Ja, die reclamespot, van een verzekeraar, gericht op duurzaamheid, gezond leven, hoor ik met regelmaat. En dan denk ik aan mijn moeder. Want haar tekst toen ze ziek was en je haar vroeg hoe het met haar ging was 'ach lief kind, iedere dag een beetje beter'. En nu hoor ik als ik de radio beluister in de auto, met grote regelmaat deze reclamespot. En weer is er de glimlach der herinnering. Aan wat ooit was. Das war einmal.....
En vanmorgen vroeg, wandelde ik met Teun, weer onze lange ronde. Eerst rond de kreek, en dan een stukje de polder in en daarna de andere kant op, naar het kanaal. Teun loopt ongeveer drie kwart van de ronde los en af en toe aan de lijn. En Teun lijkt op mij. Loslopen, vrij zijn is veel fijner. Aan de lijn is het een ander hondje, dan los. En ja, soms vertrouw ik er maar op, dat het goed gaat. Best eng soms, maar ja dat is toch ook ons gewone leven. Vertrouwen hebben, dat het goed komt, iedere keer maar weer.
De afgelopen week was een ware rollercoster. Ongekend veel drukte in Hilversum, niet in het bijzonder met uitvaarten, wat dat betreft was het een gewone week. Maar veelal met afspraken, ontmoetingen, gezelschappen, bijwonen van lezingen, pech, idiote situaties, calamiteiten, en extreem lange dagen. Is een normale werkdag voor mij 14 uur uit en thuis. Kwart over vijf in de auto, en kwart over zeven, half acht thuis is gewoon. Deze week was met regelmaat 16 uur en vrijdagavond, na de stroomstoring en hierdoor een enorme rookontwikkeling bij het crematorium, doordat door de stroomstoring de luchtkoelingsinstallatie uitviel. Het effect van iets dergelijks op social media, publiek, bijna ramptoerisme, en de pers, veel 'eigen verhalen', veel gedoe, maar ook veel storingen doordat er door slechts 12 minuten de stroom was uitgevallen. Brandweer, polities, alles werd afgezet, veel publiek, niet altijd even gewenst. Maar mijn team coördineerde alles. Trots ben ik dan weer. Families zijn zorgvuldig begeleid door het team uitvaarten, ik heb hen nog na gebeld op zaterdag, kortom alles is onder controle. Er was geen brand! Nee gelukkig niet. Bizar dat mensen je dan een appje sturen 'alweer brand' en verder niets. En op dit soort momenten, heb ik ook altijd veel aan de wijsheid van mijn moeder en dan tel ik tot tien, voordat ik netjes reageer.
En als je dus het jaar 2022 bekijkt voor mijn Uitvaartstichting Hilversum, dan was dit het jaar van de calamiteiten, het jaar vol pech, inderdaad twee keer brand gehad. Nu dit weer. Veel tegenslag, veel dingen (meubels, installaties) die kapot gingen. Bomen die dood gingen en gekapt moeten worden. Planten die niet aanslaan. Kortom een jaar, waarin je met alles wat er in je zit, je rug steeds weer recht en tegen jezelf zegt 'ach, het gaat iedere dag weer een beetje beter'. Op de foto hieronder zie je ons crematorium en een klein stukje van koffiekamer De Einder, op begraafplaats Zuiderhof.
En als je dan gisteren tijdens een prachtige lunch ter ere van iemands 75e verjaardag, in een mooi museum in Sint Annaland, de wijn mag schenken, dan voel je echt dat dit weer zo'n hele mooie dag is. Een prachtige lunch, van een bijzonder mooi mens, met mooie vrienden, en woorden recht uit het hart. Een dag met een gouden randje. De apotheker die tijdens het ziekteproces van mijn moeder, ongelooflijk veel betekende voor mijn familie, ik mocht hem gisteren ontmoeten met zijn vrouw, tijdens deze lunch. Hoe fijn was dat, ik heb hem bedankt, namens mijn ouders, voor alle goede zorgen. Deze man was zoveel meer dan apotheker. Je kon hem raad vragen, op onmogelijke tijdstippen kon je extra medicatie halen, ook op zondagavond, of laat in de avond. En hij dacht mee, en probeerde haar pijnen te verlichten. En zomaar tijdens de lunch ontmoet je zijn charmante vrouw en weet deze meneer wie je bent. En dit zijn de momenten waarop ik dankbaar ben.
Ik wens iedereen een mooie dag. En als het vandaag niet lukt, geloof me, morgen zeg je misschien ' iedere dag een beetje beter'. Ik gun het je.
2 opmerkingen:
Je hebt meer van je moeder geërfd dan je denkt, volgens mij was dat een wijze,mooie vrouw. En dat ben jij natuurlijk ook,en jemig wat een week ook! En wat fijn dat je dan je rustpunt vindt in het knippen van de leibomen, het wandelen met Teun. Ik hou er van!
Kilometers maken kan zoveel rust geven, heerlijk :)
Tjonge Anita, zo vroeg je bed uit (brrr ik moet er niet aan denken!) en zo laat binnen....maar goed dat je kunt genieten van mooie luchten en lange tochten met Teun! Je levenslust spat ervan af, aanstekelijk en ja dat hoort ook gewoon bij wie je bent.
Een reactie posten