Een rauw randje

En soms dan laat het leven dat hele rauwe randje zien. Dan voel je dit tot in iedere vezel van je lijf. Dan raakt het je, tot diep in je ziel. Je voelt de pijn, het verdriet, de emotie en je wilt meer doen dan wat je kunt. Om er te zijn voor al die mensen om je heen, die pijn voelen, angstig zijn, verdriet hebben. En ook al ben je dan van huis uit een levenskunstenaar, die rauwheid, die hardheid van het leven, daar is kracht voor nodig, om daar mee om te gaan. Om door te kunnen gaan, terwijl je weet, dat die verse ouders zoveel zorgen hebben om hun pasgeborene. Of die man, die angst heeft omdat er kanker is geconstateerd bij zijn vrouw, stadium vier. Of die mooie familie, die hun man en vader gaan verliezen. Of die collega, die de medische molen ingaat, om te zien of ook zij kanker heeft. En al die rauwheid, al die pijn, die is er ook. Naast al die zaken die je zo anders raken. Dat gesprek met dat echtpaar vandaag, zij 81 en hij 59 schat ik zo in, vanuit liefde voor elkaar gekozen, al heel lang geleden. En nu zoeken zij samen een graf uit, alleen maar voor het geval dat. Zij willen dit graf te voet kunnen bezoeken vanuit hun huis. En dan praat je over liefde en wat liefde vermag. En dan komt dat telefoontje, die voicemail 'Anita wil je me even bellen'. En die stem, die klankkleur maakt me al bezorgd. Ja dit alles hoort ook bij leven. Rouw, rauwe rouw, verdriet, pijn en angst. En dan zomaar dat kunstwerk dat ik krijg, de afronding van een ingewikkeld proces op het werk, de maker van dit werk, is begraven op mijn begraafplaats. Zaken die ooit niet goed zijn gegaan, en een schilderij krijgen, omdat een oplossing zo menselijk en waardig is gegaan. Dus dankbaarheid, pijn en verdriet, het ligt bijna op dezelfde lijn. Een vriend wiens ouders dinsdag op één dag begraven worden. Hoe bizar kan dit leven zijn. Hoe rauw is dit randje. En nu, terwijl ik de tuin aan het sproeien ben, schrijf ik deze blog. En ben ik stil...en voel ik me heel nietig en klein...dag!