De kerk in ons mooie dorpje....

Terwijl mijn vriendje Teun en ik weer verenigd zijn, na een goddelijke vakantie in Santorini, zitten we nu in de tuin en luisteren naar een buitendienst van onze naburige Katholieke kerk. De dienst is voor de kerk op het grasveld, en de muziek klinkt, het kerkgezang kun je letterlijk meezingen en ook het gebed kan ik horen. Welnu, als dit geen 'welkom terug' mag heten in ons prachtige dorpje Nieuw-Vossemeer. 

Teun ligt stil onder de tuintafel en luistert, want hij wordt niet zo gelovig opgevoed, wel netjes hoop ik, maar hij kent deze liederen niet. Hij kent wel Buddha bar muziek, lounge muziek en Leonard Cohen, of dansen op muziek uit de 70'er jaren, maar deze muziek kent hij niet. Hij is er stil van...en ik eigenlijk ook. Ik hou van dit soort bijeenkomsten op de een of andere manier maakt het me nederig en klein. Respect voor de woorden van God, respect voor alles wat met de kerk te maken heeft. Ingegeven door Ma van Loon en ik, ik ben haar hier dankbaar voor. 

En ondertussen ruisen de bladeren aan de zilverberk, staat de tuin er prachtig bij, overal blauw, paars en roze, af en toe een verdwaald geel of oranje bloemetje en de charme van de tuin is voelbaar. Overal. Hans en Ria waren in ons huis, en zij hebben meer dan goed voor Teun, en de poezen gezorgd. Zij hebben genoten en wij hebben genoten. Hoe fijn is het, om zomaar eventjes helemaal weg te zijn. En toch ben ik net als mijn vader, dolblij om weer te thuis te zijn. En zojuist toen het lied 'laten wij nu samen loven de heer' ingezet werd, sloeg Teun even aan en begon hij vrolijk te blaffen. Oh jee...als dat maar goed gaat. Toen wij vrijdag thuiskwamen, kwam pater Bertus ons even begroeten, hij kwam een icetea drinken met een blokje kaas erbij. Heerlijk is dat, om zo'n bijzondere man, te hebben mogen leren kennen. Hier zit hij, vrolijk bij ons aan tafel in de tuin. 

In Santorini zijn, is een soort weldaad. Heel veel hebben wij te voet gedaan, over bergpaden heen, naar andere dorpen gewandeld, wijnproeven bij een wijnboer. Onze stappentellers maakten overuren, daarna lekker zwemmen en eventjes in de zon. Ook iets dat anders is geworden, vroeger wilde ik zo bruin mogelijk worden, nu wil ik vooral buiten zijn en genieten. En is die kleur op mijn lijf wat minder belangrijk, het gaat vanzelf. Mijn rug, mijn benen, ongelooflijk hoe ver en veel ik weer kan wandelen. Ik ben blij en trots. En sluit hiermee een hoofdstuk af, mijn ziekzijn nu alweer 15 jaar geleden, ligt ver achter me, en van Loon, die van Loon die nooit opgeeft, is weer helemaal gezond en sterk. Fantastisch gevoel. En dat meen ik. Trots op mijn sterke gestel, trots toen ik in Fira aankwam, na een wandeling van 3 uur minstens, in de bloedhete zon. Moe maar voldaan heet zoiets. Ik heb het gefixt. En ja, ik heb het gefixt. Ik ben weer 100% gezond. Ik hou me ver van alle verhalen, dat je nooit meer genezen zult van kanker. Welnu, ik wel. Na een stadium 3 tot 4, na een genezingskans van 30%, is het klaar. En sluit ik hiermee dit boek. Amen. Zou het komen door die kerkdienst, die ik nu zomaar meemaak. Ongevraagd, vanuit mijn eigen tuin. Hoor ik nu 'halleluja, halleluja'. En ik meen het, ik voel me volledig vrij. En hiermee ook dankbaar. Altijd vroeg ik me af, waar mijn eeuwige dankbaarheid voor het leven toch vandaan komt. Maar die dankbaarheid is echt ontstaan, toen ik mijn remissie bereikte in december 2008. Op dat moment, realiseerde ik me, dat ik nog een kans heb gekregen, dat ik nog een keer door mocht gaan met leven. Dat ik verder mocht. En lieve mensen, dat is het mooiste dat mij ooit is overkomen. Door mogen gaan met mijn leven. En hiermee realiseer ik me, hoeveel pijn het doet als levens moeten stoppen, en voor al die mensen die te maken krijgen met verlies. Die jongeman, van 23 jaar, die op het meest gelukkige moment van zijn leven, op de laatste dag van zijn vakantie, van een klif viel in Amerika en die nu begraven is bij mij op de Bosdrift. Gisteren was zijn afscheid. En op dit soort momenten, realiseer ik me, wat verlies met je kan doen. Hoe verlies een onderdeel van je zijn wordt, hoe verlies zich in kan vreten in je hele leven. Hoe je de pijn van de rauwe rouw kunt voelen, bij iedere stap die je zet. En daarom is onze Huiskamer van Springer zo'n prachtige aanvulling in het leven van velen. Een plek om te ontmoeten, te zijn, elkaar te spreken, met elkaar te delen. Kom gewoon eens langs in die prachtige huiskamer, kom eens op bezoek bij ons. Je bent welkom.

En met deze mooie foto van een adembenemend Santorini, sluit ik deze blog af, luister ik nog even naar de kerkdienst, het gezang hier naast onze tuin, buiten voor de kerk. Kijk ik naar al die mensen, die iedere zondag samenkomen, om elkaar te ontmoeten, om te delen, om elkaar te spreken en realiseer ik me, dat alles op zijn plek is gekomen. Hier in Nieuw-Vossemeer.

Vandaag komen mijn schoonouders en Roos, want jawel ook onze jongste dochter is afgestudeerd, toen wij in het vliegtuig zaten op weg naar huis, heeft zij met een 8 haar studie aan de School voor Journalistiek afgerond. Top, en vandaag lijkt ook het moment, waarop ook alles anders gaat worden. Zij vliegt letterlijk uit, gaat een paar maanden weg, en wie weet hoe je leven anders kan worden, door zomaar iets heel anders te gaan doen. Het leven gaat door, de cirkel van het leven draait door, en ik gun iedereen, dat alles voor jou en voor jou, op zijn plek valt. Dat werk en privé, dat geluk en gezondheid, dat liefde en vriendschap, elkaar aan mag vullen, en dat je als je net als ik, met Teun naast je, zomaar in de tuin luistert naar de vogeltjes en nu dan een kerkdienst eventjes erbij, dat je voelt - het is goed zo -. Volgens mij is dit de ultieme vorm van geluk. De ene keer met wat meer geld, de andere keer met wat minder geld, dat maakt niet uit, als je alles maar kunt betalen. Maar geluk zit echt in andere dingen, luister maar, kijk maar en voel maar. En leef, alsof het je laatste dag is. Leef, vooral vandaag, want wat morgen komt, dat weten we niet. En voor vandaag wens ik je, alle goeds. Halleluja.....