Je blijft altijd onderweg

Vanmorgen las ik in een interview de zin 'je blijft altijd onderweg'. En het leuke is, dat ik ook als ik thuis ben, ik steeds weer nieuwe dingen zie, het gevoel heb, dat iedere dag anders is, alsof ik een reis aan het maken ben, onderweg ben in mijn eigen woonomgeving. Vandaag is het woensdag 1 april 2020, mijn vrije dag, en ik heb vanmorgen al koffie gedronken op het bankje in de tuin. In de vroege ochtendzon. En als de zon even weg is, voel je dat het nog koud is...en vanmorgen zagen wij twee kleine koolmeesjes die in ons vogelhuisje een nestje aan het bouwen zijn. Een mooi spektakel, om op afstand te mogen aanschouwen.
En juist door al dit soort kleine momenten, heb ik het gevoel dat ik zoveel kan zien, hier thuis, als ik het maar wil zien. En ik heb dan ook nog een soort van geluk, dat ik ook op mijn werk, omgeven ben door een prachtige natuur. Door mooie vergezichten, bloemen en bomen, die bloeien en groeien, kleuren die veranderen, kortom ik ben op reis.

Niet naar verre landen, Maar gewoon thuis en in Hilversum. En ik realiseer me, dat dit ook weer een vorm van rijkdom is. Anders dan anders. Geen opdrachten meer als trainer voorlopig, geen coach opdrachten, omdat mensen bang zijn. En ik niet van het face timen ben, dus ik sluit ook deuren voor mezelf. Maar voor eventjes is dat niet zo erg.
Het mooie vind ik, dat er kaartjes komen, gewoon weer via de brievenbus, vanmorgen ook met prachtige zaadjes voor een nieuwe plant in de tuin, van Hans en Ria. Leuk, hoe we weer als vroeger, attent zijn naar elkaar, met hele kleine dingen. Een foto, een filmpje, een briefje, of zomaar een woord. We kijken weer echt. En door al die mooie dingen die er nu wel zijn, wordt een telefoongesprek weer anders, voel je de essentie van wat er is. En voel je het gemis, van de mensen van wie je houdt en die je nu niet meer kunt zien. Anders dan voor het raam, of uit de verte, zwaaiend naar elkaar. Wat ook bijzonder is, hoe je nu bijna je neus niet meer durft te snuiten, of een keer kunt kuchen, uit angst dat mensen denken dat je ziek bent. En nog gekker is, dat niemand eigenlijk weet, tenzij hij of zij getest is, of hij wel of niet besmet is met dit virus. Dus ik vertrouw maar op mijn lichaam. Mijn geest, mijn gevoel, mijn intuïtie, en heb het volste vertrouwen in mijzelf. Maar ik neem geen risico, echt geen enkel risico. Intuïtie, ik had het hier laatst nog met iemand over. Hoe je steeds weer als je je intuïtie niet volgt, jezelf teleurstelt, en het verkeerde doet. En hoe je dan met de brokken zit soms, omdat je jezelf eigenlijk los laat op zo'n moment en afgaat op wat anderen zeggen. Tja...en dan hoop ik maar, dat je hiervan leert. Leren, gisteren heb ik via vakantieveilingen een online piano cursus gekocht, voor 1 euro. Grappig, en dus straks maar eens oefenen...want het komend weekend heb ik telefoondienst, en schijnt de zon volop, dus dan ben ik alleen nog maar buiten schat ik in. Korte broek aan? Oh zin in...ja in piano spelen en in mijn korte broek lopen. Heerlijk. Gek hoe ik ook nu weer, heel blij ben met alles wat er wel is. Ik zal goed op blijven letten, maar geen ondoordachte dingen doen. Goed blijven zorgen voor mijn medemens. Mijn energie bewaren voor mijn werk, en ondertussen, mezelf ontwikkelen en die dingen oppakken, die er al even liggen.

Ik ga ook voor het werk twee certificaten halen, HCCAP en allergenen. Alvast voor straks, voor Bosdrift. kan mooi in de tijd, dat vakanties niet doorgaan, dat we meer thuis zullen zijn, en wellicht wat minder te besteden hebben. Zinvol deze dagen doorkomen met elkaar.
Vandaag heb ik niet zo veel spannends te melden. Ik ben me enorm bewust, van de eenvoud van mijn bestaan. Grappig hoe dat doorwerkt in mijn hele zijn. Het liefst loop ik er nu heel gewoon bij, een broek, een trui, een polo en oude schoenen. En ik heb me voorgenomen om naar mijn werk, weer mijn oude of soms deels hernieuwde tenue te gaan dragen, mooie schoenen, een colbert en een overhemd. Om ook dat verschil te voelen en te blijven voelen, dus hier en daar, dus vrij zijn en werken. Altijd was dat te voelen en te zien aan mijn kleding, dit verschil. En deze tijd, maar ook de natuur om me heen, maakt, dat het eigenlijk een vloeiende lijn is, hier of daar, Nieuw-Vossemeer of Hilversum, het is allemaal prachtig en het is allemaal natuur, en als er hier regen en modder is, is het daar ook. En dan hebben die mooie schoenen niet zoveel zin, die worden alleen maar heel smerig, ook daar, en ook hier. En terwijl ik dit zo schrijf, voelt het alsof mijn hele leven in een vloeiende lijn verloopt. Dat gemaakte keuzes de goede zijn, dat leven me terugbrengt naar de essentie, naar mijn basis, naar mijn oorsprong. Dat ik anders kijk en voel en leef. En dat ik weet, dat het goed is. Ondanks de pandemie. Ondanks alles wat er nu aan het gebeuren is, het lijkt alsof de cirkel zich weer sluit. Alsof de plekjes zijn ingenomen, alsof het klopt. Dus nu is het tijd voor mijn bezoekje aan de Spar, op gepaste afstand, mijn zwaai naar meneer Pastoor, mijn rondje langs de graven, kortom, tijd voor eventjes niets, en zelfs dan nog blijf ik altijd onderweg. Zorg goed voor elkaar, zorg goed voor de ander, zorg goed voor jezelf. Bravoure is niet meer nodig, het is goed zoals het is. Geniet van de eenvoud, van alles dat er is. Heb een mooie dag. Hier een bosje vrolijkheid voor jou.