Goedemorgen, en zomaar is het herfst. Dichte dichte mist, minder dan 50 meter zicht. En ik, ik zag niks. Dus gedraaid op de Oude Heijdijk en nu lekker aan de keukentafel, nog even terug naar bed, ook lekker. En nu thuis aan het werk. Nog in korte broek, maar met de trui binnen handbereik. Niet willen wennen aan deze verandering van weer, en toch, de bladblazer bij de hand, de kleuren die anders worden, en de beukenhaag, die al weer van kleur aan het veranderen is. De eikenbladhortensia, de bladeren worden al bruin en rood, het leven buiten gaat geleidelijk over naar een leven binnen. En ook deze tijd is weer zo mooi. Veel mensen reageerden op mijn rauwe randje, een vriend overleden zondagmiddag en het leven staat dan weer zomaar even stil. Het loslaten, je eigen herinnering aan loslaten komt voorbij. Herfst in je hart, kou, leeg, je liefste is niet meer hier bij jou. En zoals ooit iemand zei 'hij leeft verder in jou, in je hart'. Mijn laatste ontmoeting met hem, blijft dichtbij. Rust zacht. Het leven lijkt ingepakt te zijn door Covid19. En alles wat daarmee samenhangt, we knuffelen niet meer, we raken niet meer aan. We maken gekke bewegingen met handen en voeten. En ik, ik leg mijn hand maar op mijn hart. Ik zwaai naar je en kijk je aan en zeg 'hallo' of 'dag ik ben Anita van Loon'. 2020 wat een bijzonder jaar. Feestjes zijn er niet meer, althans niet hier, hangen of dansen in de kroeg, doen we niet meer. Carnaval moet creatief gevierd gaan worden, hoorde ik op het journaal. Ziekenhuisbezoeken zijn veranderd van spannend naar nog spannender, door alle regels. Voor mensen die van structuur houden, is dit misschien wel fijn. Voor mij is dit wel een ingewikkelde tijd. Maar ook wel goed. Ik denk goed na, bij alles wat ik doe. Ik ben voorzichtig en soms wel angstig. Ja ik kan ook angst hebben, niet zo vaak en niet zo veel, maar toch...en ondertussen lees ik een prachtig stuk over Teun Toebes, een jongeman van 21 jaar die leeft tussen de demente bewoners in een zorginstelling in Utrecht. Deze man vervult een rol waar in Nederland behoefte aan is, gewoon door gewoon te zijn temidden van mensen die het soms even niet meer weten. Prachtig. Wat kunnen we nog veel doen voor de ander. En wat doen we eigenlijk weinig. Dit soort verhalen raken mij, omdat een mens als Teun, ons leven net wat mooier maakt. Levenskunst heet dat. Het verschil maken simpelweg door je zijn, en door te zijn. Mijn leven is een aaneenschakeling van mooie en vooral bijzondere momenten. De premiere van de documentaire Rouwen, onze Avond vol Licht, onze dagen vol Levenskunst, een uitnodiging om Levenskunst voor een advocatenkantoor te gaan verzorgen, het voorwoord voor een boek mogen schrijven, een nieuw boek overhandigd krijgen tijdens een formeel samenzijn straks in november. Bijzonder en het maakt me wat verlegen. Mensen mogen begeleiden in hun zoektocht naar....vul maar in. Weet je, soms ben ik er echt van overtuigd, dat er ergens iemand is, die mij helpt en stuurt, die mij de weg wijst in mijn leven. Iemand die ervoor zorgt dat dit leven mijn leven is. Iemand die van mij houdt, om wie ik ben. Mooi om dit zo te voelen. Stef Bos zal hier vast wel een liedje over hebben gezongen, zo hoorde ik hem zingen 'een lied voor niemand anders'. Prachtig, want soms mag dat er ook zijn, iets zomaar alleen voor jou. Gek, ik kan alles delen in mijn leven en soms wil ik iets hebben, voor mezelf. Zo kreeg ik van Nespresso een pen van hergebruikte koffiecapsules en toen hoorde ik mezelf aan Annemarie vragen ' mag ik die pen hebben '. Mooi he...hoe je soms met zoiets kleins zo gelukkig kunt zijn. Zo kreeg ik van een familie, met wie ik een ingewikkelde stukje vanuit het verleden op een van mijn begraafplaatsen heb opgelost, een prachtige zeefdruk van hun vader. Een kunstenaar, die bekend staat om het schilderen van koeien, in deze Lakenfelders, en deze zeefdruk heeft nu een mooie plek hier in mijn huis. En ik voel me zo gezien, het raakt me, en het raakte me, toen ik dit kreeg. Ik vertelde over mijn vader en toen ik ooit in Groot-Ammers ging wonen en mijn vader belde, dat ik van die bijzondere koeien had gezien met grote witte vlakken en toen zei mijn vader 'mijn kind, dat zijn nu Lakenfelders'. En deze familie gaf mij een zeefdruk met door hun vader geschilderde Lakenfelders. Het leven is mij goed gezind. Het maakt mij dankbaar en ook klein. Een mooie dag, ik droog je tranen, ik hou je vast, ik denk aan je. En ik zal je missen, dat zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten