Doe ik mijn korte broek aan vandaag.....

Tja en het is even geleden, dat ik dit soort gedachten had op een vrije dag. Want die korte broek, die hoort bij mij, bij hier thuis, bij de tuin, bij de zomer, bij Covid19? Maar vooral bij mij. Leuk was dat een van de deelnemers van een vorige dag 'levenslessen in levenskunst' mij een app stuurde deze week 'geen korte broeken weer' en toch had ik woensdag heerlijk die korte broek weer aan. Wel met een trui en geloof me, we hebben lekker ook nog heel veel buiten gedaan. En wat was dit weer een mooie dag. Een liedje 'wat een mooie dag voor de dood' flitst nu even door me heen. En nee, laat die dood maar even. Deze tijd lijkt wel gevuld van enge dingen, van ziektes, kanker vooral, en ik heb niet zo snel aan iets een hekel, maar wel aan kanker, en wat dat met jou doet. En met die ander, je geliefde, je man, je vrouw, je moeder, je vader, maar ook met jezelf. Die onzekerheid, dat lijf wat niet doet wat jij wilt. Kanker, en gelukkig zijn die geweldige artsen, die verpleegkundigen in het ziekenhuis, die specialisten zo kundig, dat er veel mensen kunnen genezen. Maar het voelt alsof er een bom gelegd wordt onder je hele bestaan. De bodem dondert eruit, de muren zijn besmeurd, je onbevangenheid is in één klap weg. En nu ik deze woorden teruglees, voel ik mijn eigen pijn. En raakt jouw en jouw verhaal mij intens. En nu is het zaterdag 26 september 2020. Een week vol ingewikkelde dingen, het afscheid van Reinier, een vriendin met Corona (gelukkig alweer beter), de levensboom Acacia geplant, voor onze Avond vol licht, op 8 oktober a.s. Prachtige gesprekken met mensen, mooie verhalen, een lief kaartje als 'dank je wel' en gisteren met Joke, na het afscheid van haar broer, even eten bij Mila. Vertrouwd, gezellig en troostend. En nu, in korte broek, aan de keukentafel. De Nespresso, het NRC en mijn watertje.

Een dag voor kranten, tijdschriften en boeken. Een dag om uit te rusten, bij te komen, tussen de buien door, even naar buiten te gaan. Een dag die ik zomaar mag invullen, zoals ik dat wil. De herfst is begonnen, de zomer is voorbij, een andere tijd, minder licht, meer binnen, en dus ook een ander ritme lijkt het wel. Het ritme van de regen tegen het raam. De zonnebank daar kruip ik straks even onder, lekker warm, niks hoeft en alles dat mag. Mijn wijnkast wat opruimen, zo'n dag vol klusjes, wat lummelen en muziek draaien. Herinneringen komen dan vaak bij me boven. Aan vroeger, aan oude vriendschappen of liefdes, aan de boerderij, aan …..vul maar in. Een dag om te mijmeren, te overdenken, soms met een glimlach, soms met een traan.  En in mijn 'gevulde leven' zijn deze dagen pareltjes. Ik las een verhaal over de rust die je ervaart in een kano, en moest terugdenken aan de kano die ik ooit bezat in Groot-Ammers, en hoe we daar over het water van de rivier De Boezem aan het peddelen waren. De kano soms in het riet lieten lopen en dan midden in een weiland zomaar even zaten. Of vroeger met Cees, mijn jeugdvriend, in zijn zeilbootje het Haringvliet richting Tiengemeeten gingen, de boot het riet in lieten lopen en daar gingen zonnen, of iets anders deden, leuke en fijne, en vooral rustige herinneringen. Ik koester dit alles, ik draag het in mij, en bij mij. En het lijkt alsof ik steeds meer mag koesteren, mag vasthouden, mag meedragen naar ooit. En ik denk, dat als ik ooit oud en alleen ben, en in een zorginstelling woon, op een kamertje van 5 bij 4, dan glimlach ik, omdat mijn hart een onuitputtelijke schat aan ervaringen en herinneringen in zich draagt. En ik zie mijzelf dan aan die arme verpleegkundigen, die heel hard moeten werken, van die mooie verhalen vertellen, over levenslessen in levenskunst, in het atelier in de tuin van onze voormalige pastorie in Nieuw-Vossemeer. En dan hoop ik maar dat zo'n meneer of mevrouw tegen me zal zeggen 'zullen we nog een Nespresso nemen, het is zo leuk al die 'oude' verhalen'. En met deze rijkdom in mij, zal ik nooit eenzaam zijn. Mijn leven is een schatkist gevuld met prachtige verhalen. En als ik hier door mijn huis loop en een kistje of doosje open doe, dan is daar weer zo'n mooi verhaal. Ik ga weer verder lezen, een mooi weekend gewenst. Dag!