Kerstverhaal

Vandaag 23 december 2021, de verjaardag van Annemarie, ben ik thuis. En wacht ik totdat zij thuis komt. Om zomaar in alle stilte, passend bij deze tijd in ons leven, samen te zijn voor haar verjaardag. Fijn. Eigenlijk past me dit wel, dat kleine, dat stille, dat rustige in het leven. Zo anders dan vroeger, waar het altijd volle bak was in mijn leven. Druk, gevuld, met vrienden en vriendinnen. En nog steeds vind ik dat leuk, maar dat kleinschalige is voor nu veel fijner. Omdat je dan tijd hebt, voor een gesprek, omdat je dan stil staat bij elkaar. En zo zal ook de kerst zijn. Gisteren had ik in het inloop rouwcafé (dat nu gesloten is in verband met Corona en nu gebruikt wordt, als plek voor een gesprek), een gesprek met een familie, mevrouw was plotsklaps overleden. En meneer vertelde dat zijn kleinkinderen van 1 en 3 hem lieten zien, juist nu, dat het leven gewoon doorgaat. En zijn zoon sloeg zijn arm om vaders rug, en die arm, die warmte gaf zoveel troost. En dit zijn de momenten waarop ik voel en weet, waarom ik zo van mijn werk hou. Die momenten van ontmoeting, die momenten van liefde, die paar woorden soms. Wat een rijkdom. Daar is mijn woord weer. Ik heb woorden die ik veel en vaak gebruik, er wordt soms om gelachen, door mijn collega's. En eigenlijk zijn het allemaal 'zachte' woorden. Woorden die vanuit het hart gesproken worden. Mijn taal is de taal van mijn hart. 

Een gesprek in het Metaheerhuis van de Joodse begraafplaats in Hilversum gisteren, was ook weer zo'n bijzonder gesprek, drie heren, waarvan Gert-Jan er een was, met een keppeltje op en wij werden ingewijd in de verhalen van de Joodse Gemeente. Werkelijk waar, hoe bijzonder. Wij mogen deze begraafplaats gaan beheren en onderhouden, vanuit de Uitvaartstichting Hilversum. En ik voel me vereerd en meer dan dat. En ondertussen bruis ik van de gedachten om de toekomst van deze Stichting tot iets heel bijzonders te maken. Ik voel het als een opdracht. Ik heb het gevoel dat mijn moeder me stuurt in deze. Klinkt gek, is echt zo. Alsof zij mij langzaam aan een kant op duwt. En ik, ik kom steeds dichter bij mijn hart. Ik wijk er niet meer van af. Het maakt me rustig en nietig bijna. Ik voel soms dat ik eigenlijk terug wil naar een hele pure eenvoud. Ook in mijn leven, en Teun helpt me hierbij. Vanmorgen zat hij onze gaai te pesten, die even op bezoek was, en Teun ging er als een kleine dolle hond achteraan. Beetje jammer, maar gaai komt wel terug. Hij is vaste klant hier in de straat. Gaai komt ook bij het Wagenhuis, allemaal dankzij de buurman met zijn nootjes. Hoe fraai zo'n gaai. Gisteren liep ik met Teun over de Bosdrift. En mensen gaan door de knieën mensen aaien hem en vinden hem leuk en lief. Teun die papieren pakt, verscheurt, die ervoor zorgt dat alle prullenbakken op de kasten worden gezet. Teun, die harten verovert en verwarmt. Gisterenavond stond ik in de tuin en keek ik naar onze kerk, zo mooi uitgelicht nu, een baken van licht. En ook dat moment, was voor mij een moment van simpelweg gelukkig zijn. Deze plek, deze oude keuken, de vele vogeltjes in de tuin, de bolletjes die voorzichtig omhoog komen weer, de vogeltjes die drinken, en eten vinden in onze tuin, en daar tussendoor onze Teun, die intens rondrent en geniet. 

Kerst 2021. Ik wens iedereen oprecht een fijne kerst toe. Ondanks het feit dat je niet zoveel mag. Ondanks het feit, dat er niet zo veel ruimte is, maar toch, als je alleen bent, of samen, of samen met je nieuwe lief, of met je familie, of met.....vul maar in, dan wens ik je, dat je eventjes stil mag zijn. Eventjes mag terugdenken, eventjes je zegeningen mag tellen. En dat je dan het glas heft, glimlacht naar degene waar je van houdt of hebt gehouden. Dat je even naar boven kijkt, naar al die mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar toch altijd bij ons zijn. Dat je toast op het leven, op je gezondheid, op je werk, je collega's.

En ik, ik bedank iedereen, voor het feit dat zij in mijn leven zijn. Of ooit waren en nu in mijn hart zijn. Ik bedank mijn collega's, mijn Raad van Toezicht, de gemeente Hilversum, al die uitvaartondernemers, maar ook al die families en nabestaanden. Ik bedank iedereen, die ergens zijn of haar bijdrage heeft geleverd, om mij te laten zijn wie ik nu ben. Ik bedank mijn huidige werkgever, en mijn vorige werkgevers. Ik bedank mensen die ik ooit heb mogen liefhebben en mensen die nog steeds bij me zijn. Ik bedank mijn familie, en de familie van Annemarie. Ik bedank jou en jou en jou...en ook al noem ik hem soms terror Teun, ik bedank dit hondje dat hij in ons leven is gekomen. Met al zijn rommel, en al zijn lieve ondeugende dingen. Ik ben een gelukkig mens. Ik ben een ware levenskunstenaar, en ik ga ooit weer iets leuks doen met al die levenslessen. Wordt vervolgd. 

En nog even dit - zie niet om in wrok, of boosheid, want ook de afgelopen twee jaar, hebben ons veel inzichten gebracht. Hebben ons laten zien, dat ook wij als mensen gewoon maar hele simpele wezens zijn, en dat we zuinig moeten zijn op elkaar, op onze gezondheid, dat we af en toe even nederig moeten zijn. En terug moeten naar af, net als bij Monopoly, om te leren. En nu, nu weer rustig voorwaarts, booster erin, en goed zorgen voor elkaar. En als iemand het anders ziet, of hier anders over denkt, dat mag, we leven in een vrij land. En ik, ik hou ervan. Je mag zijn wie je bent, geniet ervan. Dag, tot in 2022. Dan gaan we weer mooie dingen beleven met elkaar. Een dansje maken wellicht, een mooi glas drinken, en goed naar elkaar kijken. En stil staan af en toe. Tot rust komen, eventjes op adem komen. Jij en ik, samen of alleen. Dag vriendjes, dag vriendinnetjes...tot volgend jaar!