Verlies voelen

Herken je dat gevoel, van het echt voelen van verlies. Ik heb dat soms als mensen overlijden. Mensen die ik soms niet eens persoonlijk ken, maar mensen die staan voor een prachtige herinnering. Ik had dat weer eventjes toen ik hoorde dat Huub Oosterhuis was overleden. Voor mij was dit de man van de liederenbundel in de Remonstrantse kerk in Sommelsdijk. Maar het was ook de man van de woordkunst voor mij. De Nieuwe Liefde in Amsterdam, maar meer nog, de man die hoorde bij mijn moeder. Gek dit zo te zeggen, maar mijn moeder was een vrouw van mooie woorden. In haar boekenkast stonden prachtige bundels, bekende en minder bekende dichters. En ook zijn werk stond in die kast. We hebben het destijds allemaal naar de bibliotheek gebracht op een enkel boekje na. 'Prachthuis' is een gedicht van hem, met die zo mooie zin - 'een huis waar alles woont' -. En deze man, die teksten maakte die soms vertolkt werden door zijn dochter Trijntje, is overleden. Het lied 'ken je mij, wie ken je dan, weet jij mij beter dan ik' vind ik zo indringend mooi. Ik beluister het nu, terwijl ik dit schrijf. En terwijl ik schrijf over deze liefde, over dit voelen van verlies, zocht ik een foto erbij. Een foto van vorige week, toen ik om twintig over tien in de avond Teuntje uitliet bij de kerk. Mooi hoe het licht in de hemel op ons schijnt, hoe licht de duisternis verlicht. En soms loop ik daar, helemaal alleen, ik kom nagenoeg nooit iemand tegen, en dan voel ik de rust die in mij is. En bij die rust mag pijn, mag verlies, mag verdriet ook zijn. Het is allemaal in mij. Ik realiseer me steeds weer, dat ik de uitkomst ben van al dat gevoel, van al dat gemis, van al die liefde. En het maakt mij rustiger dan ik ooit was.

Gisterenavond vertelde ik aan tafel, mijn collega over mijn ziek zijn. Ik praat er niet meer zoveel over. Het is al zo lang geleden, maar steeds weer, als er iemand komt te overlijden van midden veertig, dan voel ik weer die pijn, die angst van toen. Dan voel ik weer die kracht, het gedragen worden door de mensen om mij heen. Annemarie, mijn vader, mijn vriendin Jannie, en al die anderen die er waren en vaak nog zijn. Dan voel ik weer die angst, mijn angst om hen en voor hen. Dan voel ik weer die lumbaalpunctie die mijn zenuw raakte, dan voel ik weer die kracht, die er toen al was en nog steeds is. En ook gisteren weer realiseerde ik me dat ik al 64 jaar mag gaan worden deze zomer, dat ik al zo genadeloos veel jaren in bonustijd leef. 8 december 2008 had ik een remissie, was ik schoon. Ongekend, het is nu 13 april 2023 en ik leef. Ik leef een leven als nooit tevoren. Dichterbij mijn hart kan ik nooit meer komen. Ik geniet van de kleine dingen, ik loop zonder jas buiten, ik ben gelukkig in dit leven. Ik heb lief. Ik hou van de mensen om mij heen. En zij houden van mij. Daar kan geen Mercedes tegen op zei een meneer hier uit het dorp tegen me. En hij heeft gelijk, daar kan niks tegenop. En juist hierdoor, sta ik in mijn schoenen zoals ik er in sta. Vol vertrouwen, vol liefde, vol mededogen, vol leven. Mijn basis is gelegd, mijn fundament staat. Ik ben wie ik ben en daar ben ik trots op. Ik blijf wie ik ben. Ik ben niet onder de indruk meer van rijkdom, of macht, of mensen die niet aardig zijn naar mij. Ik verwonder me slechts. En ik weet dat dat lichtje uit de hemel, daar bij die kerk, op mij schijnt, dat er mensen zijn die over me waken. Ver weg en dichtbij. Als dat geen rijkdom is.

De foto hierboven is de trap die ik dagelijks opga, naar mijn kantoor op de Bosdrift. Een mooie verweerde oude pure trap. En de ene dag ga ik fluitend naar boven, voel ik geen pijn, geen spier, helemaal niks. En de volgende dag kraakt de trap en ik kraak mee. Mijn knie, mijn rug, mijn lijf doet zeer. Het wisselt. Het hoort erbij. De ene dag schijnt de zon, straalt het leven je tegemoet. De andere dag zoek je een dekentje om lekker op je schouders te leggen, of doe je de kachel wat hoger. Mijn architect, Ron Verduin van BuroSTIEL, heeft dit gevoel zo feilloos in dit gebouw aan de Bosdrift gelegd. Met de sleetsheids erin verpakt. En dit verhaal vertel ik steeds. Alsof dit verhaal symbool staat voor het leven, mijn leven en jouw leven. Ik hoef dus ook geen foto's meer, waar ik jonger lijk, of jonger ben, want juist het verhaal van mijn leven, met soms die wallen onder mijn ogen, soms wat bruiner, soms wat witter, dat mag gezien worden. Net als die trap, met al zijn of haar verhalen. Vertel ze maar. Het maakt je completer, het maakt je leven completer.

En ondertussen neem ik nog een Nespresso, heb ik de krant bij me, en bereid ik me voor op vanavond, een bijeenkomst weer op de Bosdrift, met ca 30 mensen gaan we de trap op naar boven. En gaan we de verhalen vertellen van al die mooie monumenten in Hilversum, en hoe wij die gaan presenteren op Open Monumenten Dag. Ik hou ervan. Hier in huis is het stil, ik hoor de vaatwasser. Teun ligt te slapen hij is moe. Gisteren waren we samen in Hilversum, Teun en ik. We vertrokken om 05.30 hier uit Nieuw-Vossemeer en we kwamen om 23.45 weer terug. Ik was kapot en hij ook. Hij gaat zo ongeveer waar ik ga. Althans als hij de kans krijgt. Mijn kleine vriend.

Op deze foto ligt hij op het bed in de B&B in Hilversum. Alles op een etage, zonder deuren. Ja feest natuurlijk. Want Teun mag niet op bed. Wat dacht jij dan. Teun vond het heerlijk. Het leuke van deze Teun is dat hij geniet van al die dingen die te maken hebben met vrijheid. Vrij zijn, de ruimte hebben om te rennen, achter de eekhoorns aan, maar dat lukt natuurlijk niet. Weglopen en gewoon weer terugkomen. Het hoort bij Teun. Een beetje stout zijn, maar in essentie is hij zo genadeloos lief. Gisteren op kantoor, dan is hij zo blij om Judith en Gert-Jan te zien, heerlijk om hem zo blij te zien.

En terwijl ik dit schrijf, voel ik in mij, dat ik ongelooflijk blij ben met deze hond. Met dit vriendje. Een keuze van Annemarie, die mij zo gelukkig maakt. Ook dit klopt, Teun bij ons, hier in dit mooie fijne huis. Teun, in de tuin,  Teun rond de kreek, Teun in de polder. Ik kan me zo voorstellen, dat als je alleen bent, en misschien al wat ouder, dat het hebben van een hondje, je leven zo kan verrijken. Je bent niet meer eenzaam. Het doet me denken aan die oudere dame met de rollator, die dagelijks vier rondjes loopt met haar oude hondje, rond de kreek, bij het speeltuintje, zij komt buiten, zij moet bewegen, en zij is niet alleen. Catootje, zo heet dat oude hondje, is bij haar. Gek he, van Loon die vol vertedering praat over een hondje. Wie had dit ooit gedacht, ik niet. Het geeft niet, mijn leven is gegaan zoals het is gegaan. Met alles wat daarbij hoort. Met alle emoties, pijn, verdriet en bovenal met heel veel liefde en geluk, en ik voel me intens gelukkig. Dus heb jij, als vriend, als mens, als collega, als geliefde, daar aan bij gedragen, dan ben ik je dankbaar. 

Ik realiseer me, dat dit een serieuze blog is geworden. En dat ik jullie af en toe een stukje meeneem in mijn leven, mijn simpele bestaan. Nog een ding, 20 april is de uitreiking van zowel de Publieksprijs als de vakjury prijs van de Hilversumse Architectuurprijs en ik ben toch zo benieuwd. Ik hou jullie op de hoogte. Want die Bosdrift, dat prachtige gebouw vol verhalen, is genomineerd. Spannend, volgende week donderdagavond ben ik in het Raadhuis aanwezig, samen met mijn architect. Spannend.....

Hier zie je de nog kale zolder. Vanavond vergader ik hier. En gisterenavond was hier de stilte yoga. Morgen is hier een groep studenten bezig, om zich te bekwamen in de rol van uitvaartleider. En af en toe worden hier beheerders van begraafplaatsen getraind. Maar ook vandaag zal hier de nazit zijn, van een uitvaart, nadat er een natuurbegrafenis op mijn begraafplaats heeft plaatsgevonden.

Een plek, waar vroeger kinderen sliepen. De kinderen van de beheerder. Een plek waar nu het leven gevierd wordt, of waar in stilte wordt gemediteerd. Dat is de Bosdrift, de plek waar wij het leven aan hebben teruggegeven. En wie weet wint deze plek, dankzij mijn architect, een prijs. Ik zou het wel weten!