Mijn zaterdagochtend.....

Een krantje, een kopje koffie, en de telefoon…

En vandaag is zo’n dag, buiten wordt het lekker koud, dat voelde ik al tijdens mijn rondje door de tuin, zonder jas. Ja nog kouder natuurlijk. Al heel vroeg uit bed gebeld, over een muziekinstallatie tijdens een plechtigheid. En alsof het zo moest zijn, tijdens mijn ‘weekenddienst’ blijft de telefoon gaan. Een boeking, een vraag, een bezoeker die onderweg is en de weg niet weet en ga zo maar door. Het is zaterdag, de laatste alweer van de maand januari 2021. Onze eerste maand zit erop dit jaar. En wat voor een maand. Druk, ingewikkeld en vol gedoe. Herrie, de kranten staan er vol van, forse kritiek op onze demissionaire ministers, een vaccinatie beleid, wat verwarrend is en traag gaat en een dichtgespijkerd Nederland. Ongekend, waar we in terecht zijn gekomen. En dan lees je zomaar een leuk berichtje, dat George Brassens, een chansonneur, zegt ‘de beste wijn is de wijn die je met een ander drinkt’. En zomaar kleurt dan mijn dag, alsof er een mooi zonnetje door de wolken breekt. Alsof er even niets anders is, dan gezelligheid en samenzijn, met mensen van wie je houdt. Want dat mooie glas wijn, dat verbindt. Leuk hoe afgelopen week een van onze uitvaartondernemers, mijn personeel op kantoor spontaan trakteerde op verse erwtensoep. Hele chique erwtensoep. En dit zijn ook van die ‘kleuringen’ aan je dag. Zomaar verrast worden, door iets spontaans. Of die mevrouw die aan mijn collega een mailtje stuurde ‘dat ze zich zo gehoord voelde’. En dit soort kleine dingen, maken het leven, te midden van al die zorgen rondom Covid-19, weer eventjes mooi. En hier thuis, staan de hyacinten en de tulpen vrolijk in vaasjes, in de tuin komen overal prachtige groene stengeltjes, blaadjes omhoog, en weet ik dat over twee maanden mijn tuin zo vriendelijk glimlacht naar me. En ook dat vooruitzicht maakt me gelukkig. Heel simpel gelukkig. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me, dat Corona gemaakt heeft, dat het weer die kleine dingen zijn, die het doen. Die kleine dingen, die een glimlach brengen op mijn gezicht of op jouw gezicht. Een mooie zin, een vriendelijk gebaar, een lach. Of zomaar dat gesprekje met die ander, of samen met mijn collega dat kopje koffie heel vroeg in de morgen in onze porto op de Zuiderhof.

Op zaterdag is de het lezen van de krant een ritueel, steeds weer geniet ik hiervan. Welnu, genieten is het eigenlijk niet, want de nieuwsberichten zijn niet erg optimistisch vind ik. Een vast onderdeel is altijd dat ik rouwadvertenties bekijk. Ik kijk naar leeftijden, maar ook naar woorden en teksten en dan zie ik deze…..‘Mijn streven was te leven vanuit nieuwsgierige verwondering’. Wat een mooie tekst….en mooi dat woord streven, want soms streef je ergens naar, en lukt het niet altijd…je doet stinkend je best en het gaat niet. Of je kunt het echt niet, ingewikkeld hoor, en dan is je streven mislukt…rouwadvertenties en uitvaarten geven me altijd zo’n mooi beeld van de mens van wie we afscheid nemen. Hoe hij of zij echt was. Prachtig….en dat is ook een levenskunst, om een afscheid zo vorm te geven, alsof je de mens om wie het gaat, weer even mag ervaren in alle fasen van zijn of haar leven. Dat je mag glimlachen, huilen, genieten en herdenken…mooi!

Voor vandaag wens ik jou een beetje levenskunst toe. Een beetje genieten van alles wat er is. Van een mooi gebaar, een groet, een glimlach, een stukje in de krant, of zomaar van dat eerste sneeuwklokje dat voorzichtig zijn kopje boven de aarde uitsteekt. Dat je aan iemand mag denken van wie je houdt, die er nog wel of niet meer is. Dat je een oude foto bekijkt en lacht, of huilt. Dat je wandelt door je leven, en stil staat bij waar het echt over gaat in dit leven. Dat je elkaar vasthoudt en dat je respecteert dat het is zoals het is. Dat je stopt met je verzet, met je gedonder, met het relschoppen en dat ook jij ervoor zorgt, dat het morgen misschien een klein beetje beter gaat. Doe je best, ik doe met je mee. Een fijn weekend gewenst, dag!