Terwijl mijn moeder me lachend aankijkt, mijn vader die ondeugende blik heeft, zit ik hier in mijn werkkamer in Nieuw-Vossemeer heel stil te zijn. Omringd door de herinneringen van mijn leven, frutsels, kaartjes, Mercedes sterren, pennen en potloden en foto’s van de mensen van wie ik hou. Ik ben allerlei documenten aan het voorbereiden, ga zo tussen de middag even naar de kapper, hard nodig, en realiseer me dat de herfst zijn intrede heeft gedaan. De kruiwagen is bezorgd, en straks kan ik in mijn mooie eigen kruiwagen, allerlei grond en grind zelf vervoeren. Ik glimlach, omdat ik dit allemaal zo leuk vind. Ik vind hier een brief geschreven aan mijn vader, precies 1 jaar nadat hij overleden is. En deze brief lezend, voel ik de tranen over mijn wangen rollen. En ook die bekende zin ‘niet het loslaten doet pijn, maar het afgesneden zijn’. En ik schrijf erover dat ik je in het licht zal zetten en precies dat is, wat we gaan doen op 8 oktober, we zetten iedereen in het licht, die we verloren zijn. Een prachtige avond, waar we een levensboom hebben geplant, en hieromheen wordt een schitterende bank geplaatst, gemaakt door Annemieke de Graaf. Zij is ook degene, die ooit voor mij hele mooie dingen heeft gemaakt. Haar houten bordje ‘ieder moment van een zoektocht, is een moment van ontmoeting’ geschreven door Coelho hangt hier in mijn werkkamer. Deze ruimte is een ruimte, waar ik mij omring, met allerlei kleine mooie dingen. De knijper die altijd op mijn vaders bureau lag, met hierin zijn post, zijn briefjes. Hij ligt nu hier, alsof het jouw bureau is. Een foto van mijn vader en ik,  ik denk 42 jaar geleden gemaakt, prachtig. Zijn handschrift lees ik soms nog terug, en koester ik, het is me zo dierbaar.

En vandaag 30 september 2020, is het de stilte die me omringt, een telefoontje tussendoor, een bericht, een zakelijk onderwerp wat in mij leeft en speelt. Thuiswerken anno 2020, ja ook ik doe het af en toe. Om de energie goed te verdelen, tussen Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Beide plekken hebben mij geraakt, om wat er is en speelt. Mooie hele mooie plaatsen, hele mooie thema’s. En ik, ik mag er zomaar zijn.

De rijkdom van dit te voelen, te ervaren, geeft me nu die glimlach. Soms aangetikt, door de woorden die gesproken zijn, of worden. Door oneerlijkheid of onrecht, maar vaker nog, geraakt door schoonheid, intensiteit, dat mooie kaartje in de bus met de tekst ‘Geniet. Want waarom zou je het niet doen?’ of die woorden van mijn collega ‘hoe is het nu met jou’. Fijn, want dit is wat een ieder nodig heeft, dichtbij je hart blijven. Bij jezelf en zorgvuldig je dingen doen. Gisteren werd ik geraakt door de berichten in de krant over mijn vorige werkgever. En dan ben ik in gedachten bij iedereen die hiermee te maken heeft. En hoe lief als dan een vriendinnetje schrijft ‘wat doet dit nu met jou lieverd’. Want ook dat raakt. Als je ooit van iets of iemand hebt gehouden en het gaat hem of haar niet goed, dan voel je dit en zo’n eenvoudige ziel ben ik ook. Jawel zo ben ik, ook ik.

En nu, terwijl ik vogeltjes hoor buiten, de kou een beetje voel, omdat ik natuurlijk nog in mijn korte broek loop, ga ik naar de kapper. Dag, dit was zomaar zo’n kleine geluksmomentje. In de stilte, in de rust, ik gun het jou ook. Oprecht