Op slot....

En als ons land dan op slot is, of weer op slot gaat, probeer dan maar gewoon om je heen te kijken. Vanmorgen lag Teuntje op een kussen dat hij had meegesjouwd naar buiten, in het natte gras volledig tevreden voor zich uit te kijken. Naar de vogeltjes die genieten van alles wat we hebben opgehangen in de tuin, de vetballen, de huisjes met voer. Naar de bladeren, en afgelopen week maakte mijn collega Anne, deze mooie foto. Ons uitzicht vanuit De Einder, hoe prachtig. Die mooie bijna serene rust. En ondertussen gaan we door, met allerlei vervelende maatregelen, iemand in quarantaine, rouwcafé dicht tot 14 januari 2022, extra bemensing, vijf dagen Hilversum, voor het eerst en vervroegd Teun mee. Ik heb geen keuze meer, dus het zal zo zijn. Weg met de serene rust...weg stilte, weg achterover leunen. Maar ach, ook op de Bosdrift, ook in Hilversum is het goed vertoeven. De stilte is daar ook voelbaar. En nu, nu ligt Teun stil in zijn mandje, hoor ik de klok tikken, zie ik de bolletjes langzaam boven de grond uitkomen, En zit ik tevreden aan tafel in de keuken. Nog eventjes zomaar niks. Soms is zomaar niks waanzinnig fijn. Dat gevoel van even niet hoeven. Je hoeft geen nette kleren aan, je hoeft geen rommel op te ruimen, je hoeft nog niet onder de douche...je hebt zomaar even niks dat moet. Oh wat een weldaad. 

Straks gaan we even wandelen met Teun, door de regen of door de miezer, bij de Grevelingen, het strand waar ik vroeger naar toe ging, met mijn vrienden. Fijn, lekker zwemmen. Nu een mooie plek, waar Teun even heerlijk kan rondrennen, zonder riem. Lijkt me ook fijn als hond, dat je gewoon mag rennen, zonder vast te zitten. Onafhankelijk zijn, haha. daar is ie weer...mijn grote drang om onafhankelijk te zijn. 

En ik weet het, ik ben in loondienst, jawel ook in loondienst, ik doe ook af en toe wat leuks erbij, ernaast, een coachtraject, een wandeling, een gesprek, vul maar in. Zomaar omdat het fijn is, omdat ik dat wil. Omdat ik hiervoor gevraagd word of ben. En ook hier, zowel in mijn baan als in mijn 'levenskunstzaken' ben ik vrij genoeg, en kan ik keuzes maken. En altijd zijn dit keuzes, die het grotere geheel dienen. Het gaat namelijk in dit leven nooit om jou alleen, het gaat altijd om ons, om wij, om het gezamenlijke doel. Ik gedij daarin goed. Wel en dit realiseer ik me, als ik mijn huidige baan vergelijk met mijn vorige, dat ik wars ben van gedoe tussen mensen onderling. Dat ik wars ben van macht, of mensen die denken macht te willen uitoefenen. En dat ik nog meer moeite heb met mensen die elkaar op de man af aanvallen of laten vallen. Ik gedij goed in een organisatie die staat voor 'samen'. Samenwerken, samen optrekken, samen ergens voor gaan en staan. En dit alles is nu aanwezig in mijn leven, bij de Uitvaartstichting Hilversum en hier, in mijn privé leven. Een stichtingsvorm past mij dus ook goed. 

Lieve mensen, met de kerstdagen dichtbij, Annemarie haar verjaardag dichtbij, waar weer niks gevierd gaat worden, want we zitten weer op slot, met de afsluiting van 2021 en de opmaat naar 2022 voor ons, wens ik iedereen alles wat je nodig hebt. Rust, stilte, liefde, geluk, heel veel gezondheid, vooral dat. En ik hoop dat we elkaar in 2022 weer mogen ontmoeten. En ik hoop dat we elkaar dan weer in de armen mogen sluiten. Ik wens je vergezichten, dromen, het realiseren ervan. Ik wens je vooral dat we weer 'open' mogen leven. En dat we ons ervan bewust zijn, hoe rijk ons leven is. Iedere dag maar weer. Voor mij is dat de opbrengst van deze tijd, ik ben me zo bewust van wat er wel is. Dank je wel daarvoor. En daar heb jij, en jij, aan meegeholpen. Door ons gesprek, ons samenzijn, door onze vriendschap. Dag!

En hier, bij deze brug, gaan we zo lopen met Teun. Daar waar Zeeland Brabant kust....