Goedemorgen!

Ken je dat gevoel? Zaterdagochtend, ik ben vrij, na een weer zeer intensieve week.  Een week die heerlijk werd afgesloten, ik  helemaal alleen in het Bosdrift pand. Een collega in quarantaine, een andere collega bij het team uitvaarten op Zuiderhof. En ik alleen op kantoor daar. Als ik een afspraak had, dan was ik even beneden om mijn gasten op te vangen. De stilte overviel me en maakte dat ik een hele lange dag heerlijk veel werk heb kunnen verzetten. Gek, wat dat pand daar op die bijzondere plek, met me doet. Het voelt als een heerlijke jas. Een jas vol verhalen. Een jas die een beetje versleten is, maar die je nooit weg wilt doen. Hier en daar wat scheurtjes, wat ongemakken, maar toch is dit de fijnste jas. En zo voelt het ook daar in Hilversum. Ik heb de fijnste jas gekregen, en daarmee wil ik niets afdoen, aan al die bijzondere en unieke plekken waar ik ook directeur van mag zijn. Geweldig. Sowieso is mijn baan in Hilversum een heel fijne baan. Een baan, die net zo goed bij me past, als die hele oude jas. Die lekker zit. En soms, en gisteren was zo'n dag, dan ben ik helemaal alleen, in dat pand, of voor mijn gevoel. Iedereen werkt hard, iedereen is bezig. Overal, op allerlei plekken. En ik was helemaal alleen. Fijn, ik hou zo van helemaal alleen zijn.

Ooit toen ik nog een stuk jonger was, en mijn huis in Schoonhoven kocht, dacht ik dat ik de rest van mijn leven, helemaal alleen zou blijven. En mijn leven is, gelukkig zeg ik nu, zo anders gelopen. Ik ben getrouwd met Annemarie, heb een prachtig leven, door onze plek hier en mijn werk daar. Door die twee werelden, die volledig los van elkaar staan. En ook dat wil ik zo houden. Gek, hoe dit voelt. Ik ben nu in een fase in mijn leven gekomen, dat ik af en toe eens terugkijk. Over mijn schouder kijk, of in gedachten terug ga, naar een bepaalde tijd. En zo terugkijkend, realiseer ik me, dat ik soms mensen heel dichtbij liet komen. En ik, ik ben niet zo goed in afscheid nemen van mensen van wie ik hou, zo nu en dan raakte ik hen kwijt. En soms deed dat pijn. En je raakt mensen kwijt, doordat je leven een andere wending neemt of krijgt. Je raakt mensen kwijt, doordat zij overlijden. En soms raak je mensen kwijt, omdat ze keuzes maken die je niet passen. Of soms komt er een nieuwe partner in iemands leven en dan val je stil, heb je geen tekst meer, niks meer te delen. Het kan, de weg van je leven loopt zoals deze lopen moet. En soms heb je de regie, soms even niet. Soms moet je het even overgeven aan anderen, omdat je zelf even niet kunt. Of soms geef je het zomaar op. En laat je de dingen gebeuren. En zo mijmerend over mijn leven tot nu toe, denk ik dat ik wel een gelukkig mens ben. Zoveel overwonnen, ziek geweest en weer gezond geworden, kerngezond zelfs. Arm geweest, wat meer geld gehad, wat minder soms, en toch heel gelukkig, want ik realiseer me, dat het daar echt niet over gaat. Het allerbelangrijkste in mijn leven, is dat ik altijd weer heel dichtbij mezelf ben gebleven. En als ik even 'de weg kwijt was' dan stopte ik ergens mee, een relatie, een vriendschap, een baan. Diverse keren ben ik zelf gestopt, omdat een baan niet meer bij mij paste en ik niet meer bij die baan. Of doordat er strategische keuzes gemaakt werden, waar ik mij helemaal niet meer in kon vinden. En steeds op zo'n kruispunt, ben je even verward, ongerust soms, van 'hoe moet het nu verder'. Ik ben geloof nog steeds en heb dit altijd gedaan, dat als je een deur durft te sluiten, er nieuwe deuren voor je open gaan. Als je echt keuzes durft te maken, en je rug recht, en dichtbij jezelf blijft, dan komt het goed. En die les, die rechte rug, die kracht, dat 'een echte van Loon geeft nooit op' dat zit in mij. En ik denk nu wel dat 'een echte van Loon' misschien wel meer van mijn moeder afkomt dan van mijn vader. Want zij was een vrouw die oersterk was. En zij gaf nooit op. En wat de wereld ook zegt, ik lijk in dat opzicht echt op haar. Zij was de vrouw, die onze normen en waarden op tafel legde en je hierop attendeerde, als je ervan afdwaalde. Zij was het die je tot de orde riep. En zij was het die het gesprek aan ging. En hoe lastig ik het soms ook vind. Als ik mensen geen goed leiderschap zie geven in mijn team. Of als ik mensen zie, die meebewegen als bamboe in de wind, zonder een echte keuze te maken, dan ga ik het uiteindelijk aan. Niet meer zo stevig als vroeger, het is niet meer een halszaak voor me, maar ik laat het er niet bij. En dat etiket dat je dan krijgt 'zo die van Loon dat is een stevige', dat neem je dan voor lief. Als mensen met niet meer aardig vinden, dan kan dat ook. Want ja, ik ga nergens voor aan de kant. Ik loop niet weg. Dus bedankt Ma van Loon. Bedankt Pa van Loon. Voor alles wat ik heb mogen doen en laten in mijn leven. Voor de prachtige jeugd, die mooie basis daar in de Oostmoer, op Flakkee, dank je wel. En hier vanuit mijn kleine domein in Nieuw-Vossemeer, vanuit mijn Levenskunst, vanuit mijn Uitvaartstichting Hilversum, probeer ik de dingen te doen, zoals dat nu een onderdeel is van mijn zijn. Mensen helpen, de weg wijzen, richting geven. En als je je weg gevonden hebt, dan ga ik weer door. Mijn reis is nog lang niet klaar, ik heb mijn bestemming wel al bereikt, maar er is nog genoeg te doen. Daar en hier. En spreken mijn vrienden soms al over pensioen, of niet meer werken. Los van het feit, dat ik dit financieel niet kan, wil ik het nog niet. Ben ik nog niet zover. Heb ik nog veel te realiseren. En ga ik nog even door. Met richting geven, met duiden, met onderzoeken, met samenwerken, met leren. En als ik het niet meer aanga met je, of als ik geen opmerkingen meer maak. Als ik je niet meer help, dan moet je me een seintje geven. Want dan is het tijd voor mijn pensioen. Nee nu nog niet...

Dus neem zo nu en dan eens de tijd, om naar jezelf te kijken. Naar wat je doet en hoe je de dingen doet. En stel jezelf dan eens wat vragen. En de belangrijkste vraag is altijd - ben ik gelukkig? Een lastige vraag, als je in een prachtig huis woont, genoeg geld, hebt en een dikke auto voor de deur. Want wat is nu geluk. Dat is zo anders voor jou dan voor mij. Maar durf dit gesprek met jezelf aan te gaan. En als je dagelijks naar je werk gaat en denkt 'ik moet nog zoveel jaar en zoveel maanden..' trek dan de stoute schoenen aan en ga in gesprek of ga weg, ga iets anders doen. Of als je naar je vrouw kijkt en er gebeurt niks met je, zoek dan die oude jas op, trek hem aan en ga. En natuurlijk is ons leven niet zo simpel. Maar heb het lef, met jezelf het gesprek aan te gaan. En als je een leidinggevende bent, en je echt een leider wilt zijn, doe dat dan ook met de mensen in je team. Pak je verantwoordelijkheid, doe wat. Recht je rug kind. Zou mijn moeder zeggen. En...loop niet weg, bedek niets met de mantel der liefde, heb lef, tja....Waarom ik het hier nu over heb, omdat ik soms zie, dat lef ontbreekt, en dat mensen dan ongelukkig zijn of worden. Dat we aardig willen zijn. Elkaar willen ontzien. Lief zijn voor elkaar, en weer is daar zo'n spreekwoord 'zachte heelmeesters....'. Dit gezegd hebbende, zie ik mijn eigen verantwoordelijkheid weer. En ga ik het dus aan. Mooi, die stille zaterdagochtend, mooi die reflectie ook voor mij. Vandaag heb ik weer een lesje geleerd, door het hierover te hebben. Teun die slaapt. Annemarie ook hoop ik. Ik ga nog een Nespresso nemen, de krant halen en de kachel wat hoger zetten. Ik hoor de kerkklok 10 keer slaan. Goedemorgen Nederland. Een fijn weekend!