Vrolijke kleuren

Toen ik vanmorgen wakker werd, de luiken van mijn slaapkamer opende, zag ik de tuin. Ja deze 'oude dame' zoals ik ons huis uit 1795 noem, heeft nog luiken aan de binnenkant van de kamers boven, die je dicht doet als je gaat slapen. We sluiten hier nog de luiken, mooi he....En in de tuin zag ik al die mooie vrolijke kleuren. Al die tulpen, die ik door elkaar heen gezet heb, waardoor je van die vrolijke mixen van kleuren te zien krijgt. Roze, oranje, paars, rood en geel, en dan nog allerlei nuances ertussen. Ik hou er zo van. Gek hoe kleur, meer kleur in de tuin me vrolijk en blij maakt. Ik, die vrouw, die het liefst alle tinten blauw draagt, alleen maar blauwe jasjes heeft en een paar bruine (en die laatste draag ik nooit), ik die als ik een nieuw blouse koop, een donkerblauwe koop. Omdat het zo mooi staat bij al die andere tinten blauw. Ja en ik hou van kleur, maar dan alleen in de tuin. Daar is het prachtig, als paars dichtbij oranje staat, als kleuren het groene gras opleuken, of oplichten soms. Ik las vanmorgen het NRC, en deze keer heel lang en uitgebreid en toen las ik over een dame die overleden is, en zij stond bekend om haar bijzondere en vooral vrolijk gekleurde tassen. Haar liefde voor kleur had zij gekregen, toen zij in Curacao leefde, en haar tassen staan dus bekend, om de prachtige mix van kleuren. Leuk hoe kleur staat voor diversiteit, voor acceptatie, de regenboogvlag, hoe kleur staat voor vrolijkheid, denk aan Bob Marley, geweldig en opeens denk ik aan UB40, en hoe lekker je kunt dansen op deze muziek. Terwijl nu 'red red wine' door de keuken galmt, en Annemarie dansend een kopje koffie neemt, geniet ik intens. De afgelopen week was gevuld, rijkelijk gevuld, met veel prachtige ontmoetingen met sollicitanten, een Raad van Toezicht, de bespreking van de jaarrekening, coachgesprekken, bezoeken aan vriendinnen, hoe heerlijk weer, maar ook met verdriet en met een gastcollege in Almen of all places, en ik schat ik zeker 1500 autokilometers, kortom ik was wel moe gisterenavond. Dus zo rond een uur of elf ging het licht echt uit bij mij... en dan word ik wakker, en verga ik weer van de pijn in mijn rug en dus is paracetamol mijn beste vriend. Maar als je dan die prachtig gekleurde tuin ziet, dan vergeet je dit al heel snel. En steeds denk ik, aan al die mooie mensen om me heen, die ziek zijn, die echt door diepe dalen gaan, en dan realiseer ik me dat ik zonder problemen, dozen paracetamol kan kopen en innemen en lekker door kan gaan met mijn leven. Mijn mooie intense leventje. Want ook al vertel ik het iedere week weer, ik ben zo intens gelukkig. Ja gek eigenlijk he...want hier zit ik dan, een soort van wees, zonder ouders, met nog een lijntje in de familie, mijn nicht, verder niks meer. Met een prachtige vriendenkring, mooie mensen ver weg en heel dichtbij, met een prachtige partner en haar familie, met een baan, waar veel mensen jaloers op zullen zijn, met een opdracht die er niet om liegt zo stevig, maar met een team, waar ik alles mee aan kan en ook alles mee kan gaan realiseren. Met een prachtig jaar 2020 op de teller. Met een leven waar ook in Corona tijd, het serieuze wordt afgewisseld met het aangename, met intense gesprekken, en ontmoetingen, met planten prachtige vogels, met .....heerlijke muziek, ken je dat nummer 'I got you baby' van UB40, heerlijk hoor...dansend achter de laptop bijna, haha. je zou me moeten zien zitten, in mijn oude kloffie, mijn Nespresso, een tafel vol kranten, ach, hoe heerlijk is dit leven hier. En natuurlijk denk ik na, over ons leven. En fijn om na te denken, over alles wat achter je ligt, maar vooral om in het nu, vandaag te leven. En straks ga ik op zoek naar het strandje, waar ik als tiener met mijn vriendje Jan ging zwemmen. Hij 2 meter en 3 centimeter lang, ik ongeveer 1.73 meter, ik kon niet meer staan en  hij droeg me boven het water uit. Een mooie herinnering aan een mooie liefde. Bijzonder, hoe deze man, af en toe nog in mijn leven is. Als een liefde, een gevoel waar ik vooral van heb onthouden, dat het echt was. Ongeacht wat je doet in je leven, waar jouw weg naar toe gaat, als je kunt terugkijken en je bewust kunt zijn van dit soort gevoelens, dat is mooi om te herinneren. Dat echte gevoel. Die intense liefde, dat is zo mooi om je dat te herinneren. Soms zie ik mensen, die ooit echt van elkaar hielden en vervolgens nadat ze uit elkaar zijn gegaan, elkaar het leven bijna onmogelijk maken. Vaak om geld, bezit en materie, maar soms ook emotioneel. En dan denk ik weer aan die prachtige zin, geleerd bij en van Yarden 'een goed afscheid helpt je verder'. En dit geldt bij alles en in alle opzichten. Afscheid nemen, is loslaten, iets een plekje geven, en dan zodanig, dat je er later op terug kunt kijken als iets bijzonders. Want dat is het toch...liefde. Iets heel bijzonders. Iets heel moois, unieks. Dat wat er is tussen twee mensen, verbonden door het hart, en soms verbonden op dat moment. En later niet meer...althans soms gelukkig...gelukkig maar soms, heel vaak wel...en hoe bijzonder, dat strandje van vroeger, daar woon ik nu dichtbij. Mijn cirkel wat wonen betreft is rond, geboren op Goeree en Overflakkee, naar Den Haag, Zoetermeer, Boskoop, Groot-Ammers, Schoonhoven, Voorschoten, Wassenaar en nu Nieuw-Vossemeer. Soms voel ik me een echte reiziger, ik kan denk ik overal wonen en leven. Ik voel me snel ergens thuis. En hier, wonend in mijn 'oude dame uit 1795' die kraakt en piept, die een schoonheid heeft, die ik heel mooi vind, is mijn thuis. Hier ben ik thuisgekomen na een lange reis van 42 jaar. Ik was 17 toen ik in Den Haag ging wonen en ik was 59, bijna 60 toen ik hier terug kwam. En nu zie ik regelmatig het bordje Middelharnis, mijn geboorteplaats. Het staat hier verderop op een kruispunt. Mooi toch...zoveel huizen, zoveel banen, een mooi leven ligt achter me, een prachtig leven waar ik nu in terecht ben gekomen. Mijn buurman Jan vraagt mij, en ook Annemarie, regelmatig 'hebben jullie toch geen spijt'. En vanuit het diepst van mijn hart kan ik zeggen 'nee ik heb totaal geen spijt'. Ik geniet intens, van alles wat hier is. Van de stilte, de rust, de kerk, de gemeenschap, van de vriendelijkheid, van het Wagenhuis, van....vul maar in. Cultuur in het kerkje, kortom, het leven is goed. Mijn leven is goed. En natuurlijk is dit, de combinatie van alles, wonen en werken, vrienden, buren, bekenden, de omgeving, de herinneringen, het verleden en het heden. En mijn vader, en mijn moeder, ze zullen glimlachend naar beneden kijken als ze dat zouden kunnen. Mijn moeder zou zeggen en dit waren ook haar laatste woorden, toen ze overleed, die ze tegen me zei 'het is toch nog goed gekomen met je kind.' en ze eindigde met 'en jouw kop vergeet ik nooit'. Tja, ik had niet de moed om te vragen, waarom ze dat zei, en soms denk ik daar nog over na. Was dat nu een compliment of juist niet. Haha, het maakt niet uit. Ze is gegaan in de wetenschap, dat ik me wel zou redden. En dit is ook zo. Ik ben tevreden, en mooier nog, ik ben gelukkig...gek, hoe ik iedere dag wandel door de tuin, kijk naar de kleurtjes, de bloemen, de planten, het onkruid, het gras, de bomen, de hagen. Die worden wat 'voller' en mooi lekker groen. Heerlijk gezicht, de eikenbladhortensia vol knoppen, en ook de klimhortensia is groen en vol met knoppen. Fijn. Nu, op naar het Grevelingenstrand, een mooie fijne dag gewenst, allemaal....geniet maar, van die vrolijke kleuren, van je tuin, van de zon, het blijft droog vandaag. Fijn....