Dood....zomaar....

Tja wat een gekke titel en wat een bizar tijdstip. Dit stukje tekst is voor een vriendin van mij, voor haar speciaal, want haar man is dood...zomaar dood. Ons contact is ontstaan tijdens mijn ziek zijn, want haar man kreeg kanker, net als ik...en hier zit ik dan, zomaar te leven. Zoekend naar de grenzen soms van mijn kunnen, wandelend aan de rand van wat kan en niet kan als het over energie gaat. Genietend van muziek uit 'mijn jeugd' of zomaar een mooi gesprek. Ruzie makend met Annemarie, als dat zomaar aan de orde is, of juist genietend van ons samenzijn. Van de liefde. Maar vooral volop in het leven staan, terwijl hij zomaar dood is...en ik, eigenlijk geen woorden heb, maar vooral heel veel verdriet voel, voor Ron, voor Andrea. Dood...zomaar...we kenden elkaar niet en zijn nu zo dichtbij elkaar gekomen, door die klote ziekte, door kanker verbonden voor eeuwig. Het doet zoveel pijn...ik voel me dichtbij Andrea, dichtbij haar...en bij hem. Dood...zomaar dood..hoe oneerlijk, hij wel, en ik mag verder, gewoon verder. Ik huil zomaar heel vroeg in de ochtend...zoals ik gisteren huilde laat in de middag, begin van de avond, toen ik haar smsje kreeg. Het leven is soms zo ongekend oneerlijk. Liefs, en kracht, van mij. Anita