Een brief vol leven....

Vandaag schrijf ik een brief aan al die mensen, die ik met me meedraag in mijn hart. Voor hen, die niet meer hier bij mij fysiek aan de tuintafel kunnen zitten, maar waarvan ik zeker ben, dat zij regelmatig hier iets van meemaken. Een brief voor iedereen van wie ik hou, en die ik ergens ben kwijtgeraakt, aan het leven, aan de dood, aan, vul maar in.

Een brief, waarin ik loslaat en soms dingen meeneem. Gekregen, geleerd, onthouden. Maar ook een brief, waarin ik reflecteer op wie ik ben geworden. Anita van Loon, op 26 augustus dit jaar 63 jaar alweer. Gek...terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat mijn moeder maar 70 jaar is geworden. 

En dan begin je natuurlijk altijd bij je ouders. Mijn ouders over wie ik zoveel heb geschreven. Van wie ik zoveel heb geleerd, die me wijsheid en ook gekke dingen hebben geleerd. Waardoor ik dus wel de confrontatie aan ben gegaan in het leven. Juist omdat ik zag, wat het met iemand kon doen, als je maar steeds de lieve vrede bewaarde. Het doorzetten, het niet opgeven, het blijven vechten daarvoor ben ik mijn moeder eeuwig dankbaar. Haar strijd ook voor de positie en de rechten van de vrouw. Haar voor toen al vooruitstrevende blik en menszijn. Mijn vader voor zijn liefde voor vrouwen, voor het leven. Maar ook van zijn fouten heb ik geleerd, waardoor ik de dingen nu anders doe. Mijn ouders wat ben ik trots dat zij mijn ouders zijn. Dan is er nog veel familie, van mijn vaders kant, ons eigen gezin. We zijn elkaar kwijt geraakt op de weg van het leven. En dat geeft niet. Ik hield van vrouwen en werd onterfd. Ook dat geeft niet meer. Het is wat het is. En het is goed. En gelukkig was en is daar familie van mijn moeders kant. Een rijkdom, die niet te evenaren is. Pure liefde, gebaseerd op echtheid, niet op wie je bent, of wat je doet. Niks buitenkant. Heerlijk en daarvan heb ik geleerd te zijn wie ik ben, me niet mooier of groter voor te doen dan wie ik ben. Puur en simpel. 

Vrienden, bekenden, collega's, een wandelaar die je tegenkomt in het leven. Veel vrienden van vroeger zijn er nog. Blijven ook, en ik realiseer me meer dan ooit, dat het dan gaat om echte vriendschap, om kwaliteit. Om elkaar zien, en niet om de frequentie van elkaar zien. Maar ook veel vrienden, vriendinnen zijn me al ontvallen. Jeugdliefdes, vriendinnen met wie ik geweldige dingen heb mogen beleven, kanker en ALS zijn mijn vijanden geworden. Het missen doet pijn. Soms heb ik nog een briefje, een kaartje, een liefdesbrief, vaker een mooie foto, maar vooral die herinneringen in mijn hart. Die draag ik mee, altijd, waar ik ook zal gaan. En ik vergeet je nooit!

De eerste keer verliefd worden, geen idee wat ik hiermee moest. Maar vooral die eerste grote liefde voor een vrouw. Ingewikkeld, mooi en intens. Af en toe zie ik haar nog, op een begrafenis van een van onze ouders, dat was de laatste keer. Een glimlach neem ik mee, als herinnering aan die tijd. En zo volgden vele liefdes, verliefdheden, die enkele man, nog steeds op afstand in mijn leven, van wie ik nog steeds hou. Met wie ik af en toe nog eens ging lunchen, de laatste jaren niet meer. Zijn familie en mijn familie bevriend. En ergens is er een lijntje, en dit zal altijd zijn. Het mag er zijn. Het is bekend. Vrouwen, in Berlijn, in Den Haag, en op zoveel plaatsen in ons land. Fijne herinneringen, soms ook een vrouw, die ik op afstand prachtig vind en vond, nog steeds een zangeres met prachtige benen. Haar documentaire Tina (Turner) heb ik deze week opgenomen. Ik kon stilletjes zwijmelen tijdens haar concerten. Dat heb ik ook met Leonard Cohen, hij is niet meer, maar zijn muziek 'Dance me till the end of love' draai ik nog met regelmaat. En in gedachten dans ik nu. 

En dan nu, in het hier en nu, zijn er zoveel mensen van wie ik hou. Die me dierbaar zijn. Die ik graag zie. Soms mag ik met ze samenwerken. Soms mag ik wijntjes met ze drinken. Soms mag ik met je dansen. Soms...mag ik je in mijn armen sluiten als ik je ontmoet. Mensen die mijn hart geraakt hebben, in Ermelo, in Den Haag, in Hilversum, in Nieuw-Vossemeer, in Hindeloopen en alle plaatsen daartussen. Deze mensen draag ik met me mee, met hen ga ik door, ongeacht waarheen. Ik hou van je. Ik zeg het niet zo vaak, maar het is er zo duidelijk. Mijn vrouw, mijn gezin, mijn schoonfamilie, mijn nichtje, mijn vriendinnen. Mijn collega's, mijn team. En ook is daar mijn hondje, onze Teun, bij gekomen. Geweldig.  

Dus deze brief, vol dankbaarheid, is ook voor jou. Zelfs al heb ik je niet genoemd, of herken je jezelf hier niet in. Deze brief is voor al die mensen, of ik je nu nog zie of niet. Deze brief is voor iedereen, die iets heeft bijgedragen aan mijn zijn, zonder dat je dit wist. Want er gebeurde iets. Op het werk, op een feestje, tijdens een gesprek, bij een lezing, in een mail of brief. Een brief in het leven, voor het leven en op het leven. Ik heb me voorgenomen, om in dit leven uit te spreken wat ik voel. Want soms heb je spijt, dat je iets niet hebt gedaan of gezegd, en spijt ergens van hebben, dat wil ik niet meer. Ik zeg ja als ik mee wil doen. En nee als ik het niet wil. Ik wil geen spijt meer hebben. Ik wil simpelweg leven. Nu en met jou. En ook al heb ik je 3 jaar ofzo niet meer gezien, of 10 jaar, bedankt dat je er was. Het is goed zo.