Zomaar een dag.....

 

Terwijl de maand oktober een soort van grillige schoonheid laat zien, schijnt daar zomaar opeens de zon. Waardoor de kleuren groen, geel, bruin en rood onze tuin zo mooi doen oplichten. De achterdeur nog open, maar toch ook wel bezig met hout voor de houtkachel. Een trui aan, en toch nog je korte broek aan willen. Maar eigenlijk te koud..een hoofd vol dingen, gedachten, tranen soms bij een afscheid, en een glimlach bij een herinnering. Al livestreamend meekijken naar een uitvaart,  voelt als net niet echt, en toch doet het je beseffen dat er weer iemand ergens anders is…weg hier, weg bij zijn geliefde, bij zijn gezin..en mooi hoe woorden gesproken worden, en hoe een mens wordt neergezet, als een penseel waardoor het doek, het schilderij van iemands leven wordt ingekleurd. Prachtig, luisterend naar Sanne, die mooie liedjes van Stef Bos op haar geheel eigen wijze zingt en ook weer van kleur en klank doet veranderen. Mooi hoe we in dit leven, ons dingen eigen maken. Hoe we laten zien, aan elkaar, hoe het leven ook kan zijn. Een filmpje opnemen en daardoor eventjes heel dichtbij komen. Corona doet me beseffen, dat het leven zo anders is geworden dan het voor 15 maart was. 2020 is een gek en heel bijzonder jaar. Een jaar van pijn, verdriet, loslaten, ingewikkeld voelen, maar ook een jaar van groeien, aanraken, dichtbij komen en licht aan de horizon zien. 2020 het jaar van de USH, van de natuurgraven, de bomenweide, de bloemenpracht, de lichten, en de mensen die ons dit jaar ontvallen zijn. De week van de aandacht, en wij doen daar aan mee. Morgenavond op de Zuiderhof. Intens, intiem en dichtbij…pfffft zo mooi. Voor mijzelf is 2020 een mooi jaar, wat zoeken, wat onderzoeken, maar vooral heel dichtbij mezelf komen en blijven. Mijn leven is mooi en heel rustig geworden. Fijn. Af en toe een dagje alleen, hier in Nieuw-Vossemeer. Bezig met houtblokken, met de tuin, met de regenmeter, de heg knippen, de dahlia’s knippen zodat ze misschien nog wel een keer uitkomen.

Ik zie dit jaar ook als een jaar, waarin ik nadenk over alles wat voor me ligt. De Covid-19 tijd, de Corona tijd maakt, dat je soms meer tijd en rust hebt om goed na te denken, over alles wat er speelt in je leven. Dagen zoals vandaag, waar ik wat stukken schrijf, wat nadenk, wat lees, wat buiten ben, geeft me juist de tijd om te reflecteren. Heerlijk….Om me heen stoppen mensen met werken, gaan vervroegd met pensioen. Ik ben nog niet zo ver. Hoe en wat er dan gaat gebeuren weet ik niet. Het ligt nog helemaal open. USH dat blijft en Levenskunst ook, heel klein dat wel, want anders lukt het me niet meer…fysiek bedoel ik dan. Ik ben moe merk ik…moe maar voldaan. Zou dat de juiste omschrijving zijn….en dus is het fijn, dat we lekker nog twee weekjes vrij zijn in november. Zomaar samen vrij zijn. Niks hoeft en alles mag…uitslapen, wandelen, fietsen, boekjes lezen. De tuin echt winterklaar maken….De herfst is begonnen. De stilte past daar bij. De rust in huis hier is voelbaar. Heerlijk. Voor nu, een mooie dag gewenst. Dag!

 Hier een prachtig gedicht van Joris Vincken – ik zocht –

Ik zocht

Ik zocht,
maar kon geen einde vinden,
ik keek,
maar zag geen horizon.

Ik dacht,
maar kon niet begrijpen,
ik hield,
maar kon niet houden.

Want dit is eindeloos,
zonder horizon,
onbegrijpelijk,
onhoudbaar.

Dit is

Joris Vincken