Bijna 2024.....

Bijna dagelijks ga ik wel twintig keer deze trap op en af, op weg naar mijn kantoor, ons kantoor op de Bosdrift. En trap vol verhalen, over vroeger en nu. Een trap vol slijtage plekken, opgelopen in een heel lang leven, een trap die af en toe wat verf laat bladderen, en een trap op weg naar het licht. En deze trap of een andere trap is het symbool voor mij voor 2024. We begeven ons op bekende of nieuwe paden, we lopen heen en weer, we klimmen en we dalen, maar 2024 zal voor mij staan voor beweging. Niets is meer wat het was, of zoals het was. Het leven gaat door, verlies en pijn dragen we mee. We ontmoeten, we nemen afscheid, we verlaten soms zelfs, we kijken nog eens om, en we gaan weer door. En in je hart, want dat is zo oneindig groot, neem je mee wat je mee wilt nemen. En soms doet dat ook pijn. Dat alles mag er zijn in 2024. Voor mij een mooi jaar, een jaar waar ik meer wil dansen, meer wil bewegen op de golven, een jaar waarin ik ook meer wil luisteren en meer stil wil zijn. Meer thuis wil zijn en met mijn vrienden, een jaar waarin ik er echt wil zijn, voor mijn team, voor Hilversum, voor Nieuw-Vossemeer, maar vooral ook voor al die mensen, die gewoon even die arm, die schouder, die stilte nodig hebben. En als ik denk aan het nieuwe jaar, dan denk ik ook aan vrolijke bloembolletjes die nu al een beetje omhoog komen, aan kleuren in de tuin, aan vrolijke gezichten, of mooie muziek. Een uitvaart dansfeest, een Avond vol licht, maar bovenal de kleuren van het leven. Ik ben zelf altijd in het blauw, bruin of groen gekleed. Saai, misschien wel, het is wat het is. Maar in mijn hart en hoofd ben ik vrolijk en vol van kleuren. Ik hou erg van al die mooie verlichting, blauw, paars, roze, geweldig. Ik heb dat nu ook in mijn auto, net zo'n discoballetje, en als ik dan in het donker, in deze grauwe periode mijn nieuwe auto uit de garage rijd, en ik druk op de startknop, dan kleurt mijn dag gelijk al. Of het nu kwart over vijf in de ochtend is, of laat in de avond, ik zit in een vrolijk gekleurde auto met heerlijke muziek en ik begin mijn reis. Waar naar toe dan ook, meestal naar Hilversum, en weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Maar in 2024 ga ik ook op reis, dichtbij of verder weg, met in mij dat vrolijk gekleurde gemoed. En natuurlijk zal ik net zoals in 2023, af en toe via een blog, een bericht, stukjes uit mijn mooie leven met je delen.
 

Als ik naar mijn foto's kijk, die ik onderweg maak, dan zie ik veel bouwsels, trappen, doorkijkjes, en vanuit dit perspectief kijk ik naar het komend jaar. Klimmen, omhoog gaan, soms even uitrusten en doorgaan. Perspectief, af en toe je evenwicht verliezen, of het niet meer weten, betekent voor mij, even pas op de plaats, even niets meer doen. Tijd voor jezelf, bezinning en reflectie. En op al die momenten van pas op de plaats, kun je deze ervaring weer delen. Met iemand anders. Iemand die je tegenkomt in het ondertussen. Iemand groot of klein, die in je armen past. Iemand die je een omhelzing brengt, of iemand naar wie je even mag luisteren. En al die trappen, die ik op klim, doen me ook even glimlachen naar al diegenen die ik enorm mis. Van iets verder weg of heel dichtbij. Deze tijd denk ik altijd natuurlijk aan mijn lieve ouders. En hoe ik hen nu mis in mijn leven. En als ik boven ben aangekomen, hoe hoog dat ook is, dan weet ik dat zij mij altijd hun hand, hun armen zullen aanreiken. Een knipoog geven, of een glimlach. En hier, beneden op aarde, geef ik al die liefde door. Ook in 2024 zal ik er voor je zijn. En soms rusten we samen even op een trede van die hoge trap, omdat we moe zijn, of niet meer willen. Kijk om je heen, blijf vooral kijken, ook al kijk je door je tranen heen, er is liefde, overal is liefde. Meneer pastoor zei me gisterenavond 'als het nieuwe jaar begint dan slaap ik al en droom ik over vrede, overal...'. En laten we met elkaar blijven dromen over vrede op aarde, voor iedereen. En laten we in ons kleine wereldje hier, elkaar dus vasthouden en blijven geloven, dat het ooit zo zal zijn. En ondertussen kreeg ik een prachtig boek van Annemarie getiteld 'geen vaarwel vandaag' van Daan Heerma van Voss, ja het gaat over dood en afscheid, maar het leert me weer zoveel...lieve mensen, voor jullie allemaal een prachtig 2024! 

De laatste dagen van 2023, bijna kerst...

Vandaag is de dag, waarop ik veel kleine klusjes te doen had. De kapper, wat kleding wegbrengen naar de Wouwse plantage, en ik had me voorgenomen met Teun ergens in een bos, een voor ons onbekend bos te gaan lopen. Welnu, dit bos is ergens in de buurt van Huijbergen. Ik kan er naar toe rijden, maar dan houdt ook alles op. En Teun en ik, we zijn een klein beetje gaan dwalen door dit bos. We kwamen 1 hond en 1 mevrouw tegen, een stukje verderop. Fijn is dat, Teun wist niet wat hem overkwam, hij rende alle kanten op, en genoot van al het leven daar in dit mooie bijna onbevangen bos. En ik, probeerde met alle logica die in me zat, mijn auto weer terug te vinden. Een goede ervaring, om rustig door te wandelen en een keer zonder google maps, gewoon je weg te vervolgen. En we kwamen hele mooie stukken bos tegen, met geulen erdoor heen, met slootjes en paden vol blad. En hoe leuk, mijn nieuwe auto is grijs, en Teun zag een andere grijze auto en ging gelijk bij de bijrijdersdeur zitten wachten. En nu, na wat boodschappen, een laatste cadeautje voor Annemarie, zij wordt zaterdag 61 jaar, en nog wat kerstcadeautjes ben ik nu weer thuis. Een Nespresso en de laatste kerstkaarten schrijven. Ik ben vrij tot na de kerst. En dat is oprecht fijn en lekker. Dat is genieten vooral van de stilte. De laatste dagen voor de kerst, bijna loopt het jaar 2023 alweer af. Gek, hoe snel dit jaar is gegaan, maar vooral hoe intens dit jaar is geweest. 2023 lijkt het wel jaar van het grote verlies, verlies van geliefden, verlies van dierbaren, verlies van mensen die helemaal nog niet aan de beurt waren in mijn beleving, veel te jong. En als ik dan de pijn zie van de mensen die achterblijven, de ouders, de broers, de zussen, de vrienden, de moeder of de vader, het kind soms, dan voel ik een beetje op afstand met je mee. En soms is het gewoon eventjes genoeg, eventjes voldoende. Dan wil ik niet zoveel meer anders dan wandelen of zelfs verdwalen in een bos. Fijn. Helemaal alleen. En vandaag was dat moment. Ik sluit iets af, een stukje in mijn leven, zo lijkt het wel. En ook dat is goed. In 2024, en vandaag al, gaan we door, op weg naar heel veel mooie dingen. Wellicht kleiner en rustiger, dat weet ik nog niet. Ik hoop het een klein beetje.

Ik weet niet hoe het bij jou is, heb je goede voornemens? Ik eigenlijk nooit. Dit jaar wel, ik wil meer thuis zijn. Meer onderdeel uitmaken van het dorp, van mijn leven hier, maar bovenal meer tijd samen met Annemarie doorbrengen. Iets minder werken, en iets meer kwaliteit van leven en van zijn. 

Ik hoop dit jaar mooie boeken te mogen lezen. Misschien een klein reisje te gaan maken. Verder te gaan met de renovatie en investeringen in en rondom ons prachtige huis. Heerlijk te werken in de tuin, en alles lekker strak te kunnen bijhouden. Lekker hout te kunnen zagen, en te genieten van alle bollen, die allemaal aan het groeien zijn, om straks allemaal kleur in ons leven te brengen. Ik hoop al mijn vriendinnen wat meer te mogen zien. Tijd met hen door te kunnen brengen. De nieuwe wijn bar in Hilversum met regelmaat met een bezoekje te mogen vereren. En ik hoop af en toe een mooi gesprek, of een mooie lunch met mijn schoonouders te mogen hebben. Dus in 2024 ga ik voor kwaliteit van leven. Overal, hier en in Hilversum. Een mooi voornemen en geloof me, we gaan het waarmaken. Hilversum, daar ga ik lekker nog een tijdje blijven. Want Hilversum en Anita van Loon, dat is ook een fijn setje geworden. Wij horen bij elkaar, en ik heb nog zoveel te doen daar, dus ik schat in 2028 dan ga ik pas stoppen. Als het lijf het redt. Vanmorgen maakte ik een selfie en toen zag ik een wat vermoeide oudere dame, haha. En dat ben ik. Ik merk het ook, en weet je ik vind het ook wel fijn. Het is wat het is. Mooier wordt het niet. En soms zeg ik 'zou mijn moeder zeggen' maar eigenlijk geloof ik niet dat zij dit gezegd heeft. Ik denk dat ik dit zelf zo zeg. Toen ik in Meldpunt afgelopen vrijdag op tv was, en mezelf zag, zei ik ' ik ben precies mijn moeder ' grappig hoe je dit ook bij jezelf ziet. Een ouder iemand, die op eenzelfde manier praat en dezelfde trekken heeft, die ik herken als ik aan mijn moeder denk. Mooi hoe zij voortleeft in mij. 

De kerst, onze kerst is eigenlijk altijd heel fijn. Een rustige dag (vroeger was dat mijn familie dag toen mijn ouders nog leefden) waar we niets doen, gewoon lekker een keertje onder de zonnebank, een wandeling, een mooi glas wijn, gewoon samen. Fijn. En dan de tweede dag met de familie van Annemarie. Gek, dit jaar is Roos er niet bij. Die zit in Australië. Ik zal haar missen. Dat meen ik. Haar liefdevolle aanwezigheid, haar zorgzaamheid, haar hulp, maar vooral Roos zal ik missen. En ondertussen hoop ik, dat zij echt geniet en nog meer gaat genieten. Zij gaat wijnhuizen bezoeken in mijn favoriete wijnland. Nieuw-Zeeland. Hoe geweldig, ik proef op afstand met haar mee. We gaan haar trip doornemen en ik zorg dat ik van die wijnhuizen wat flessen in huis heb. En dan drinken we samen. Haha terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje van Bots, 'dan drinken we samen zeven dagen lang drinken we samen, wat een dorst'. Terwijl ik aan muziek denk, denk ik aan de Top 2000 en Hilversum. Een heerlijke happening daar, en ik ontmoet mijn vrienden uit het dorp, daar in een gaaf café in Hilversum. Genieten met elkaar. Ik heb er nu al zin in!

En zo langzaam aan gaan we naar de avond waar 2023 over zal gaan in 2024. De haard aan, wie weet een glas champagne met wat buren, het mag komen zoals het komt. Vroeger wilde ik feesten en dansen en ontmoeten. Nu wil ik vooral genieten. En dus wens ik iedereen die dit leest, een heel mooie tijd toe. Mooie feestdagen, een goed 2024. Laten we al die mensen, die nu in- en in verdrietig zijn, vasthouden. Zij die moeten missen, houden we vast. En we laten je nooit meer los. Want juist dat is nodig, blijf elkaar dragen, juist nu met deze dagen, maar ook daarna. Zie om naar elkaar. Sta stil, maak tijd, heb lief. Dag lieve mensen, ik ga weer door met schrijven in 2024. Dank voor alle lieve reacties, dank voor alles. Succes voor iedereen die keihard moet werken, voor 't Wagenhuis met een volle bak tijdens de Kerstdagen, voor mijn collega's, die tot en met zondag, ongekend hard moeten werken. Voor al die mensen in de zorg, de nachtdiensten, de hulpdiensten, voor iedereen die moet werken als ik vrij ben. Tot 2024. Ik hou van jullie!

En proost, op jullie gezondheid!
 

Alleen met liefde kan iets groeien

Deze tekst stond ooit op een stoel van mij, toen ik in 2004 in Schoonhoven ging wonen. Een vriendin van mij Karin, had met prachtige letters deze tekst op mijn stoel gezet. Een stoel waar je in kon liggen en zitten. Heerlijk, geen idee waar deze stoel gebleven is, soms gaat dat zo....Een tekst die ik daarna door Annemieke op een plank heb laten zetten. En deze plank is overal waar ik ga, vergrijsd, mat, niet meer gelakt. Deze plank staat in mijn hout hok. En gisteren heb ik deze plank wel drie keer in mijn handen gehad. Waarom, omdat dit een van die dingen is, die me dierbaar is. Deze plank gaat overal waar ik ga, en dat zal altijd zo zijn. Ik hou van dat vergrijsde hout, van het getekend door het leven zijn.

Gisteren hebben we het hout hok opgeruimd, ik had een partij zeiknat hout meegekregen van mijn collega's van de Bosdrift. En dit natte hout lag bovenop in mijn hout hok. Gisteren heb ik alles leeggehaald, helemaal en heeft Annemarie nog heel veel blokken en stammen gezaagd. En vervolgens hebben wij met etages erin, het hout teruggeplaatst, een vak vol nat hout onderin, afgedekt met een oude pallet en daarna nieuw gezaagde stammen, bijna droog en daarboven mijn eigen hout, ooit een grote pallet een paar kuub gekocht toen we hier kwamen wonen. Gedroogd, gerookt beukenhout. Dit ligt bovenop. Voor een paar jaar hout op voorraad. Fijn.  Prachtig staaltje werk. Heerlijk werk, om stil bij te kunnen zijn. Want stil ben ik, en verdrietig. Soms raakt een overlijden, een ongeval, een familie je zo intens, dat alles even stil staat. Dat alles in een ander perspectief komt te staan. En zo ook in dit geval, heel Nederland weet het, een ongeval op de A1 met 3 dodelijke slachtoffers. Ongekend....

En gisteren liep ik met Teun door de polder, de modder, de kou. In gedachten. In stilte. Een soort van loutering bijna, ervaar ik dan. En soms word ik zomaar teruggetrokken door een telefoontje, van een collega of iemand anders. Dan ben ik weer bij alles wat er is en speelt. Dan sta ik weer aan. Het is werkelijk soms alsof ik eventjes 'uit' mag als ik thuis ben. De rust van het huis, de tuin, mijn simpele hout hok, mijn auto stofzuigen, of iets anders wat heerlijk eenvoudig is, doet me goed. 

De komende weken zijn over het algemeen drukke weken, met veel bezigheden, een avond voor al onze relaties, dik 100 mensen in de aula op Zuiderhof. Fijn. Een prachtige theatervoorstelling over rouw en verlies a.s. zondag, helemaal uitverkocht, met een kleine verrassing voor iedere bezoeker. Een beetje leven geef ik iedere bezoeker mee. Werken op zaterdag, een diner met de Funeraire Academie in Eindhoven bij Dela. Kerstdiner bij een vrouwennetwerk, en een kerstavond voor mijn totale team en de Raad van Toezicht. Prachtig, de kerstboom staat buiten, er is muziek, we gaan zingen met elkaar. Kortom we zijn samen. Allemaal samen. En ondertussen geniet ik van de herfst, de eerste sneeuw soms, de tuin met herfstkleuren, de kou, het vocht, hoe gek, dit alles hoort ook zo bij Nederland. En, hoe ik het ook vervloek soms, ik zou het niet meer willen missen.

De beukenhaag, die goudgekleurd is. De bomen zonder blad, de eerste bolletjes, laten zich alweer voorzichtig zien. De kerstdagen komen eraan, vandaag is Sinterklaas overal op bezoek. De bak piet heeft iets lekkers op mijn bureau neergelegd hoorde ik net. En de straten zijn al versierd met kerstlichtjes. Hier in huis doen we dit altijd wat later. Kerst 2023, gek een beetje, een kerst zonder Roos, de jongste dochter. Zij is in Australië, en gaat, hoe gaaf in januari naar Nieuw-Zeeland. Zij gaat de beste wijnen proeven en mij hierover allerlei filmpjes sturen. Gaaf. Ik ben niet snel jaloers, nu een heel klein beetje. 6 januari vliegt ze daarheen. En wij, 6 januari gaan wij dansen in 't Wagenhuis. Het nieuwe jaar 2024 inwijden samen. Ik wens iedereen, een mooi 2024 toe. En ik wens iedereen veel kracht en liefde toe. Ik denk aan die familie in Hilversum en zal er zijn, nu en straks. Ik voel me verdrietig en gedragen door mijn team en alle vrijwilligers om me heen. We houden elkaar vast, ook in 2024. Want dat is wat je zo nodig hebt, die hand die de jouwe vasthoudt, die arm om je heen. Je bent niet alleen, nee je bent niet alleen...alleen met liefde kan iets groeien, geloof me....

 

Zo heerlijk rustig....

Soms is zomaar lekker thuis zijn, echt het allerfijnste dat er is. Zeker als je ongekend veel dagen weg bent, lange dagen, in het donker rijd ik de straat uit en in het donker kom ik weer thuis. Leuk, hoe de straten en huizen, boerderijen veranderen nu de kersttijd voor de deur staat. Als ik ons 'dijkje' oprijd vanaf de snelweg, dan staat daar een bont gekleurd versierd huis, en deze kerstversiering blijft heel lang staan, als heel Nederland weer ontmanteld is van alles van de kerst, dan is dit huis nog bontgekleurd. Grappig, hoe je vaste dingen bemerkt, als je jaar in jaar uit, dezelfde route rijdt. En zo is het nu al vier jaar en acht maanden lang. Ik rij gemiddeld vier keer per week naar Hilversum en weer terug, met regelmaat vijf keer per week en soms zelfs zes keer per week. En geloof me vier keer per week is echt genoeg. Dit is geen blog vol geklaag, maar meer een constatering voor wat is, en hoe dat is. Ik ken de bochten, de lastige knik in een afrit, de weg die op sommige plekken slecht is, een slecht wegdek heeft. De klei die hard is, de berm die zacht is, ik ken de rivieren die ik oversteek, ik leerde nieuwe plaatsnamen kennen, waar ik eerder nooit van gehoord had, Uppel bijvoorbeeld. Ik weet waar het donker is en waar het weer licht wordt. En ik weet ook, dat thuiskomen echt hier is. Een plek, die mijn familie niet kent. Waar alleen mijn nichten en mijn neef zijn geweest, maar een plek die mijn ouders nooit meer hebben kunnen meemaken. En dat vind ik echt jammer. Ik had zo groot een enorme schnitzel met mijn vader gegeten bij Jack en Anja in 't Wagenhuis. Ik had zo graag met mijn moeder op het terras achter gezeten, op een verwarmd kussentje voor haar zwakke rug. Ik had ze zo graag laten zien, hoe fijn het is, om hier thuis te zijn. Zo dichtbij mijn geboortegrond, zo dichtbij waar ooit alles begon.

En dit is mijn uitzicht vandaag. Ik zit in onze oude keuken, met die prachtige oude schouw en dat mooie tafereeltje van de molen van Sint Anna Termuiden op de tegels. Hier woon ik, eet ik, en werk ik soms. Toen ik voor het eerst deze keuken zag, dacht ik aan Swiebertje, en de keuken van Saartje. En nog steeds voelt het zo. Gezellig en knus, simpel en goed. Een aanrechtblad, zoals we dat vroeger op de boerderij in de bijkeuken hadden. Heerlijk, en daar zit ik nu, ik heb telefoondienst en de laptop staat open, meestal beginnen de telefoontjes zo rond het middaguur op een zondag. De Uitvaartstichting Hilversum is er voor u. En de regie vandaag is vanuit een oude keuken in Nieuw-Vossemeer. Hoe fijn. Annemarie is erop uit met Teun, het leuke is, dat bij Annemarie altijd alles klopt. Haar jas, haar haarband of muts, die mooie lange laarzen eronder, die bestand zijn tegen modder, weer en wind. Het hele plaatje klopt. Als je mij dan ziet, dan klopt er niks meer van. Een oude jas, liefst geen jas, een spijkerbroekje of ribbroekje en oude schoenen. Het leuke is, dat een ding gelijk blijft en dat is Teun. En het gaat tenslotte om Teun, hij sjeest de tuin door, langs de kerk, de kreek, het kanaal, het veld, de weilanden, de polder, hij geniet intens van alles om hem heen. Het liefst altijd zonder riem. En heel vaak lukt dat al, nog niet altijd, want Teun let niet goed op, een auto daar is hij niet bang voor, en dus als hij enthousiast is, rent hij gewoon de weg op, zonder pardon. En dus moet hij soms eventjes vast. Ook op de begraafplaats is Teun in zijn element, het depot met hout en zand, het zachte mos, de bosjes achter bij de begraafplaats, hij heeft zijn favoriete plekken.

Terwijl ik hier in de stilte van mijn keuken zit, ervaar ik hoe heerlijk rustig het is. Ik ben moe, echt moe en een paar dagen vrij. Vrij, omdat mijn auto naar de garage moet, ik even geen vervoer heb, en dat eigenlijk ook wel heerlijk vind. Donderdag ben ik weer van de partij, een avond voor mijn relaties, voor al onze zakenrelaties op de Zuiderhof. Met mooi licht, met mooie mensen samenzijn en hen bedanken voor het afgelopen jaar. Fijn. Ik hou ervan, want ik realiseer me, dat het goed is, om af en toe eens tegen iemand te zeggen, hoe blij je met hem of haar bent. Dat doen we eigenlijk te weinig. Ik sta te weinig stil bij hoe belangrijk iemand voor me is in dit leven. Hoeveel ik om iemand geef. En dat is ook op zakelijk gebied, dat is eigenlijk steeds maar weer. Je vrienden, ik ben me er zo van bewust, dat ik het afgelopen jaar te weinig tijd heb gehad voor mijn vrienden, zeker de afgelopen maanden. Ik vergeet verjaardagen, kom minder vaak langs. Soms is iemand ziek, of lukt het even niet in iemand zijn leven, en dan heb ik gewoonweg geen tijd voor hem of haar. Dus als ik nadenk over wat ik allemaal anders ga doen, dan ga ik meer simpelweg vrij zijn. Tijd hebben voor mijn vrouw, voor mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn nichtjes en neef, mijn huis, mijn tuin. De enige voor wie ik altijd tijd heb is Teun. Omdat hij twee dagen per week mijn volle aandacht, soms met behulp van anderen, van mijn vriendinnetje Monique, krijgt. Woensdag en donderdag is Teun alleen met mij. En afgelopen donderdag was ik ook in Hilversum met Teun, en ik rende ongeveer over de begraafplaats, omdat ik het zo druk had en ik riep 'Teun'. en op dat moment was er een filmploeg van het EO-programma 'Ik mis je' en zij wilden Teun filmen. En die lieve Teun ging gewoon vrolijk met die dame en meneer mee, en legde heel liefdevol zijn poot op haar arm. En jawel hij is gefilmd. Teun. Hij stond al pontificaal op de voorpagina van de Gooi en Eemlander, en nu komt hij gewoon op tv. Teun uit Nieuw-Vossemeer, hoe een klein hondje grootst kan zijn. Ik ben trots op mijn trouwe vriend. Teun. In de drukste tijd van mijn leven, krijgt hij altijd mijn aandacht. Gek, hoe dat werkt. Hoe dit hondje mijn stille vriend is. Hoe hij naast me in de auto zit of ligt, mijn arm likt en tevreden is. Hoe hij op kantoor de mensen kent, en hoe hij hier in het dorp de mensen kent. Teun.

En vandaag is dus de dag, om zomaar lekker samen met Annemarie en Teun, te genieten van de mooie rust en stilte hier in huis. De woonkamer, de haard, een heerlijk muziekje op de achtergrond, samenzijn in al zijn eenvoud. Geweldig. Ik heb er zin in. 

Ik wens iedereen, die ik niet zo vaak zie of spreek, een mooie decembermaand toe. Kijk naar elkaar om, sta stil bij alles wat er is. Geniet van  elkaar, de kou buiten, de mooie kleuren, de sneeuw wellicht. En als het jaar 2023 zo langzaam aan voorbij gaat, kijk dan af en toe eens achterom. Glimlach bij een mooie herinnering, lees een prachtige tekst, geef deze door aan iemand die het nodig heeft. Hou elkaar vast. En ook al komen mijn kerstkaarten er nog aan, dankjewel voor alles. Het was een intensief maar mooi jaar. Ik heb genoten, zou Guus zingen, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan al die mensen, die niet meer bij ons zijn en die we meedragen in ons hart. Veel kracht en liefde voor jou, voor diegenen, die nu zo heftig voelen hoe je iemand kunt missen. Ik hou van jou.

 

Golven in de tijd

Een paar weken geleden vierden wij onze 17-jarige huwelijksdag in Monnickendam. En daar zag ik overal prachtige gevelstenen en zo ook deze....golven in de tijd. En nadat ik vanmorgen, na het horen van de uitslagen van onze verkiezingen, als een dolle blad ging harken in de tuin, dacht ik aan onze toekomst, aan waar we voor staan. En opeens kwam dit beeld in me op. Golven in de tijd. Er staat ons veel onstuimigheid te wachten, en als je als mens staat voor je medemens, en oordeelloos wilt blijven aanschouwen, dan ga je de komende tijd geweldig grote golven tegenkomen. En volgens mij is één ding nu heel belangrijk, dichtbij je eigen kern, je eigen geloof, je eigen principe blijven. Je stem laten klinken, vanuit respect, vanuit kracht, ook al heb je het gevoel je hart vast te moeten houden. Probeer ook elkaar niet los te laten. Probeer juist vanuit je hart te blijven leven. Je zult een opdonder krijgen, geraakt worden, er zullen dingen gebeuren, die verdeeldheid laten zien. En blijf geloven, dat er ooit weer andere tijden gaan komen. We kunnen niet zonder elkaar. Blijf geloven in een samenleving waar iedereen er mag zijn en zichzelf kan zijn. Geef je idealen nooit op! En kinderen van één vader reikt elkaar de hand, is weer van toepassing, juist nu.

De afgelopen periode was een ongelooflijk drukke tijd, en tussendoor wat bladharken, een leilinde snoeien en nu weer buiten zijn, met een Teun, die lekker smerig is, is dan even heel fijn. De drukke maanden, de donkere maanden, die vandaag nog wat donkerder lijken te zijn geworden, staan voor de deur. Juist een tijd, om af en toe eens een kaartje te schrijven, een levensteken te geven aan die mensen, die je zelden ziet. Ik heb ongelooflijk veel meegemaakt de afgelopen periode. Moois, indrukwekkend, om stil van te zijn, een moeder die haar kind verliest, een stil verdriet, twee oude mensen van ver in de negentig, die nog een natuurgraf kochten voor elkaar. Zo kan het leven ook zijn. Ik heb een boekje gelezen over de liefde, indrukwekkend mooi. Het nodigt uit, om liefdesbrieven te gaan schrijven. Zomaar aan een onbekende meneer of mevrouw, aan een onbekend iemand, omdat het zo louterend werkt, een liefdesbrief schrijven aan het leven. Ik heb een concertje meegemaakt in het kleine kerkje hier in ons mooie dorp, met liedjes over de lucht, de polder, de zee. Liedjes die je doen beseffen, hoe dichtbij schoonheid is. Ik heb mensen gezien, die op naar de top gaan en dit ook willen, en ik heb mensen gezien, die nederig en klein willen zijn en blijven. En ik, ik scharrel daar een beetje tussendoor. Hier in de tuin, samen met Teun, alleen of dichtbij mijn lief, en ik ben simpelweg gelukkig. Ik heb mijn zorgen, zoals iedereen die soms heeft, ik leef duizend keer bewuster dan ik ooit deed. En ik bid af en toe voor mijn zieke vriendinnetjes. Bidden, ja ik bid. Ik kom niet zo vaak in de kerk, maar bidden mag en kan. Omdat ik hoop op beterschap, soms tegen beter weten in. Dan hoop ik op zachtheid, op liefde, op elkaar vasthouden. Maar ik blijf het maar gewoon doen, een beetje bidden. En vandaag een beetje meer. Ik bid voor gelijkheid, voor vrijheid en broederschap 

Lieve mensen, terwijl de golven in de tijd ons meenemen op vele avonturen, zullen we vooral ook door moeten blijven gaan, met datgene waar we in geloven. Je liefde, je werk, je idealen. En als ik daaraan denk, dan voel ik me sterker dan wie ook. En wil ik samen met jou, en met al die mooie mensen om me heen, doorgaan. En ook al horen we die zanger niet meer zoveel, zijn liedje 'leef alsof het je laatste dag is' is een van de liederen, waar ik me ook aan vast blijf houden. Ik leef vandaag, ik geef vandaag, ik voel vandaag en ik ga vandaag weer door. Mijn blad wacht, vanmorgen een online bijeenkomst bijgewoond over de toekomst van de begraafplaatsen, en over de diverse rollen, tussen beleidsmakers en uitvoerders die er zijn. Herkenning, erkenning en stof om over na te denken. 

Bij de carport vanmorgen zag ik dit kunstwerkje. Een mooi web, een stukje verbinding tussen alles wat er is, huisvlijt. Ik realiseer me in deze herfstachtige dagen, hoe mooi het leven buiten is. De kleuren, het vele blad, de takjes, de nootjes, de rommel die er ligt en valt, de luchten, de nevel. Nu, even rust, even niks, even genieten van de stilte...de stilte voorafgaand aan de golven in de tijd, die komen gaan. 

Heb een mooie dag. Ik ga nog wat blad weghalen, grappig eigenlijk, want als je denkt dat je klaar bent, is het er weer, ongekend, wat een blad, maar langzaam aan, zie je het einde in zicht. Is bijna alles van de boom af en is deze kaal. Lekker werken vind ik dat, kop in de wind, en gaan. Blijven gaan. 

Leven is balanceren op soms ragfijne lijntjes.....

Terwijl hier op de keukentafel een waanzinnig mooi boeket van Suzie Fleurs uit Voorschoten staat te pronken, met van die typische kleuren en mooie sterke rozen, allerlei tinten rood, oranje, de herfst in huis, zit ik ongekend lekker moe te zijn. Mijn leven in Hilversum is nu even 6 dagen per week, druk, met van alles, los van de uitvaarten, afscheidsdiensten, natuurgraven en begrafenissen, lijkt het alsof ik al weken in de 9e versnelling ren en vlieg. Die oude Mercedes van mij tikt een dezer dagen de 240.000 kilometer aan en eindelijk heb ik de schade, die ik cadeau heb gekregen in Hilversum, ingepland om te laten repareren. En als dat moet gebeuren in die drie dagen in december, dan kom ik gewoon mijn dorp niet meer uit. Hoe heerlijk is dat. Vandaag voor het eerst tijd, voor het buitenleven hier. Na een zaterdag met wel twintig man blad te hebben geharkt op de Bosdrift, heb ik hier vandaag lekker huisgehouden. Bladharken, en vooral, een stevige klus, ieder jaar weer, mijn leilinde knippen. Hoe prachtig staat deze er weer bij. En gelukkig gaf meneer pastoor mij vanmorgen de zegen, hij ging de Engelbewaarder aanroepen en ging hij voor me bidden, dat ik niet van die ladder af zou lazeren. Maar nee hoor, gelukt, klaar en opgeruimd. En hoe netjes staat deze er weer bij. En toen hij dit zei moest ik denken aan het liedje 'Engelbewaarder' van Marco Schuitemaker. Heerlijk, past ook bij mij. Haha.

En in dit soort periodes, waar letterlijk het lijkt alsof alles vraagt om keuzes, waarin er zoveel aan het gebeuren is, mensen soms bijzonder aandringend lastig zijn, soms zelfs lasterend zijn, ga ik door. Ben ik weinig thuis, en moet veel wijken voor mijn werk in Hilversum. En ja, als je van je werk houdt, dan is dat goed. Maar als ik de verjaardag van een van mijn vriendinnetjes vergeet, die zowaar 60 lentes jong is geworden, dan wordt het ernstiger. En dus, probeer ik af en toe pas op de plaats te maken. Mezelf even over te geven, aan het heerlijke werk, hier in en rond het huis.

Ziehier mijn prachtig gesnoeide leilinde. Helemaal alleen gedaan. Met publiek soms, een dame die door de straat rijdt en haar duim opsteekt. Mannen, die net als in de Muppetshow commentaar leveren, want een vrouw op de ladder, die dit soort klussen doet, is net even anders dan wat we gedwend zijn.

Met Teun, die met zijn lichtgevende nek band in het donker door het dorp trekt, op zoek naar egels en ander gespuis, geniet ik simpelweg. Ik mis verjaardagen, feestjes en ander moois, maar ik ben aanwezig in Hilversum, op de gekste momenten, omdat ik dit wil en vanuit mijn verantwoordelijkheid zo voel. Een boekpresentatie van een jong aanstormend talent Iede Hoorn in de funeraire wereld en Edsilia Rombley die 'Hemel & Aarde' zingt op de Bosdrift. En hoe heerlijk als mensen dan dansen, genieten en bewegen en Iede zijn boek mag presenteren. Ook dat is werken in de funeraire wereld. Veel films, met een raakvlak begraven, of rouw en verlies, zijn opgenomen dit jaar, op een van mijn begraafplaatsen. Zelfs de serie Oogappels heeft een scene opgenomen. Komt volgend jaar op tv. Je hoort het van me.

En nu wacht ik op Annemarie. Die klaar is in Wassenaar, en lekker naar me toekomt. Ik hou van de donderdagavond, het weerzien, het weer samen zijn. Een glas wijn, en meestal een lekker hapje op de bank. Ik heb heerlijke sushi en dimsum laten komen. Genieten. En dan weer twee dagen Hilversum. De keuze hier wonen en daar werken, daar sta ik nog 300% achter. Maar toen ik daar begon leek het een 'klein baantje' en het is verworden tot een grote baan, met allerlei ontwikkelingen, die maken dat je er echt wel 7 dagen kunt zijn. Onze zolder wordt als een dolle geboekt. Ik kreeg vandaag weer twee aanvragen. Prachtig, opleidingen, trainingen, samenkomsten, recepties, vergaderingen. Ik ben zo trots op deze plek. Uniek en anders. Dat is wat we zijn als Uitvaartstichting Hilversum. Maar geleidelijk aan ontstaat bij mij de wens, om af en toe eens niks te doen. Een boek, een filmpje, een avondje zomaar naar de kroeg. Opeens denk ik aan een barretje/restaurantje in Den Haag, de Paraplu. Daar had je soms van die geweldige jazzavonden. Lekker chillen met een mooi wijntje en een bitterbal. Dat zijn de dingen die ik wel lekker vind, zo af en toe. Gelukkig hebben we zondag weer cultuur in het kerkje. Ook zo lekker, en juist deze middag, Jan van de Velde met zijn muzikale vrienden, dat is genieten. Een beetje in de sfeer van Stef Bos, Boudewijn de Groot, een beetje die melancholie waar ik ook zo van hou. 

Ik geniet van mijn leven. Ik voel het soms als balanceren op een ragfijn lijntje. De Anita zijn die directeur is, de Anita zijn, die een beetje gek is, de Anita zijn, die mensen coacht en begeleidt, en morgen de Anita, die een lezing geeft over duurzaamheid, over samenwerken, bij de opening of het 1-jarige bestaan van een bedrijf, de Stadsboswachter, waar ik mee samenwerk. Leuk, al die rollen. Maar soms wil ik eventjes geen enkele rol, anders dan Anita, vrouw van, vriendin van, zijn. En gelukkig komen de donkere dagen eraan, en kan ik me soms lekker verstoppen onder een dekentje op de bank. Met een boek, ik lees nu een boek van Roek Lips. Prachtig boek, waardoor je weer gaat nadenken. Hij praat met allerlei mensen, over hun bestaan, de zin ervan, waarom je de dingen doet die je doet. Tja...zelfs op de bank denk ik nog na. Wat zou mijn moeder trots op me zijn, dat dit geworden is, van dat ondeugende kind. Die zo graag haar eigen gang ging. Die deed waar zij zin in had, die haar eigen weg koos. Ze glimlacht naar me, en kijkt af en toe eens uit de Hemel naar me om. Volgens mij steekt ze haar duim op. Het is toch nog goed gekomen met me....ik weet het zeker!

En iedere avond, als ik bij ons tuinhekje aan kom rijden, dan ben ik thuisgekomen. Dan valt alles van me af. Dan is het goed. Dan ben ik thuis. Thuis in de Achterstraat 9, in Nieuw-Vossemeer. Vanmiddag liep er een dame langs, en die zei 'u heeft een heel mooi oud huis'. En trots zei ik 'ja uit 1795' en op de Bosdrift ben ik net zo trots als ik zeg 'het pand is uit 1890' . Mooi dat oude, dat verhaal van vroeger, dat verhaal van wat ooit was. Zo is het ook hier, en zo is het ook met mijzelf, ik vertel steeds meer over vroeger, en volgens mij wordt je dan oud. Haha....

Het stormt!

En terwijl ik deze titel geef aan deze blog, denk ik aan een liedje van Dana Winner 'storm en regen, westenwind' en bij mij werkt dit dan gelijk zo, dat ik dit nummer wil beluisteren. En nu zingt zij dus haar lied en zit ik in de keuken aan tafel. Het regent, de champignons groeien in het gras, de zilverberk verliest in rap tempo al haar blad, de eikenbladhortensia is bruin, de olijfboom lag al om, en de leilinde voor is geel en verliest snel al zijn blad. Zomaar een impressie van mijn leventje hier, in stilte, met de storm die om ons huis raast. Teun en ik moesten wel naar buiten, en met een dikke jas aan, een grote ronde gedaan. Brrr koud en nat, maar eigenlijk ook wel lekker. Geen hond op straat, alleen Teun en ik. Haha.

Ik vind storm altijd wel iets knus hebben, de haard aan, het wordt al vroeg donker, een muziekje aan, een kaarsje, een stapel kranten en tijdschriften en verder niet zoveel. Mijn eigen hele kleine wereldje. Al mijn broeken uitgezocht, gepast en opgeruimd. En straks komt er iemand 12 broeken ophalen. Die allemaal nog goed zijn, alleen vind ik de pijp te lang, of te wijd, of te weet ik wat. En deze mevrouw is zielsgelukkig met een stapel goede broeken. Zo ruim ik stap voor stap op. Op mijn eigen wijze, in mijn eigen tempo. En maak ik mijn bezit, mijn spullen kleiner en kleiner en minder en minder. En geloof me, dan nog is er nog zoveel.  Lastiger vind ik dit met teksten, kaartjes, krantenknipsels, of zomaar van die prachtige dingen, die iemand me toestuurt. Daar is mijn prikbord voor. Voor die teksten, die je raken. In de krant stond een artikel over kunst op en rond gebouwen, kunst van jongeren. En ergens in Amsterdam hing voor een schoolraam een tekst van ene Erdal , lokaal 37 'uit het raam kijken is normaal, maar als ik jou zie val ik flauw' geweldig toch. Kunst op straat, teksten op gebouwen. We waren ooit in Lissabon, en daar heb ik zoveel foto's gemaakt van mooie kunst op huizen en gebouwen. Het geeft je een glimlach. Heb ik soms ook in de file, rijdt er een auto langs met een leuke tekst erop. Zit ik om kwart over vijf of half zes in de ochtend, gewoon te glimlachen. Moet niet gekker worden toch?

Ik kijk sinds kort ook filmpjes op social media. Van mensen dichtbij en verder weg. Maar ook van die filmpjes van kinderen die net zo praten als hun ouders, met dezelfde gebaren. Geweldig. Een baby die brabbelt in een telefoon, op een bijna volwassen manier. En zo kom ik soms een dagje thuis door. Met niet zoveel activiteit. Heb ik ook geen zin meer in dan merk ik. Ik heb het gevoel dat ik ongelooflijk veel werk, een redelijk gevuld leven heb. En een dagje storm en regen, vult mijn hart weer even. Omringt me weer even met stilte. Nu Kadanz met 'in het donker zien ze je niet'. Mooi hoe muziek je leven kleurt. Afgelopen week had ik met een paar collega's hier een gesprek over. Noemden we onze faovoriete nummers, artiesten en kwamen er mooie verhalen. Mijn eerste concert van Leonard Cohen in Ahoy. Geweldig. Mijn laatste concert van Leonard Cohen, in de buitenlucht, in het Olympisch Stadion, samen met Annemarie. Ongekend wat een stem. Wat een man, wat een prachtige artiest. Maar ook veel dichterbij heb ik mijn favorieten. Soms ook een lied dat ik nooit eerder hoorde, en nu hier waar Zeeland Brabant kust, hoorde ik voor het eerste 'engelbewaarder' geweldig. En het hele dorp deint mee. Inclusief van Loon hier. Hoe fijn. 

Vandaag zijn er veel 'Allerzielen' afgelast in verband met de storm en de regen. De hemel huilt. We herdenken nu, ieder op onze eigen manier. In stilte, alleen, of samen. We branden kaarsen in onze huizen, kerken, zalen en we zijn bij onze geliefden. Waar zij ook zijn. En het mooie is, en dat zie ik vaak op onze begraafplaatsen, we zetten onze geliefden heel veel en vaak in het licht. Dit weekend een herdenking op de Bosdrift, van ouders voor hun kind, een tocht vol liefde door het licht naar haar graf.  Zelf herdenk ik op de meest bijzondere momenten, al die mensen van wie ik hou, of gehouden heb, en die niet meer dichtbij me zijn, hier op aarde. Soms ook in een stiltewandeling over de begraafplaats, of gewoon met Teun in de polder. Dan voel ik me eventjes heel alleen. En soms is dat ook wel fijn. Eventjes heel alleen te zijn. Even te zijn zonder woorden.

En ook de storm van vandaag laat me weer nietig voelen en zijn. Laat me stil staan bij alles wat er echt toe doet. Mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn liefde, mijn vriendschap. Mijn zieke vriendinnen, wat verder weg en wat dichterbij. Die pijn hebben en ziek zijn. Die zich zorgen maken en waarover ik me zorgen maak. Ja ik denk aan je. Het stormt buiten en soms stormt het zomaar in mijn hart, omdat ik bang ben nog meer mensen te verliezen. En ik weet het. Ik leef dagelijks met rouw, verlies en afscheid, ik praat erover, geef lezingen, neem mensen mee. En toch ben ik er soms gewoon een beetje bang voor. Zou het door de storm komen. Soms wil ik even schuilen, net als Teun, die als hij bang is, tegen me aan komt staan of liggen. Me aankijkt met die mooie lieve ogen en alleen maar wil ik dat ik hem aanraak. Heb ik ook soms. Dan wil ik eventjes schuilen. En dan kruip ik onder een dekentje, de kachel aan, de kaarsen aan, muziek om op weg te drijven. En als vanzelf kom ik weer boven water, kom ik weer terug, kan ik de deuren weer openzetten, kan ik de vragen, de soms lelijke en soms mooie woorden weer verdragen. Recht ik mijn rug, en ga ik weer door. Dus dankjewel storm voor deze veilige dag, hier in en rond mijn huis. Het was weer zo'n momentje. Alleen voor mij. Nou ja, en Teun dan. Tja...Teun...hier was hij nog klein....

Stilte na de storm, eventjes niks!

En met deze foto en tekst, begon vandaag de dag. De dag in Nieuw-Vossemeer. Met mooie reacties, berichten, en met onverwachte telefoontjes van mensen van vroeger. 'Teun droogt je tranen'. Hoe bijzonder, want dit is wat hij doet. Hij ziet, voelt aan, kijkt naar je, kruipt tegen je aan, en is zo lief. Nooit kunnen bevroeden wat een hond kan toevoegen aan mijn zo mooie leven. En nu zit ik dankbaar te glimlachen en de reacties te lezen. Teun als troosthond, een dankjewel aan René de afscheidsfotografe, die die prachtige foto van Teun op social media heeft gezet. Want toen begon het...dus dankjewel. Ik ben trots en blij. En nu wil ik eventjes onder een dekentje kruipen op de bank. Ik heb net wat mooie kleine witte Helleborus plantjes gekocht, die ga ik in een mooie bak zetten op de tuintafel. Past zo bij deze tijd. De tijd die donker wordt, die dagen korter maakt, de dagen waarop de houtblokken op het vuur gaan. De lichten aan. Een tijd, waar je weer een jas aan moet en sokken aan. Brrrrrr koud.

Het is ook wel een beetje een verdrietige tijd vind ik. Een tijd waarin er meer mensen om ons heen wegvallen. Een tijd waarin de eenzaamheid voor velen anders voelt. En op een hele vroege donkere ochtend in de auto hoorde ik het nummer 'How do I say goodbye' van Dean Lewis. Wow de tranen liepen over mijn wangen. En ik zong mee en mee. En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er weer iemand afscheid moet nemen van haar geliefde man. Na een ziekbed, een leven vol verdriet. En denk ik aan die jonge vrouw, die afgelopen week een natuurgraf reserveerde bij me en zei 'dag Anita, ik zal je niet meer zien, dankjewel'. En weer, toen ik die avond in de auto stapte naar huis, huilde ik een beetje van binnen. Iemand vroeg me laatst of ik nu ik ouder word, dit soort gevoelens anders ervaar. En ja, eigenlijk wel. Ik ben me bewuster dan ooit van de sterfelijkheid, van onze eigen sterfelijkheid, van de waarde van het leven in het nu. En ook dan voel ik, net als iedereen, hoe zinloos oorlogen, ruzies, lelijk omgaan met je collega, is. En dus voel ik mij soms een prediker als ik mensen om me heen vraag, om elkaar te zien en te verstaan. Om dichtbij elkaar te blijven. Want we hebben het als mens zo nodig, die arm om je heen, die hand op je schouder. Die omhelzing. En als dan die kleine Teun op zijn manier, ons ook nog een beetje helpt, hoe mooi en klein kan ons leven dan zijn.

En afgelopen weekend liepen we hier met Teun, in Sint Annaland. Langs het water, de grijze lucht. 

De wandelingen doen me anders kijken, vroeger wandelde ik wel eens, en dan zag ik wel wat. Nu wandel ik bijna dagelijks, en zie ik zoveel meer. Een egeltje, gisteren zag Teun een eekhoorn, een voor hem nieuw ervaring. Op de begraafplaatsen leven heel veel dieren. Sommigen zie je, een aantal niet, en soms is dat wel fijner vind ik he. Ik die bang ben voor muizen, laat staan voor ratten. Brrr. En als ik in het donker hier de tuin uitloop of voor het slapen gaan met Teun nog een rondje loop, dan ben ik soms wel eens een beetje bang. Niet voor de mensen, alhoewel vaak zie je hier niemand op straat rond half elf, elf uur in de avond. Het is doodstil hier in Nieuw-Vossemeer. Maar ik ben wel bang voor muisjes, ratten, of andere snel bewegende beesten, brrr. Een stukje in mij, dat is overgebleven van het leven op de boerderij. 

Lieve mensen, ik wens jullie een mooie dag. Geniet ervan. Ben lief voor elkaar. Hou elkaar een beetje vast. Blijf leven dicht vanuit je hart. Ik ga straks een broodje warme beenham eten bij Jack en Anja. Ik voel het. Heerlijk. Dat is ook genieten. Dag, doe het goed vandaag!

De Appassimento van Domini Veneti en nog veel meer moois!

En soms sta je in je leven voor een hek, althans zo voelt het. Een begrenzing, een tegenwerping, een dilemma of soms nog groter dan dat. Dit hek staat daar een beetje symbool voor. Je mag eigenlijk niet verder, een weg die niet bestemd is voor jou. En toch klim je er over heen. En is dat dan goed, of juist niet? Ik ga er meestal over heen. En zie dan wel wat er komt. Ik heb wel lef en durf wel te gaan. Ik durf wel te springen in het leven. Want ik neem mezelf altijd mee.

En ik merk aan mezelf, dat ik nu weer voor zo'n symbolisch hekje sta. En meestal is dat een teken voor mij, dat er me iets dwars zit. Dat iets of een wijze van handelen me niet bevalt. En ik heb vanmorgen tijdens mijn wandeling in de polder besloten, het aan te gaan. Dus ik stuur die persoon een bericht, een persoonlijk bericht, een uitgebreide mail, zodat iemand even kan nadenken. Kan afwegen, wat wel of niet te doen. En dan gaan we het gesprek aan. Ik zal er ook om vragen. En door het maken van een keuze, ben ik alweer een stap verder. Ik ben tenslotte 64 jaar en heb die 64 jaar niet kado gekregen, en ik wil alle jaren die ik nog mag hebben, vooral genieten en eerlijk zijn naar mezelf en anderen. Ik wil plezier blijven houden in wat ik dagelijks doe. Ik wil respect en geef respect. En ik geloof bovenal enorm in hetgeen ik iedere dag doe. Ik merk, dat ik mezelf wil opwerpen, als mens, die bezig is in de funeraire wereld. Als mens, die wil bijdragen, een fundament wil bouwen voor de nieuwe generatie. Wordt vervolgd.

De titel van mijn blog is een genadeloos mooie wijn, gedronken in Bruinisse. Met Annemarie en Joke. In een prachtig restaurant. En nu staat er een magnum hier op tafel, in een schitterende doos. Die wacht op een mooie lunch op een zondagmiddag met mijn schoonouders. Want altijd als ik mooie wijnen drink, wil ik dat zij een slokje proeven. Welnu, dit is weer zo'n feestje. Alleen al de fles en het etiket is prachtig, laat staan wat er je te wachten staat, als je deze mooie jongen ontkurkt. Toen ik in het restaurant zat te genieten, heb ik gelijk deze mooie grote meneer besteld. Wat een feestje. Dit is ook een stukje van mij. Wijnen, proeven, laten proeven, delen, genieten, wijn en spijs. Ik ben in gesprek om voor een bedrijf wijnproeverijen te gaan organiseren, voor feestjes, bij mensen thuis, bij bedrijven. Hoe leuk. Dat wordt later mijn baan. Huissommelier, lijkt me wel wat!

Vandaag is een rare dag, ik zit nu nog in mijn oude kloffie thuis, neem straks Teun weer mee naar Hilversum, op mijn vrije dag, en breng hem dan bij Judith op kantoor. Zelf ga ik naar een afscheid op de Zuiderhof en in De Einder, van een zusje van een van mijn teamleden. Afscheid nemen, stil staan bij de mens die ons ontvallen is, is een onderdeel van wie ik ben en waar ik voor sta. Het hoort bij mij, zoals Annemarie bij mij hoort. Het hoort bij mij en wat ik doe, hoe ik voel en denk, en leef. Maar op die momenten, dat ik zie en voel hoeveel pijn iemand heeft van een verlies van een dierbare, en ik ken die persoon, zoals vanmiddag, dan komt die pijn bij mij binnen. Dan hou ik je in gedachten even vast. Dus deze blog, ingegeven door mijn wandeling met Teun in de polder, doet me beseffen, hoe kwetsbaar ook ik ben. Hoe klein en stil ik kan worden, van verdriet dichtbij. Soms spreek je iemand, zo ook gisteren een oud-collega van vroeger, en dan hoor ik zijn verhaal, zijn verlies, en dan ben ik eventjes heel dichtbij. Dan sluit ik iemand in mijn hart. Dan hou ik je vast en wil ik je helpen, door deuren voor je te openen, door je in contact te brengen met anderen, door te luisteren naar jouw woorden. Die gekke mix van mij, in mij, maakt dat ik doe wat ik doe, ik ben die levenskunstenaar, die intens kan genieten van die prachtige fles. Maar ik ben ook die vrouw, tegen wie je kunt leunen, en dan hou ik je gewoon vast. Niks meer niks minder. En daartussen ben ik me intens bewust van het leven waarin wij leven. Vandaag, als ik de kranten lees, dan huilt mijn hart. Als ik de tv aanzet, dan voel ik het in me. En als ik dan rondloop hier thuis, of in Hilversum, dan zijn mijn uitdagingen hele kleine dingen. En steeds weer, realiseer ik me, hoe dankbaar ik ben, voor mijn gezondheid nu. Voor mijn leven hier met Annemarie. Gisterenochtend heel vroeg stuurde ik een appje naar NPO radio 2 of ze het liedje van Katie Melua wilden draaien, voor Annemarie. Omdat ik de hele nacht had liggen spoken (omdat ik dat hekje tegenkwam, weet je wel) en omdat ik haar wakker hield. Me rot voelde, alleen voelde in mijn strijd, mijn worsteling soms, daar in Hilversum. En toen Desiree me belde, de dj van NPO radio 2 om iets over vijf gisterenochtend in de auto, was zij onder de indruk van mijn appje, van onze liefde. Grappig en wat ik niet wist, was dat Annemarie het gehoord heeft. Zo mooi. Zo klein, zo simpel kan liefde zijn. 

En gisterenavond heb ik het afscheidsconcert van Rob de Nijs teruggekeken op tv. Vroeger zat ik in de zaal bij zijn optredens en nu voelde ik een traan, toen ik daar Rob de Nijs zag zingen, en toen hij afscheid nam, van al die mensen die genoten van zijn muziek. En vanaf de bank zong ik mee. En Teun....die kroop onder de bank, het was denk ik niet om aan te horen. Haha..Malle Babbe, de Pieper, maar ook al die mooie liedjes die je zo intens raken. Alles wat ademt zong hij gisteren en de hele zaal zong mee, mensen huilden, en ik ook. Vrede is ver, verder dan ooit....tja...

 

Ode aan het leven!

Ken je dat lied van Diggy Dex 'ode aan het leven'. Eigenlijk heet het 'treur niet'. En dit lied wil ik wel graag horen op mijn uitvaart. 'Ik heb altijd geprobeerd te gaan voor liefde'. 'Want proost op het leven en treur niet om mij...'. Mooi deze tekst, ik hoorde dit lied laatst weer en dacht aan al die prachtige mensen, van wie ik afscheid heb mogen en moeten nemen in dit leven. En al een paar dagen denk ik na over mijn volgende blog, deze dus. Een ode, een ode aan iedereen die me lief is. Een ode aan iedereen, die hier niet meer bij me is. Met wie ik momenten heb gedeeld, liefde soms heb mogen ervaren, vriendschap heb mogen hebben. Al die mensen, die, althans dat hoop ik, nu ergens anders met elkaar zijn. Daar waar rust en vrede, stilte en ruimte, acceptatie en aandacht is, voor altijd. Daar waar uiteindelijk iedereen een keer terecht komt, in die wereld die we ook het hiernamaals noemen. En als ik spreek over het hiernamaals met mensen, dan ziet voor iedereen die wereld er anders uit. Voor mij is het een soort van eindstation, waar je als het ware op een bankje gaat zitten en glimlachend om je heen kijkt. Waar het goed is, waar we niet voelen dat er scheidingen zijn, ruzies, oorlogen, misdaden, misbruik, gewoon een wereld waar je mag zijn, wie je bent, wat je wilt zijn, waar het niet opvalt of je hard werkt of niet werkt, een wereld waar je bent.

En als ik zo schrijf, dan komen vriendinnen langs met wie ik mooie leiderschapsprogramma's heb mogen ervaren bij de Baak, mijn vriendin uit Friesland, alweer een paar jaar geleden onverwachts overleden. Jawel aan kanker. Ik heb boven nog een mooie foto waar wij met de meisjes op haar huwelijk waren, op een boot. Zo bijzonder. Zo mooi. Ik wil je bedanken voor het delen van je leven, de mooie maaltijden, de heerlijke gesprekken op het terras, de roze champagne die we dronken. En zomaar kan ik zeggen dat ik je mis. Ooit gaf je me een beeldje van een vogel, een hele gezellige dikke vogel. En jouw vogel staat bij ons in de slaapkamer en is getuige van een leven vol liefde. Zo dichtbij mag jij zijn. En blijven, waar je nu ook zit, op welk bankje je nu ook hebt plaatsgenomen. Er is niets meer over van ons leven als vriendinnen, van jouw leven in mijn leven, alleen die leuke dikke vogel die neem ik met me mee, waar ik ook zal gaan. Ik stel me zo voor, dat als ik ooit oud en grijs in een zorginstelling kom in zo'n kamertje van 4 x 4 dat die dikke vogel me grinnikend aankijkt. En dat die dikke vogel mijn dag kleurt. Bedankt Eef. 

En ooit woonden An en ik in Voorschoten, in een idyllisch wit vrijstaand huis op de Papelaan. Ons eerste echte koophuis samen. Mooi met een grindpad, een prachtige binnenplaats, op deze plek wisten we ook al hoe een feest moest zijn. Hoe muziek kon klinken en hoe je kon dansen met elkaar. Hier werd ik ziek en beter. Hier werd ik 50 en nog veel meer. Hier was mijn vader met Els, hier had ik nog familie. Maar hier waren ook twee prachtige vrouwen, ze woonden op een hoekhuis in dezelfde straat. En wij leerden hoe samen champagne drinken en feesten in de Voorstraat van Voorschoten nog leuker kon zijn, als je het met elkaar deed. De kinderen mochten feestjes vieren in de hottub, met drijvende kindercocktails in led verlichte glazen. En een van die twee vrouwen, zit ook ergens anders op een bankje. Na een heftig ziekbed, kanker. We namen afscheid van jou, met champagne. We bedankten je nog voor de vriendschap. En gelukkig zien we jouw vrouw nog steeds. En vaak denk ik aan jou. Jij was die vrouw die 'ik heb genoten' speelde op haar uitvaart, het lied van Guus. Bedankt, ooit hoop ik nog een keer naast je te kruipen op dat bankje. En te lachen, te praten, te feesten met jou. Bedankt Loes.

En zo heb ik nog veel odes te brengen, natuurlijk aan mijn ouders, mijn vader, mijn tante zelfs. Zij heeft me geleerd hoe ik niet wil worden. Bedankt daarvoor. Maar mijn vader is een man die wel honderd odes verdient na zijn leven. Wat een prachtmens. Wat een vrolijke man, wat een oprechte levenskunstenaar. Mijn vader was echt mijn grootste vriend. Ik mis hem. Ik zou hem zo graag Nieuw-Vossemeer laten zien. Hij is die gele vlinder, in de tuin. Op ieder feestje is hij er gewoon bij. Ik ben ervan overtuigd.
Hier zie je hem, met een ander mens, Jan, die ook een ode verdient. Zijn grootste vriend. Trouw letterlijk tot in en aan de dood. Jan hielp mijn vader altijd. Mijn moeder ook. Toen zij nog op de boerderij woonden. Jan en zijn vrouw, waren geweldige vrienden voor mijn ouders. En samen waren deze twee mannen lekker ondeugend. Ze genoten zoals hier, van een glaasje, van alles wat je met je ogen kunt zien. Van dames die voorbij liepen en zij dachten altijd dat zij de casanova's waren waar iedere vrouw naar omkeek. Hier zie je mijn vader in zijn rolstoel en Jan die al ziek was. En ik ben er bijna van overtuigd, dat deze twee prachtige mannen, nog altijd samen genieten, ergens op een bankje. En weet je, ze hebben het zo verdiend. Ze zijn het zo waard. En ik weet zeker als ik ooit zover ben, om het hiernamaals te mogen begroeten, dan kruip ik tussen hen in. Dan ben ik erbij. 

Met regelmaat moet ik iemand laten gaan. Iemand die ik heel goed ken, zelfs heb liefgehad. Of iemand die ik nog niet zo lang ken, maar waar ik wel een klik mee heb of had. Cees mijn jeugdliefde, of Lars mijn collega, die bijzondere meneer uit het dorp, of Alexandra, die jonge vrouw die ik op de begraafplaats ontmoeten mocht. Of Cas, de man die zo ziek was, dat ik met de rolstoelbus achter me over de begraafplaats liep, en naast wie ik zat te huilen, samen met hem. Maar ook die vader van een vriendin van me. Of die ex-man van een andere vriendin. Sommigen wat verder weg, maar jullie allemaal hebben mij geleerd het leven te omarmen. En vandaag te genieten. Want niemand weet, wat er morgen zal zijn. Niemand weet, wanneer wij een kamer op moeten schuiven. En soms sta je onverwachts voor de ingang van het hiernamaals. Jij of ik. En daarom zeg ik dus bij leven en welzijn tegen jou, en jou, tegen mijn mensen, tegen mijn team, tegen mijn vrienden - dankjewel dat je bij me bent, dankjewel dat je met me optrekt, dankjewel voor je kopje koffie, voor je woorden, voor je zijn, je hebt mijn leven verrijkt -. 

En natuurlijk hoort bij deze ode, mijn lief, mijn vrouw, haar kinderen, haar familie, en niet te vergeten mijn fotomodel, mijn grote kleine vriend Teun. Dank je wel, dank je wel. Ik moet denken aan het liedje van Vader Abraham, dat wij zongen met onze vrienden en vriendinnen voor mijn ouders, toen zij 25 jaar getrouwd waren. Wij waren een beetje aangeschoten en zongen 'bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven'. En mijn tekst zou zijn 'bedankt lieve mensen, bedankt voor het leven, samen met jou'. Iedere dag weer, realiseer ik me, hoe rijk mijn leven is. Niet rijk aan euro's maar rijk aan vriendschap, liefde en mensen om me heen. Hier zit gewoon een gelukkig mens, met haar vriendje Teun. 

Op deze foto zie je ons, samen met Marieke (vandaag jarig 28) tijdens carnaval. Dus ook bedankt Nieuw-Vossemeer, voor al die mooie mensen, die nieuwe vrienden, het gevoel van welkom zijn. Ik hou van je! Een mooie dag!

Vrij zijn in stilte....

Ja vandaag is daar dan weer zo'n kostbare, rijke dag. Een dag waarop ik vrij ben. Eigenlijk niets hoef te zeggen of doen, anders dan wat ik zelf wil. Een dag om te vieren. Teun en ik. Niks anders. Ik drink mijn Nespresso in het atelier, met prachtig uitzicht op de kerk. De passiebloem groeit dwars door de vlinderboom heen, en opent overal prachtige bloemen. Lampepoetsergras en volgens mij schrijf ik dit niet goed, maar dit terzijde, beweegt zachtjes op dat zuchtje wind. Een krantje, de stilte, de vogeltjes, gisterenavond nog snel mijn gras gemaaid toen ik thuis kwam, zodat ik vandaag niet zoveel hoef. Hoe fijn kan het zijn. Vrij zijn in in stilte. De bladeren verkleuren alweer, en de herfst staat voor de deur. Een andere tijd breekt weer aan. Als ik nu wegrijd om vijf uur of kwart over vijf, dan is het donker. En als ik thuis kom, dan is het alweer heel snel donker. Ondertussen slaat de kerkklok elf keer. Teun en ik hebben de polder alweer verkend, een ander stukje weer. Iedere keer zoeken we een nieuw stukje op, waar we nog nooit waren. Soms rijden we er naar toe, soms lopen we. We kwamen twee hele boze honden tegen, en Teun was bang. Ik eigenlijk ook wel een beetje, haha. Gelukkig zaten ze achter een hek. Brrrr. 

Ik zag ergens op social media een prachtige foto. Meneer lag in zijn kist en stond opgebaard en zijn hond stond met zijn pootjes op de rand van de kist en keek naar meneer. Zo'n foto die prachtig laat zien, hoe sterk de band is met je hond. Nooit gedacht, dat ik daar stil bij zou staan. En ik ben dus Annemarie ongekend dankbaar dat zij ervoor gekozen heeft Teun in ons leven op te nemen. Wat een rijkdom. Gisteren ook was hij mee naar Hilversum. En dan is hij gewoon heel lief en voorbeeldig. Wel had hij van een van de acteurs een sok gepikt, tja....sokken is zijn zwakke plek, daar valt hij voor. Als hij hier een keer naar boven kan glippen, komt hij altijd terug met een sok, een sportsok, maakt niet uit welke sok. Hij sabbelt er lekker op. Gisteren gaf ik die acteur een nat gesabbelde sok terug. Ik moet wel lachen, want het lukt me nu wel al, om die sok terug te krijgen. Ik heb hier ooit wel een mevrouw gehad in de tuin, die keihard achter Teun aan rende, om haar shawl terug te krijgen. Onbegonnen werk. Wel leuk om te zien. Hoeft nu niet meer. Hij luistert. Wederom dankzij Annemarie. Onze Teun.

De afgelopen weken waren drukke goed gevulde weken. Mijn verjaardag prachtig gevierd. 64 jaar. Hoe fijn. Een week later een supergave dag met al mijn collega's, een touringcar vol, ongekend veel witte chocolade, muziek van Marcel, een ongekend mooi lied, en een geweldige rondleiding door de kerk. Orgelspel van Gert-Jan, camping van Loon, meneer pastoor die gezoend werd en heerlijk eten bij Jack. Kortom een feestje. En Nieuw-Vossemeer als prachtige woonplaats is gezien door velen. Een week later nog een dag Levenslessen in Levenskunst, de kermis, Open Monumenten Dagen, en prijsdansen op maandag. En altijd voel ik me zo enorm gewaardeerd op dit soort dagen. De warmte, de liefde, de gezelligheid, de mooie mensen om me heen, de waardering, en dan op een dag als vandaag, juist in die stilte mijmer ik nog wat na.

Over woorden die gezegd of gezongen zijn. Over zinnen, citaten die zijn uitgesproken. Over geschenken die ik mocht ontvangen. Of zomaar over hoe mijn leven is, nu hier in Nieuw-Vossemeer. Ik heb het er steeds over. Het is zo fijn. Wel werk ik harder dan ik ooit gewerkt heb. Het is druk in Hilversum. Er gebeurt veel, de dagen zijn lang, de reistijd is lang. Maar ook daar is het geweldig fijn. Tja en als je dit alles mag omarmen op je 64e, dan kun je niks anders zijn dan gelukkig. En dat ben ik ook. Simpelweg gelukkig. Ik wil soms wat meer tijd met Annemarie samen. Dat gaan we anders en beter doen. Lekker vakanties boeken, lekker af en toe weg zijn samen. De zon opzoeken, genieten. 

En vandaag wil ik eigenlijk zomaar nog iets zeggen. Tegen iedereen die deze blog leest. Want ik ben soms wel geraakt hoe mensen met elkaar omgaan. Soms op het werk, of op straat, of zelfs soms in een vriendschap of menselijk contact. In de politiek, of om onze mening te ventileren. En ik geloof dat we niet altijd de juist toon aanslaan naar elkaar toe. Dat er soms wat meer aandacht en liefde in gestopt kan worden. Ik geloof namelijk in liefde. In oprechtheid, in het met elkaar doen. En ik merk, en dit merkte ik al heel vroeg in mijn leven, dat macht en mensen een lastig thema is. Dat mensen die hoger op een maatschappelijke ladder komen te staan, soms gedrag gaan vertonen, waardoor de wereld niet leuker aan het worden is. En ik zou iedereen willen vragen, om gewoon eens naar jezelf te kijken en jezelf de vraag te stellen 'hoe doe ik dit eigenlijk'. Hoe ga ik met mensen om. Oordeel of veroordeel ik? Ben ik oprecht en liefdevol in mijn contacten. Waardeer ik de ander. Ik weet dat ik ook soms fouten maak. Het ook echt niet altijd goed doe. Maar mijn moeder zei altijd 'oordeel niet verwonder je'. En de waarden die bij jou horen, leef je ook echt volgens die waarden? Ik doe mijn best en ik realiseer me, dat leren en alert blijven, soms lastig is. Ik doe het wel. En corrigeer me gerust, als ik het even iets minder goed doe. Ik wil namelijk blijven leren. En ik wil in mijn hele kleine wereldje proberen het leven net iets fijner te maken. Met iets meer liefde voor elkaar. We hebben het nodig. Simpelweg nodig. Jij en ik. De basis heb ik geleerd, zoals jullie weten, op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En dus steek ik mijn hand uit, naar jou, en heb je deze nodig, dan ben ik er. Voor jou. Ik zag het weer zo mooi gebeuren in onze Levenslessen vol Levenskunst, hoe mensen die elkaar niet kennen, elkaar de hand reikten. Dank je wel. Geniet nog even van deze prachtige dag. De stilte, de rust, de vrede als die er voor jou is. Ik dans nog even door, in mijn eigen gedachten. Ik ben gewoon eventjes in het ondertussen. Dag!

 

Zomaar een donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer

En vanmorgen wandelde ik in alle rust en stilte met Teun het dorp uit, op weg naar het water, we kwamen niemand tegen. Wat zwanen, wat vogels, maar Teun en ik zijn alleen. Donderdag zijn wij altijd samen thuis. Teun en ik. We wandelen, we rijden soms een stukje de polder in, en gaan daar weer wandelen. Het is een dag van weinig woorden. Heerlijk....

Voor mijn gevoel sta ik heel vaak 'aan'. Met mijn werk, mijn verantwoordelijkheid daar, mijn telefoon, mijn mail, en alle dagen, soms ook in de weekends, ben ik daar mee bezig. En donderdag is zo'n dag, waarop ik niet zoveel hoef. Straks als het wat droger is het gras even maaien, nog wat planten verpotten en nog wat van die simpele dingen, maar alles rondom ons huis en onze tuin. Donderdag is voor mij misschien wel een van de fijnste dagen van een week. Want ik heb zoveel behoefte juist aan die stilte. Iedereen kent mij van de verhalen, de muziek, de wijn, het dansen, het feesten, het leven leven in optima forma. En dat alles klopt. Alleen niet op donderdag. 

Ik kreeg van mijn nichtje een mooi logboek, genaamd - elke dag vrij -. En dit is een prachtig boekje om mee te nemen op je wandelingen, op de tochten in je leven, en notities te maken, soms hoor ik een zin, of lees ik een zin, soms zie ik een beeld en maak ik een foto, en soms overpeins ik een ingewikkeld onderwerp uit mijn leven. En in dit boekje kun je dit allemaal opschrijven. Ik, ik schrijf ongelooflijk veel op. Alleen al bij de Uitvaartstichting heb ik nu al 17 boekjes vol geschreven, in vier jaar tijd. Een opmerking, iets dat me bij moet blijven van mezelf. Maar soms ook een afspraak. En ik bewaar die boekjes. Als ik hier boven op mijn werkkamer ben, een soort van 'heilige plek' bijna, daar bewaar ik mijn persoonlijke boekjes. Mijn persoonlijke geschenken, woorden, teksten, foto's en andere herinneringen. Het houten kruisje dat in de slaapkamer van mijn ouders boven de toilettafel hing, of die hele kleine leren bokshandschoen. Of die foto van mijn moeder toen ze jong was, het schilderij ooit gemaakt door Harmen van mijn vader...en dan nog heel veel dingen, verstopt in kistjes, doosjes, bakjes. En kamertje vol geschiedenis. Een kamertje vol van alles wat mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Mijn kamertje. Toen ik klein was, had ik een kamertje van 3 x 3 meter, en ik denk dat mijn werkkamertje ook ongeveer zo klein is. Fijn, een fijn kamertje, met luikjes voor het raam en uitzicht op de tuin. Mijn tuin.  Een mooie zin die in dat mooie logboek staat is 'Buiten begint aan de andere kant van de voordeur. Elke dag weer.' En een van de dingen die ik ergens noteer of ga noteren is dat 7126 stappen genoeg zijn om de kans op hart- en vaatziekten maximaal te verkleinen. Welnu mijn gemiddelde ligt op 8.777 stappen per dag, en dit varieert enorm. Donderdagen zijn topdagen voor dit gemiddelde maar soms op kantoor heb ik maar 2500 stappen ofzo. Dus wat dat betreft, en dat is echt waar, gaat het zoveel beter met me. Toen ik hier vier jaar geleden kwam wonen, vond ik een rondje rond de Kreek wel ver. En deed ik dat ongeveer twee keer per maand. Nu soms wel twee keer per dag, al kies ik ervoor, om steeds meer variatie in de routes aan te brengen als ik met Teun op stap ben. Fijn.

En ondertussen nadert de dag waarop mijn collega's en een deel van onze vrijwilligers Nieuw-Vossemeer komen bezoeken. Zaterdag. Met een touringcar, en ons programma is fijn denk ik. Met die heerlijke muziek van Marcel Luntunghan en zijn gitaar, hier in de tuin. Een glas champagne van Pa van Loon, of een ander drankje erbij. Een lekker borrelhapje. Een rondleiding door de kerk met Pater Bertus en Gert-Jan die orgel gaat spelen. En last but not least een diner met live muziek van Marcel op het achterterras van het Wagenhuis. Hoe fijn kan het leven zijn. Ik verheug me erop. Ik ga straks de tuin nog wat opknappen. Mijn gras is na mijn verjaardagsfeestje en omdat de tenten zijn blijven staan, niet zo fraai, zeker niet na al die regen. Maar ach, gras is sterk. Sterk als bamboe. Ooit kreeg ik een boekje, toen ik ziek was, met verhalen van sterke mensen. Mensen die bijzondere ziektes, ervaringen overleefd hebben. En volgens mij was de titel 'buigen als bamboe'. En deze symboliek ging over de veerkracht die je als mens hebt. De kracht om mee te bewegen, maar zelden te knakken. En dat spreekt me aan. Je kunt soms in je leven genadeloos op je donder krijgen, door ziek te worden, en hoe fraai is het om te zien, hoe verschillend mensen hiermee omgaan. Hoe veerkrachtig mensen zijn. Ook al weten ze soms, dat het einde nabij is. Ik praat veel met mensen, voor wie het einde nabij is. Of nabij lijkt te zijn. Zelden is er een wonder. Ja bij mij zelf denk ik echt dat er ooit een wonder is gebeurd maar dit terzijde. En in die gesprekken, zie je steeds dat mensen zich vasthouden aan kleine ijkpunten, een mooi gesprekje, een tekening, een woord, een kaartje, een liefdevolle omhelzing. En soms kan dat genoeg zijn, voor weer een dag vol leven. Bamboe, ik heb het niet in mijn tuin, ik heb pampusgras, dat is ook oersterk. Als ik zie hoe Jorg, Teun en Ted, die drie honden, door dit pampusgras heen denderden, en hoe veerkrachtig dit gras is, dan glimlach ik. En denk 'niet klein te krijgen'. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn vriendinnetje, want zo voelt het nu al, daar in Friesland, ook zij is sterk, en draagt haar lot, en is nog steeds zo positief. Zij post berichten, en neemt deel aan het leven, alsof het zonder einde is. 

Toen ik vorig jaar deze foto maakte tijdens een fietstocht, vond ik dit plaatje een soort van symbool voor het leven. De mensen die je ontmoet, op al die tochten die je maakt. De mensen met wie je in gesprek raakt, sommigen zie je nog, sommigen zie je ooit weer en het mooie vind ik, dat als al deze mensen samenkomen, er een hele mooie energie ontstaat. Zo voelde en heb ik ook mijn 64e verjaardag ervaren. Een mix van mooie mensen, van vroeger van nu, rustig, druk, in gesprek, lachend, huilend soms, maar in verbinding met elkaar. Ik hou ervan. En vanuit dit principe, vanuit deze manier van leven en zijn, organiseer ik de dingen. Een dag 'levenslessen in levenskunst', 7 september, en als mensen dat willen, organiseer ik deze nog wel een keer, wat kleiner, en alleen, vanuit mijn atelier hier. Want juist die gesprekken, juist die ontmoetingen, juist dat begrip levenskunst, ooit bedacht toen ik mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst op ging richten, maakt het verschil. De essentie zit in jouzelf, in wie jij bent en waar jij voor staat. En is dat echt, ben jij echt. Doe jij, leef jij, voel jij, vanuit je hart. Of doe je heel veel dingen, omdat iemand, de wereld om je heen, dit van je verwacht. Ik kreeg voor mijn verjaardag van Annemarie en de meisjes, twee boeken van Roek Lips. Prachtige boeken die gaan over hoe we ons tot elkaar verhouden, en tot onze omgeving, in een tijd waarin niets meer vanzelfsprekend lijkt te zijn. Hoe fraai is dat, om hierover na te denken met elkaar.

Het leukste lijkt mij, om met een groep vriendinnen een dag - levenslessen in levenskunst - hier te beleven, te ontdekken, te organiseren. Dus wil je dat, voel je dat ook zo, neem dan contact met me op. We gaan het doen. 

En terwijl ik een nieuwe Nespresso heb gemaakt, realiseer ik me dat ik ben waar ik het liefste was. Mooi he...in mijn leven heb ik wat gereisd, niet zoveel, maar veel gereisd in de vorm van wonen in huizen, in Nederland, op allerlei plekken, na mijn geboorte op dat bijzondere eiland Goeree en Overflakkee, en op al die plekken, heb ik genoten, geleefd, liefgehad, verdriet gehad, gemis gevoeld, gewerkt, gelachen en gehuild en nu, nu ben ik waar ik het liefste was. Ik ben thuis.....