Twee leuke mannen in Nieuw-Vossemeer....

Donderdag. De dag waar ik zo veel van hou. Een dag om iets later op te staan, met Teun te gaan lopen, in de tuin te werken, de krant te lezen, gewoon simpelweg een dagje thuis. En alleen. Fijn.

En vandaag is het ook donderdag, om kwart over 7 liep ik al met Teun door de polder, hij schoot achter een haas aan, rolde door de mest, kortom mijn handen vol om hem weer enigszins te fatsoeneren. En toen om half 9 was ik zelf aan de beurt, die woeste bos met haar werd even netjes door Marieke onderhanden genomen. Fijn. Toen met de auto naar Steenbergen, voor de APK. En teruglopend naar de Oude Heijdijk. En daar ga ik dan liften, en al snel stopte er een auto met mensen die ik niet kon verstaan, Roemenen of Polen. Heel aardig, eruit bij de Kreek en thuis was ik weer.

En nu, na nog een tweede rondje met Teun, kwam ik zomaar twee hele leuke mannen tegen, hier in Nieuw-Vossemeer. En ja, ik hoor je al zeggen, leuke mannen? Heb jij daar verstand van dan? Jawel, ik zie heus wel het verschil tussen een leuke en een niet leuke man. Of vrouw, maar dat vindt iedereen logisch, als ik dat zeg over een vrouw. Deze twee mannen zijn leuk. Gewoon simpelweg leuk. Door wie ze zijn en wat ze doen. Door hun betrokkenheid, door hun oprechte aandacht. Zij zijn bezig met het leukste terras van Nederland, om dat nog leuker te maken. Stoer, met cortenstaal met hout, robuust. Het past bij dit leven hier. Niet te tuttig, gewoon lekker stoer. Daarom past het mij wel. Die mannen en dit dorp. Ik hou ervan.

En nu is het tijd voor mijzelf. De tuin. Mijn leiderschapsprogramma over waarden gedreven leiderschap, ik ga binnenkort vijf dagen naar Brugge, gewoon een programma voor mijzelf. Om na te denken over mijn eigen leiderschap, over wie ik ben en waar ik voor sta. Om wat dieper te gaan en ook om na te gaan denken over mijn toekomst. Welke ambities heb ik nog, ook als ik ooit niet meer in loondienst zal zijn. Ook als mijn leven zich ooit wat zal verkleinen tot Nieuw-Vossemeer en omgeving. Maar vooral om te leren, te luisteren en te reflecteren op hoe ik de dingen doe. Voor deze leergang moet ik nadenken, moet ik mijn verhaal vertellen, het verhaal dat de sleutel was, tot wie ik nu ben. Stevige kost, diep gaan. Voelen ook. Ik ben heel blij met dit soort programma's, omdat ik zo vaak al, ervaren heb, wat dit met mij doet. Ik klim als het ware door mijn leven heen, daal af, stijg op, zie licht en donker. Maar vooral voel ik mijn kracht en waar ik nu sta. Stevig verankerd. Onlosmakelijk verbonden met mijn hart. Intens levend, vanuit mijn waarden. 

En hierover nadenken, dat lukt ook als ik de heg knip. Want dat staat ook nog op mijn programma voor vandaag. Althans het begin ervan. En ondertussen geniet ik van de eerste witte pioenroos, van alles wat opkomt en bloeit in de tuin, de kleuren paars, blauw, roze, wit tuimelen over elkaar heen. De natuur geeft zoveel. 

Dit blogje kwam eigenlijk door die twee leuke mannen. Zij lezen mijn blog ook. En dit is dus een ode aan al die mooie mensen, die mijn blog lezen. Die mij de hand reiken en waar ik zo van mag genieten. Dank je wel, dat je er bent. Je maakt mijn leven zoveel rijker dan het al is.

Een mooie dag gewenst. Als het zover is, zal ik je meenemen op mijn reis in Brugge. Het doet me denken aan het mooie gesprek afgelopen week in het Metaheerhuis op de Joodse Begraafplaats in Hilversum met twee heren van het bestuur. deze ontmoetingen verrijken mijn leven, juist door de verhalen, de verhalen over de oorlog, over het Jodendom, de geschiedenis, de manier waarop mensen met elkaar omgaan. En als ik als Anita van Loon, door een leergang in Brugge, mijn manier van leiderschap, nog wat kan aanscherpen, verrijken, en hierdoor een heel klein steentje in de rivier op aarde mag verleggen, dan ben ik van waarde geweest. Dat is mijn wens, dat ik ergens van waarde ben. Voor iemand in dit leven. Voor het leven na mij. Ik heb geen kinderen, ervaar dit als een gemis, omdat ik aan mijn kinderen niets kan achterlaten, en daarom hoop ik, dat ik aan anderen iets kan nalaten. Iets om over na te denken, om mee te nemen, in een ander of volgend leven. Ja ik wil er wel toe doen. Niet groots en meeslepend, maar ik vind wel dat ik iets mag bijdragen, uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Want ongekend wat voel ik me een gezegend mens......