En vandaag kwam ik eigenlijk met een klap terug in de realiteit. Ik was al heel vroeg bij Yarden omdat we nieuwe kostuums gingen passen, van een prachtig merk, wordt vervolgd! Schitterende maatwerkkostuums, om trots op te zijn, net dat stuk wat Yarden zo uniek maakt...let maar op, ik hou jullie op de hoogte. En ergens rond half elf werd ik gebeld door mijn vader, maar toen hij belde, viel hij gelijk weg. Zijn telefoon is leeg. Ik via de centrale hem teruggebeld. En hij was zo verdrietig. Want hij heeft zo'n buikpijnt en de dokter was geweest...hij zei ook 'niet schrikken mijn kind' en toen begon hij te huilen, heel erg hard te huilen. Ondertussen kreeg ik een zuster aan de telefoon en vroeg wat er aan de hand was. Zij gaf aan dat de dokter mij zou terugbellen...en ik kreeg mijn vader weer terug. Ik legde hem uit dat het goed was, en dat ik de dokter zou bellen. En dat ik ervoor zou zorgen dat zijn telefoon opgeladen zou worden...want ook daar had hij zorgen over. Ondertussen moest ik weg, voor een intervisie van Coachboulevard, in Soesterberg. Eenmaal daar aangekomen de telefoon op stil gezet. En om vier uur weer aan. En toen stond daar de dokter op de voicemail...ik weer terugbellen (mijn telefoon leeg, hoe leuk kan het zijn :)). En morgen om vijf voor een ben ik met mijn vader bij de Samaritaan, om samen met hem (en Els want we ontmoeten haar daar) naar het ziekenhuis te gaan voor een scan. Het lijkt erop dat zijn aorta ernstig verwijd (schrijf ik dit zo goed??) is en dit, zo zegt mijn vriendinnetje Jannie, is ernstig, een lopende tijdbom. Maar meer zorgen heb ik nog omdat hij zo mager is, en niet meer wil eten...dus wat er ook uit gaat komen, het zal niet goed zijn. En mijn vader opereren is niet meer te doen, dat overleeft hij sowieso niet zegt de dokter...dus zomaar opeens is zijn situatie een heel stuk verslechterd. En morgen rijd ik naar Flakkee om bij hem te zijn. Want dit zijn de momenten dat ik bij hem wil en moet zijn, ongeacht wat er in mijn agenda staat...en vanavond toen ik thuis kwam, moest ik zomaar huilen...omdat ik zo bang ben hem te verliezen en eigenlijk ook zo goed weet dat dit moment heel nabij is...mijn lieve vadertje....jeetje wat hou ik van die man! Wordt vervolgd, morgen meld ik mij weer....Het enige mooie is, dat hij en Els een geweldig weekend hebben gehad in Zorghotel Veghel. Vanavond heb ik dit hotel gebeld om iedereen te bedanken voor de geweldige zorg. En heb ik de factuur betaald...hij was hier zo gelukkig samen met zijn Els!!!
Liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten