En zomaar is het er weer even. Een traan om iets wat ooit een enorme impact heeft gehad op mijn leven, mijn werk, mijn relatie, mijn vriendschappen....maar ook omdat het me gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Zodanig dat ik de dingen kan doen, die ik nu mag doen. Vanuit mijn hart bezig zijn. Met mooie mensen. Vanuit verbinding...wat wil een mens nog meer.
Geniet, morgen gaan we plezier maken en lachen. Vrijdag gaan we nog een keer plezier maken en dan gaan we weer gewoon over tot de orde van de dag...
Liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten