Mijmeren...

Vanmorgen reed ik naar mijn vader toe, en bij het stoplicht richting Den Bommel, koos ik voor de 'route binnendoor' en reed ik als vanzelf richting onze boerderij, althans het dorpje Stad aan 't Haringvliet, en daardoor heen rijdend, dacht ik terug aan mijn jeugd. Aan hoe leuk het is om op een boerderij op te zijn gegroeid. Ik genoot van de groene bomen, de akkers, de boerderijen, de wilde bloemen langs de weg. Ik voelde me vrij en heel tevreden. Ik reed daar zomaar, het dakje van mijn auto open...rustig aan, lekkere muziek op en was in gedachten terug bij waar het ooit allemaal begon. Met mijn vader ga ik vaak terug in de tijd, en zo hadden we het over mijn eerste auto, de gele lelijke eend die ik al in de schuur had staan, nog voordat ik een rijbewijs had. Een kadootje van mijn vader. Geweldig he...en ach wat vond ik het stoer om met mijn moeder zonder rijbewijs boodschappen te doen in Middelharnis. Een rondje door de polder te rijden, met een cassettebandje met Rod Mc Kuen in de auto, ik weet niet of ik het goed schrijf, 'Soldiers who want to be heroes'....iedere keer weer draaide ik dat nummer. Ik ging ieder weekend opeens weer naar huis, om auto te rijden, om te leren achteruit rijden, straatje keren en na 14 rijlessen was het zover en mocht ik met de auto naar Den Haag. Geweldig en met al mijn medebewoners hup de auto in en op weg naar Delft, zweten, over de grachtjes rijden, terwijl je maar net je rijbewijs hebt. En daarna op vakantie naar Engeland, met Heleen, mijn vriendinnetje van de lagere school. Geweldig, wat een feest...spannend, eng en zo bijzonder. Net zoals mijn hele leven is geweest tot nu toe. En al die herinneringen haalde ik zomaar op. Het huis van de ouders van Heleen staat te koop. Gek...en toen kwam er een mevrouw, de moeder van een jeugdvriend van me. En zij bracht me de groeten van Anton. En toevallig had ik pas een fotoboek in handen en daar stonden foto's van Anton en mijzelf in de boomgaard bij onze boerderij. We waren verliefd toen...leuk he...volgens mij ben ik oud, als ik zo terug ga in de tijd. En dit voelde zeker zo, toen die moeder van Anton zei, 'ja je vader en ik, wij zijn in onze laatste levensfase terechtgekomen, zo is het...'. En terwijl ik naar mijn vader keek, mijmerde ik nog even door. Het was een mooie dag, zo samen met hem. Hij heeft lekker gegeten, twee krentenbollen en twee boterhammen met ham. Hij had het weer naar zijn zin, en de heren van bakkersfamilie Klootwijk waren er ook weer. Gezellig. Dag, een fijne zondag alvast met elkaar...liefs, Anita