Vrij zijn in stilte....

Ja vandaag is daar dan weer zo'n kostbare, rijke dag. Een dag waarop ik vrij ben. Eigenlijk niets hoef te zeggen of doen, anders dan wat ik zelf wil. Een dag om te vieren. Teun en ik. Niks anders. Ik drink mijn Nespresso in het atelier, met prachtig uitzicht op de kerk. De passiebloem groeit dwars door de vlinderboom heen, en opent overal prachtige bloemen. Lampepoetsergras en volgens mij schrijf ik dit niet goed, maar dit terzijde, beweegt zachtjes op dat zuchtje wind. Een krantje, de stilte, de vogeltjes, gisterenavond nog snel mijn gras gemaaid toen ik thuis kwam, zodat ik vandaag niet zoveel hoef. Hoe fijn kan het zijn. Vrij zijn in in stilte. De bladeren verkleuren alweer, en de herfst staat voor de deur. Een andere tijd breekt weer aan. Als ik nu wegrijd om vijf uur of kwart over vijf, dan is het donker. En als ik thuis kom, dan is het alweer heel snel donker. Ondertussen slaat de kerkklok elf keer. Teun en ik hebben de polder alweer verkend, een ander stukje weer. Iedere keer zoeken we een nieuw stukje op, waar we nog nooit waren. Soms rijden we er naar toe, soms lopen we. We kwamen twee hele boze honden tegen, en Teun was bang. Ik eigenlijk ook wel een beetje, haha. Gelukkig zaten ze achter een hek. Brrrr. 

Ik zag ergens op social media een prachtige foto. Meneer lag in zijn kist en stond opgebaard en zijn hond stond met zijn pootjes op de rand van de kist en keek naar meneer. Zo'n foto die prachtig laat zien, hoe sterk de band is met je hond. Nooit gedacht, dat ik daar stil bij zou staan. En ik ben dus Annemarie ongekend dankbaar dat zij ervoor gekozen heeft Teun in ons leven op te nemen. Wat een rijkdom. Gisteren ook was hij mee naar Hilversum. En dan is hij gewoon heel lief en voorbeeldig. Wel had hij van een van de acteurs een sok gepikt, tja....sokken is zijn zwakke plek, daar valt hij voor. Als hij hier een keer naar boven kan glippen, komt hij altijd terug met een sok, een sportsok, maakt niet uit welke sok. Hij sabbelt er lekker op. Gisteren gaf ik die acteur een nat gesabbelde sok terug. Ik moet wel lachen, want het lukt me nu wel al, om die sok terug te krijgen. Ik heb hier ooit wel een mevrouw gehad in de tuin, die keihard achter Teun aan rende, om haar shawl terug te krijgen. Onbegonnen werk. Wel leuk om te zien. Hoeft nu niet meer. Hij luistert. Wederom dankzij Annemarie. Onze Teun.

De afgelopen weken waren drukke goed gevulde weken. Mijn verjaardag prachtig gevierd. 64 jaar. Hoe fijn. Een week later een supergave dag met al mijn collega's, een touringcar vol, ongekend veel witte chocolade, muziek van Marcel, een ongekend mooi lied, en een geweldige rondleiding door de kerk. Orgelspel van Gert-Jan, camping van Loon, meneer pastoor die gezoend werd en heerlijk eten bij Jack. Kortom een feestje. En Nieuw-Vossemeer als prachtige woonplaats is gezien door velen. Een week later nog een dag Levenslessen in Levenskunst, de kermis, Open Monumenten Dagen, en prijsdansen op maandag. En altijd voel ik me zo enorm gewaardeerd op dit soort dagen. De warmte, de liefde, de gezelligheid, de mooie mensen om me heen, de waardering, en dan op een dag als vandaag, juist in die stilte mijmer ik nog wat na.

Over woorden die gezegd of gezongen zijn. Over zinnen, citaten die zijn uitgesproken. Over geschenken die ik mocht ontvangen. Of zomaar over hoe mijn leven is, nu hier in Nieuw-Vossemeer. Ik heb het er steeds over. Het is zo fijn. Wel werk ik harder dan ik ooit gewerkt heb. Het is druk in Hilversum. Er gebeurt veel, de dagen zijn lang, de reistijd is lang. Maar ook daar is het geweldig fijn. Tja en als je dit alles mag omarmen op je 64e, dan kun je niks anders zijn dan gelukkig. En dat ben ik ook. Simpelweg gelukkig. Ik wil soms wat meer tijd met Annemarie samen. Dat gaan we anders en beter doen. Lekker vakanties boeken, lekker af en toe weg zijn samen. De zon opzoeken, genieten. 

En vandaag wil ik eigenlijk zomaar nog iets zeggen. Tegen iedereen die deze blog leest. Want ik ben soms wel geraakt hoe mensen met elkaar omgaan. Soms op het werk, of op straat, of zelfs soms in een vriendschap of menselijk contact. In de politiek, of om onze mening te ventileren. En ik geloof dat we niet altijd de juist toon aanslaan naar elkaar toe. Dat er soms wat meer aandacht en liefde in gestopt kan worden. Ik geloof namelijk in liefde. In oprechtheid, in het met elkaar doen. En ik merk, en dit merkte ik al heel vroeg in mijn leven, dat macht en mensen een lastig thema is. Dat mensen die hoger op een maatschappelijke ladder komen te staan, soms gedrag gaan vertonen, waardoor de wereld niet leuker aan het worden is. En ik zou iedereen willen vragen, om gewoon eens naar jezelf te kijken en jezelf de vraag te stellen 'hoe doe ik dit eigenlijk'. Hoe ga ik met mensen om. Oordeel of veroordeel ik? Ben ik oprecht en liefdevol in mijn contacten. Waardeer ik de ander. Ik weet dat ik ook soms fouten maak. Het ook echt niet altijd goed doe. Maar mijn moeder zei altijd 'oordeel niet verwonder je'. En de waarden die bij jou horen, leef je ook echt volgens die waarden? Ik doe mijn best en ik realiseer me, dat leren en alert blijven, soms lastig is. Ik doe het wel. En corrigeer me gerust, als ik het even iets minder goed doe. Ik wil namelijk blijven leren. En ik wil in mijn hele kleine wereldje proberen het leven net iets fijner te maken. Met iets meer liefde voor elkaar. We hebben het nodig. Simpelweg nodig. Jij en ik. De basis heb ik geleerd, zoals jullie weten, op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En dus steek ik mijn hand uit, naar jou, en heb je deze nodig, dan ben ik er. Voor jou. Ik zag het weer zo mooi gebeuren in onze Levenslessen vol Levenskunst, hoe mensen die elkaar niet kennen, elkaar de hand reikten. Dank je wel. Geniet nog even van deze prachtige dag. De stilte, de rust, de vrede als die er voor jou is. Ik dans nog even door, in mijn eigen gedachten. Ik ben gewoon eventjes in het ondertussen. Dag!