Lieve allemaal...met blauwe plekken op mijn arm, want prikken is nog steeds mijn favoriet niet en mijn aderen zijn nog steeds niet ok, kan ik volgens mij niet anders constateren, dat ik gezond ben. Als er iets mis is, bellen ze morgen vanuit het LUMC, maar dat gaan ze niet doen, geloof me. Anita van Loon is gezond...en ja, geweldig he...al die reacties, live en via deze weblog op dit prachtige schilderij van Annemarie, zijn zo mooi om te zien, te lezen.
Anita van Loon is op dit moment volop aan het leven, intens en druk, vol nieuwe indrukken, maar ondertussen lijkt het leven met toe te lachen...ik ben gelukkig! Meer dan gelukkig...zit nu, op dit bizarre tijdstip om 20 minuten voor 1, nog aan een glas wijn met Annemarie, te praten, over ons, over mijn stevige afwezigheid hier, over het leven wat voor ons ligt.
Het is nu nacht, de nacht van donderdag op vrijdag en straks, ga ik mijn vader halen...hij komt, ja hij komt, en hij zal een weekend bij ons zijn. Onder de hartverwarmende zorg van U Staat Centraal uit Voorschoten, het bedrijf van mijn vriendin, onze vriendin Lineke, zal hij genieten in ons huis. De woonkamer staat vol, een lift, een bed, een nachtkastje, kortom een hoop gedoe...maar hij zal bij ons zijn. Een emotioneel proces, een vader hier, die gehandicapt is, een vader hier, wellicht voor het laatst in zijn leven, een vader hier, zonder zijn Els...maar hij zal met en bij ons zijn. Morgen om twee uur vertrekken hij en ik met de rolstoelbus vanaf de Samaritaan naar Voorschoten. En mijn vriendinnen komen even langs, voor een glas wijn, Arie komt lekker eten zaterdagavond. Emmy en Reynaud komen even langs op zondagmiddag en ik, ik ga met hem rijden, zomaar door de Voorstraat, zijn muts op, waardoor hij lijkt op een 'oude Rus' en ik, glimmend achter die kar, omdat hij, mijn vader bij ons is. Ik ga hem gamba's te eten geven, en ossehaas, en weet ik veel wat, zodat hij twee kilo ofzo aan kan komen. Ik ga, of wij gaan, hem laten genieten...wie weet is hij bij ons voor het laatst. Het zou zomaar kunnen...dus lieve mensen, ik ben gezond, ik ben volop aan het leven. Ik voel, ik kom tot rust temidden van de hectiek, ik heb lief, ik leef...en ik ben zo blij, met mijn vader's komst naar Voorschoten....wordt vervolgd. Dus zie je een rolstoel door de Voorstraat geduwd worden, dan zijn wij het, Pa en ik...
Kus, Anita
Ik wil nog vertellen over mijn gesprek met een medium over mijn vader...maar dat stel ik nog even uit. Heel intens en heel bijzonder, wordt vervolgd...slaap zacht allemaal. En dank je wel voor alle lieve reacties. Oh ja, 8 maart bibliotheek van Voorschoten, het schrijvers festival...kom maar langs, en hou het Witte Weekblad in de gaten, een interview met mij, over...het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten