor een nieuwe filmscene. Hoe fraai, want ook in Hilversum, gaan we lekker door, met het zoeken naar unieke momenten, op drie prachtige unieke plekken. Want hoe mooi is het om afscheid te nemen, te midden van de natuur.

De rust, de stilte, sober soms bijna. Maar zo puur. Dit is zo'n plek bij ons. Op Zuiderhof. Een plek waar anoniem as uitgestrooid kan worden, waar je gewoon rond kunt lopen tussen de bomen, waar je stil mag en kunt zijn. Fraai, uniek en bijzonder. Tja en dan het virus, waar wereldwijd nu maatregelen voor genomen zijn en worden. Best spannend. Waste ik al vaak mijn handen, nu doe ik dit nog veel meer. Opletten, geen hand meer geven, opletten met voedsel, gewoon hygiëne doorvoeren in en bij alles wat je doet. Ik begrijp wel, en soms flitst er iets door mijn hoofd, dat veel mensen, zeker met een mindere weerstand, dit spannend vinden. Ik ook wel, alleen verlamt het me niet. Gisteren had ik nog met een vriendin, een gesprek hierover. Gaan we nu wel of niet naar Budapest. Ja we gaan maar gewoon. Budapest, Hongarije is een van de vijf landen, waar in ieder geval een positief reisadvies nog geldt. We zien wel, het is zondag pas. En over migraties en conversies, daar krijg ik nu grijze haren van. Hele slimme jongens, die van alles doen in je systeem, en opeens zijn al je mappen weg. Of is je agenda twee keer gevuld, of is alles wat eerst geel was, nu groen. Als je mij op tilt wilt krijgen, moet je dit een beetje onderzoekend, al werkend doen. En tja...hier ligt voor mij en mijn organisatie een serieus aandachtspunt. En een echt serieus aandachtspunt. Gelukkig komen er dan af en toe hele leuke uitnodigingen voorbij, van Veuve Cliquot voor de verkiezing van de Zakenvrouw van het jaar in Amsterdam. En die maken dan een dag weer heel fijn. Of die zelf gekookte maaltijd, die zo enorm lekker smaakt, na een bizar drukke dag. Kortom, de achtbaan waar ik mij nu in mag bevinden, bevalt me wel. Lange lange dagen, en soms, zoals vandaag, een dag vrij. Tijd voor bolletjes en plantjes, de auto een keer uitzuigen, of gewoon zomaar verder lezen in mijn boek. Nespressootjes drinken en verder niet zoveel spannends. In de krant lezen dat Ulay is overleden. Een unieke kunstenaar, maar vooral door zijn liefde voor Marina Abramovic. Het project The Artist is Present in het MoMa in New York, in 2010, waar Marina drie maanden lang in een stoel zat en mensen tegenover haar kwamen te zitten. En toen Ulay, van wie zij sinds 1988 gescheiden leefde, tegenover haar plaatsnam.

Toen biggelden de tranen over haar wangen, hielden zij elkaars handen vast en keken zij elkaar zwijgend aan. Als je het over liefde hebt, zoek dit filmpje op op YouTube of wat dan ook. Intens. Als dit geen liefde mag heten, wat dan nog wel...prachtig! En vandaag is de werkdag van Annemarie in Wassenaar. En dit soort dagen hebben iets dubbels, heerlijk alleen zijn en ook altijd weer heel blij zijn, als zij thuis komt. Elkaar missen. Tja...missen doet pijn. Dat zie ik iedere dag om mij heen. Mensen die elkaar missen, of moeten gaan missen, ik zou er boeken over kunnen schrijven. Want als je spreekt over intensiteit, dan is gemis een van de sterkste emoties voor mij. Iemand met wie je altijd samen was, of iemand aan wie je iedere dag denkt, en die niet bij je is, of niet meer bij je kan zijn, door het leven gescheiden of door de dood gescheiden zijn. Wat doet dat pijn. Mijn vader is zo'n voorbeeld voor mij. Overdreven wellicht voor velen, en dat mag. Maar deze man, zijn stem, zijn grote ruwe handen, wat kan ik hem missen. Morgen zie ik hem weer even live in de documentaire van Paul. Wow wat gaaf. Ik hoop dat ik tzt een linkje heb, en hem af en toe even kan horen, op mijn laptop horen zeggen 'Anita geef die mannen een gevulde koek'. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, om mijn vader. Maar soms ook kun je een tijd, een periode missen. En wat ik dan bijzonder vind, is dat in de auto (want daar luister ik het meest naar muziek en speel ik een playlist af) ik soms een liedje beluister, en dan huil ik zomaar even. Of glimlach ik, omdat de mens met wie ik was, of aan wie ik denk, bij een dergelijk lied, er niet meer is. Laatst hoorde ik Osaka van de Shoes. Prachtig een heel oude single van vroeger. En opeens voelde ik de herinnering in mij. En soms is dat ook Freddy Fender met 'wasted days en wasted nights'. En vanmorgen keek ik via YouTube naar Dire Straits. Geweldig, wat is muziek rijk, of beter gezegd, wat maakt muziek je rijk. En dus ben ik weer aangekomen op een van mijn favoriete woorden, rijkdom. Ik realiseer me, dat ik rijk ben. Rijk door een ontmoeting. Afgelopen week kwam Joke met haar zoon Daan een borrel drinken hier. Leuk, anders en gezellig. Ik hou zo van dit soort ontmoetingen, gewoon aan de keukentafel, met een glas wijn, of een biertje, of een Nespresso, het maakt me niet uit. Maar dat leuke gesprek, die ontmoeting. Tja. En dan heb je niet zoveel nodig toch. Geld...ik heb er soms een gesprek over. En ik probeer altijd goed te doorgronden, waar mijn geld heen gaat, iedere maand. En geld is fijn, en makkelijk, maar het leven, gaat echt voor mij over een andere rijkdom. Het in contact zijn met de ander. Ontmoeten en nu even ont-moeten. Een vrije dag. Met dit uitzicht. Ondanks de regen, rijkdom toch? Een fijne dag allemaal...ik vertel jullie later over mijn primeur, over mijn weerzien....met vader van Loon!