Een beetje kleur opgedaan!!!

En zomaar op zondagavond, op de nieuwe pc (want die oude is er zomaar mee gestopt...opgeleefd, uitgeleefd, te veel beleefd....)aan de tafel in de tuin! Wat een fantastische dag, zomaar samen, slapen in de zon, een heerlijke salade etend, een glas Sancerre naast me en nu net pas een heel klein beetje aan het werk geweest. Het was gewoon vakantie. En dat had ik wel even nodig...ik ben moe, van alles eigenlijk! Gisteren waren we bij mijn vader in de Samaritaan. Hij was een beetje in de war, een beetje tegendraads ook wel eigenlijk. Misschien omdat ik zo kort maar bij hem kon zijn, omdat we naar de verjaardag van Noor zouden gaan. En die ochtend kwamen er vrienden van Els, dus was onze tijd beperkt. En toen ik kwam zat hij te eten, en de nasi zat in zijn schoenen. Hij wilde eigenlijk niet naar buiten, en toen wij (Annemarie en ik) dan toch met hem aan het wandelen waren, vond hij het te warm, de zon was te scherp. En ja, ik begrijp het steeds wel weer. Mijn vader die gewend is in zijn blote bast rond te lopen, in de tuin te zitten onder de bomen, die altijd bruin is en was. Mijn vader moet nu maar afwachten wie met hem naar buiten gaat. Mijn vader heeft hele witte benen. En zelf heeft hij niet meer zoveel te vertellen. Hij maakte zich zorgen over de telefoon. Ik had hem gebeld via de huistelefoon daar en hij was vergeten de telefoon uit te zetten en dacht dat hij moest betalen. En omdat het huis je adviseert niet te veel geld op zak te hebben, maakte hij zich hier zorgen om. Zoals hij zich ook zorgen maakt, als je gaat oversteken en hij een auto hoort of ziet aankomen. Hij ziet niet zo goed meer de afstand en raakt dan een beetje in paniek. En ik, ik voel me schuldig als ik hem zo achterlaat, ik had een andere meneer gevraagd of hij mijn vader naar binnen wilde rijden gisterenmiddag. Want anders zou hij stilletjes aan tafel zitten, tot hij naar bed moet. Zijn leven is eigenlijk wel heel verdrietig vind ik...en terwijl ik dit schrijf, hoor ik de vogeltjes...en realiseer ik me weer, hoe hij hier van kon houden. Zomaar buiten zijn, een glas wijn met je drinken en genieten. Het leven van mijn vader was eenvoudig, maar goed. En nu, hij drinkt ongecontroleerd, hij bibbert met zijn rechterhand...En zijn linkerhand die ligt daar maar....Gek eigenlijk dat een deel van je lichaam het gewoon niet meer doet. Ik zou er geloof ik ook boos op zijn of boos om zijn.Net wat je wilt...en mijn vader is boos en vooral verdrietig. Ik vind het dus nog steeds moeilijk om zomaar een dagje te genieten, omdat ik eigenlijk vind dat mensen zo niet oud mogen worden. Zo hulpbehoevend, zo verdrietig en zo afhankelijk...en dus, als er iemand is, die toezicht heeft over ons en ons leven, een god ofzo, laat hem mij dit maar eens uitleggen. Want waarom wordt dit iemand die zo vrij is, zo houdt van zijn eigen ruimte, afgenomen dan? Ik snap het niet...en ik vind het ook niet eerlijk! Ik gun mijn vader alle rust, ik zie zo graag zijn lach, zijn ondeugende ogen, zijn vrolijkheid...ik zou zo graag van alles willen doen voor hem, maar ik kan zo weinig...het enige wat ik kan, is er zijn...dus de komende zaterdag ga ik weer een hele mooie lange dag met hem samenzijn. Heerlijk genieten met hem...Liefs, deze zondag, was heerlijk...dank je wel voor al die zon en dat mooie samenzijn met mijn liefste Annemarie!
Liefs, Anita