De nacht....

Deze nacht was niet fijn. Het lijkt wel alsof mijn billen beurs zijn van het zitten in bed en mijn linker been doet enorm veel pijn, als ik in bed lig kan ik deze niet verplaatsen of bijvoorbeeld mijn billen wat verplaatsen. Enorme steken in mijn been en onder in mijn rug zijn het gevolg. Deze nacht was een slechte nacht. Pijn, veel wakker, en op de een of andere manier niet een houding gevonden, zodat ik lekker kon slapen. Echt recht overeind zitten en mijn hoofd achterover laten knikken is dan de enige optie die me rust geeft...maar ja het is gelukkig weer al bijna zeven uur, dus een mens mag uit bed. Ik heb dan ook veel morfine genomen vannacht en ben nu redelijk duizelig....beetje slaperig en moe. Gisteren hebben we een enorme hoeveelheid medicijnen gehaald bij de apotheek en vanmiddag begin ik na de CT-scan al met de prednison, ik vind dat wel heel eng, maar het went wel snel...en volgens mijn arts, verdwijnt mijn pijn nu ook heel snel. En dat zou fantastisch zijn...als ik weer normaal kan slapen, zitten en liggen.

Gisterenavond heb ik geen film gekeken, ik heb in bed gelegen en Annemarie en Rosanne hebben lekker samen onder de beer (dat is een hele grote plaid van namaak bont en die noemen wij de beer)de film gekeken. Leuk, als er een pauze werd ingelast (voor popcorn of toilet) dan kwam Rosanne even bij me kijken, dan pakte ze mijn hand, kuste deze en zei ze 'Anita je moet maar lekker gaan slapen hoor...'

Iedere dag als je op staat en naar buiten kijkt, zie je hoe mooi groen, weelderig groen alles is geworden. Dan lijkt ons terras wel een paradijs, hier tussendoor hangen en staan prachtige bloeiende bloemen (vraag me geen namen, want de namen van planten ken ik niet), en dan mooie houten bedden, rieten stoelen...het is fantastisch. Dus wat dat betreft is het niet heel erg dat ik na die ene dagopname hier in dit mooie huis wat moet uitzieken, en energie op moet doen voor een volgende kuur.

Veel mensen willen langskomen en vragen dit ook per mail, telefoon of via deze weblog. Ik vnd het nog steeds super leuk. Echter deze week wil ik rustig met die kuur beginnen en ik stel voor dat mensen van kantoor volgende week gaan langskomen, even afhankelijk van de voortgang tijdens de kuur, goed? Ik heb Kirsten gevraagd dit een beetje te coordineren zodat er iedere dag een paar mensen langs kunnen komen volgende week.
Het weekend is dan een beetje voor familie en vrienden. En zaterdag sluiten Annemarie en ik ons volledig af van de buitenwereld. Even een dagje echt samen zijn, even niks hoeven en tijd voor elkaar. Die tijd moet je zelf nemen, want de dagen vliegen voorbij en vandaag en morgen ben ik bijna de hele dag in het ziekenhuis en dan ben ik in de avond werkelijk kapot.

Carmen, een oud secretaresse van me van ADP, smste me gisteren. Zij heeft een opleiding tot kapster gevolgd en zodra mijn haar begint uit te vallen, mag ik haar bellen en dan komt zij mij hier thuis kaal scheren. Lief he...Annemarie gaat vandaag nog foto's van deze woeste haardos maken, het valt nu al uit, maar dat is van de stress denk ik....
Kirsten refereerde gisteren nog aan dat boek van Kluun 'komt een vrouw bij de dokter'...waarin hij haar haren afknipt, haar kaal maakt en hoe emotioneel dat is. De arts gaf me dit ook aan. Ik weet nog heel goed hoe mijn moeder wakker werd en overal op haar kussen haar lag, allemaal haar, heel eng...maar uiteindelijk toen ze kaal was, vond ik het niet eng meer. Je moet er even aan wennen. En Carla zegt ook dat het allemaal wel meevalt en went. Dat geloof ik zeker.
Als ik een keertje naar Utrecht kom, doe ik wel een doekje om mijn hoofd of een petje op...en ik zal eerst een foto op de site plaatsen, dan hoef je niet meer te schrikken als ik echt kom.

Iedere keer betrap ik mezelf erop dat ik nog niet iedereen heb geinformeerd over mijn situatie. Maar mijn site verspreidt zich enorm snel, dus ik ga er nu vanuit dat al mijn vrienden, mensen uit mijn netwerk nu weten dat ik ziek ben. Zo las ik ook een reactie van Marie-Therese van het Managers Netwerk Nederland. Ik zou ook naar de dag van de Vrouwelijke Manager gaan. Echte Anita-dingen zijn dat...maar helaas. Volgend jaar weer.

Annemarie heeft hier net mijn medicijnen voor nu neergezet, 4 potjes met vreselijke druppeltjes, een laxeerdrankje en een maagtablet. Mijn dagpil en een extra morfinepil heb ik al ingenomen.
Daarna gelukkig kopje thee met ontbijtkoek..dus daar gaan we.
Voor jullie een mooie dag, duimen voor mij, want die mergpunctie vind ik toch eng...in mijn gevoel (herinnering aan ma weer) kraakt dat als ze dat merg uit je halen...ik ben toch al zo bang...brrrr...
Liefs Aniet