Dit weekend was een bijzonder weekend, intens, mooi en zo contrasterend. Rob, die ons ontvallen is, een hele zaterdag bij mijn vader, die in- en in verdrietig was. Hij huilde bijna de hele tijd, en terwijl ik naast hem zat, legde hij steeds snikkend zijn hoofd tegen me aan...omdat hij zich realiseerde dat dit het is, niet meer en niet minder. Ook vertelde ik hem over Rob, en dat hij pas 55 jaar jong is...en ook daarom huilde hij. De tranen zaten in mijn keel, en af en toe liepen ze over mijn wangen. Mijn collega's hielden zich kranig in een ongelooflijk druk weekend, hield een ieder zich op de been...en hielp men elkaar waar mogelijk. Prachtig, collegialiteit ten voeten uit...en gisterenavond waren wij bij Lenneke, een vriendin van Annemarie die 50 is geworden...dus je leeft het leven, en je staat stil bij het afscheid van Rob, en al die emoties lopen door elkaar heen...
Vandaag een dag waarin, tussen de mails en telefoontjes door, wij opruimen samen, het huis op orde brengen...dingen uitzoeken, en straks met de meisjes naar Reynaud, om weer een moment te vieren met elkaar, zijn verjaardag...met symbolische kadootjes...
En terwijl ik dit schrijf voel ik de intensiteit van het leven meer dan ooit...
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten