De lichte dagen....

 

De lichte dagen….

Het zijn van die mooie dagen als je naar het licht kijkt. De zon maakt dat de heg, de bomen, de tuin een soort gouden gloed heeft, koper bijna, met heel fris bijna vrolijk groen. En vrolijk, hoe kan ik dit woord nu gebruiken als bijna iedere kerstkaart een tekst heeft in de sfeer van ‘hopelijk kunnen we 2020 snel vergeten…’. En ik, ik zal dit jaar niet snel, niet licht vergeten. Een bijzonder jaar, van dichtbij jezelf komen, je beseffen waar het echt over gaat en mag gaan in dit leven. Genieten van heel kleine dingen, een intens bericht via de app, of een vriendschap die een nieuw elan krijgt. De tuin, met al die mooie ontboezemingen bijna. De begraafplaatsen, Hilversum, waar zulke mooie dingen gebeuren. Gisteren had ik het er nog even over met de baas van ’t Wagenhuis. Bijzonder hoe dit restaurant hier in het dorp, zich staande houdt. En hoe je daar nu een lekker biertje voor thuis kunt kopen, of die sprankelende wijn van een wijnboerderij uit Kruisland. Hoe mensen creatief zijn en ook hoe we trouw zijn en blijven aan elkaar. Hoe we eten ophalen, in plaats van even lekker daar bij het Wagenhuis neer te dalen, na een drukke dag, of week en je lekker te laten verwennen. Nu proef je die ‘schnitzel a la Anita’ gewoon thuis op je bord. En in je gedachten verheug je je weer, op straks, als je weer op het terras hier in het dorp, gewoon lekker kunt eten, mensen kunt ontmoeten en even op adem kunt komen. Creatief dat zijn we geworden in 2020. Creatief in het omgaan met elkaar, het begroeten van elkaar, kijk naar alle commercials, hoe ook de marketing communicatie in onze wereld anders is geworden. Sommige bedrijven varen er wel bij, heel veel bedrijven juist helemaal niet. En hoe ga ik nu straks weer naar de kroeg, naar het wijncafé of het terras, dat bezigt me nog wel. Want ook dat mis ik wel…maar  voorlopig is mijn kroeg maar hier thuis, en straks mijn terras, net als afgelopen zomer, de basis voor een super gezellig samenzijn, met een paar vrienden. Maar zodra het kan, dan gaan we feesten, dansen en vieren, dat we ondanks al die intense verliezen, door kunnen met ons leven na Corona. Maar ach, wat een impact, op ouderen in zorginstellingen, op eenzaamheid, op de winkels, de horeca, op de werkgelegenheid, op….vul maar in. Maar ook maakt het voor mij, het leven kleiner en soms zelfs fijner. Dichtbij huis, mijn eigen plek, mijn dorp, mijn wandeling vanmiddag rond de plas. Het knippen van de leilinde, het maaien van mijn gras. Het aanplanten van nieuwe struiken, bloemen, het bezig zijn, met al die mooie kleine dingen. Een strandwandeling met mijn nichtje op anderhalve meter afstand. Een belgisch broodje eten, bij haar thuis aan tafel, en genieten van het kleine. Genieten van een hyacinth die uitkomt, van dat glaasje wijn zo af en toe na een week hard werken bij de Uitvaartstichting in de koffieruimte van de groenmannen. Niks hoogdravends, gewoon heel simpel en heel fijn. Dat telefoongesprek met een vriendinnetje in de auto, als ik door het donker weer naar huis rij, het genieten van een Glory gevecht van Badr hier aan de keukentafel. En mijn geloof dat alles ooit weer goed komt is er. Maar goed zal anders zijn dan vroeger, vroeger is voorbij. De toekomst ligt voor ons. Een toekomst die er totaal anders uitziet, dan we ooit hebben mogen ervaren. Vrijheid wordt anders ervaren straks. Keuzes die je maakt zullen anders zijn. Maar het intense besef, van werkelijk weten wat er toe doet, dat is in mij neergedaald. En daar hou ik me aan vast…dus 2020 zit er bijna op. Wat een jaar, met al die overlijdens, al die mensen die eenzaam zijn, maar ook een jaar, vol levenskunst, samen met Monique. Een jaar, waarin ik geleerd heb, blij te zijn met wat er is. Mijn persoonlijke doelen kleiner heb gemaakt en gelukkig ben, met mijn Nespresso in de keuken. Ik kreeg een hele lieve kerstkaart, van iemand die me bedankte voor mijn levenslessen in levenskunst, voor mijn blogs, voor het feit, dat ik er ben…en dat maakt me stil. Zomaar heel stil…het doet me beseffen dat ik leef. En weer voel ik me die mazzelaar, want wie kan dit nu zeggen, dat je zomaar een tweede kans hebt gekregen om nog een keer het leven in de meest intense vorm te mogen leven. Dus weer eindig ik met dankbaarheid, en wens ik iedereen een kleine maar fijne kerst, vol liefde, geluk en met die mensen, die je dierbaar zijn. En al die andere mensen in je hart. En je hoeft niet opgetut te zijn die dagen, je hoeft geen lippenstift op, je mag gewoon in je oude kloffie bij het houtkacheltje zitten, hoe lekker is dat…klein en intens, genieten van alles wat er wel is. Ik wens iedereen, die met elkaar is, of alleen is, een mooie afsluiting van dit jaar. Met vuurpijlen in je hart, met een oliebol van de voetbalvereniging van het dorp, met een sjoelbak binnen handbereik, of een soort van levensspel, met mooie gesprekken, met een terugblik en vooral met veel zin, om het jaar 2021 te gaan beginnen. Volgens mij wordt het een jaar, zoals we dat nog nooit hebben gehad, een heel ander jaar. En ga gewoon die injectie halen, en probeer je bijdrage te leveren aan een gezonde samenleving. En ik hoop dat we allemaal geleerd hebben van dit jaar, en ik realiseer me dat er veel mensen zijn, die nu boos op me worden (vanwege die injectie), maar laten we proberen met elkaar, ons leven samen weer mogelijk te maken. Dan mag je elkaar weer omhelzen, dan mag je elkaar weer van dichtbij zien, dan mag er weer iets, wat je nu zo mist…bedankt voor 2020, voor jouw zijn in mijn leven. Voor je liefde, je aanwezigheid, voor je bijdrage aan mijn Uitvaartstichting Hilversum, voor jouw levenslessen die je mij geleerd hebt. Voor jezelf…ik ben blij met je…echt oprecht blij! Ik hou van je…alle goeds voor 2021