Zomaar....

Wat ik wel heel bijzonder vind, is de liefdevolle manier waarop al die bewoners in de Samaritaan met elkaar omgaan. Zo zit tegenover mijn vader aan tafel, of soms naast hem een hele lieve mevrouw. Zij vindt Annemarie zo'n leuke vrouw, ze geeft haar vaak complimentjes, zo zei ze laatst 'wat heb je toch een lief gezichtje' en vandaag zat mijn vader tegenover haar aan tafel. En ze vroeg 'hoe oud is hij geworden' en toen ze hoorde 81, zei ze 'hij is nog hartstikke leuk!'. En eigenlijk is hij dat ook nog steeds, een hele leuke man, van 81 jaar! Gisteren zaten pa en ik samen in de recreatiezaal nadat we twee uur lang gewandeld hadden en daar zag hij een bekende mevrouw. En al eerder viel mij op, dat hij deze dame leuk vond. En toen zij naar hem toekwam en hem kwam groeten, vertelde ze dat ze 67 jaar was. En hij glimlachte en keek naar haar en zei 'je bent een juweeltje'. Geweldig vind ik dat, dan lacht hij zo guitig, zijn mond een beetje scheef...ik hoop dat hij altijd op deze manier blijft kijken naar het vrouwelijk schoon! Dat is zo zijn charme...
Heb een mooie avond...
Anita

Mijn vader wordt morgen 81 en dat hebben we vandaag 'gevierd'!

Vandaag waren wij met een paar dierbaren in de Samaritaan, om de verjaardag van mijn vader (morgen wordt hij 81) te vieren! Een groot contrast met zijn 80e verjaardag vorig jaar op de boerderij, toen hij als stralend middelpunt schitterende en genoot. Vanmorgen toen wij weer naar Flakkee reden, realiseerden wij ons, dat het slechte weer bijna symbolisch is voor zijn 81e verjaardag. Was het vorig jaar prachtig weer, scheen de zon volop in de tuin van onze boerderij. Zo goot het vanmorgen van de regen toen wij naar hem toereden. En het was een rustige middag, met tante Anita en oom De, Lydia, Arie, Noor, Jantje, Annemarie en ikzelf en natuurlijk Pa met zijn mooie nieuwe outfit! Maar hij was niet zo heel vrolijk, want ook hij realiseerde zich, dat Els niet bij hem was vandaag en dat zijn leven een totaal andere wending heeft genomen. Dus het was geen feest met champagne of een mooi glas wijn, het was een feest met koffie, thee en water...maar wel met ongekend lekkere gebakjes van Van Helden, verzorgd door tante Anita en oom De!!! Want tenslotte is het de verjaardag van Els, die gelukkig vanavond nog eventjes naar hem toegaat, zo gaf zij mij aan, toen wij elkaar spraken vanavond! Maar, zoals we vanmiddag ook al bespraken met elkaar, het is zoals het is, en wij hebben hierin zelf niet zoveel te vertellen.....
En in de Samaritaan is iedereen wel heel lief en aardig voor hem, en kregen we veel felicitaties van alle kanten, en stond zijn woonkamer vol met prachtige bloemen, geel, rood, allerlei vrolijks, zodat de hele kamer mee kon genieten van dit heuglijke feit...
Nu, eventjes niks, na twee dagen boerderij....gisterenavond hadden wij een aangenaam intermezzo bij Hans en Ria, die ons een franse avond bezorgden, met mooie franse muziek, goddelijke hapjes en heerlijke wijnen...fijn was dat!
Anita

Een dag uit mijn leven....

Vanmorgen ging de wekker om 05.40 uur. Mijn standaardtijd tegenwoordig....als ik al een keer uitslaap, toevallig gisteren, dan is het 8 uur....ach, het is ook wel heerlijk zo vroeg naar buiten, die rust op de weg nog...nu eventjes op kantoor. Een kopje nespresso, wat spullen ophalen voor vanavond en dan zo dadelijk naar Amsterdam, Science Park, mijn internetbank. Ik noem alles waar ik dichtbij ben gekomen 'mijn' en zo voelt het ook. Moneyou, kijk maar eens op de website en luister naar de reclame, kijk naar de billboards langs de snelwegen en je ziet een dynamisch geheel! Leuk en goed...en ik mag daar zomaar zijn. Een intensieve en vooral interessante opdracht. En aansluitend ga ik naar het AMC, iemand die mij ooit benaderde omdat ik affiniteit heb met de zorg, en met recruitment...ik ben benieuwd...leuk en ook weer bijzonder. En dan ga ik nog eventjes naar Rotterdam, een college over Onzichtbaar Leiderschap. Vanavond het begeleiden van hun afrondende businesscase voor deze module....en onze avond eindigt steevast met een glas witte wijn voor mij, een glas rood voor Annemarie...eventjes samen chillen...voordat ik morgen weer naar Yarden ga. Een bezoek mag brengen aan het crematorium Haarlem en tussendoor, het ongekend druk heb met van alles en nog wat in Haarlem.
En de spreuk voor vandaag is wel een leuke vind ik - koester je waarden en relativeer je bezit -
Dag, Anita oh ja...en vergeet niet te genieten, de zon schijnt, de warmte komt je tegemoet..mensen zijn opgewekter dan in de winter. Zo kwam ik hier vanmorgen aan en stapten er twee stralende dames het pand uit, de schoonmaaksters, geweldig toch ....voor dag en dauw aan de gang en glimlachend om kwart over zes de auto in,op weg naar je volgende pand! Ik moest gelijk even denken aan de discussie gisteren op tv tussen Femke Halsema en Rutte, over de teruggang in salaris van de werkers onder ons...'t zal toch niet waar zijn! Dat mag toch niet!!!

Kantoor en verder nog niet zoveel...

Dag lieve allemaal...
Ik zit rustig op kantoor, heb zomaar geslapen tot een uur of acht, heerlijk even niets hoeven...nu een coachtraject, dan naar Yarden en aansluitend een priveles voor twee hier op kantoor. Druk, druk en nog drukker...een weekend vol drukte voor de boeg, een vader die 81 jaar gaat worden. Dus dat gaan we vieren, hoe dan ook...samen met de ceremonie-meester tante Anita, dat begrijp je wel!
'Echte vrijheid krijg je alleen door verantwoordelijkheid te nemen' was een van de spreuken deze week! Spreekt wel aan...gisteren een workshop gehad bij Yarden in mijn uitvaartcentrum en de komende twee weken staan daar in het teken van 'elkaar aanspreken'. Ik heb er nu al zin in! Leuk met de hele club tegelijk! Annemarie is ook op kantoor, haar opdrachtgever komt zo een schilderij ophalen...altijd een spannend moment. Jouw creatie te mogen overhandigen....
En zo kabbelt mijn leventje door. Nou ja kabbelen zou ik het niet meer willen noemen, het lijkt af en toe wel een wildwaterbaan, met heel veel bochten en stroomversnellingen, maar tussen alle bedrijven door, lig ik ook wel eens eventjes stil en vandaag is zo'n moment..heerlijk, zomaar stil liggen, niets hoeven, gewoon je ding doen en genieten! De vogels die je hoort fluiten, de mensen die er leuk en lekker uitzien, een beetje bruin en als mijn vader dan een goede dag heeft, dan ben ik de meest gelukkige mens van deze wereld.
Ik wens jullie allen een mooie dag toe...met veel mooie gesprekken, met veel energie en leuke indrukken! Reynaud is weer thuis, en dat is ook weer zoiets, daar word ik altijd een beetje blij van. We hebben het fijn gehad met de familie van Annemarie eerste pinksterdag bij ons in de tuin, maar zonder Reynaud is het toch weer anders vind ik...dan is het niet compleet! Dag, liefs, Anita

Fluitende vogels...en heerlijk buiten ontbijten...

Wat kan het leven toch bijzonder en mooi zijn...vanmorgen hebben we heerlijk buiten ontbeten, de vogels fluiten, Florine ligt lekker te zonnen, Annemarie maak een heerlijke aspergesoep, kortom...dit is genieten! De tuin is gezellig, het huis weer open, de frisse lucht mag binnenkomen...en ik, ik doe niet zoveel...ik drink wat water en probeer te lezen in de zon. En tussendoor braad ik een beenhammetje...zomaar, lekker...Liefs, en een fijne dag, Anita

Een zomerse vaderdag....

En vanmorgen was ik zo rond kwart over elf bij Pa. Hij en Els zaten in de tuin achter de woonkamer van de Samaritaan in het zonnetje. Pa was flink uit zijn humeur, zijn mondhoeken hingen eigenlijk een beetje naar beneden. Hij was niet aardig, of lief vond ik, en vooral voor Els vond ik dit wel sneu...en toen ik hem vroeg hoe het met hem ging, mompelde hij maar wat...en toen Els weg was, bleven we samen zitten, zonder veel te zeggen. En langzaam aan veranderde hij. Werd hij wat spraakzamer, stelde hij wat vragen. En nadat hij gegeten had, en ik me even had teruggetrokken in de zon, stelde ik voor om naar buiten te gaan. Te gaan rijden. En hij stribbelde nog wat tegen, over de wind enzo...en uiteindelijk zijn we tot vier uur buiten geweest, een enorm eind gereden, stil gestaan bij geitjes, bij de eenden, en even langs geweest, alleen maar om te groeten, bij tante Anita en oom De...en het was een heerlijke dag. Hij had een kleur op zijn armen, benen en hoofd...heerlijk gewoon! En ik ook een klein blosje rijker, kon geen kwaad, want ik ben nog nooit zo bleek geweest...
En nu ben ik thuis, heerlijk eventjes niks...lekker de krant lezen. An en Floor kijken samen een film...wat is het fijn, om thuis te mogen zijn...het was een zomerse vaderdag vandaag. En op onze geheel eigen wijze, hebben Pa en ik genoten van ons samenzijn. Hij was vrolijk en lachte toen ik wegging...heerlijk toch???En weet je, uiteindelijk is dit de situatie zoals hij is. Is dit wat voor ons ligt, en moeten we proberen vanuit deze situatie weer iets te maken, waar we ieder op onze eigen manier, mee verder kunnen. Het leven dient zich aan zoals het is...en voor nu is dat een vader, die ongelukkig is, en voor een deel afhankelijk omdat zijn lichaam het niet meer zo goed doet. En ik, wij, iedereen om hem heen en vooral hijzelf, zal het hiermee moeten doen. En dus kijk ik weer, naar wat we nog wel hebben. Een uitspraak die past bij oom De, die kijkt altijd naar de mogelijkheden, want wat schiet je er nu mee op, als je kijkt naar wat je niet meer kunt...always look at the bright side of life....en dat hoort eigenlijk ook wel bij mij, dus wat er altijd is, is de liefde die mijn vader en ik voor elkaar voelen. En vandaar uit, kun je nog steeds hele mooie zomerse vaderdagen hebben...dag, een fijn Pinksterweekend met elkaar. Ik ga maandag met Ellen samen inpakken op de boerderij! Lief van haar he...
Anita

Een protesterend lichaam...

En zomaar komt 'ie binnen en protesteert je lijf. Tegen de drukte, de stress, de zorgen in je hoofd...en bam, daar kwam de koorts, gecombineerd met hevige hoofdpijnen...maandagmiddag bij Yarden! Tijdens een langdurig en intensief overleg, en ook na het innemen van twee paracetamol bleef het maar zeuren aan mijn hoofd! Die avond vroeg naar bed, gisteren het weer geprobeerd, met alle kracht die in mijn lijf zat, een Defensie-traject gedaan, en weer naar bed met paracetamol...al heel vroeg gisterenavond. En na een nacht enorm transpireren, leek het vanmorgen iets beter. Moneyou en OCW en toen, in plaats van een goddelijk diner met mijn Authentieke Vrouwen in Woerden bij Dominique...nu thuis, een salade, heel gezond en zo lekker weer naar bed. Slapen, slapen en nog eens slapen...de hoofdpijn ebt wat weg...mijn lijf is nog niet helemaal ok...dus neem ik deze week, op mijn geheel eigen wijze, wat rust...en slaap ik dat het een lieve lust is...
Weinig nieuws te melden verder. Er gebeuren intensieve dingen in mijn leven...en het is nog niet voorbij geloof ik zomaar! En weer denk ik, dat ik krijg wat ik kan dragen en volgens mij, is dat verdacht veel...en soms, dan is het eventjes iets te zwaar ofzo...en dan zegt je lichaam 'stop'. En dat moment is nu.
Dag, een fijne avond, oh ja Rosanne is kampioen geworden met haar voetbalteam, en zij heeft er ook nog eventjes een gescoord, die kanjer!
Anita

Zomaar eventjes......

een hele luie lome zondag, zomaar eventjes een moment van rust, van bezinning van niets hoven...en dat betekent, dat we nu nog lui aan tafel zitten, een kopje koffie om de dag van gisteren nog even te laten bezinken! Gisteren was een dag die volledig in het teken stond van mijn vader. Zo iets voor een uur gisterenmiddag stapte ik de eetkamer binnen, waar mijn vader en zijn medebewoners zaten. Els was denk ik al weg...en hij was op zijn gelaten manier, blij me te zien. Annemarie was nog wat boodschappen aan het doen in Middelharnis, op de dijk. Toen hij klaar was met eten, heb ik zijn jas gehaald en zijn we naar buiten gegaan, maar dat beviel hem niet, direct al niet eigenlijk. Als we een stukje tegen de wind in gingen, wilde hij terug, en eigenlijk wilde hij naar bed. En het was net kwart over een...toch een rondje gelopen met hem, bij de geitjes gekeken...en toen weer naar binnen. Een op verschillende plaatsen in het tehuis even gezeten, een glas appelsap gedronken in de recreatiezaal. Een stukje rijden door de gang. Even hier zitten, een praatje maken met een andere bewoner, de dag kruipt...en om twee uur, wilde hij weer naar bed. Heel gek eigenlijk de mensen worden uit bed gehaald, in een stoel gezet,getakeld in het geval van mijn vader en zij wachten tot de dag weer voorbij is. En al tijdens de broodmaaltijd om vijf uur, wil de een na de ander weer naar bed...pfffft weer een dag voorbij. Ingewikkeld om te zien, dat dit het leven van mijn vader is geworden nu. Uit bed gehaald worden en verlost zijn als je weer in bed ligt. Geen zin om te praten, of het niet kunnen. Het was zo zielig, hij at soep en dat ging niet altijd even goed en toen zei hij tegen Annemarie dat hij 'vies was van zichzelf, omdat hij morst tijdens het eten, omdat er vlekken op zijn kleding zitten'. En ik weet hoe hij is en altijd is geweest. Hij wil geen kip kluiven, omdat hij geen vieze vingers wil en nu kan hij niet eens netjes eten...en terwijl ik dit schrijf, voel ik weer zijn intense verdriet. Hij is geen partner meer zoals hij dat wil zijn, hij is geen vader meer zoals hij wil zijn, hij is een afhankelijk iemand, die linkszijdig verlamd is en wacht tot er iemand komt. En gelukkig zijn wij de hele dag gebleven tot hij om half acht in bed lag. En toen begon zijn hartverscheurende huilen...als ik weg ga, is hij zo intens verdrietig...en bedankt hij me voor de mooie lange dag...en ik moet toegeven, dat ik altijd van slag ben, als ik wegga bij mijn vader. Mijn vader van wie ik zoveel hou, nu nog, altijd, dat kan nooit meer veranderen. Als ik tante Anita zie huilen die gisteren nog even een heerlijke aspergesalade bij hem kwam brengen, dan huil ik in stilte met haar mee. Annemarie en ik zijn al uitgegroeid tot gewaardeerde bezoekers, we smeren boterhammen, we dekken de tafel, we ruimen weer af. We vegen monden af, meer monden dan alleen die van mijn vader, wij zijn de 'af en toe vrijwilligers van de Samaritaan' we maken praatjes met iedereen. We lachen wat, we vrolijken de boel wat op. Maar ach, wat is het een trieste situatie om je vader zo te zien.
Vandaag is het 16 mei. Morgen 17 mei, de dag dat Pa en Els 7 jaar samen zijn...wat een ingewikkelde situatie. Want het leven van Els als gezonde vrouw gaat door. Het leven van mijn vader als zieke man ook, maar hoe zeer kan een relatie veranderen...en overmorgen 18 mei is de trouwdag van mijn ouders, 1956 zijn ze getrouwd...deze dagen hoop ik maar, dat mijn moeder in de gaten heeft, dat zijn tijd hier bij ons wel klaar is...dat het erop zit ofzo, en wie weet heeft zij ook daar in de hemel wat in de melk te brokkelen en kan zij regelen, dat het genoeg is zo. Voor mijn vader, voor haar Piet...ik heb er persoonlijk moeite mee om hem te forceren zijn been te bewegen, zijn arm op te tillen, en te doen alsof hij ooit weer zelfstandig kan wonen. Want in hoeverre zelfstandig...wonen in een appartement, waar je moet wachten tot de zusters komen die je uit bed takelen, of halen. Wachten tot er iemand bij je langs komt, om een uurtje bij je te zijn, wachten tot je een dagje uit mag, of een weekje met de Zonnebloem...en gisterenavond zijn wij na het bezoek aan Pa, naar de boerderij gegaan. Om daar aan de slag te gaan en hebben we wel tien dozen of meer ingepakt. Gek, alles gaat door je handen, en je neemt beslissingen over spullen die wel opgeslagen moeten worden en spullen die niet opgeslagen moeten worden. Je houdt een champagneglas in je handen, wat hij ooit tijdens zijn tijd met Els heeft gekregen, vroeger stonden er twee, nu nog maar een...en dat pak je dan in. Voor??? Voor Vroonlande??? Zou hij ooit nog champagne drinken. Ik heb laatst weer 5 dozen besteld, maar waarvoor dan....ik hoop ooit nog met hem in Vroonlande te zitten, en als Els dan komt, dan heffen we het glas, op 17 mei, op wat ooit was...of op wat weer is??? Ik heb de foto van mijn moeder, die in de kast stond, er weer uitgehaald en het leek alsof zij in mijn binnenzak zat, toen ik door die boerderij liep...het leven van de familie van Loon aan de Oostmoerse scheidweg nummer 1 zit erop, althans op die plaats...afscheid nemen betekent loslaten en daar zijn we al een tijdje geleden mee begonnen. Ik mag niet zo verdrietig zijn, maar ik ben het wel...niet om die boerderij, dat is een huis, maar om mijn vader...en ik zie zijn intense verdriet. En als ik hem vraag, 'pap wat kan ik meer voor je doen dan ik nu doe' dan zegt hij 'blijven komen' en dat is de essentie van vandaag, we moeten blijven komen. Dat heeft hij zo nodig...hij geniet als hij zit te slapen en zijn ogen opent en hij kan je hand pakken...hoe simpel kan het zijn. Dag, morgen een vrolijker verhaal...maar ook dit hoort erbij. Oh ja, en met mij gaat het goed. An en ik zijn vrij, we hebben een dagje voor onszelf, ik heb geslapen tot 10 over 11...ongekend, wat een luxe...
Liefs, Anita

Weekend!

Na een uiterst intensieve week, waar half Nederland vrij was, en ik eigenlijk alle dagen gewerkt heb, soms zelfs tot laat in de avond, ben ik nu thuis. Annemarie kookt wat lekkers en zo dadelijk gaan we simpelweg voor de tv zitten en niets meer doen...de week zit erop. Een weekend vrij, nou ja vrij, morgen gaan we op tijd naar de boerderij om in te pakken. Dan naar mijn vader en dan lekker asperges eten bij tante Anita en oom De...zondag eventjes niks, zomaar niks...een beetje fietsen of zelfs dat niet...een wandeling over het strand...want ik geloof niet, dat ik ooit in mijn leven zo wit ben geweest, zo moe ook...maar anders moe, dan fysiek moe. Moe van het denken, moe omdat ik een beetje verdrietig ben om en voor mijn vader. Moe, omdat er niks meer te bedenken is....
Volgende week weer een volle drukke week, maar wel wat meer op kantoor, wat meer andere dingen ook. Wat lesgeven, wat kantoortijd, wat Yarden tijd, wat Moneyou...maar ook wat tijd om zomaar wat te ordenen, of zomaar een keer tot 8 uur uit te slapen. Want iedere dag zo vroeg je bed uit, dat ga je voelen...ik ben tenslotte, geen 20 meer...:)
Ik moet jullie ook wat opbiechten, want ik lees al sinds het overlijden van mijn moeder de Libelle. Een blad voor oudere dames, een tuttig blad, maar ik kan er zo heerlijk van genieten. Ik kijk altijd heel snel naar de column van Anne Wil. Ik geniet hier van, en leef eigenlijk mee met deze vrouw...en als de Libelle dan komt, dan wil ik het liefst me terugtrekken en simpelweg het blad gaan lezen. Heerlijk gewoon....dus iedere woensdag of donderdag, dan is het weer zo ver, dan pak ik mijn Libelle, mijn momentje voor mijzelf, of misschien wel mijn momentje om eventjes terug te denken aan mijn moeder. Maar ik realiseer me, dat ik dit vaker doe dan alleen op dat moment. Vandaag hoorde ik nog een uitspraak over ouders en kinderen, die indruk op me maakte. Eerst kijk je als kind tegen je ouders op, dan kijk je je ouders aan en op enig moment zijn de rollen omgedraaid en kijken ouders naar je op....tja, en als ik nu bij mijn vader ben, zijn zaken probeer te regelen, dan voel ik zo sterk, dat ik nu de sterkere moet zijn. Omdat hij het zelf niet meer kan...als ik naar zijn verdrietige ogen kijk, dan weet ik dat alleen al daarom, ik alles moet doen wat in mijn vermogen ligt, om veel met hem te zijn, totdat het niet meer hoeft...mijn vader...morgen ben ik er weer. En ik ben zo blij, dat Annemarie met me meegaat...dat we samen zijn...dag, een fijne avond, liefs, Anita

Een mooi citaat....

En eventjes wil ik zomaar een citaat met jullie delen van Stephen Covey...
“Your life doesn’t just “happen”. Whether you know it or not, it is carefully designed by you. The choices, after all, are yours. You choose happiness. You choose sadness. You choose decisiveness. You choose ambivalence. You choose succes. You choose failure. You choose courage. You choose fear. Just remember that every moment, every situation, provides a new choice. And in doing so, it gives you a perfect opportunity to do things differently to produce more positive results”

Vandaag waren wij met Florine en Rosanne bij mijn vader...en ik ben er een beetje stil van...hij moest zo vreselijk huilen toen ik wegging...en eventjes huil ik dan in stilte met hem mee...
Dag, een fijne avond,
Liefs, Anita

Praten over de dood...

Vanmiddag was bij Yarden in mijn uitvaartcentrum een workshop 'praten over de dood' en het onderwerp van vandaag was stervensbegeleiding. Een van de deelnemers was een oude dame van 88 jaar. 16 jaar geleden verloor zij haar man, hij piepte er tussenuit, zoals zij zo mooi aangaf! Een leuk mens, die prachtige uitspraken deed. Zo gaf zij onder andere aan 'dat in Rotterdam het geld wordt verdiend, in Den Haag wordt het uitgegeven en in Amsterdam kijkt men hoe dat gaat'. Maar stervensbegeleiding gaat ook over hoe je in stilte bij de ander kunt zijn, door alleen maar te zijn! Bijzonder..een mooi programma! En ik, ik mag hier zomaar bij zijn...Dag, later meer. Liefs, Anita

Moederdag.....9 mei 2010

Mijn moederdag stond in het teken van business cases nakijken. Van werk eigenlijk, na een gezellig ontbijt, bereid door de meisjes voor Annemarie in het kader van moederdag. Kadootjes, en een leuke sfeer! Daarna ben ik aan de slag gegaan, hebben we weer met elkaar geluncht. En vanavond zijn we uiteten geweest bij Upstairs, uitgekozen door de meiden wederom...tussendoor een glas champagne en vanavond nog een keer een glas champagne, daarna twee glazen wijn! En op weg terug...alcoholcontrole...een P/A-tje kennen jullie dat? Je mag doorrijden maar...dat komt omdat je eigenlijk voldoende hebt gedronken en ondertussen al heel veel jaren je rijbewijs hebt. Mazzel dus...nu zo naar bed, lekker slapen. De meisjes zijn net naar bed! Moederdag was voor Annemarie een leuke dag, en dat is waar het om gaat....en gisteren was het een soort van vaderdag, een hele dag met mijn vader samen. Geweldig...intens, bijzonder en emotioneel! Dag, tot morgen, een gesprek met de arts, eventjes naar Yarden, naar OCW en dan een gesprek over mijn vader...Anita

Zomaar.....

En nu na een bezoek aan meneer van Riel, die mij weer gelukkig heeft gemaakt, door in te zien en te onderkennen dat het goed met mij gaat. Dat ik gezond ben en de goede dingen doe. En vandaag was zomaar een lekkere dag, tijd voor mijzelf, even op kantoor zijn, ik heb nog wat te doen daar, en doe dat dit weekend...en ook volgende week zal ik een aantal keren op kantoor zijn, voor een gesprek. Heerlijk is dat ook wel weer...een goed gesprek gehad met mijn opdrachtgever, en eigenlijk hoorde ik vandaag, dat ik daar terecht ben gekomen, dankzij een tip van mijn oude ADP-directeur, mooi he...hoe een balletje kan rollen. En hoe netwerken werkt...ik voelde me blij en trots tegelijk! Ondertussen contact gehad met Yarden, omdat we daar een uitvaart hadden van een hoge politiefunctionaris en deze uitvaart is met alle egards verlopen. En was uiterst plechtig en respectvol. Nu lekker aan tafel, de meisjes zijn er...en we gaan lekker eten! Morgen weer een dagje naar mijn vader....
Liefs, Anita

Zomaar eventjes....

Vandaag ga ik even naar Moneyou, een gesprek met Bjorn. Mijn coachee is er zelf niet en met hem heb ik in mei een aantal vervolgmomenten afgesproken. En zojuist heb ik een heel lang en uitgebreid telefoongesprek gevoerd met Els, de vriendin van mijn vader. Nu een kopje koffie en een stukje tekst voor de omgeving. Vanmiddag naar mijn arts meneer van Riel, en dan neem ik ook een foto van mijn vader, zoals hij nu is, mee. En als je naar die foto kijkt, dan zie je een andere man. Een man, die veranderd is, verdrietig is en soms een beetje somber. Maar als je dan met hem praat over 'later' over bijvoorbeeld Vroonlande...dan gebeurt er weer iets. Dan gaat hij op zijn manier zijn best doen, met fysiotherapie of anderszins. Dus vandaag is er ook even zomaar tijd voor mijzelf, tijd voor mijn kleine kantoortje. En de spreuk van vandaag is 'als je een berg wilt verplaatsen, begin dan met het verplaatsen van kleine stenen' en zo ziet wellicht de toekomst van mijn vader (en daarmee ook de onze) eruit, steen voor steen zullen we zijn leven wellicht weer op de rit krijgen. Morgen ga ik weer een dagje naar hem toe. Wandelen, althans ik wandel en hij zit in de stoel en we gaan samen naar buiten. Dag, geniet van deze dag...ik kwam heel vrolijk beneden vanmorgen in mijn flitsende outfit, zwart-witte schoenen aan...en toen, toen was het weer slecht, en nu ben ik weer zwart-wit, maar iets minder flitsend...ach, dat is maar de buitenkant...de lach komt van binnenuit en die lach die laat ik zien, ook vandaag weer! Liefs, Anita

Dodenherdenking in het Uitvaartcentrum Kennemerland....

Vandaag was een bijzondere dag. Het begon vanmorgen met een kerkdienst hier in Voorschoten en daarna een begrafenis van Hans, een meneer hier uit de straat. De partner van Jeanet. Jeanet is een van die lieve dames uit de straat, die mij tijdens mijn ziekzijn, zo gesteund heeft. Het was een mooie plechtigheid, en de lucht trok open, toen wij op de begraafplaats stonden, de zon brak zomaar even door, speciaal voor Hans...en daarna naar Yarden, voor wat plangesprekken. En hier is het een bizarre drukte, het huis ligt vol, bomvol werkelijk met overledenen. En tussendoor bezig met een ingewikkeld vraagstuk, vol uitzoekwerk. Met een plangesprek, met een planning en alles wat daarbij hoort. En toen was het dodenherdenking temidden van de doden in ons uitvaartcentrum. Gekke ervaring...en pas om kwart over tien vanavond was ik klaar daar. Morgen een nationale feestdag, iedereen is vrij, maar ik ga weer voor een aantal uren naar Yarden toe. Een presentatie voorbereiden, voor het werkoverleg, allerlei uitzoekklussen doorvoeren, openstaande vragen beantwoorden. En zo rond een uur of twee vertrek ik daar weer, misschien iets later, om Annemarie op te halen en naar mijn vader te gaan. Om bij hem te zijn met eten, om hem weer even te zien. Even langs mijn tante Aniet, even mijn broer zien, Els misschien...en weer even samen zijn met mijn liefste Annemarie...het is een druk leven! En dan in je achterhoofd de wetenschap, dat we eigenlijk nu vakantie zouden hebben samen, in het huis van Carine en Eef, in Frankrijk....ongekend! Een gevuld leven, vol van zorgen eigenlijk wel...slaap lekker! De nacht is kort, de wekker gaat heel vroeg...liefs, Anita

Update van 30 april tot en met 2 mei 2010.....

Tja...en nu, voor we gaan slapen, een korte update. De dag dat heel Nederland Koninginnedag vierde heb ik voor een groot deel nog gewerkt, eerst in Haarlem bij Yarden en aansluitend, de BTW-aangifte en wat facturatie-achtige zaken op kantoor! Daarna samen met Annemarie eventjes naar Koninginnedag, roseetjes drinken in de Voorstraat en vroeg naar bed. Ik/we ben/zijn zo moe....geslapen tot zaterdagochtend en toen naar vader Smitshuysen. Geluncht en bijgepraat met hem...en daarna naar mijn vader, in de Samaritaan. En als ik daar binnenkom, dan word ik een beetje stil...een verouderd complex, met zwaar gereformeerde dames in de verpleging, die zittend op een kruk, voorgaan in het gebed. En tussen al die lieve mensen, met een enigzins vroom, voornaam gedrag, zit mijn vader. Een man met wat langere grijze haren, met een oranje bodywarmer, of een vrolijk gestreept hemd, een man, die samen met mij grinnikt om zo'n tuttebol met knot, die plat flakkees praat. Een man waarvan de arts zei, dat zijn haar zo lang is. Een man, die normaliter het leven leeft in optima forma. Een man die een lat-relatie had/heeft met Els, een vrouw die tien jaar jonger is. En nu een man, voor wie zoals hij het zegt 'iedere dag een zaterdag is, iedere dag is gelijk'. Een man, die aan zijn oude verzekeringsagent vraagt, of hij even aan zijn rechter arm wil kriebelen, omdat hij het zelf niet kan. Een man die frommelt met zijn zakdoek en een beetje schuin lacht naar je. Maar ook mijn vader, die ongekend veel huilt bij mij. En ook aangeeft dat hij dat bij mij doet, omdat dat veilig voelt voor hem. En diep van binnen, huil ik met hem mee...het doet zo ongekend veel zeer, om hem daar zo te zien. Morgen probeer ik de arts te spreken te krijgen. Want omdat mijn vader 'geen zitfunctie heeft' moet hij in zijn broek poepen en plassen, want de luier die hij 's ochtends aan krijgt, gaat pas in de avond weer uit. Beetje pech, als je tussendoor poept gewoon. Want je zit er lekker in...en al die moeders, die dit lezen, die snel hun baby verschonen, enerzijds omdat het stinkt, anderzijds omdat die kleine billetjes dan kapot gaan, die weten wat ik bedoel. Maar dit is potverdomme een man van 80 jaar, die bij zijn volle verstand is en hier tegen protesteert. Een man, die zich realiseert dat hij zijn best moet doen met zijn rechter kant, om functies te behouden. En om hier uiteindelijk 'uit te komen'. Dus ben ik op zoek naar leuke vrouwen, die mij willen helpen om dit leed te verzachten. Dus ben ik op zoek naar alternatieven, om hem een betere zorg te bieden. Het liefst daar in de Samaritaan. Zodat hij gewoon in plaats van twee luiers er vier krijgt per dag, zodat er met hem gewandeld gaat worden, ook als oom Koos, Els, Arie, of wij er niet zijn. Gewoon iedere dag. En ik heb nu wat gesprekken aangevraagd met particuliere zorgverleners, en een heel duur chique tehuis ergens in Zeeland, initiatief van Els, waar we een godsvermogen moeten betalen, wellicht om hem de zorg te bieden die hij nodig heeft...gewoon menswaardige zorg, niet meer en niet minder. Zorg en aandacht en warmte...zoiets ongeveer....Vandaag ging ik weg uit de Samaritaan en sprak ik met Leen, een meneer die daar al een paar jaar woont. Hij zat bij de deur te wachten op zijn vrouw, maar zij kwam niet...en hij zei tegen me 'als je hier langer zit, komt er niet zoveel bezoek meer voor je...' tja...en mijn vader zit er pas twee weken....
Het is nu 2 mei, we gaan naar bed. Lekker samen...lekker niks, morgen weer werken, naar Den Haag, OCW en dan naar Haarlem, naar Yarden...eens even kijken wat er allemaal weer op me afkomt, sollicitanten in Utrecht en morgenavond even naar de schoonheidssalon. Mijn huid is moe en slecht, even laten rommelen eraan...heerlijk!
En voor al die mensen die vakantie hebben...genieten he! Liefs, Anita...