Ongekende stilte

 

Goedemorgen, en met een goed gekleurd hoofd, door de prachtige fietstocht op Schouwen Duiveland gisteren samen met mijn nichtje, jawel gewoon 50 km ongetraind op de teller gezet, is de stilte nu ongekend. Het is net acht uur geweest, woensdagochtend en ik ben (nog even) alleen thuis. Straks is de stilte weer voorbij, maar nu, wordt deze hooguit verstoord door de Nespresso machine. Toen ik vanmorgen wakker werd, rook ik een gierlucht, en daarmee was mijn herinnering aan de boerderij weer daar. Daar moest je soms door de polders naar school fietsen en dan rook je overal die indringende gierlucht. En vanmorgen was dat eventjes ook hier. Het lijkt nu weer weg, en doet me eigenlijk glimlachen, want ook dit hoort bij wonen op het platteland. Gisteren fietsen nichtje en ik, vanaf Schuddebeurs richting Zierikzee, en genoten we ook van die rust, de stilte, nog niet zoveel fietsers, en fietsen we weg van de toeristen. En wat ons opviel, was de vriendelijkheid van de mensen. Een oude dame, kwamen we wel een paar keer tegen, zij op haar elektrische fiets, wij op onze gewone Koga fietsen, en toen ik foto's stond te maken, sprak ze me aan. Mooi hoe je met volslagen vreemden zo leuk in gesprek kunt gaan. Past ook wel bij mijn nichtje en ook wel bij mij. Wij praten wel gemakkelijk met vreemden, we maken contact en groeten een ieder. Leuk om te zien, wat de ander dan doet. Bijzonder ook om te zien, dat sommigen niet groeten, of geen gedag zeggen. Gelukkig zijn er maar weinig mensen, die niks tegen je zeggen. Ik hou van een gesprekje zomaar, in de winkel, op de fiets, een glimlach, een groet, het maakt je dag steeds weer een beetje leuker. Welnu gisteren was een dag vol weldaad, een prachtige dag. En toen we thuiskwamen hebben we heerlijk gegeten, Annemarie had lekker gekookt, en buiten in de tuin nog lang gepraat, over honden, over fietsen, over alles wat dit leven ons te bieden heeft. Heerlijk. Fijn, om dan met mijn nicht zo samen te zijn. En al fietsend constateerden wij, hoe fijn het is, dat wij elkaar nog hebben. En dat voel ik oprecht zo. Dat stukje 'alleen' zijn, zonder familie zijn, is wel een gevoelig stukje in mij. Het gemis voelen van mijn ouders. En uiteindelijk ook het accepteren dat alles is zoals het is. Vrienden mag ik hebben, ik mag me omringen met liefdevolle mensen, ik mag prachtige mensen ontmoeten en coachen, ik heb een geweldig lief team. En ik heb mijn nichtje. En jawel, gisteren hebben we besloten samen een keer onze andere nicht, in Middelburg te bezoeken, gecombineerd met een fietstocht in die omgeving. Dus ja, dit is wat het is. En het is goed. Ik ben tevreden met alles wat er is. Met mijn leven, het afgelopen weekend waren de meisjes hier, en was het een intens liefdevol weekend, waaruit maar weer blijkt, hoe verbonden we zijn, door al die jaren heen. Ik voelde me bonusmoeder in optima forma. Haha...ik bonusmoeder. 

Ergens achter de dijk, lag een prachtig natuurgebied met een uitkijktoren. En gek is, hoe ik altijd bouwwerken fotografeer. De constructie, van beneden naar boven. En ik deed het gewoon weer. Ook maakte ik doorkijkjes, naar de werkelijk prachtige omgeving. En wat ik vooral deed was intens genieten. Van het rustig fietsen, het zomaar samen praten, en stoppen waar we wilden stoppen, het genieten van de kleine dingen, maar vooral ook van de schoonheid van ons Nederland. En in het bijzonder van Zeeland. Wat hou ik toch van Zeeland. 

Mooie foto he. Gisteren kwamen we er achter, dat zowel mijn nicht als ik erg houden van hout, van houten constructies en bouwwerken. En we gaan kijken of we in het najaar een cursus houtbewerken, of houten meubels maken, kunnen gaan volgen. Nichtje had iets gevonden in Goes. Lijkt me geweldig. En later ga ik een cursus volgen waarbij ik bijvoorbeeld houten beelden kan maken, met zo'n gutsmes ofzo. Heb ik ooit mogen doen bij handenarbeid op de HAVO, een lepel gemaakt uit een stuk hout. Ik vond en vind het geweldig. Dan maken we werkelijk van het atelier een werkatelier, voor Annemarie en voor mij. Ik zie het al voor me, een gezellig werkatelier. De hond in de mand, bij het haardvuur, en ik maar timmeren. Haha, ik heb nog wel dromen, maar die zijn heel dichtbij. Die zijn realiseerbaar en klein. Dichtbij huis, in en rond dit mooie huis. Gisteren heeft Annemarie de goot nog mooi geschilderd, en de kleine beschadigingen na de wateroverlast bijgewerkt. Dus onze achterpui ziet er prachtig uit. Trots op ons werk. Ik kreeg een bericht van een voor mij onbekende dame, die mijn blog leest en we gaan elkaar ontmoeten. Mijn woorden van 22 juli jl. hebben haar geraakt. Prachtig toch. Hoe je door een tekst, een zin, een verhaaltje soms, elkaar mag ontmoeten. Ik hou erg van dit soort spontane reacties. Ik ben blij dat mijn blog voor veel mensen, een stukje afleiding, of ontspanning is. Terwijl ik eigenlijk gewoon schrijf, over mijn leven. En schrijf omdat ik het fijn vind, om te schrijven. Soms maak ik een foto en denk ik, oh die is mooi voor mijn blog. Omdat ik graag deel, en van delen houd. Ik realiseer me, en dat bevestigde mijn nichtje gisteren ook weer, dat mijn ouders mij geleerd hebben te delen, op onze boerderij was altijd plek voor iedereen. Als het even niet goed met je ging, of als je even in de zorgen zat, of als je ziek was, of vul maar in, er was een plekje voor jou. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan Jan Smit 'er is een tuintje in mijn hart...' en hij zingt dan, 'maar alleen voor jou' en mijn tuintje is wat groter. En mijn tuintje is voor veel mensen, om samen te praten, te dansen, te huilen en te lachen. Om te genieten van dit mooie leven, en ook van dat mooie gesprek, of soms van die stilte in mijn tuintje...net ging de telefoon, en ik heb hem laten gaan, want het is zo fijn stil nog hier...ik geniet nog even door, ik wil nog niet uit deze stilte komen...

Dus wil je soms even stil zijn, samen met mij, of wil je in gesprek of wil je zomaar niets, dan weet je de weg en zoals ik tegen Monique zeg 'kom maar achterom'. Haha, dat was ook zo op de boerderij. De voordeur was voor rouw en trouw. De achterdeur was er voor jou. En hier, in Nieuw-Vossemeer is dat ook zo. Het voelt goed om hier te zijn. Ik ben simpelweg gelukkig. En ik neem je graag hierin mee...