31 mei 2020 vandaag breng ik een ode aan het leven!

J

Ja want vandaag zou deze prachtige man, mijn vader, 91 jaar zijn geworden! En nee, dat heeft hij bij lange na niet gehaald, maar toch is dit vandaag zijn dag. Vanmorgen vroeg een cake gebakken, die staat nog in de oven. En straks komen mijn schoonouders voor een dunch, iets tussen lunch en diner in. Lekker met een glas champagne om dit te vieren. Vandaag is ook de trouwdag van Gert-Jan en Anne, mijn collega en zijn vrouw. En vandaag is de verjaardag van Jolande, mijn nieuwe of bijna nieuwe collega, ze komt 1 augustus in dienst. En vandaag is wellicht ook jouw dag, jouw verjaardag, jouw herinnering aan iemand die je dierbaar is. Dus vandaag laten we Diggie Dex zingen het lied 'ode aan het leven'. Een lied, waar ik graag naar luister, en ik heb het ook opgegeven als een van de drie liedjes, die ik wil laten horen, als ik op zondag 7 juni a.s. van 07.00 tot 08.00 uur bij Koop in de studio mag zitten in Amsterdam. Het radio programma 'waarheen waarvoor' van Koop Geersing. Een programma waar het ook gaat over het leven, en het afscheid. Mooi dat ik hier (weer) mag aanschuiven, weer als Anita, maar nu een stukje verder in de tijd, en nu als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. En ook dan zal dit prachtige nummer voorbij komen. Want hoe mooi is het, om vandaag stil te staan bij die vader van mij. Ik doe het zo vaak, hij is zo vaak bij mij, hij zit als het ware in mij en in mijn houding en gedrag ingebakken. Als ik in mijn korte broek door de tuin loop zegt Annemarie heel vaak 'wat lijk jij op je vader'. En dan begrijp je, dan loop ik niet op mijn meest charmante manier. Met mijn handen in mijn zakken, maar ik voel het ook. Ik glimlach vaak, om situaties, om mensen en kan soms heel hard lachen, en weet dan, dat hij ook vreselijk zou moeten lachen nu. We begrepen elkaar zonder woorden. Soms lastig voor de omstanders. Een blik is genoeg. We hielden van dezelfde mensen. En dus ook herkenden we in elkaar, wanneer iemand ons niet aansprak. Mijn vader. Mijn grootste vriend in het leven. In 2015 alweer overleden....maar altijd is hij dichtbij! Dit weekend heb ik telefoondienst, en dat betekent, dat als er een melding binnenkomt, dan neem ik de telefoon aan, en dan stem ik de wensen van de uitvaartondernemer en familie af. Niks meer en niks minder. Betekent dat ik de hele dag met die telefoon rondloop. En gisterenavond zo rond een uur of acht, na het eten, zijn we (met telefoon in de zak) een stukje gaan fietsen. Althans dat was de bedoeling.

En uiteindelijk werd het een mooie tocht, een stukje door Brabant, een stukje door Zeeland, de brug over en nog een keer, en uiteindelijk denk ik dat we zeker 25 kilometer gefietst hebben. Oh ja en niet elektrisch he...gewoon trappen, alles zelf doen! Ik glimlach nu en denk aan Mirna en Hans, zij waren hier woensdagmiddag en toen spraken we over de elektrische fiets, ik wil er nog niet aan. Annemarie wel. Tja...we gaan het zien!

Afstappen, bepaalde uitzichten bekijken. Leuk om ons dorp te zien vanaf de overkant, vanaf het eiland Tholen.

De uiterwaarden, kortom heerlijk genieten. En rond een uur of tien fietsen we de tuin weer in. Heerlijk. En op dit soort momenten, realiseer ik me, hoe heerlijk ik het vind om hier te wonen. Al fietsend breng ik dan ook een ode aan het leven. Mijn rug speelt op, best vaak eigenlijk, ook na zo'n fietstocht, of nadat ik het gras heb gemaaid, maar een pilletje erin, en klaar is het weer. Op dit soort momenten ben ik gewoon weer dankbaar, juist voor dit leven. Ondertussen is Annemarie druk bezig met de tuin en alle plekjes waar je kunt zitten en liggen, helemaal gezellig te maken. Straks komt haar moeder op bezoek met Reynaud en dan wil zij niets liever, dan dat Emmy een heerlijk plekje heeft, zon, schaduw, zachte goede kussens, kortom verwennen in optima forma. En ja, dat hoort bij moeders en vaders he....ik denk zo vaak, dat ik zo graag mijn ouders nog een keer zou willen verwennen. Gek hoe je, als je ouder bent, gewoon wat wiebeliger wordt qua emoties, wat sneller een traan in je ooghoek voelt. Wat meer melancholiek bent, en hoe fijn het is, die emoties er gewoon maar te laten zijn. Ook dat is een ode aan het leven. Het leven, in al die bijzondere vormen, is zo ongekend de moeite waard. Dus lieve mensen, jarig, een jaar getrouwd, of al overleden, ik vier jullie leven, ik vier het feest vandaag, en morgen en overmorgen. Ik vier het leven, met nu 1,5 meter afstand ertussen, maar vieren zal ik, want het is zo prachtig. Ons leven, ons leven hier, jouw leven daar. En missen, en dit gemis voelen, hoort daar ook bij. Dag, heb een  mooie 31e mei 2020! Hier een prachtige Lupine uit mijn tuin, voor jou...voor jullie!