Het leven leert me veel....

Terwijl de zon zo mooi, via de voorkant van het huis de slaapkamer binnenkomt, is dit de plek, waar ik in mijn beleving de afgelopen weken te veel ben geweest. Mijn slaapkamer. Want al heel lang liep ik met een rottig hoestje, een beetje blafferig geluid produceerde ik en af en toe was ik wat kortademig. Maar zoals ik ooit geleerd heb, 'een echte van Loon geeft nooit op' ging ik maar gewoon door. Beetje thuiswerken, beetje meer afwezig dan normaal gesproken en eigenlijk gewoon doorgaan. Totdat ik er bijna in stikte en in de avonden als ik thuis kwam uit Hilversum, koortsaanvallen kreeg, het heel koud had en mijn hoest enorm vast kwam te zitten. En iedere keer is het excuus - mijn werk, mijn agenda. En ik kon gewoon niet meer. En Annemarie maakte zich zorgen, al veel langer natuurlijk. En misschien ook wel anderen, die soms een opmerking naar me maakten. Maar een van Loon is nooit ziek he. (een keer flink ziek in mijn leven, was voor mij genoeg voor de rest van mijn leven), dus ik ging maar door. Tot nu. Ik ging voor de 2e keer in 5 jaar naar de huisartsenpraktijk en er werd geluisterd, geklopt, gekeken en jawel. Een longontsteking aan de rechterlong met een bacteriële infectie, en dus antibiotica. En toen mocht ik toegeven van mezelf. En even opgeven. Dodelijk vermoeiend zo'n van Loon vind ik eigenlijk nu. Maar ja, een les geleerd. Misschien hoef ik niet zo stoer te zijn altijd. Ik ga mijn best doen. En nu lig ik dus zomaar veel op bed. Maar niet alleen hoor. Want mijn vriend komt soms bij mijn voeten liggen. Hij kijkt me heel lief aan, als ik aan het hoesten ben. Hij klimt soms bovenop me, en houdt me in de gaten. Mijn trouwe vriendje Teun.

En soms ben ik een paar uurtjes op. Open de computer, mail wat, beantwoord wat maar ook maak ik keuzes en heb ik mij afgemeld voor het grote feest in het Muziekgebouw van de Omroep in het kader van 600 jaar Hilversum. Een prachtige avond maandag, maar ik kan er niet bij zijn. En dus appte ik iedereen die nodig was, en ook het taart eten zondag in onze Huiskamer van Springer voor de inwoners van Hilversum, daar ben ik niet bij. Een klein feestje op de begraafplaats, met hele feestelijke taart en live muziek. Gek om er niet bij te zijn. En eigenlijk is 'gek er niet bij te zijn' al wat meer een thema voor mij. Ik merk dat ik niet meer overal deel van uit wil maken. Niet meer bij alle feestjes aan wil haken. En ik geloof zomaar, dat dit betekent dat je weer in een andere fase van je leven bent aangekomen. En ook dat is wel weer zo'n lesje voor mij. Ik reflecteer een beetje naar mijn leven en ben me ervan bewust, dat ik een heel mooi leven heb gekregen. Wat kleiner misschien dan ik ooit had, maar wel rijker. Ik ben me zo enorm bewust van alles wat er is, maar ook zo enorm van al die kleine lieve bloemetjes, van alles wat groeit in de tuin, van al die verschillende kleuren. Maar ook van de mooie wandelingen die ik met Teun maak door de polder, langs het kanaal. Ik kan er zo van genieten. Van de stilte. Van het alleen zijn ook. 

Deze tekst staat in de bijkeuken, of hangt in de bijkeuken. Wijsheid, geluk en liefde. Zulke belangrijke thema's in ons leven. Een vrijwilliger, een jonge weduwe, heeft ervoor gekozen om het leven weer meer te omarmen en dus te stoppen als vrijwilliger bij ons. Hoe mooi en liefdevol zij het werken bij ons en met ons en voor onze gasten ook vindt. Maar zij wil zich meer richten tot het leven. Wijsheid vind ik dat, want ook voor haar is het goed om door te leven na verlies. Een kennis van ons zegt altijd 'ik heb me voorgenomen alle leuke uitnodigingen aan te nemen'. En ook dat is wijsheid. Het leven raakt je soms enorm, tikt je aan, doet je zoveel pijn. Maar het is altijd de bedoeling dat jij met die krassen op je ziel, met die pijnlijke plekken doorleeft! Ja die pijn hoort bij jou, die draag je mee. Maar hoe je het draagt, daar zit het verschil. Ik zie prachtige voorbeelden van mensen die doorgaan na een overlijden, met hun lijden en pijn, maar wel doorgaan. En dat gun ik iedereen. En ook ervaar ik, en lees ik verhalen van mensen die een kind verliezen, en ook dan is de uitdaging hoe je door moet gaan met je leven. Afgelopen weken was ons dorp in de rouw, een hele rauwe rouw en de kerk was te klein voor al die aanwezigen, die hem en zijn familie wilden eren. Een voorbeeld van onverwacht verlies, waar geen antwoorden voor zijn. Het mooie wat ik dan zie, is hoe een gemeenschap de familie draagt, omarmt en liefde geeft. En door elkaar te dragen, door er voor elkaar te zijn en te blijven zijn, lukt het misschien een beetje. Maar die pijn die blijft, dit jonge mens, wordt blijvend gemist, bij iedere carnaval, bij iedere voorstelling, bij ieder feest, draagt het dorp hem mee. De pijn die blijft. 

En ik las vandaag een stukje van een dominee in Hilversum, Evelijne Swinkels-Braaksma. Zij omschrijft zichzelf ook als - Herberg wil ik zijn voor jou, voor jouw verhaal. Welkom - zij heeft een gedicht geschreven genaamd 'liefde voorbij de pijn' een stukje uit haar tekst is: 'voorbij de pijn is er een deel, dat altijd is gebleven, misschien gedeukt, maar ook zo heel, gegroeid tot licht en leven'. Google haar naam maar eens, een bijzondere vrouw. Ik heb haar ooit een keer mogen ontmoeten en zij deed me zo aan mijn moeder denken. En soms denk ik, dat je na iemands dood, althans dat doe ik met mijn moeder en vader, hen mooier maakt dan ze wellicht waren. En eigenlijk is dat heerlijk om te doen. Ik heb ze een erepodium gegeven, zij worden gedragen door licht en liefde. En ik vertel en blijf vertellen over hen. Zij zijn gegroeid tot licht en liefde. En toen ik deze woorden bedacht, moest ik weer denken aan die vaartocht met onze vrienden Hans en Jacqueline en hoe wij stopten bij dat prachtige kerkje in het Westland, waar nu zoveel ander moois gebeurt. En deze tekst raakte mij. Zoals teksten mij altijd raken.

En dus eindig ik nu, mijn verhaal over wat ik zoal leer van het leven. En soms ook van mijn eigenwijze zelf. Ouder worden is fijn, en ingewikkeld. Verlies raakt me soms meer dan ik zeggen kan, ook al werk ik in de wereld van rouw en verlies. Ik mis je, zeg ik vaak. En ook ik mis de mensen die niet meer bij me zijn. Maar in mij draag ik hen, waar ik ook ga. Ik wens iedereen veel liefde, veel kracht. Een mooi weekend gewenst. En als je taart gaat eten in Hilversum ik hoop zo dat het fijn is, om samen te zijn. Liefs! Van mij.