En zomaar is het voorjaar...2021.....pluk de dag....

Het voorjaar, die mooie periode, waarin alles in de tuin lijkt te ontploffen, waar hyacinten, krokussen, narcissen, tulpen, blauwe druifjes openbarsten. Waar geleidelijk aan diverse kleuren groen zich weer laten zien, de eerste keer het gras weer maaien, kortom prachtig...en eigenlijk zou ik een weekje vrij zijn. Zomaar vrij, en ongedwongen kunnen doen wat ik wil, binnen de Corona maatregelen natuurlijk he...dus op 1,5 meter, met de avondklok. En gek om te zeggen, dat lukt me wel. Hier met deze mooie tuin, ons mooie werk in Hilversum, de omgeving die ons omarmt en die je laat genieten. En nu, op deze donderdag 25 maart 2021 zit ik aan de keukentafel. Mijn vrije dag deze week, want gisteren ben ik op kantoor in Hilversum geweest, en morgen ook weer, dus een weekje is niet gelukt, een paar dagen wel. En dat is al geweldig. Een weldaad aan rust, veel slapen, want oh wat ben ik moe...maar ook werken in de tuin, bloemen planten, genieten van de zon, het mooie gras. Heerlijk...

En ook al is het begin van deze blog vrolijk gekleurd, het leven zelf, laat schaduwkanten zien, en dan denk ik aan mijn vriendinnetje Monique, het verlies van de vader van haar kinderen. Dan denk ik aan Jannie, geopereerd, en nu aan de nabehandeling, dan denk ik aan Mark, aan die jonge vrouw die ziek is, aan de familie waarvan eerst de moeder en nu een week later de vader is overleden, en dan sta je gewoon weer met twee benen op de grond. Dan denk ik aan die ontmoeting op de Bosdrift, van die moeder en haar zieke dochter, met wie ik een graf heb uitgezocht, omdat zij, slechts 28 jaar jong, euthanasie gaat krijgen. Een mooi gesprek, een natuurgraf, een lach en een traan, een ontmoeting zoals mevrouw zei 'door God ingegeven'. Dan voel je weer de verankering met het aardse bestaan. Dan kun je niet zoveel meer doen, dan je hart laten spreken. En oprecht luisteren en er zijn, voor de mensen van wie je houdt. En dan spreek ik de hoop uit, dat ook zij de verschillende tinten groen zien, tussen alle tranen door. Dat zij genieten van 'een zee van bloemen' en de bonte vrolijke kleuren. Dat het kleine wat er is, ook zichtbaar blijft. En tussen licht en schaduw door, daar loop ik. Soms geraakt door de duistere kant van dit leven, soms blij en aangenaam verrast, door een mooie lichtstraal, die zomaar ons leven eventjes oplicht. Of een mooi beeld, wat me raakt juist door de symboliek van deze hand die haar borst vasthoudt. Bizar, dat je al wandelend, soms zomaar geconfronteerd wordt met de pijn van iemand die je liefhebt.

En vandaag, hier aan mijn keukentafel, met mijn krantje, mijn Nespresso en mijn stilte, ben ik zomaar heel stil. En laat ik die stilte even binnenkomen...Mijn leven lijkt een sneltrein, die razend snel rijdt, me van de ene indruk naar de andere slingert, van druk naar rustig en weer terug, en alles wat daartussen zit. Een trein die soms heel lekker zit, en soms echt te hard gaat. Emoties, 'himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt' en alles wat daartussen zit. Het hoort blijkbaar bij mij. Ik zeg altijd tegen Annemarie, 'als ik rustig op de stoel ga zitten, en niks meer onderneem, dan is mijn leven voorbij...'dus ja...ik veer af en toe maar op, loop een stukje heel hard, voor zover ik dat nog kan, en pluk de dag, die zich aanbiedt. Ik leef,  en ik realiseer me, dat leven zo ongekend mooi en intens is. Dat leven alles is, en als het leven er niet meer is, tja...wat dan...en nu lees ik een tekst 'als ik mezelf voorbij loop, lach ik wel altijd even vriendelijk' mooie tekst uit een mooi boekje..'Things not to do'. 

Het voelt gek, zo te voelen. Het leven tikt me soms aan. Raakt me diep van binnen. En ik leef zo intens, althans zo voelt het...soms stap ik mijn bed in, en ben ik volkomen kapot, op, over en uit. En weet je wat zo leuk is, dan slaap je genadeloos lekker. Deze dag vandaag stond wel in het teken van dingen moeten doen, belasting invullen, wat opruimen, mijn gezaaide bloemetjes water geven, afspraak maken voor de zomerbanden, nieuwe velgen kopen, kortom...genoeg te doen. En verder niets, stilte, alleen maar stilte. Fijn hoe je hier aan went. In Wassenaar hoorde ik mensen, een draaiorgel, drukte, en hier hoor je vogels, en als er dan iemand ergens een radio aandoet, dan schrik je van het geluid. De herrie, want dat ben je niet meer gewend. Hier ben ik gewend aan meneer Pastoor, die met zijn armen omhoog de tuin inloopt en roept 'oh wat is het gras weer mooi gemaaid'. En veel meer spannends is er niet, op dit moment...ik glimlach als ik dit schrijf. Want het lijkt wel alsof de cirkel rond is. Dat zei ik nog tegen Carla gisteren aan de telefoon, mijn leven is rond, compleet en fijn zo. Nieuw-Vossemeer en Hilversum, het zijn twee plekken, op enige afstand van elkaar weliswaar, die mijn leven compleet maken. 

Gek, hoe ik altijd dit soort foto's maken. Van kettingen, sloten, oude deuren en huizen. Stegen, afgebladderde ramen, en hoe ik me probeer voor te stellen, wat er ooit is geweest. Deze ketting ligt bij een graf op de Bosdrift, ons renovatie project, waar we prachtige dingen aan het doen zijn. Waar we medio april gaan verbouwen, waar we grafmonumenten gaan herstellen, waar paden gerenoveerd worden, waar we het leven terug gaan geven aan deze bijzondere plek. En daar, ligt zomaar een ketting, en die ketting die hoort daar. Zoals ik hier hoor, met een hordeur die afgebladderd is, met een tuin vol  herinneringen, en nieuwe herinneringen die gemaakt worden, een nieuw leven op een plek vol verhalen. Dat is daar in Hilversum, en dat is hier in Nieuw-Vossemeer. Het leven gaat door, en ik, ik mag er zomaar een tijdje onderdeel van uitmaken...dus pluk de dag...