Buitengewoon....

 Mijn vader kon dit woord uitspreken, zoals alleen hij dat kon, zoals alleen iemand van Flakkee dat kon doen. En als hij 'buitengewoon' zijn, dan was dat meer dan gewoon, dan was dat een soort van overtreffende trap en dan kon je er zeker van zijn, dat hij intens genoot. Ik probeer het nog wel eens uit te spreken en ik weet zeker, dat mijn vriendinnetje Mirna, dit super goed kan uitspreken. Net zoals mijn vader dit deed. Dit weekend is wel buitengewoon vind ik.

De zon schijnt, de korte broek aan, zomerse schoentjes. Ik heb hele gave zomerschoenen gekocht. Knalblauw, een soort van sportschoen, maar gemaakt van afval. Afval uit de zee, afval van het land, Seads heten ze. En dus ben ik dit weekend vrolijk gekleurd, omdat het zo'n buitengewoon fijn weekend is. Begonnen met hout kloven en kruien en daarna tassen. Opstapelen bij de buurman, en toen dat klaar was, op de fiets door de polder, mooie weggetjes zoeken en bij de boerderijwinkel boodschappen doen. En toen, jawel heerlijk lezen en slapen in de zon. Hoe fraai kan je leven zijn. Straks een wandeling, en vanmiddag, nog een stukje op de fiets. Heerlijk. Ik heb lang niet gefietst, dus weer een beetje trainen. Mijn nicht zal me vast en zeker uitdagen deze zomer, om eens op de fiets te stappen en een mooie tocht te maken samen. Ik heb er zin in. Maar ik ben er nog niet. Ik lees een heel bijzonder boek 'Ik ben er niet' van Lize Spit. Indringend en intens. Ik kan niet zeggen, een mooi boek, maar wel een boek wat je uit wilt lezen. Het komt binnen, twee mensen aan elkaar verbonden door ellende bijna, zo voelt het. Helemaal niet buitengewoon dus. Buitengewoon was eigenlijk ook de afgelopen week in Hilversum. Want het ziet er naar uit, dat wij een geweldig fijne collega hebben gevonden, er gaat een dame met pensioen en er komt een meneer bij. Fijn, om te ervaren, dat er zoveel animo is en was om bij ons te komen werken. Maar meer nog waren de gesprekken, de bezoeken van mensen in Hilversum. Miriam, Rob, Monique, maar ook de opzichter van het bouwproject Bosdrift. De bouwketen staan opgesteld, we gaan beginnen. Ongekend maar waar. Het lijkt al zo lang geleden, dat ik groepen mensen uitnodigde, de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed, samen met Sylvia Karres en dat wij samen bij Albertus Perk een presentatie verzorgden, en jawel, alles is van de grond gekomen. We zijn bezig, om het leven terug te geven aan de Bosdrift. Een droom die uit mag komen. Buitengewoon. Mooi hoe dit woord staat voor buiten, en voor gewoon. Mijn vader was het liefst buiten, mijn vader was heel gewoon. Een eenvoudige man, die genoot van het gewone. Hoe hij in zijn stoel in de tuin kon zitten, hoe hij een kampvuur kon maken, hoe hij kon genieten van het (in mijn beleving) saaie uitzicht vanuit de serre van de boerderij, hoe hij tevreden kon zijn met een aardappeltje met jus. Of zonder jus zelfs. Buitengewoon. Vannacht droomde ik, en dat was minder buitengewoon, dat twee mensen van wie ik zielsveel hou, overleden zijn. Brrrr een droom, die ik liever snel vergeet. En dan vraag ik me af, hoe kom ik bij zo'n droom. Is dit mijn angst, jazeker is dit mijn angst. Om mensen te verliezen, van wie ik zielsveel hou. Om de dood dichtbij te zien komen. Die gekke dood, die dagelijks om me heen is. Maar dat is werk, in mijn droom was het privé. Moest ik spreken op de uitvaart. En huilen.....ik huil niet zo vaak. Soms raakt iets me, een stem, een zin, een woord, en dan voel ik met mijn hele hart, dat ik geraakt ben. Maar de tranen, die komen niet zo snel. Heel soms, als iemand iets zegt, dan voel ik tranen, maar ze zijn er niet. Ze komen niet...en vannacht moest ik huilen. En toen ik wakker werd, de luiken opendeed, was alles weer buitengewoon. Bijzonder, ik denk wel dat ik een opgeruimd en optimistisch mens ben. Ik zie achter iedere wolk, de lucht weer opklaren. Ik zie de zon, ook al is deze nog ver weg. Ik zie de plus en niet zo snel de min. Ik geloof in het leven, in het goede van de mens. En dit is wel lekker, om zo te leven. Een beetje simpel misschien, maar je wordt niet zo vaak teleurgesteld vind ik. Ook hier zit weer dat positieve in, geloven dat een mens in essentie goed is.

Ik kreeg voor mijzelf en ons team, een prachtig kaartje van een familie. De moeder uit het gezin, de echtgenote van meneer, was in korte tijd ziek geworden en overleden. En ik had deze familie een rondleiding gegeven op ons terrein. Een bijzondere ontmoeting, met een Nespresso erbij. En al heel snel is mevrouw overleden en is haar afscheid bij ons op verzorgd. Een mooi, en intiem afscheid. Met muziek en dans. En soms is dat zo, dat een familie je raakt. Ik was geraakt, door de liefde van dit gezin voor elkaar, voor hun moeder en echtgenote. Door de zachtheid, die voelbaar was. En gek, hoe ik daar dan mee omga. Ik weet nog dat de familie kwam, voor het laatste afscheid, en hoe ik buiten het hek ging staan, om hen te groeten, mijn hand op mijn hart. Een klein en simpel gebaar, vol respect, voor deze familie, voor hun verdriet, voor dit laatste afscheid. En hoe blij ik was, toen dit mooie kaartje kwam. Een zo lief gebaar, buitengewoon....en zo eindig ik deze blog, een gewoon verhaaltje, over mijn gewone leven. Ik laat je soms heel dichtbij komen, en soms zet ik je weer wat op afstand. Ik ben dichtbij mijzelf, en ik kan niet anders meer. En soms is dat fijn, voor iemand anders, en soms helemaal niet. Dit is wat het is. Dit ben ik. Een echte van Loon, die nooit opgeeft, een sterk mens, met een sterk karakter. Ik ga het aan, alles in dit leven ga ik aan, maar nu is er een groot verschil met vroeger - als het nu niet meer bij me past, dan laat ik het los. Met de pijn die daarbij hoort, mijn hart wijst me de weg. En juist hierdoor, komen de mensen in mijn leven voorbij, die blijven. En deze mensen, horen bij mij. En deze mensen kunnen mij dus raken. En dat, dat is buitengewoon. Dat is een rijkdom, echte vrienden, mensen die je verstaan, zonder veel woorden. En als ik dus bij het hek sta, mijn hand op mijn hart leg, dan is dat echt heel erg echt....dan heb jij mij geraakt, ergens...buitengewoon om dit te mogen voelen.....