Saudade...

Saudade, staat voor melancholie, gemis, heimwee, weemoed, en is een soort van mengeling van gevoelens. Het komt uit Portugal, maar het heeft ook iets in zich van iets dat nooit echt helemaal te realiseren, te bereiken is, een soort van onbestemd verlangen. Mooi woord. Ik hou van dit soort woorden. Woorden met een laagje...het woord kwam bij me voorbij, toen ik luisterde naar mijn playlist 'relax' een aaneenschakeling van prachtige liedjes, vrolijk, gek, leuk, verdrietig...weemoedig soms. En ook zitten daar liedjes in van het afscheid van mijn ouders. En toen die liedjes langskwamen, toen dacht ik aan mijn vader en zijn vriendschap met oom Leen. Hoe dit twee mannen, ze zijn niet zo lang na elkaar overleden, en volgens mij zijn ze nu samen ergens anders en hebben ze het weer heel goed samen, vrienden waren. Oom Leen kwam vaak bij mijn vader op bezoek. En samen zaten ze te praten over van alles en nog wat, en als ik hen een hapje of drankje gaf, dan ging het maar door. Die twee mannen, die elkaar al heel lang kenden, dat waren vrienden. Door dik en dun, de mannen, hun vrouwen waren vriendinnen, tante Liezeke en mijn moeder. En het was goed. Simpelweg goed. Mooi, en toen kwam natuurlijk mijn eigen vriendschap langs. Mijn vriendschappen moet ik zeggen. En opeens realiseerde ik me, dat er soms zomaar mensen in je leven langskomen, met wie je zoveel deelt. Vorige week kreeg ik zomaar een prachtig gedicht van Joris Vincken toegestuurd met een mooie tekst, vol zielsverwantschap. Prachtig een oud collega, die nu dicht in mijn hart zit. En saudade gaat over dit soort gevoelens, je wilt die mensen in je armen houden, een goed glas met ze drinken, hen dichtbij je hebben en houden. En het mooie is, het komt er weer aan, het zal er weer zijn. En dat gemis, dat heimwee gevoel hoort ook bij deze stille tijd. Vandaag mijn vrije dag, wat rommelen in de tuin, blad harken, takken rapen, opruimen, hout bij de houtkachel zetten. Het mooie hout werd van de week door Miek gebracht. Geweldig...ook mooi hoe zij in mijn leven rondloopt en blijft. En saudade gaat ook over de vergankelijkheid en het verlies, de weemoed die daarbij hoort. En daar kan ik ook nog een boekje over open doen. Dat doe ik niet. Want dat voel ik gewoon, dat hoort bij mij...'would you dance if I ask you to dance' prachtig en terwijl dit liedje door mijn keuken galmt, wil ik dansen, heel dichtbij je, zomaar even dansen, even dat intense gevoel weer voelen. Fijn is dat. Dansen...af en toe dans ik door de kamer. Soms alleen, soms samen. Het is fijn, het is intens, het is goed zo...en vandaag rolt er zomaar een heel schattige trouwkaart in de brievenbus 'there were bells on a hill, but I never heard them ringing, no, I never heard them at all, till there was you'....saudade...mooi door de intensiteit van deze woorden. 

Dus voel jij ergens gemis, heimwee of een stil verlangen. Voel jij je intens alleen, in je strijd, in je zijn, heb je het gevoel, dat het leven doorgaat en het jouwe even niet, laten we dan maar even samen zijn, even praten met elkaar. Een stukje muziek erbij, een kopje Nespresso. Gek hoe Nespresso nu een andere lading krijgt of heeft gekregen. Afgelopen week, een uitvaart, en de familie, ik had hen ontmoet en Nespresso gegeven, vroeg bij het intieme afscheid om deze koffie. Dus het hele kleine apparaatje neergezet voor deze ene keer...en nu is het een herinnering, een mooi intens iets geworden. Ook hier past een woord als saudade bij...het is ook iets wat voorbij is soms, wat niet meer weerkomt. Iets wat overgaat naar iets anders...en zo bouw ik herinneringen op, een verzameling aan mooie indrukken. En gek, hoe ik voel dat ik verander, dat ik geen zin meer heb in gedoe om niks. Omdat het zo niet de moeite waard is. Omdat het leven, zoveel meer te bieden heeft en in zich heeft. Omdat het meedragen van herinneringen, je zoveel rijkdom geeft. En ik soms het gevoel heb, dat we dit vergeten in ons leven. Dat we de essentie uit het oog verliezen met elkaar. En ik voel me soms een eenzame reiziger, die af en toe eens even leunt, of mag uitrusten, mag stil staan, door zomaar die lieve mail, of dat berichtje...en die dan weer verder gaat. Daarom ook is de rol, die ik nu vervul, als mens, in dit leven ,mijn rol. Dichtbij, soms wat verder weg, de kleine dingen waarderen, de essentie van mijn leven voelend, de pijn die daarbij hoort. 'dream baby dream' zingt Bruce nu...heerlijk...afgelopen week sprak een dame op de radio, zij mocht massages verzorgen voor popartiesten en zij vertelde wat een fijn mens Bruce Springsteen is. Hoe zij zich verbonden voelde met hem...'we're gonna keep the fire burning'. En dat doe ik ook met jou, kom op, we blijven dromen, we laten het vuurtje branden, kom op, we gaan door. Altijd maar weer...heerlijk. En als je nooit stopt met dromen, als je het niet opgeeft, hoe klote het nu ook kan zijn. Je tent dicht, je bent ziek, je doet er even niet meer toe, kom op, we blijven dromen, we gaan door. En we blijven mijmeren, verlangen naar, hunkeren naar, kom op, we gaan door. Niet opgeven alsjeblieft, ik zal er zijn, altijd weer. En voel het maar...saudade...