Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt, het kopje Nespresso naast me staat, de keuken geurt naar cake, zit ik als in een soort van trance hier aan de keukentafel. Wel in korte broek, maar met een trui erop, de tuin wordt groener en groener, je ziet de tuin genieten van deze regen, heerlijk gewoon. Als je nu naar buiten gaat, dan ruikt het zo lekker groen. Ik kan het niet anders zeggen, maar regen na zoveel zonneschijn, geeft zo'n lekkere groene geur...alsof alles verser is geworden. Als kind herinner ik me nog, dat ik midden in de zomer, als het zo hard ging regenen, in mijn badkleding in de regen mocht spelen. Een ware weldaad...weer een herinnering. En zomaar temidden van al dat mooie lekker ruikende groen, staat deze prachtige Allium, ongekend mooi om te zien, wat er met zo'n bloem op zo'n lange fiere stengel aan de hand is. Het vlies breekt langzaam open en eerst kwamen er witte dingetjes uit en nu kleurt deze langzaam paars...ik kan bijna niet wachten, totdat deze openbarst. Prachtig...die tuin hier, het wordt prachtig mooi...de pioenrozen topzwaar buigen langzaam voorover en leggen hun kop neer op het gras. De eikenbladhortensia zit vol met bloemen en ook de nieuw geplante nog kleine eikenbladhortensia's doen het goed. De blauwe border bij het atelier, laat een scala aan blauw-paars gekleurde bloemen zien en tussendoor staat zomaar verdwaald een boterbloem. Als kind plukte ik boterbloemen en paarde bloemen, allerlei wilde bloemen die in de berm van de weg naar de boerderij groeiden, voor mijn moeder. En als ik dan thuiskwam na een half uur plukken, en de helft van deze bloemen al verlept was en zijn kopje liet hangen, dan zette mijn moeder deze bloemen in een vaasje op tafel. En kreeg ik alle eer van mijn lieve gebaar. En ik hoor u denken, he hoe zit dat met die van Loon het is pas vrijdag en nu al thuis, jawel, ik heb mijn vrije dag, want ik heb me een weekje achter de rug. Veel, vol, en vooral lange hele lange dagen. Mooie momenten met het team, de Raad van Toezicht, de architecten, bezoekers, uitvaartondernemers en het vrouwennetwerk Entre Femmes Gooi. Daar ben ik lid van geworden, vanuit mijn rol als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. Gisterenavond mocht ik hen meenemen in mijn verhaal over de 9 P's van de USH. Vroeger toen ik NIMA A en later B studeerde, begonnen we met 4 P's, later werden dit er 5 en ik heb er nu al 9. Wil je er meer over weten, dan geef ik je een keer een gastcollege in Hilversum hierover. En gisteren gaf ik een tipje van de sluier aan deze groep dames. Allemaal creatieve, leuke ondernemende ondernemers uit Hilversum. Eindigend in De Einder, met een diner, een glas cava, geheel verzorgd door mijn cateraar Fajé. Een top cateraar kan ik je wel zeggen. Prachtig eten, mooie wijnen, en de vandaag jarige Machien in de bediening. Leuk, fijn en vooral vertrouwd. In de nachten word ik soms gekweld door enorme krampen, ondanks mijn magnesium, ondanks het feit dat ik veel wandel, beweeg. En hierdoor slaap ik vaak heel slecht. Ach niet zeuren kind, zou mijn moeder zeggen. Een ander is in de overgang, of heeft nog veel ergere dingen. En ik zeur dus ook niet, en geef mezelf vandaag lekker rust. Die cake in de oven, vanavond lekker koken voor An en haar meisjes, die dit weekend hier zijn en verder niet zoveel. Inmiddels is de regen eventjes opgehouden en komt dat mooie licht er weer doorheen. De lucht wordt wat blauwer, en wie weet kan ik straks nog wel eventjes de tuin in. Fijn, dat helpt altijd, werken in de tuin. Je hoofd leegmaken, jezelf opruimen, afronden wat nog moet gebeuren en dan weer vrij verder gaan. En als ik helemaal alleen ben, wil een beetje rommelen op de piano ook nog wel helpen. Hele kleine eenvoudige deuntjes spelen. Zonder dat er iemand meeluistert, want ik kan er niks van. Maar leuk is het wel, 11 jaar geleden alweer, toen werd ik 50 en heb ik deze piano gekocht. Een echte Kawai. Prachtig...net gestemd, en de pianostemmer en de meneer die de vloerbedekking kwam leggen, hebben er heerlijk een huisconcertje op gegeven. Ook Gert-Jan mijn collega heeft ons allen vorig jaar getrakteerd op een mini concert. Geweldig, meer dan geweldig. En weet je, dit is nu echt genieten. Afgelopen dinsdag speelde Marcel, ja de gitarist van mijn vader zeg ik altijd, voor mijn team in De Einder.
En hoe mooi om te zien, hoe mensen dansten, meezongen, genoten van die heerlijke muziek. Muziek verbindt, verbroedert en is zo mooi om te delen. Dus hoe heerlijk zou het zijn, om een feest voor het leven, hier in de tuin te geven, deze zomer, een feest voor alles, een feest voor mijn vrienden, een feest voor wat buren, een feest omdat het leven eigenlijk een prachtig feest is toch...vanmorgen las ik in de krant, het verhaal van een meneer, die overleden is aan het coronavirus, en vanmiddag weet ik, dat er iemand, ongeveer net zo jong als ik, gecremeerd wordt bij ons in Hilversum. En hoe vaak schrijf ik hier niet over, dat op dit soort momenten in dit leven, ik me realiseer hoeveel geluk je hebben kunt. En hoe gelukkig ik me voel, jawel met een zere rug, en af en toe een rot nachtje, maar overall gezien, tel ik mijn zegeningen. Steeds maar weer, en realiseer ik me, dat ik geniet van de dingen die het leven mij aanreikt. Afgelopen week mocht ik iemand ontvangen bij mij in Hilversum, een jonge vrouw, en zij staat op een kruispunt in haar leven. En soms zomaar zie je dan iemand die heel erg aan het zoeken is, naar wie zij is en waar zij voor staat. Iemand die heel veel weet en snapt, en beheerst, maar het begint altijd bij jezelf, bij hoe jij naar jezelf kijkt. En hoe vaak sta ik niet voor die spiegel, niet om te zien, hoe mijn haar zit, maar meer om te zien, of ik mezelf recht in die spiegel kan aankijken. En om mezelf steeds weer die vraag te stellen, doe ik het goede, doe ik wat ik wil doen, waar ik blij van mag worden, waar mijn kracht ligt. En op dit soort momenten realiseer ik me, dat er twee momenten in mijn leven zijn geweest, waar ik dit niet zo heb ervaren. Die 1,5 jaar ziek zijn, niets meer kunnen, een lijf dat het op leek te geven, was het eerste moment. En het tweede moment, was nog niet zo lang geleden, in mijn werkzame leven, vlak voordat ik de keuze maakte om weg te gaan bij mijn vorige werkgever. En juist daarom is het fantastisch om te voelen, dat in mijn leven nu alles op de goede plaats ligt. En dat ik iets mag doen, waar ik gelukkig in ben, en dat ik een leven mag leven, waar ik nog gelukkiger van mag worden. Dat ik mag zijn wie ik ben. Dat ik niet veroordeeld word of gediscrimineerd. Pffffttt dat laatste he...wat speelt er zich nu allemaal weer af in onze samenleving, discriminatie, racisme, veroordelen, oordelen, macht, ongelijkheid. En als ik ergens allergisch voor ben en voor ben geworden, is het dat, macht en het spel er om heen. Ongelijkheid, het gevoel hebben dat iemand de ander klein maakt, of soms erger nog beschadigen wil. Een gevoel, waar ik nooit meer mee te maken wil hebben of krijgen. Dus hoorde ik mezelf deze week tegen iemand zeggen 'soms moet je gewoon maar de handdoek in de ring gooien, want tegen oneerlijkheid kun je niet vechten'. En heb dan niet het gevoel dat je verloren hebt, want het enige dat je doet, is goed voor jezelf zorgen. En je niet laten verleiden tot gedrag waarvan mijn moeder zou zeggen 'wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook aan een ander niet'. Als dat niet uit de bijbel komt, weet ik het ook niet meer. Maar het is zo waar. Zo ongekend waar. Behandel een ander , zoals jij zelf behandeld wilt worden. Blijf dicht bij jezelf. En maak een keuze, en je zult zien, je sluit een deur, en vele deuren voor jou, gaan open. Want je laat jezelf zien, en zo zei ik tegen die jonge vrouw 'stap op deze mens af en vraag hem - zie je mij -'. Een mooi emotievol gesprek. Een cadeau en het komt zomaar in mijn leven binnen. Dank je wel...voor jou!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten