December 2020

December 2020….

En vanmorgen vroeg in de auto hoorde ik een tekst ‘wonder what you are doing now, hope you are happy now…’ en ik realiseerde me, dat dit echt zo’n Corona tekst is. Een tekst, met precies die woorden zo passend bij deze tijd! De tijd, waarbij je je afvraagt, wat die ander, jouw vriend, jouw vriendin, die mens van wie je zoveel houdt, aan het doen is, en dat je hoopt dat hij of zij gelukkig is. Zoveel mensen die nu al heel lang niet hebben gezien, en van wie we niet weten, hoe het met hem of haar echt is. Want fysiek en live elkaar zien, maakt contact voor mij althans, zoveel intenser. Ik mis dit echt nu…ik zit voor mijn scherm te praten met mensen, te vergaderen en ik mis emotie, ik mis uitdrukkingen, ik mis het echte pure contact. Even iemand tegen je aan houden, even een aai over je want. Of die hand op je arm…

Een jaar om werkelijk nooit meer te vergeten. Het jaar waarop Corona zomaar naar binnensloop en onze levens volkomen op de kop zette. Een jaar, ons eerste jaar in Nieuw-Vossemeer. Nee, geen groot feest, nee geen verjaardagen vieren, nee geen mensen ontvangen meer dan drie…ook niet met de kerstdagen. Geen top 2000 feestje met onze top 2000 liefhebbers in Nieuw-Vossemeer, wat dan wel…

Een ongekend druk jaar in Hilversum, bij mijn Uitvaartstichting, met veel meer overlijdens dan in een ander jaar. Een jaar met heel veel ziekte, om me heen, dichtbij, wat verder weg, zeker ook in mijn team. En niet zomaar een griepje, of iets anders wat snel te verhelpen is, maar echt heel intens en vervelend. Kanker, van dichtbij, en kanker in allerlei stadia. Wel of niet overleven. En ouders die overlijden, kindjes die ziek zijn, en mijn vriendinnetje zo ernstig ziek, maar nu gelukkig geopereerd en hopelijk gaan we nu op weg naar herstel. De spanning die dit alles met zich mee brengt, de pijn die je werkelijk in je lijf voelt, je hart dat zeer doet, de afstand die je voelt, mensen die je niet mag omhelzen, terwijl dat is, wat je zo nodig hebt. Die arm om je heen, die knuffel, die liefkozing. Je vrienden dichtbij, of voor Annemarie haar familie dichtbij.

Een jaar waar we in Hilversum zijn begonnen met natuur begraven, met de bomenweide, een jaar waarin we een prachtige herdenkingsbank hebben onthuld. Het jaar waarin we een ‘go’ kregen voor de verbouwing van het Bosdrift pand, en jaar waarin ik ook hier afscheid heb moeten nemen van mensen. Een jaar waarin we uit een dal omhoog aan het kruipen zijn. Een jaar, waarin ik meer heb gewerkt dan ik wilde, een jaar waarin ik de banden heb aangehaald en soms banden heb losgelaten, een jaar, werkelijk een jaar om nooit te vergeten. Een jaar vol levenslessen in levenskunst, vol ontmoetingen in de tuin, of in de kerk, daar achter mijn huis.

Een jaar waarin de documentaire, van Paul Rigter de prijs van beste Nederlandse documentaire op het IDFA heeft gewonnen. Een documentaire, die veel losmaakt. En ook weer veel loslaat. Gek hoe dat werkt, en steeds weer werkt. Want terugkijken naar mijn vader, terugkijken naar mijn verleden, roept herinneringen op. Naar vroeger en gek, om me dan te realiseren, dat er zo ongelooflijk veel anders is geworden. En dat ook ikzelf, ik dus, ben veranderd. Dat ik op een andere manier leef en werk. Dat ik sommige dingen ook wel wat anders voel inmiddels. Soms doen dingen geen zeer meer, die dat vroeger wel deden. En tijd heelt ook wel, de scherpe randjes van verlies gaan er een beetje af. Mijn vader zit in mijn hart, voor altijd. En juist dat hart, dat heeft in Corona tijd voor mij een zo belangrijke betekenis gekregen. Want steeds als ik iemand heel erg mis, dan voel ik heel intens. En dan past dat gedicht van Joris Vincken hier zo goed bij. Ik kreeg van mijn vriendinnetje Monique, een prachtige bundel met woorden, van deze dichter. Leuk hoe zij hier op mijn werk binnenstapt, weer gaat, en dan soms zomaar iets heel moois achterlaat.  Door onze levenslessen in levenskunst kent ze mij, en ook heel goed. Weet zij hoe ik voel en denk, en leef en werk.  En die Joris Vincken, kijk maar eens op zijn website, is werkelijk bijzonder, hoe deze man woorden kan vinden en vindt.

Een van zijn gedichten is ‘wat ik zoek is hier’…..

Wat ik zoek is hier,
hier waar ik niet niet kan zijn,
hier, waarvan het onmogelijk is
weg te rennen.

Dus ik hoef niets te zoeken,
noch te vinden,
want ik ben er al.

Ik hoef het alleen maar te zien,
mijn ogen te openen
,mijn oren laten luisteren.

Want wat ik zoek is hier,
waar ik nu zit, of sta, of loop,
hier, waar ik onmogelijk
kan verdwalen

En zo’n gedicht, zo’n tekst, doet me beseffen, dat alles er is. Alles wat ik nodig heb, is heel dichtbij. Hoe mooi…want steeds denk ik dat ik iets mis. En geloof me, het is er al…wat een bijzondere tekst, in dit bijzondere jaar. Bijna spiritueel. Terwijl ik toch eigenlijk gewoon een heel nuchtere vrouw ben. Met twee benen op de grond sta. Nergens voor terugdeins. Het wat het dan ook is, echt aanga. Overal doorheen ga, ook als het pijn doet, of me intens raakt. En dan krijg je zo’n boekje, en dan leun ik even achterover. En geniet ik, van alles wat er is.

En vandaag hebben wij de lindes voor het huis gesnoeid, een bijna spannend avontuur, helemaal met twee voeten dwars op die trap staan en dan boven je hoofd werken, maar het is gelukt. Onder toeziend oog van een of twee buurmannen. Want dat was echt wel een toer! Peter een van die buurmannen van wie ik een grote ladder mocht lenen zei ‘zo, ik had niet verwacht dat je dat zou durven..’ en gek, als je bezig bent, durf je steeds meer. Fijn, dit was zo’n klus waar je tegen aan hikt, niet aan toekomt, misschien ook wel een beetje bang voor bent. Maar een echte van Loon, die geeft nooit op. Ik glimlach en ben zomaar even trots. Op mezelf. Op Annemarie, want we hebben het gefikst.

En deze decembermaand, zal stil zijn, in mijn hart en in mijn huis, en ik zal denken aan en glimlachen bij een mooie herinnering. Nadenken over de juiste woorden, een aanraking aanreiken op afstand. En liefhebben als nooit tevoren. Ik wens jou op jouw manier een mooie kerst, een mooie decembermaand en 2021 zal voorlopig althans, nog heel veel lijken op 2020…maar geloof me, alles is er, heel dichtbij….alles is hier…