Niet zomaar een zondag....

Het was een zondag en niet zomaar een zondag...eerst wat uitslapen samen, toen rustig lezen in de keuken. Op de fiets naar het dorp, waar allerlei mooie oldtimers stonden en de zon lekker scheen. Leuk om te zien hoe trots de eigenaren zijn van die prachtige gerestaureerde auto's, er stonden ook twee mercedessen tussen. Twee keer een SL 350 en ik vind het altijd erg leuk als Annemarie een mooie mercedes ziet en dan droom ik weer verder, dat we ooit toeren in zo'n prachtige oldtimer....ik zie het al helemaal voor me...zo'n zilvergrijze SL 350 of SL 450 maakt mij niet zoveel uit...en wij samen. Leuk he...ik heb mijn hele leven al dromen gehad, dromen gerealiseerd. Soms moet je afstand nemen van een droom, doordat je leven een andere wending neemt. Dat geeft niet, het feit dat je ervan hebt mogen genieten is toch al geweldig op zich...

Soms krijgen we telefoontjes die we niet verwachten, zo belde gisteren de ex-schoonvader van Annemarie op. Eigenlijk wel bijzonder...door ziek te zijn ontstaan er allerlei lijntjes of gaan lijntjes weer open met mensen die je ergens onderweg bent kwijtgeraakt. Oude vrienden, collega's melden zich. Nieuwe mensen ontmoet je weer, wat ook gek is is dat mensen heel vriendelijk reageren naar je als je kaal bent. Veel oudere mensen glimlachen heel lief naar me, mensen tonen betrokkenheid. En eigenlijk zijn dit dingen die ik normaal gesproken nooit zag...of kijk ik nu anders...dat kan ook. Ik ben zelf veel bewuster in dit leven komen te staan...ik zie, voel en hoor dingen anders. Volgens mij is in essentie de mens altijd gericht op de ander. Ik mag ook heel vaak voor als ik bij de kassa sta. Soms kijkt iemand je aan en dan net iets te lang, en draait dan het hoofd weg. Ja het is ook wel ingewikkeld zo'n kale vrouw. Kinderen doen dat anders. Vera, de oudste dochter van Kirsten mijn collega, vroeg met een heel lief stemmetje 'waarom heb jij geen haartjes meer....' en daarna riep haar zusje, Evy, 'ja...waarom heb jij geen haartjes'. En dan kun je gewoon wat uitleg geven.
Gisterenavond hebben we heerlijk gegeten en gelachen en gepraat met Ada...leuk is dat, zomaar een avond met elkaar aan tafel zitten en praten over alles wat dit leven ons te bieden heeft. Over haar reis naar Palestina. Zij heeft twee maanden doorgebracht in een vluchtelingenkamp. Indrukwekkend, het werd laat....een goed teken!
En vanmorgen kreeg ik weer een prachtige mail van Nicolien, uit Amerika. Nicolien schrijft zo mooi, zo intens dat wij met tranen in de ogen hier aan de computer zaten. Dank je wel...dus het leven is niet zomaar een zondag, of zomaar een maandag...Iedere dag weer heeft een heel bijzonder randje. Soms is het randje wat donkerder gekleurd, soms is het randje wat zonniger van kleur, maar iedere dag is er een die ons dichter brengt naar ons doel. Het einde van het jaar, het afronden van alle behandelingen, alle kuren en bestralingen en dan.....samen naar de zon, naar Curacao...goddelijk genieten! En dan zien we wel weer verder.
Nu moet ik opschieten, want ik ga straks weer lekker met de trein naar het LUMC, bloed prikken, gesprekje met de arts, even mijn teen laten zien, dat stomme ding en horen wanneer ik een MRI krijg. Spannend er gaat weer van alles gebeuren.

Dag harde werkers, dag lieve vrienden, dag lieve familie, die dit allemaal lezen. Ik denk veel aan jullie, ook al zien jullie me niet of horen jullie me niet zo vaak, iedere dag weer schrijf ik met jullie om jullie te laten weten dat wij hier op onze manier samen knokken en dat het wel goed komt!

Aniet