En ondertussen heb ik mij genesteld in het koude atelier, de houtkachel aangestoken, een kopje Nespresso en onze mooi geknipte Teun in mijn nabijheid. De computer aan en straks ook een lekker muziekje, heerlijk genieten hier van de rust, en de weldadige omgeving. In de tuin zie ik vogeltjes, bolletjes die voorzichtig hun kleuren laten zien. Een lichtpaars krokusjes, blauwe druifjes, de narcisjes barsten bijna open en Teun snuffelt rond. Het lekkere hier is de combinatie van nog koud, ochtenddauw, en langzaam aan die kachel die de ruimte aangenamer gaat maken. Ondertussen schalt 'multicolor' door het atelier, en heeft Teun een prachtig blok hout te pakken. Heerlijk. Het grote genieten is begonnen.
Dit is weer zo'n typische Anita blik. Overdenkend, in mijn eigen wereldje. Beetje woest, beetje dunner dan ik was, maar ook ouder. En dat besef is er steeds weer. En het is goed. Ik geniet van deze manier van zijn en leven. Ik merk dat ik nadenk, bewuster keuzes maak. Me erg bewust ben van mijn verantwoordelijkheden en de stappen die ik zet nu.
En ondertussen luister ik naar Karsu. Een prachtige jonge Turkse zangeres, en kokkin begrijp ik. Zij is een van die mensen, die ongelooflijk veel familieleden verloren heeft tijdens die aardbevingen in Turkije. Ongekend wat een verdriet, wat een pijn, wat een ellende. En juist nu, ben ik me zo ongelooflijk bewust van de intensiteit en de waarde van mijn kleine leventje hier. En hoe fijn zou het zijn, als mijn ouders me nu zouden zien. Zouden zij blij zijn met mijn keuzes, mijn manier van leven en zijn. En diep in mij weet ik het wel, ze zijn ergens en ze weten het wel. Dat die ondeugende Anita van Loon, die soms zo weerbarstig was, die soms zo haar eigen gang ging als kind al, dat het met die meid, best goed is gekomen.
Terwijl ik dit schrijf voel ik een emotie in mij. Die er al zo lang is. De emotie van alleen zijn. De emotie van op jezelf zijn aangewezen. Een gek gevoel, ik, omringd door ongelooflijk veel lieve mensen, die van me houden, maar toch voel ik me soms zo alleen. Intens alleen. En ik kies hier ook voor, want het hoort ook zo bij mij. Dit stuk in mijn leven, is een stuk waar ik alleen mee bezig ben en ik heb dit ook nodig, die tocht, een soort van wandeltocht door het leven. Een beetje in de sfeer van een boek als het Zoutpad, uitdagingen aangaan, in mijn leven van heel andere aard, dan die in dat boek. Maar toch, jezelf ontmoeten, tegenkomen, beseffen, dat alleen ik verantwoordelijk ben voor de keuzes die ik maak. Hier en in mijn werk. En dat ik het aanga, ik ga alles aan, zo voelt het ook. Ik stap niet meer opzij. Ik probeer vanuit respect en waardering voor de ander, mijn leven te leven. En ik kom mezelf daar soms in tegen. Omdat ik ongeduldig ben, niet zonder oordeel ben, omdat ik me teleurgesteld soms voel. Omdat ik een verwachting heb van iemand, die niet wordt waargemaakt. En dit alles hoort bij mijn leerpad, mijn leerweg. Ik ga in juni een paar dagen naar een training over 'waarde gedreven leiderschap'. Een onderdeel van mijn reis. Waarbij ik nog meer met mezelf aan de slag ga. Ik kan niet anders.
Morgen een mooie dag over duurzaamheid en oplossingen voor mijn natuurbegraafplaats in Hilversum, met veel bezoekers. Er gebeuren mooie dingen, die dichtbij mijzelf liggen. Velden vol bloemen, ruimte om te plukken, de natuur die je mag omringen, oh ja, ik geef nog lang niet op. Ik ga nog een hele tijd door met deze combinatie in mijn leven. Hilversum en Nieuw-Vossemeer, je zou het niet zeggen, maar het past zo goed. En ondertussen sjeest Teun de tuin in, hij hoort vogels en nieuwe geluiden. Een mooi moment.....
1 opmerking:
Mooi beeldend weergegeven Anita. Je bewandelt een bijzondere weg en ik kan mij voorstellen dat dat soms alleen voelt. En toch zijn dat de momenten dat je van binnen stil kunt zijn. En daar zitten de antwoorden. Je column is prachtig. Dank voor het delen!
Een reactie posten