De Appassimento van Domini Veneti en nog veel meer moois!

En soms sta je in je leven voor een hek, althans zo voelt het. Een begrenzing, een tegenwerping, een dilemma of soms nog groter dan dat. Dit hek staat daar een beetje symbool voor. Je mag eigenlijk niet verder, een weg die niet bestemd is voor jou. En toch klim je er over heen. En is dat dan goed, of juist niet? Ik ga er meestal over heen. En zie dan wel wat er komt. Ik heb wel lef en durf wel te gaan. Ik durf wel te springen in het leven. Want ik neem mezelf altijd mee.

En ik merk aan mezelf, dat ik nu weer voor zo'n symbolisch hekje sta. En meestal is dat een teken voor mij, dat er me iets dwars zit. Dat iets of een wijze van handelen me niet bevalt. En ik heb vanmorgen tijdens mijn wandeling in de polder besloten, het aan te gaan. Dus ik stuur die persoon een bericht, een persoonlijk bericht, een uitgebreide mail, zodat iemand even kan nadenken. Kan afwegen, wat wel of niet te doen. En dan gaan we het gesprek aan. Ik zal er ook om vragen. En door het maken van een keuze, ben ik alweer een stap verder. Ik ben tenslotte 64 jaar en heb die 64 jaar niet kado gekregen, en ik wil alle jaren die ik nog mag hebben, vooral genieten en eerlijk zijn naar mezelf en anderen. Ik wil plezier blijven houden in wat ik dagelijks doe. Ik wil respect en geef respect. En ik geloof bovenal enorm in hetgeen ik iedere dag doe. Ik merk, dat ik mezelf wil opwerpen, als mens, die bezig is in de funeraire wereld. Als mens, die wil bijdragen, een fundament wil bouwen voor de nieuwe generatie. Wordt vervolgd.

De titel van mijn blog is een genadeloos mooie wijn, gedronken in Bruinisse. Met Annemarie en Joke. In een prachtig restaurant. En nu staat er een magnum hier op tafel, in een schitterende doos. Die wacht op een mooie lunch op een zondagmiddag met mijn schoonouders. Want altijd als ik mooie wijnen drink, wil ik dat zij een slokje proeven. Welnu, dit is weer zo'n feestje. Alleen al de fles en het etiket is prachtig, laat staan wat er je te wachten staat, als je deze mooie jongen ontkurkt. Toen ik in het restaurant zat te genieten, heb ik gelijk deze mooie grote meneer besteld. Wat een feestje. Dit is ook een stukje van mij. Wijnen, proeven, laten proeven, delen, genieten, wijn en spijs. Ik ben in gesprek om voor een bedrijf wijnproeverijen te gaan organiseren, voor feestjes, bij mensen thuis, bij bedrijven. Hoe leuk. Dat wordt later mijn baan. Huissommelier, lijkt me wel wat!

Vandaag is een rare dag, ik zit nu nog in mijn oude kloffie thuis, neem straks Teun weer mee naar Hilversum, op mijn vrije dag, en breng hem dan bij Judith op kantoor. Zelf ga ik naar een afscheid op de Zuiderhof en in De Einder, van een zusje van een van mijn teamleden. Afscheid nemen, stil staan bij de mens die ons ontvallen is, is een onderdeel van wie ik ben en waar ik voor sta. Het hoort bij mij, zoals Annemarie bij mij hoort. Het hoort bij mij en wat ik doe, hoe ik voel en denk, en leef. Maar op die momenten, dat ik zie en voel hoeveel pijn iemand heeft van een verlies van een dierbare, en ik ken die persoon, zoals vanmiddag, dan komt die pijn bij mij binnen. Dan hou ik je in gedachten even vast. Dus deze blog, ingegeven door mijn wandeling met Teun in de polder, doet me beseffen, hoe kwetsbaar ook ik ben. Hoe klein en stil ik kan worden, van verdriet dichtbij. Soms spreek je iemand, zo ook gisteren een oud-collega van vroeger, en dan hoor ik zijn verhaal, zijn verlies, en dan ben ik eventjes heel dichtbij. Dan sluit ik iemand in mijn hart. Dan hou ik je vast en wil ik je helpen, door deuren voor je te openen, door je in contact te brengen met anderen, door te luisteren naar jouw woorden. Die gekke mix van mij, in mij, maakt dat ik doe wat ik doe, ik ben die levenskunstenaar, die intens kan genieten van die prachtige fles. Maar ik ben ook die vrouw, tegen wie je kunt leunen, en dan hou ik je gewoon vast. Niks meer niks minder. En daartussen ben ik me intens bewust van het leven waarin wij leven. Vandaag, als ik de kranten lees, dan huilt mijn hart. Als ik de tv aanzet, dan voel ik het in me. En als ik dan rondloop hier thuis, of in Hilversum, dan zijn mijn uitdagingen hele kleine dingen. En steeds weer, realiseer ik me, hoe dankbaar ik ben, voor mijn gezondheid nu. Voor mijn leven hier met Annemarie. Gisterenochtend heel vroeg stuurde ik een appje naar NPO radio 2 of ze het liedje van Katie Melua wilden draaien, voor Annemarie. Omdat ik de hele nacht had liggen spoken (omdat ik dat hekje tegenkwam, weet je wel) en omdat ik haar wakker hield. Me rot voelde, alleen voelde in mijn strijd, mijn worsteling soms, daar in Hilversum. En toen Desiree me belde, de dj van NPO radio 2 om iets over vijf gisterenochtend in de auto, was zij onder de indruk van mijn appje, van onze liefde. Grappig en wat ik niet wist, was dat Annemarie het gehoord heeft. Zo mooi. Zo klein, zo simpel kan liefde zijn. 

En gisterenavond heb ik het afscheidsconcert van Rob de Nijs teruggekeken op tv. Vroeger zat ik in de zaal bij zijn optredens en nu voelde ik een traan, toen ik daar Rob de Nijs zag zingen, en toen hij afscheid nam, van al die mensen die genoten van zijn muziek. En vanaf de bank zong ik mee. En Teun....die kroop onder de bank, het was denk ik niet om aan te horen. Haha..Malle Babbe, de Pieper, maar ook al die mooie liedjes die je zo intens raken. Alles wat ademt zong hij gisteren en de hele zaal zong mee, mensen huilden, en ik ook. Vrede is ver, verder dan ooit....tja...