Een waardige afsluiting van 2012....

Met de zin 'onzekerheid, een minder goed zelfbeeld, moeite met van alles, zonder al deze dingen zou ik nooit de mens zijn geworden die ik nu ben' wil ik dit jaar afsluiten! Een jaar waarin er zoveel is gebeurd...en een jaar waarin ik soms het gevoel heb, dat het leven door mijn vingers glijdt als mooi zacht zand. En soms laat ik het gewoon maar even glijden....
Terugkijkend op 2012 betekent ook dat ik vooruit ga kijken naar 2013 en ik ga niet zo heel veel anders doen, alleen wat meer slapen, de dingen op zijn beloop laten, wat meer rust nemen en fietsen op mijn fietsje...rijden in mijn SLKtje en af en toe zomaar eens afspreken met mensen die me dierbaar zijn. Ik zou heel graag een reisje willen maken, maar laat dit nog even afhangen van mijn vader. Want daar zit mijn zorg...maar ook die zorg laat ik los, want het leven glijdt door mijn vingers als zacht zand..en zo zal het zijn...2012 was mooi. Terugkijkend op mijn leven, mijn liefde, mijn vriendschap, voel ik mij rijk en gezegend en bedank ik iedereen voor wat er is. Het is mooi...zo mooi. Ik wens jullie een rustige jaarwissel toe...hier in Haarlem knallen de rotjes om je oren...was het druk, is het druk en doen we mooie dingen met elkaar. En ook mijn team wil ik vanaf deze plaats heel hartelijk bedanken. Ik ben een trotse Anita van Loon, een trotse manager van Cluster West, en bovenal een gelukkige vrouw. Dag, Anita

Werken op zondagmiddag...

En deze zondagmiddag staat in het teken van de businesscases...heerlijk om te doen...en ik leer er zoveel van, iedere keer weer. Mooi hoe mensen met prachtige inzichten komen. Zo las ik in een van die documenten de volgende tekst 'Belangrijk is het om op het juiste moment het juiste te zeggen. Maar nog belangrijker is om dan wanneer de verleiding groot is, de dingen die je zou willen zeggen, niet te zeggen.' Vond ik wel een mooie gedachte, omdat je soms zulke knullige onhandige dingen zegt, en eigenlijk alleen maar vanuit verwondering zou moeten observeren. Maar ja, we zijn geen heiligen he..we zijn gewone mensen, met sterke en zwakke momenten. Met van alles wat bij ons hoort...en nu, terwijl in de keuken de drie dames appeltaarten bakken voor het oud/nieuw-feestje waar Roos heen gaat, en ik luister naar de Top 2000 en een oud nummer van Abba hoor, ga ik stoppen. Nu ga ik naar buiten, eens kijken of die SLK nog wil rijden, starten en al wat daarbij hoort...heerlijk. Kapje open, bak verwarmen, petje op de kop...of zomaar wind in de haren...lijkt me heerlijk. Spannend, stoer ook...en ik glimlach terwijl ik nog even luister naar Eva Cassidy...prachtig...prachtig. You remember me...Anita

Een regenachtige dag in Amstelveen....

Dag lieve mensen, en vanuit een regenachtig Amstelveen, schrijf ik zomaar midden op de dag, op mijn blog. Zomaar omdat ik er zin in hebben, mijn gedachten, mijn gevoelens aan het papier toe te vertrouwen. Omdat ik wil delen wat er allemaal in mijn omgaat nu. Als het goed is, is mijn vader op weg terug naar Sommelsdijk. Zijn vakantie in Veghel zit er op en morgen ga ik horen hoe zijn vakantie in het Zorghotel is geweest voor hem en voor Els natuurlijk! Het jaar loopt op zijn einde...wij zijn al bezig met uitvaarten te organiseren voor het nieuwe jaar...en deze dagen zijn erg druk, intensief en ook wel emotioneel. Loslaten, en weer verder gaan...is dan het thema. En dagen als deze waar de hemel een beetje verdrietig lijkt, doen hier ook nog aan mee en maken dat verdriet nog verdrietiger voelt nu. Zelf merk ik, dat de stilte hier in de winkel in Amstelveen mij ook stil maakt. En doet nadenken, reflecteren op waar ik zelf sta in mijn leven. Wat ik doe en aan het doen ben, en waar ik mee bezig ben...steeds maar weer. En hoe mooi is het dan, als er een medewerker komt die mij een zakje Chiazaad geeft, om goed te zorgen voor mijn lichaam, ook in 2013, om te zorgen dat ik gezonde stoffen krijg, zodat ik goed kan slapen, en kan leven. Lief he...soms luister ik naar een voicemail berichtje, en glimlach ik om een boodschap die voor me is achter gelaten. Hoe klein kun je zijn om te genieten van een stem...en terwijl ik dit zeg, hoor ik Peter en Florine samen praten in de werkkamer in Amstelveen. Ik zit wat op afstand van hen en hoor hoe aangenaam het zomaar zijn kan als je werkt....ik voel me goed. Vanavond krijgen wij bezoek van mensen die we in Molivos hebben ontmoet en met wie we een prachtige tijd hebben gehad. Een fantastische avond, vol griekse muziek, wijn en mooi gezelschap van dansende grieken op tafel...heerlijk! Ik verheug me erop...en dan lekker uitslapen en morgen naar mijn papa. Liefs, een fijne dag...een van de laatste dagen van 2012. Ik hoop dat iedereen geniet...van kleine dingen, een woord, een simpel gebaar. Een gedachte, een aai over je bol...of zomaar een beeld...Anita

Zomaar even nog....

Terwijl het huis er zo prachtig uit ziet, terwijl buiten een mooi zonnetje schijnt, en ik eigenlijk een beetje onrustig ben, omdat ik 't liefst, in mijn oude plunje rond zou willen lopen, omdat ik gewoonweg zou willen werken, omdat het druk is bij Yarden, en mijn mensen heel hard werken en ik het gevoel heb, eventjes niet mee te doen, schrijf ik nog maar een stukje. Een tekst voor al diegenen die het nodig hebben. Een tekst om weer te geven wat er allemaal in me omgaat. Ik loop rond met een stijve nek, neem nu een ibruprofin in, ik ben een beetje emotioneel. En ik weet niet zo goed waarom...en ik laat het er maar gewoon zijn. Ik merk, dat ik nadenk over mijn vader en hoe hij gisteren erbij zat, hoe hij afwezig was...en sliep tussen ons allen in. En gek is dat, wat die vader van mij, met mij doet...hoe hij mij iedere keer weer raakt. Raakt tot in het diepst van mijn zijn...ik zal een foto erbij plaatsen. Dan kun je zien, hoe blij hij was met zijn horloge van mercedes benz, zomaar een geschenk voor hem, juist omdat hij altijd mijn horloge zo mooi vindt. Hij vond mijn sleutelhanger van mercedes benz ook al zo mooi. Geweldig is dat hoe hij dan bijna kinderlijk enthousiast kan zijn als het over ons merk gaat. Ik heb ooit een boek gekregen van een vriendinnetje van me, het boek heet 'voor wie woorden zoekt' en ik blader heel vaak door dit boek, om een mooie tekst te vinden, een tekst die weergeeft wat ik soms in eigen woorden niet weergeven kan en de tekst voor vandaag is deze.

Zo is liefhebben.
Beschutten
zonder vast te houden.
Ruimte scheppen
voor eeuwigheid.
En daarom loslaten
en zeggen :
doe maar, ga maar
zo lang
zo ver als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht.
Ik blijf.

Prachtig...fijne tweede kerstdag gewenst! Anita

Kerstfeest in Veghel....

Lieve mensen soms heb ik geen woorden meer...en spreekt een beeld voor zich. Veghel met Pa, Els, Arie, Noor, Anita, oom Dé, Annemarie en ik. Mooi, intens, verdrietig ook wel...kijk zelf maar naar de foto's. Iedereen genoot van het samenzijn....steeds weer denk ik, zolang het kan zal het er zijn....

liefs, Anita

Kerstfeest...

Een prachtig kerststuk...van Inge gekregen....

Een lichtje voor Ma van Loon in het uitvaartcentrum...

Een kerstgroet van mij voor jullie, hier op de foto in Schoonhoven...

 

En terwijl ik hier nog in mijn nachtshirt achter de laptop zit, een kop nespresso bij de hand, schrijf ik nog eventjes..en wens ik een ieder een prachtig kerstfeest, met diegenen die je dierbaar zijn. Met mensen van wie je houdt, en als dat niet lukt, met in ieder geval die dierbaren in je hart...en terwijl ik dit schrijf, denk ik natuurlijk aan mijn moeder, want ieder jaar..is zij bij mij. Altijd weer...ik brand een kaarsje voor haar, ook dit jaar weer. En terwijl ik dit schrijf is die mooie knak in mijn stem er weer..want gisterenavond verlangde ik zo intens naar haar. Hoe gek als je 53 jaar bent, een feestneus bent, gezond en gelukkig bent, dat je zo naar je moeder kunt verlangen. Maar volgens mij is het niet zo gek...mag het gewoon. En nu wil ik iedereen hier een heel fijn kerstfeest wensen...geniet ervan, maak er een mooie dag van. Trek je leukste of lekkerste broek aan, en geniet van alles wat er langs komt...ik ga kijken hoe mijn vader geniet...dag allemaal, veel liefs, mooie dagen gewenst...Anita

50 jaar...wat een feest..

Dag lieve mensen, zo heel vroeg deze 24e december blik ik eventjes terug op een geslaagd feest ter ere van Annemarie's 50e verjaardag. Een feest vol geweldige muziek, een lied 'zij is een vrouw' en een prachtig lied gezongen door nicht Sophie 'Mercy' een band Zabumba en deze muziek zorgde ervoor, dat iedereen op de dansvloer te vinden was, een speech van moeder Emmy om twaalf uur 's nachts...en daarna nog een zondag vol met mooie indrukken. De foto's spreken voor zich...woorden schieten te kort. Maar het was prachtig...dank jullie allemaal voor jullie komst. Heerlijk! Liefs, Anita

En je ziet hier hoe enorm zij onder de indruk is van alles wat er is gebeurd...van alle lieve woorden, die haar zijn aangereikt. Zodra de andere foto's klaar zijn, zal ik nog meer laten zien. Zelf heb ik maar een paar foto's gemaakt...

Vanaf deze plek wens ik iedereen een prachtig kerstfeest toe! Anita

22 december 2012

Lieve mensen....en terwijl de regen langzaam neervalt, en alles vies en glad is...zit ik eventjes rustig hier te zitten. Annemarie is naar de kapper, en ik, ga zo even slapen onder de zonnebank...dan lekker in bad, met een boek. Eventjes niks, helemaal niks. Want vanavond is het zover...dan vieren wij haar verjaardag, zoals ik nog nooit een 50-jarige verjaardag heb gevierd, doet me een beetje denken aan de 80e verjaardag van mijn vader....eigenlijk, en dat wisten we toen nog niet, zijn afscheidsfeestje van de boerderij. En nu, niks afscheid, maar een nieuw levensjaar, een mijlpaal en licht voor de vrouw, die altijd anderen in het licht plaatst. Licht en zon en feest speciaal voor haar...spannend hoe ze eruit gaat zien, prachtig denk ik zomaar...Annemarie kennende...en ik, ik ga in mijn oude vertrouwde zwarte leren jasje...met een mooie zijden shawl van mijn moeder om mijn nek...mooi, dichtbij...een zwarte broek, een witte blouse...heel basis, heel erg Anita...want vannacht heb ik een signaal gekregen, dat dat is wat  ik wil, dichtbij mijzelf blijven...en als ik al de neiging heb om van mijzelf weg te gaan, dan zal ik steeds weer terug keren naar mijn kern. Naar wie ik ben..en dat is dus geen opsmuk, geen gedoe...een mooi glas wijn, mooie mensen en lekkere muziek. Een heel basic leven, vol met mooie slingers die het leven me aanreikt...wat een rijkdom. En vanavond hangen we de slingers op voor Annemarie...de vrouw met wie ik mag zijn. Gefeliciteerd alvast liefste...we krijgen logees, Pauline, Arie en Noor. Geweldig..gezellig morgen met een hele club ontbijten, overal matrassen en bedden...en morgen heel veel broodjes in de oven hier. Hier nog een mooie zin als afsluiting van deze blog 'een maaltijd zonder wijn is als een dag zonder zon'. Op jullie gezondheid! Liefs, Anita

Wakker....

En op dit moment ben ik wakker...klaar wakker. Mijn hoofd blijft doordraaien, denken aan morgenavond, denken aan gesprekken, denken aan mijn vader, denken aan....denken, denken...en het allerliefste wat ik nu zou willen, is dat ik zomaar zou stoppen met denken, en alleen nog maar voelen...en dan heerlijk in slaap vallen. Zou ik toch stiekem een klein beetje gespannen zijn voor het feest van Annemarie...omdat ik eigenlijk alles een beetje alleen heb gedaan. Ik heb wel Emmy en Reynaud erover verteld, maar ik voel het heel erg als mijn verantwoordelijkheid, dat An een mooie 50e verjaardag heeft. Net zoals ik het mijn verantwoordelijkheid voel, dat mijn vader gelukkig is...en dat het mensen op mijn werk goed gaat. En weet je...soms sla ik daar misschien wel wat in door. Moet ik gewoon wat meer loslaten en de dingen weer lekker laten gebeuren...ik die zo hou van ongedwongen de dingen te doen...go with the flow...het letterlijk allemaal loslaten en vertrouwen hebben..want dat zit in mij, geloven in het goede, geloven dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan...en dan komt alles goed. Dus nu, nu ga ik naar boven, kruip ik onder mijn schuine dak, lekker dichtbij Annemarie en dan komt alles goed. Dan wordt zij vanzelf 50 jaar en dansen we er naar toe...dag, dank je wel voor dit mooie inzicht, zomaar op deze nacht van vrijdag op zaterdag in december...zo vlak voor de kerst, dank je wel...slaap lekker, Anita

Bijpraten....

Lieve mensen, wat een hectische week. De op een na laatste week van 2012. Wat een jaar, intens...intensief, hard werken, veel zorgen om mijn vader, een wat gekke gezondheid, en toch voel ik me eigenlijk wel goed. Emotioneel zwaar, mooi ook, een jaar vol rijkdom van mooie mensen, contacten, liefde, vriendschap, een jaar wat vooral in het teken stond van Yarden. En een jaar wat ook maakte dat ik voor het eerst voel aan mijn lijf, dat ik ouder ben geworden...en terwijl ik dit schrijf glimlach ik, want ik werk keihard, vind ik zelf. Er gaat van alles in mijn hoofd rond, er speelt van alles in mijn werk, mijn baan en ik ben zo trots. Trots op de resultaten, trots op mijn team, trots op wat we doen...de hele dag ben ik bezig met 'afscheid'....afscheid nemen, in de breedste zin van het woord. En dat zit em nu in kleine dingen, gaan staan voor de balie bij een vertrek. Drukwerk maken met een persoonlijke tintje...goed luisteren en pas daarna de telefoon doorverbinden. Niet weglopen van je plek, maar bereikbaar blijven. Kortom puntjes op de i...mooi om te horen vandaag, van een derde ondernemer, dat onze dienstverlening top is. Ja en dat is waar wij voor staan bij Yarden Cluster West. Top top top....vanmiddag bij mijn vader, zijn koffer gepakt...geholpen met scheren, kortom lekker bezig zijn met hem. Tuttelen, praten, tv kijken en zijn kerstpost doorlezen...nu zit ik voor de open haard en doe ik niet zoveel meer. Alleen maar zijn, straks nog even slapen onder de zonnebank...heerlijk! En morgen krijgen wij allemaal mensen die hier blijven slapen, heerlijk, mijn broer en zijn dochter Noor, een vriendinnetje van ons, Pauline...geweldig, want met elkaar gaan we morgenavond Annemarie's 50e verjaardag vieren. En dat wordt zo'n mooi en bijzonder feest, geloof me...en weet je, zondag vertel ik meer...dikke kus, fijne avond, voor al die mensen die vrij zijn, geniet ervan, heb een lekker weekje...ik, wij werken gewoon door bij Yarden. Geeft niks, is zo'n bijzondere tijd...maandag een kerstborrel...genieten!
Liefs, Anita

En vannacht werd ik wakker....

En vannacht werd ik wakker, zo rond een uur of twee. Met een enorme pijn in mijn rug, die rug die zeurt soms zo. En op zo'n moment, als ik zoek naar een comfortabele houding, zodanig dat pijn minder is, denk ik na. En op dat moment vannacht blikte ik terug op 2012 en dacht ik aan alles wat er dit jaar is gebeurd, en aan al die dingen die ik anders wil doen, in 2013. Maar ook aan al die dingen, die mensen die langs kwamen en er zijn. En ook aan mensen die ik niet meer zie, of spreek, simpelweg omdat de tijd ervoor ontbreekt, of omdat onze interesses een andere kant op zijn gegaan, kortom...omdat het leven gaat, zoals het moet gaan. Vroeger zei ik wel eens tegen iemand 'wij trekken samen een poosje op' en met een aantal mensen zal ik mijn hele leven optrekken, iedere reis die ik maak, zal zijn met hen in mijn hart en in mijn ziel. En sommigen verdwijnen weer, zomaar, omdat wegen anders lopen, of gelopen zijn. Omdat we keuzes hebben gemaakt, ieder voor zich, of met elkaar. En dat is niet erg, in mijn rugzak van het leven, lijkt het alsof er allemaal verhaaltjes zitten, emoties zitten, woorden zitten, die gedeeld zijn met al die mooie mensen. Mensen die nog in het leven zijn, of al niet meer. Zo denk ik nu aan Freek en hoe ik ongeveer een week voor zijn overlijden, samen met Lia op zijn bed zat, en hoe onze handen elkaar vasthielden om elkaar daarna weer los te laten, voor het leven hier op aarde...en ik denk aan Andrea, die zomaar in mijn leven kwam en is gebleven, nadat Ron haar man is overleden. En met wie ik af en toe een hele mooie lunch heb...bijzonder. Zo denk ik aan al die mensen, die soms zomaar mijn kamer op kantoor binnen komen, sommigen blijven bestaan, anderen komen en gaan. Soms deel ik veel, verlies en rouw ik mee, soms deel ik weinig, en merk ik dat een beeld blijft bestaan. Die mevrouw die ik ooit op een beurs ontmoet heb, wiens partner een vrouw is, en deze partner is overleden. En zij maakt nu van haar kleding kussens, dekens en wat al niet...om haar geur, haar zijn mee te dragen in haar leven. En zomaar, terwijl ik in het LUMC zat te wachten op mijn uitslag, kwam deze mevrouw daar langs. Ik zat te bellen met een collega, en zij bleef wachten, zomaar om 'hallo' te zeggen. Bijzonder...ook heb ik dat soms via Facebook, dat er mensen weer langskomen uit een ver verleden en soms zie je elkaar weer, en soms niet meer. Het mag er allemaal zijn, het zijn stukjes uit mijn rugzak van het leven. Mooie intense stukjes, die ik koester. Zo heb ik steeds het gevoel dat ik mijn moeder wil spreken en ja, ik weet ook wel, dat ik haar niet kan spreken...maar ooit zei iemand me 'als je heel erg geconcentreerd aan haar denkt, dan geeft zij wel een teken'....welnu ik vertrouw er maar op, dat zij zich binnenkort wel ergens laat voelen. Doet ze eigenlijk steeds wel...alleen ben ik me er dan niet zo bewust van. Mijn leven in 2012 voelde als zwaar, mijn lijf was aan het protesteren...een lang en duidelijk signaal, dat er meer is dan werk alleen. Een vader die mij zorgen baart en van wie ik zielsveel hou, maar die ik wel geleidelijk aan weg zie gaan...het voelt zo gek om dit te zeggen, hij is, zoals zijn arts zegt, een 'man van de dag' geworden. En volgens mij weten we dit allemaal...alleen als ik hem zie zitten met zijn mooie groene trui, met een mooi hemd aan, een ribcord broek, ja natuurlijk in die rolstoel, dan kan ik heb bijna niet geloven. Zo vindt hij mijn mercedes horloge zo mooi...en gisteren heb ik een licht gewicht mercedes horloge voor hem gekocht, zodat hij, zoals hem dit zo mooi past, tot zijn laatste moment nog een mooi horloge van mercedes om zijn pols kan dragen. Mijn vader...hij zit op heel veel momenten in mijn rugzak. Als jonge sterke vader, op zijn tractor, als ondeugende vader in Stutgart, als verliefde vader eerst vroeger met mijn moeder, en later nog een keer met Els. Als hard werkende vader, maar ook als zieke mopperende zielige vader. In een rolstoel, gehandicapt en...nog steeds ondeugend. Als vader die houdt van drie dingen, witte wijn, mercedes en vrouwen. En verdomd...wat heb ik veel van hem geleerd. Ik glimlach...terwijl ik dit schrijf. En dan mijn eigen leven nu, bij Yarden, waar ik 2013 in het teken van de nieuwe 9+ cultuur wil tillen, wil dragen. Vanuit mijn eigen voorbeeld, met diegenen die met me mee willen. Met een zelfreflectie, die ik ook van anderen vraag. En daarnaast wil ik mijn eigen ding blijven doen, een lezing, een coaching, een training, en veel businesscases. Maar wel met rust en tijd voor mijzelf en mijn gezin. Vanmorgen zei Annemarie, dat ze mijn aanwezigheid hier thuis zo miste. Juist omdat ik altijd op zaterdag weg ben. En het zo fijn was om gisteren zomaar een zaterdag met ons gezinnetje in Den Haag te zijn, rond te lopen, een kopje koffie te drinken. Een film te zien. Heerlijk en ik was zo moe gisterenavond...ook heerlijk om zo moe te zijn. 2013 wat ga ik nu anders doen...niet zoveel. Wat minder werken, wat meer zomaar zijn en vooral heel veel loslaten...want het leven komt, zoals het zich aandient. En iemand anders dan ik, heeft hierover de regie. En ach, ik hou van verrassingen, van nieuwe dingen, dus ik laat het maar gebeuren. En nu, een nespresso, een krantje, een businesscase...liefs, fijne zondag, Anita

Vrije zaterdag....

En na een hele drukke week. Vol vergaderingen, bijeenkomsten, trainingen en heel veel drukte binnen Cluster West, nu een zaterdag vrij. Geen bezoek aan Flakkee, want vader gaat op stap. Samen met Els naar haar broer en schoonzus, die 40 jaar getrouwd zijn. Een feestje. Ik ben zo benieuwd hoe dit voor hem zal zijn. Er komen veel mensen...hij hoort zo slecht, zou het niet te druk zijn...kortom duizend en een gedachten komen bij mij langs, als ik hem zo zie zitten. Want steeds weer realiseer ik me, hoe hard hij eigenlijk achteruit gaat. Terwijl er toch een hele leuke vrolijke man in die rolstoel zit. Groot, maar o zo versleten...
En deze vrije zaterdag voelt als extra vrij, omdat alle modules zijn afgerond. Het trainen zit er even op. Het coachen loopt nog wat door. Businesscases ook, maar ik loop lekker voor. Dus dat is fijn. Ik ben bij. Vandaag is gericht op het kopen van wat kleine cadeau's voor de kerst, en de laatste stukjes in orde maken voor het feest van Annemarie. Jawel volgende week zaterdag 22 december is het zover. Dan zal zij 50 jaar worden die avond om 24.00 uur en dat gaan we vieren. Met muziek en met elkaar. Met een lekker glas wijn, een glas champagne, met mensen die ertoe doen...en ik, ik heb er zoveel zin in...vandaag met de meisjes en Annemarie even naar Den Haag, om inkopen te doen. En het leuke is, dat alle voorbereidingen goed gaan. En meer zeg ik niet. Met dank aan Monique, een vriendinnetje van mij, mijn trainingsmaatje, mijn sparringsmaatje, lopen woorden zomaar goed. Met behulp van drukwerk Yarden, met behulp van...welnu, zoveel mensen, de meisjes straks en misschien nog wat mensen, komt alles goed. En vandaag, mag ik zomaar boodschappen doen, even niks doen, misschien nog even langs de Mercedes dealer...kortom..quality time. En ik merk, dat ik het nodig heb. De afgelopen dagen was ik moe, emotioneel, een beetje op, een zeer lijf, kortom genoeg.
En voor al die lieve mensen die ons nu een kerstkaartje sturen, wij doen daar eventjes niets mee, niets aan dit jaar. Wij wensen iedereen persoonlijk een mooie kerst toe de 22e. En diegenen die daar niet zijn, wensen we op deze manier een mooi kerstfeest toe. En voor 2013 heb ik niet zoveel te wensen, wat minder verdriet, verlies, nog een tijdje genieten met diegenen die ons dierbaar zijn, ouders, vrienden, collega's. Een goede gezondheid, geluk, vriendschap en liefde. Want hoe mooi is het leven niet, met deze ingrediënten, een leven vol liefde, geluk en gezondheid dat is wat ik een ieder wens. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan al die mooie mensen, die niet meer hier op aarde bij ons zijn. Aan Jan, aan Freek, aan Ron, aan Bep, aan Rob mijn collega, en aan hun partners, en familie die hen moesten verliezen!  Maar ook denk ik aan al die mensen die niet meer bij mij werken, al dan niet op mijn verzoek, en ook hen wens ik liefde, geluk en rust toe voor het nieuwe jaar. En kans op nieuw perspectief. Voor nu, wens ik jullie gewoon een heel lekker weekend toe. Met veel plezier onder elkaar, met een stukje rust..zomaar, een stukje fietsen wellicht...dag, liefs, Anita ik denk aan jullie!

Alle modules afgesloten...wow!

En terwijl het enorm druk is in mijn Cluster, heb ik alle modules voor het ISBW weer afgesloten voor 2012. En hoe...met mooie emotievolle avonden, momenten. Met prachtige gesprekken, een glas wijn. Met afspraken, en wellicht een vervolgopdracht hier of daar. Maar daar gaat het niet om, het gaat erom dat het er bijna op zit. En ondertussen honderden mails beantwoorden en afhandelen, de mailbox puilt uit. Lekker is dat...nadenken over communicatie tussen mensen onderling. Collegiaal zijn en wat al niet meer. Hoe haal je mensen uit weerstand, daar ging het in de training over, hoe verander je mensen van extrinsiek gemotiveerd naar intrinsiek...boeiende thema's. En nu, een nespresso en niet zoveel meer. Niet zoveel spannends...gewoon zomaar eventjes zijn. De bonbons voor mijn relaties worden zo in de auto geplaatst. En morgen gaat iemand van alles rondrijden, een soort kerstman zijn vanuit het Cluster. Fraai is dat...
Voor nu, een mooie avond, de woorden zijn op, ik ben moe...en ga heel vroeg slapen. Liefs, Anita

Een rustige start...

Vandaag zomaar een rustige dag. Ik ben vrij, ik heb nog wat vrije dagen over en die wil ik opmaken, en geloof me, het komt nooit uit. Dus vandaag ben ik vrij. Heb ik een afspraak met mijn vader, en daarna nog even bij mijn oude collega's van ADP langs. Leuk vind ik dat...even mensen ontmoeten. Fijn is dat ook wel...en vanmorgen vroeg was ik al bezig met mijn businesscases. Voor het eerst loop ik voor, heerlijk...even niet die druk ervaren. En ik kan me zo voorstellen, dat die cursisten die pas verwachten rond de kerst hun cijfer terug te krijgen, en als zij dit nu al krijgen, dan zijn zij blij of niet...
Vandaag eventjes een kadootje kopen en langsbrengen bij een vriendin. Dan een kadootje kopen voor vrienden van mijn vader. Hij heeft namelijk zaterdag een feestje, mensen zijn 40 jaar getrouwd...leuk. Hij gaat samen met Els en zijn rolstoelbus daar naar toe. Ik vind het heel bijzonder om te zien, hoe hij, ondanks zijn fysieke gestel, toch steeds weer dankzij Els, dingen onderneemt. Zo gaat hij ook weer naar Veghel. Heerlijk toch...het Zorghotel waar zij samen al een paar keer zijn geweest.
Gek terwijl ik hier zit te werken in mijn werkkamertje, hoor ik Annemarie ergens in huis, de schilder komt de laatste hand leggen aan onze nieuwe ramen. Jawel in de slaapkamer van Floor zijn ook nieuwe ramen geplaatst. Ongekend...ik hoop nu echt, dat dit het is. Wat een gedoe zeg...
Lieve mensen, het is koud geworden vannacht. Dikke jas aan straks. Fijne dag, ik ga zo rijden...liefs, Anita

Soms heb je van die dagen...

Soms zijn er van die dagen, dan zeg je net de dingen niet zoals je ze zeggen wilt, dan lijkt het alsof je mondeling wat gehandicapt bent...ken je dat? Ik heb dat soms, dan ben ik moe, komen dingen er wat anders uit, dan ik zou bedoelen. Dan kan ik niet verwoorden wat ik voel. En soms kwets ik dan mensen denk ik...ach, een van Loon kan soms wat onhandig zijn in woorden. En soms ook juist helemaal niet. Dan kan ik alles aan lijkt het wel. Vandaag niet...een dag vol lange vergaderingen, maar wel met een mooi begin in Amstelveen. Met een paar mooie gesprekken, over mijn passie voor de wereld van de uitvaart, over Yarden, over...afscheid, zoals we het zo mooi weergeven. Een bedrijf met als kernactiviteit afscheid nemen. Hoe toepasselijk...juist deze dag. En nu, heb ik lekker wat businesscases nagekeken. Helaas soms zwaar onvoldoende...gelukkig is Jan Pieter weer geslaagd en daar ben ik blij om, blij mee. Het is zo leuk met hem te werken. Soms heb je van die mensen, waardoor je leven zomaar wat leuker wordt. En waardoor het werk zomaar wat intenser wordt...een mooi woord vind ik intensiteit. Soms voel ik dat woord zo onderhuids bij me binnenkomen, herken je dat...dan kan ik huilen om een mooi muziekstuk, dan voel ik me geraakt, dan weet ik weer waarom ik zo intens van dit leven hou...omdat het leven me zo aanraakt, zo aan tikt...gisteren was zo'n dag, dankzij mijn vriendinnetje Monique, die me zomaar hielp binnen een half uurtje...ik worstelde met een tekst, en zij was mijn guardian angel...geweldig...en dan ben ik zo blij met vriendinnen. Kirsten die jarig was en die ik natuurlijk gewoon een dag te laat feliciteerde, geeft niet, komt gewoon weer goed. Volgende week dansen we met elkaar...heerlijk, en toasten we op het nieuwe levensjaar van mijn Annemarie. Dag, een fijne avond, liefs, Anita...die intense weet je wel...glimlach!

Achterwiel aandrijving, glijden en indrukwekkende momenten...

Dag lieve mensen, wat een tijd geleden alweer dat ik geschreven heb. Een week vol indrukken ligt achter me. Een dagje ziekenhuis afgelopen maandag, waar definitief is besloten dat mijn galblaas verwijderd zal worden. Dit zal gebeuren ergens eind dit jaar, begin 2013. Oproep zal komen...en hiermee de hoop dat alle klachten tot het verleden behoren. Lijkt me fijn, een jaar te starten zonder veel zorgen, met een gezond en sterk lijf. Want dat lijf heb ik nodig, om mijn opdrachten te kunnen vervullen, om mijn leven te leven! Een week met bezoeken aan klanten, locaties, een training, en gisteren weer een bezoek aan mijn Papa...mooi met Annemarie samen. In mijn mooie nieuwe zakenauto, een Mercedes C Klasse 180 kompressor, station zilvergrijs...pfffttt met prachtige brede 225 17 inch wielen eronder. Maar wel een mercedes die glijdend door de sneeuw haar weg vindt...een mercedes met achterwielaandrijving...wow wat een kar. Prachtig, chique en statig...en oh zo lekker rijdend...ik geniet dus weer. Wat houdt me bezig, mijn vader, mijn lijf, mijn werk. Een mevrouw met wie ik de beste intenties heb, maar op de een of andere manier kan ik haar niet bereiken. Een brief, een reactie per mail, een bezoek, en toch lijkt het alsof ik haar niet kan bereiken. Ingewikkeld...want het is echt puur werkgerelateerd en mails bereiken mij steeds maar weer, en iedere reactie roept weer iets op. Hoe doe ik dit nu beter? Eventjes over nadenken.
Afgelopen donderdag heb ik een module Organisatie en Informatie afgerond, prachtig werkelijk waar. Met mooie mensen, met mooie momenten, en wat hebben we veel gedeeld. Ik geniet hiervan, van de oprechtheid, de openheid en de eerlijkheid die hier voelbaar is. De kwetsbaarheid ook, waardoor een module van het ISBW verwordt tot een persoonlijk stukje. Een reis die we met elkaar maken. En ik, ik kan er alleen maar van genieten...en dat doe ik ook. En hoe fijn is het dan, een reactie te krijgen van een de cursisten...een soort dank je wel. En ik, ik mag gewoon ontvangen. Heerlijk. Nu een rustige zondag, een ritje heen en weer naar Schoonhoven zit er al op. Nu lekker thuis, voorbereidingen treffen voor Annemarie's 50e verjaardag. Leuk...ik heb er zin in. Een fijne zondag jullie allen. Liefs, Anita

Heel hard tikt de regen tegen 't zolderraam....

En vannacht werd ik wakker, want jeetje wat tikte de regen hard tegen onze zolderramen...net alsof je buiten in de tent ligt, een leuk en bijzonder gevoel...spannend, ontspannend, net hoe je het wilt en kunt horen...die zolderramen zijn toch bijzonder, want Annemarie maakte eergisteren deze foto van de ijsbloemen op het raam, een prachtig kunstwerk bijna...ja ik zie u al denken, zou het zo koud zijn daar dan...en jawel dat is het. Maar dat is ook de charme van op zolder slapen. Een goed geisoleerde, mooie knusse slaapzolder, onder het schuine dak, een bepaalde charme...en dan die mooie tekeningen van ijs op het raam, wat wil een mens nog meer, hoe simpel kan je geluk zijn!

Gisteren was een intensieve dag met mijn papa. Een mooie dag, maar hij was wel een beetje in de war, en ook weer niet. Hij is helder en helemaal niet helder. Hij heeft last van longen en luchtwegen, hij zit aan een vernevelaar en is al heel snel moe, heel moe. Maar onze dag samen was weer mooi en bijzonder, hij kietelt met zijn hand onder mijn trui, mijn arm. Hij lacht naar me en knijpt dan zijn ogen dicht en realiseert zich dat de Mercedes die ik zakelijk mag gaan rijden een laadvermogen heeft van 540 kg. Hoe bijzonder, hij is scherp en vaag tegelijk bijna. Terwijl ik bij hem ben en in de auto terug naar huis rijd, denk ik aan de eindigheid van een mensenleven...want zoals hij het zelf zegt 'hij is op' en dat geeft de verpleeghuisarts ook aan. Een man als een beer, om te zien, maar zo broos, o zo broos. En gisteren keek ik op mijn telefoon naar oude foto's en toen zag ik een foto van Pa en Jan Roos, samen in de tuin bij Jan en Jantje...twee vrienden voor het leven, en toen voelde ik mijn verdriet, want Jan is al niet meer bij ons hier, en Pa zie je achteruit gaan...ach, wat vreemd, mensen in de kracht van hun leven, en hoe raar is het als die kracht eruit verdwijnt....loslaten en ik wilde schrijven en weer verder gaan. Maar verder gaan met een verlies is wel ingewikkeld merk ik. Ik zie om me heen, dat je leven weer richting geven nadat je dierbare je is ontvallen, is ingewikkeld, doet pijn en lijkt zo donker en zwart...voor nu, een hele mooie zondag gewenst, ik ga even verder, veel te doen. Liefs, Anita

Even bijpraten...

Omdat ik zelf een beetje moe word, van al het gedoe rond dat lijf van mij, nu maar even zo. In het ziekenhuis denkt men dat het mijn gal is die mij parten speelt. En a.s. maandag gaat men dit weer onderzoeken, want zolang het gedacht wordt, nog niet zeker is, blijft die gal lekker zitten waar ze zit...toch? En ondertussen heb ik vage klachtjes, jeukende armen, soort van allergische reactie, wat pijn hier, soms wat daar, wat zweten, beetje moe, soms wel en soms weer niet, kramp, nachten wel en nachten niet. Kortom gezeur en gezanik. Ik beloof iedereen, dat ik zodra ik meer weet, erop terug kom. En nu, gewoon weer eventjes een normale tekst.
Ik ben vrij vandaag. Ik had nog wat vrije dagen en die neem ik geleidelijk aan op. Het komt namelijk nooit uit, en ik sta het mezelf maar toe. Juist omdat ik moe ben, en op de been wil blijven. Juist omdat ik het heerlijk vind, om wat businesscases na te kijken, wat te werken vanuit huis en een uurtje later op te staan. Straks een paar uurtjes na Pa van Loon toe, kortom...eventjes tijd en rust nemen. Hopenlijk deze week de winterbanden onder de auto...en volgens mij barst het dan los. Het is gek, dit weer...de rust die er soms nog is. En dan opeens dan wordt het druk, geloof me...en natuurlijk heb ik het nu over Yarden. In mijn eigen bedrijfje, wat ik heel klein hou, is het op een bepaalde manier wel druk. Met trainingen met businesscases en met wat coaching, maar ik probeer dit combineerbaar te houden met Pa van Loon en Yarden. En natuurlijk niet te vergeten met Annemarie en het thuisfront. Want volgens mij is de basis van mijn leven het thuisfront, en de balans tussen werken en andere mooie dingen. En mijn energie is ook wat gericht op de 50e verjaardag van Annemarie. Heerlijk gewoon...leuk om haar te verrassen. Want als er iemand het verdient om zomaar eens in het zonnetje te worden gezet dan is zij dat wel. Altijd klaar staan voor de mensen om haar heen...en steeds weer eigen tijd inleveren voor huis en voor gezin. Dus 22 december wordt zomaar heel mooi geloof me...voor nu, geen nieuws verder, een fijne dag gewenst. Ik neem nog wat te eten en een kop koffie...
Liefs, Anita

Met woeste haren in het zonnetje...

En zomaar op deze mooie zondag zit ik met nog woeste haren in het zonnetje in mijn werkkamertje. Allerlei administratieve dingen gedaan, lekker gewerkt even, wat mails verstuurd en nu zomaar eventjes tijd om te schrijven. En teksten te delen met jullie...heerlijk.  Een weekend kan soms zomaar ontzettend genieten zijn, door eventjes niet te hoeven. Ik merk als wij zo'n zondag hebben, dat me dit zoveel rust brengt. Rust over alles wat komen gaat...wat voor me ligt. En vandaag is zo'n dag, zonder telefoon, zonder gedoe...de zon op de ramen, de nespresso in mijn kopje...heerlijk, echt heerlijk. Toon Hermans zegt - omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij .....hoe mooi als je zo kunt schrijven zeg. Deze man, heeft zulke eenvoudige simpele woorden, maar ze zijn zo raak. Dat is wat ik graag zou willen...een boek schrijven, vanuit de eenvoud, en dan gevisualiseerd door Annemarie en haar kunst. Lijkt me prachtig...komt er echt ooit van. Ik ben ervan overtuigd...een boek met prachtige teksten, verhalen en schilderijen, een coproductie van Annemarie en mij. Mooie ambitie toch en geloof me, we gaan het waarmaken. Als jullie de kunst van Annemarie willen zien, we gaan een expositie openen in januari a.s. in het Crematorium van Yarden aan de Vergierdeweg te Haarlem. Prachtig, basis, abstract en vooral bijzonder....Lieve mensen, geniet van deze mooie dag. Te mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Liefs, Anita

Wandelen door Amsterdam en wijn drinken...

Dag allemaal, het heeft even geduurd, maar dit was een volle en vooral drukke week. Een week die eindigde met een management dag eerst in het Tropenmuseum in Amsterdam en aansluitend met een soort wandeltocht met GPS en opdrachten door Amsterdam. Leuk, interessant en vooral goed voor de verbinding onder elkaar. Want deze dag staat in het thema van verbinding. Want een MT moet juist in deze tijd vanuit verbinding met elkaar werken. Dus het begon met de opdracht dat jij iets zou vertellen aan de hand van een voorwerp wat voor jou belangrijk is, waardoor je iets meer van jezelf zou laten zien. Zonder me hiervan bewust te zijn, was het thema van de dag ruimte, loslaten en elkaar de ruimte geven. En dit gebeurde, doordat een en ander door Carla, Corine en mijzelf niet zo strak geregisseerd werd en ook niet zo strak georganiseerd werd. Heerlijk...en dan zien wat dit doet met de ander. Dus improviseren hoorde daar ook bij. Effect van deze prachtige lange, vermoeiende dag was voor mij wel, dat ik toen ik eenmaal thuiskwam, letterlijk in elkaar klapte, van vermoeidheid..dus de Voice maakte ik op afstand mee. Ik viel in slaap, hoorde Barbara en nog een paar van die geweldige dames, en realiseerde me dat hier wel een van de toekomstige Voice winnaressen op het podium stond. Geweldig wat een stemmen, maar ik, ik knikkebolde in mijn stoel en viel regelmatig in slaap. Moe, moe en nog eens moe...en toen ik mijn bed zag was ik verdwenen tot een uur of zeven. Als een blokje...en daarna nog doorslapen totdat Annemarie om half tien een kopje koffie bracht..en nu, na een businesscase te hebben beoordeeld, ga ik zo onder de douche, boodschapjes doen en op weg naar mijn papa...het weekend is begonnen. En hoe...met een boekje van Toon Hermans bij de krant. En Toon Hermans is de man waar mijn moeder zo van hield. Zelfs op haar begrafenis hebben we gewerkt met zijn teksten, ook op haar rouwkaart, de o zo bekende tekst - sterven doe je niet ineens, maar iedere keer een beetje... en nu wil ik twee van zijn geweldige gedichten met jullie delen. Zomaar uit liefde, uit liefde voor dit woord :

Glimlach
Ik kwam een glimlach tegen,
die had iets van een lied,
en even dacht ik, mensen zijn
alleen....en toch ook niet.

Zonder woorden
Kruip wat dichter bij elkaar,
geef elkaar een pakkerd
als opeens van binnen uit
de liefde volop flakkert
en vin je niet de woorden om
haar alles uit te leggen
geen nood, het lijf kan af en toe
de mooiste zinnen zeggen.

Toon Hermans (ja..hij schreef en vin je niet...mooi he)

Overgave
Als je 't een of 't ander kwelt, ga niet zitten zeuren, speel ook niet de grote helde, maar laat 't gewoon gebeuren.

Fijn weekend, liefs, ik ga vooral uitrusten.
Oh ja...nog even in de week van 3 december, gaat die galblaas eruit, ik heb een oproep gehad. Galblaas eruit en HB-waarden wat minder. Wordt vervolgd. Geen zeuren, we laten 't gewoon gebeuren schrijf ik nu met een glimlach. Echt geen zorgen. Liefs, Anita

Eventjes heel snel....

Goedemorgen allemaal. Vandaag ben ik zomaar nog eventjes thuis, businesscases nakijken en zo dadelijk ga ik naar het LUMC, naar de afdeling Urologie. Eens kijken wat mij daar te wachten staat, onderzoeken (geen idee welke) en mijn klachten bespreken. Gek is dat ik niet heel ziek ben, soms opeens wel, en dat ik heel veel dingen kan doen en soms alleen maar wil slapen. Dus er sluimert iets in dat gekke lijf van mij...en ik hoop dat we er nu achter komen waar dat zit. Urinewegen, blaas, nieren of gal...wordt vervolgd.
Verder niet zoveel spannends, een leuke dag gehad bij Yarden gisteren en een prachtige avond in Amsterdam. Kortom veel indrukken, het leven is vol van mooie indrukken...tot later, liefs, Anita

Zomaar eventjes tussen de businesscases door....

'Denk niet dat de reis kort is,

men moet het hart van een leeuw hebben om deze ongewone weg te volgen,

want hij is erg lang.. men trekt moeizaam voort in staat van verwondering,

soms lachend, soms huilend.'

(bron: Chogyam Truungpa, De mythe van de vrijheid)

Deze foto vind ik mooi, kenmerkend voor mijn gevoel nu...vanuit die rijkdom hier dus bij geplaatst. Rijkdom omdat ik blij ben met de mensen dichtbij me...en dus ook mijn schoonfamilie, echt rijk!

 

Tja en vanmorgen ben ik na een rampzalige nacht vol krampen, last van mijn blaas, steken en watvoor gedonder al niet, begonnen met het nakijken van businesscases en in een van deze documenten trof ik deze prachtige tekst aan. Een tekst die volgens mij aansluit bij mijn leven...althans zo voel ik het soms. En ik realiseer me, als je deze tekst leest en mij gisterenavond dansend op je netvlies hebt staan, dat je je afvraagt, waar zit em dat moeizame dan in. Welnu...ik vind en ervaar het leven soms als zwaar. Als ingewikkeld ook. Juist doordat ik me realiseer dat mijn lichaam langzaam aan tekenen van ouderdom gaat vertonen. En tja is dat gek, als je 53 jaar bent...en als je eigenlijk je leven lang keihard hebt gewerkt. Ook al waren er die 1,5 jaar tussen waarin ik niet gewerkt heb, of eigenlijk misschien juist wel heel hard gewerkt heb...ik merk, dat ik verlang naar rust...naar niet meer zo hard hoeven ofzo. Ik merk, dat ik het liefst afstand zou nemen van alle grootsheid en luxe die daar soms bijhoort, om terug te keren naar mijn kern. En dat ik met Annemarie droom over later...en later kan zomaar vier jaar verder zijn...en volgens mij ben je dan een beetje aangekomen op een kruispunt in je leven. De zoveelste denk ik dan maar. En dit ervaar ik als positief, want ik wil het liefst op mijn Koga fietsje zitten, of in die mooie oude auto van me...en rondrijden en genieten, stil staan bij die dingen waar het echt om gaat. Gisteren werd een heel mooi vriendinnetje van mij 50 jaar, Jolanda en zij had een feestje, waar diegenen die dicht om haar heen staan (en wat voelde ik mij geraakt daar bij te mogen horen) aanwezig waren. Dus een soort van intiem feestje. En Jolanda sprak de mensen toe, die daar aanwezig waren en stond stil bij verlies en verdriet, van haar vader, de vader van Daan, haar lieve vriendin die aan kanker is overleden en wie zij heeft bijgestaan. En zij gaf aan dat we iedere dag het leven moeten leven, simpelweg zoals het er is, en zich aandient. En ik stond vlakbij haar toen zij deze woorden sprak en ik zag haar emotie en raakte haar schouder aan. Hoe mooi kan vriendschap zijn...er was een lekkere band aan het spelen, er werd niet heel veel gedanst, maar ik danste maar en danste maar, alleen, samen, met Annemarie, met Jolanda, gewoon omdat ik daar mijn leven aan het leven was. Zoals ik dat iedere dag doe, in voor- en in tegenspoed. In liefde en in verdriet soms. En vanuit dit alles, voel ik soms hoe zwaar ik het leven ook kan ervaren. Afgelopen week was ik in Zeeuws Vlaanderen bij mijn lieve tante Tanneke. En zag ik haar strijd op 87-jarige leeftijd tegen kanker. En voelde ik weer die onmacht, die oneerlijkheid die ik zelf zo heb gevoeld toen ik ziek was, maar ik was jong en had de kracht en waarom, waarom vraag ik mij af, krijgt zo iemand dit nog voor haar kiezen. Met welk doel. Soms begrijp ik er niks van, dan denk ik als er iemand is, die dit allemaal stuurt ergens vandaan, wat is dan de essentie hiervan? Waar gaat dit over...waarom is de weg die we te gaan hebben zo lang, zo zwaar soms. En als ik dan terug rijd in de auto, nog even langs mijn vader ga, die lachend en mopperend op zijn verlamde arm, in zijn rolstoel zit en toch nog geniet van een glas wijn, van een vriendschap, dan realiseer ik me, dat ook binnen het gegeven dat hij gehandicapt is, hij nog een vorm van vreugde in zijn leven kent en heeft. En als ik voor een groep mensen sta te trainen en probeer dichtbij mijzelf te blijven, dan gebeuren er de mooiste dingen. Dan ontwikkelt zich iets, waar ik trots op ben, dan voel ik mijn passie, mij bevlogenheid en hou ik zo van het leven. Maar als ik na een hele lange intensieve week, vol rapportages, meetings, ontmoetingen in mijn bed stap, wil ik slapen, alleen maar slapen. En de afgelopen nacht stond ik ieder uur, soms twee keer per uur naast mijn bed, vanwege de kramp, en kon ik wel huilen van vermoeidheid. En na uiteindelijk van 6 tot 9 te hebben geslapen werd ik klam van het zweet wakker, mijn lijf heeft hard gewerkt en alle weerstand verbannen. En nu, ben ik bezig met hele mooie businesscases. Met mensen feedback te geven op wat ik hen zie doen...en voel ik me rijk. Rijk door alles, rijk door alle indrukken, die als een sneltrein voorbij komen. Rijk door een glaasje wijn bij tante Anita en oom De, en zomaar even zijn. Rijk als ik in de vensterbank een mooi beeld zie staan van Wim Jonk, een dansende naakte vrouw...rijk als ik terugdenk aan gisterenavond, rijk als ik denk aan Annemarie, en aan de dag die voor me ligt. In kleine kring, met jawel mijn broer en nichtje erbij, Floor's verjaardag vieren. 18 jaar...mooi he. Rijk omdat ik het leven leef, steeds maar weer. Moe en voldaan, futloos en energiek, vrolijk en geraakt, door een gesprek, door te zien hoe iemand aan het worstelen is, met zijn of haar eigen reis. En rijk, omdat ik er naast mag staan, en de dingen mag doen die ik doe. Rijk omdat ik ben, omdat wij zijn...een fijne zondag, liefs, Anita

Zondag met Eva op de tv...

En vanmorgen werden we wakker, kwam er een nespresso naar boven (nee dat gaat niet vanzelf, dat doen we bij toerbeurt) en toen keken we naar Eva, het praatprogramma op zondagochtend, ik weet niet welk net, maakt ook niet uit. En haar gasten waren diverse, ook was hier Isa Hoes en Anita Witzier, en met beide vrouwen heb ik wel iets. En dit heeft te maken met hun kracht, hun verbinding...en mooi om dan te zien wat Anita allemaal meemaakt, als het gaat over Memories en hoe Isa Hoes met het nieuwe stuk Verlies (volgens mij vandaag in premiere ofzo) gaat. Een stuk over verliezen, loslaten...mooi. En dan begint zomaar een zondag heel rustig, een telefoontje van Els, uit De Lutte. Waar zij beiden genieten van alle indrukken, maar ook een soort van overdosis krijgen aan bidden, danken en bijbellezingen. Want geloof me, je kunt ook een goed christen zijn en ietsie minder krijgen aangereikt volgens mij. Geloof is ook zo'n ingewikkeld stuk vind ik, want bij het geloof hoort oordeelsvorming en hier hou ik niet zo van...want volgens mij mag je vanuit je eigen ruimte, je eigen vrijheid kiezen wat je wilt en wanneer. En nu, op deze wat mooie herfstachtige zondag, met een heldere lucht, een lekkere frisheid, stap ik zo op de fiets, voor een rondje Voorschoten, even bewegen, even niets...heerlijk. En verder is de dag rustig en ligt deze nog voor me, zomaar een dag genieten, met zijn tweetjes...een fijne mooie zondag gewenst. Liefs, Anita

Zaterdag zonder Pa van Loon

Lieve mensen, en dit is een zaterdag zonder mijn vader. Want hij is nog steeds in De Lutte, met een aantal medebewoners, een geweldige week denk ik, met veel plezier, met goed gezelschap, lekker vers gekookt eten, kortom...een weekje er zomaar even uit. Op vakantie...en dat betekent, wat langer uitslapen, nu nog in mijn nachtpolo rondlopen, een nespresso drinken, wat mails schrijven en zomaar simpelweg zijn...niets hoeft, en alles mag. Heerlijk vind ik dat. Ja ik heb wel dingen te doen, maar ik bepaald nog steeds wanneer en hoe..en dat is toch lekker. Niet weer in die auto springen en van hot naar her rijden. Niet weer onderweg, niet weer meezingen met Blof of andere mooie muziek. En dat is wel echt genieten...buiten is het van dat weer, dat de stoepen geleidelijk aan groenig worden door de aanslag, de bomen kaal, de wind wel guur en veel heel veel regen. Soms worden mensen er een beetje depressief van, gelukkig ken ik dat niet. Ik doe gewoon een dikke trui aan en stap op de fiets. Zomaar even naar de boekwinkel, een kopje koffie drinken ergens, en simpelweg genieten. Want steeds weer voel ik bij mijzelf, dat ik op zoek ben naar die vrijheid en die ruimte. En dat een bedrijf, een baan die daarbij aansluit, zoals ik dat nu ervaar bij Yarden, dan wel heel geweldig is. En jawel ook daar loop ik soms op tegen een ego van iemand, of een ingewikkeld gesprek, moet ik mensen feedback geven over hoe je elkaar aanspreekt, en probeer ik vanuit gelijkwaardigheid te handelen. Want dat verwondert mij zo...dat zoveel mensen het gevoel hebben, dat zij meer zijn dan de ander, of beter, dat we in ons iets hebben, waardoor wij altijd een soort meetlat willen leggen ten opzichte van elkaar. Een soort competitie zoeken. En geloof me, dat is zo niet meer anno 2012. Ik ben aan het lezen over ubuntu...een gedachtengoed dat uitgaat van 'ik ben omdat wij zijn' prachtig geloof me. Ik zal hier een keer een stuk over schrijven, het komt uit Afrika, Nelson Mandela is een aanhanger van deze manier van leven en zijn. Het is geen idealisme, het is een manier van kijken en wat zal ik gelukkig zijn, als ik iets hiervan mag delen met de mensen om me heen. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me zo, dat soms mijn manier van denken voor de mensen direct om me heen, ook bij Yarden, echt de ver van hun bed show is. Het lijkt wel alsof ik dromen heb, die in mijn directe omgeving nog niet altijd goed tot haar recht komen, en toch blijf ik dromen, omdat ik het gevoel heb, dat door dit alles te delen, wij met elkaar een klein stukje bijdragen aan een beter bestaan. Een bestaan waarbij meer respect is voor de ander, een bestaan vanuit verbinding, een bestaan waarbij ik mij soms eenzaam voel, juist door mijn manier van denken. En die eenzaamheid voel ik, als mensen niet eerlijk zijn. Zo hoorde ik, dat er twee collega's een weddenschap afsluiten of een andere collega homosexueel is. En ik, ik weet als geen ander, wat het betekent als je voelt, dat jouw gevoelens 'afwijken' van het gemiddelde gevoel. Wat het is, om andersdenkend, andersvoelend te zijn en wta een eenzaamheid dit met zich meebrengt. Ongekend vind ik dit, als ik zoiets meekrijg, verdrietig en ongekend...en op zo'n moment, wil ik ingrijpen en doe ik dat niet. Juist omdat ik mij realiseer, dat er altijd mensen zijn, die nog zoveel lessen te leren hebben. Dat er altijd mensen zijn, die nog dagen voor de spiegel moeten staan, en niet om te zien hoe geweldig zij er uit zien, maar om te kijken naar wat zij iedere dag weer aan het doen zijn. En als er ergens een God is, dan ziet hij dit ook. En ik geloof er heilig in, dat oordelen over de andere, iets is wat als vanzelf wordt opgelost. Want ik geloof niet in straffen en belonen, maar ik geloof wel in oprechtheid. In vanuit de verbinding met de ander samen willen zijn. En ik weet dat mijn weg lang en eenzaam is, maar ik weet ook dat er geleidelijk aan steeds meer mensen zich zullen beseffen, dat dit wel een mooie weg is, de weg van de verbinding...een weg vol verwondering, een weg vol ontmoetingen, en wil je met me meelopen, wees mijn gast, ik zal dit alles zo vanuit liefde met je willen delen...
Een heel mooi weekend gewenst, ik denk aan mijn vader en Els, en al die andere mooie mensen daar in De Lutte, een prachtig initatief van Robert Jan, een van de teamleiders uit Nieuw Rijsenburgh...ik denk aan jullie. Liefs, voor een ieder, en een mooie wandeling, een mooie reis gewenst...want iedere dag weer geniet ik van deze reis, van mijn ontmoetingen, geef ik me er aan over en laat ik alles los...om dichtbij mijzelf te blijven. En probeer ik boosheid te laten gaan, en mij maar steeds te verwonderen....Anita

De magische grens

Lieve mensen en al een paar dagen is mijn gewicht weer aan het schommelen. Want nog steeds doe ik mijn best om af te vallen en jawel, ik ben onder de magische grens van 78 kg gekomen. En dit betekent dat ik 10 kg kwijt ben. Geweldig vind ik dit, 10,3 kg. Goed he..ik ben er trots op. Meer dan trots. Vannacht was een onrustige nacht, ik heb werkelijk liggen draaien en woelen...misschien wel doordat er toch weer van alles speelt rondom mijn bedrijfje. Vandaag een afspraak met een klant, via een bureau, voor een grote opdracht voor 2013 en een deel 2014. Mooi, ontwikkelingen die toch bij me passen. Gisteren weer gesprekken gevoerd over coaching. Al met al beweegt de wereld weer en ik beweeg weer mee. Ik merk dat dit goed voor me is. Maar ik merk ook, dat ik ook behoefte heb aan zomaar eens op tijd thuis zijn. Balans in mijn leven. Heerlijk...gisteren was een vriendin van ons hier, Nathalie, zij was getuige van Annemarie tijdens ons huwelijk. Leuk om te zien, hoe we dan als vrouwengezelschap met elkaar aan tafel zitten en hoe 'groot' die twee meiden zijn. Hoe Floor lekker gaat koken en bakken, en hoe Rosanne lekker zit te praten. Op zo'n moment ben ik een beetje trots...zomaar trots...liefs, een fijne dag, Anita

6 jaar getrouwd...en bijna niet thuis zijn...

Ja lieve mensen, zes jaar geleden zijn Annemarie en ik getrouwd. In volledige stilte, met Roel en Karin, Berty en Nathalie...in het gemeentehuis van Voorschoten, en aansluitend aan de champagne op de Papelaan 94, ons piepkleine huisje. En daarna eten en slapen in Vreugd en Rust in Voorburg. Een mooie avond, een mooie dag, een eerlijk besluit om te bevestigen dat je lief en leed met elkaar wilt delen. Dat je wilt knokken, wilt genieten, wilt zijn met elkaar. Een mooi besluit alweer zes jaar geleden. En vanmorgen zei ik tegen Annemarie 'als je begint met elkaar is je wens dat je al een stukje herinnering hebt, een verleden en nu nu kennen wij elkaar alweer ruim zeven jaar'. En watvoor zeven jaar...wat is er al niet gebeurd in die periode. Ongelooflijk veel. En gisteren was mijn trouwdag, maar al voor half acht, stapte in de auto, op weg naar het congres van de Humanistische Uitvaartbegeleiders in Arnhem. Een congres waar ik samen met Pien van den Hurk mocht spreken. Een mooi congres, een leuk programma. Leuk om mensen te mogen ontmoeten...en na een goed verhaal, waarop veel vragen werden gesteld, want het ging over thanatopraxie, resomeren, cryomeren en alle ontwikkelingen in de uitvaart. De wensen van de nabestaanden, maar ook over verzekeren, de crisis etc. En hierna in de auto naar Pa van Loon toe. En toen ik vele honderden kilomters inmiddels op de teller hebbend, daar aan kwam, zat de kamer vol. Leo, Mimi en nog een mevrouw waren op bezoek bij hem. Zonder drankjes en met de tv op volle kracht aan, zaten zij bij elkaar. En nadat ik iedereen van een drankje had voorzien, de tv uitgezet, zat ik en het was bijna half drie. En ik was moe, moe van de kilometers, de spanning toch ook van het congres. (leuk trouwens om dat samen met Pien te doen. Pien is een van mijn thanatopracteurs, slechts 26 jaar jong, geweldig!). En nadat iedereen weg was, Pa genoot van zijn ham-kaas croissants (altijd een succes glimlach) en zijn gevulde koeken, viel hij een beetje in slaap. En ik ook bijna..dus toen ik om een uur of zes wegging bij hem, omdat hij vroeg naar bed wilde en ik eigenlijk ook, en ik even wat champagne heb betaald bij Chrisje, was ik op mijn eigen trouwdag zo tegen half acht weer thuis. En we zouden nog een feestje hebben, maar Annemarie voelt zich niet lekker. Ergens iets in de buurt van dat buikvirus wat nu speelt, en ik was kapot, dus het feestje afgezegd, en nu eventjes een paar uurtjes rust. Want vandaag is de herdenkingbijeenkomst in Haarlem, in mijn uitvaartcentrum. Een herdenking waar ik hoop dat er ca. 30 tot 35 mensen zullen komen. Met wat personeel erbij, een mooi koor, een mooie bijeenkomst, en dat betekent dus, dat ik zo rond een uur of vier weer vertrek vandaag.
Vanmorgen aan het ontbijt gaf ik aan, dat ik zomaar eens een maand vrij zou willen zijn. Zonder verplichtingen, zonder afspraken, levend vanuit de vrijheid van tijd en ruimte. Alles laten gebeuren...niets dat hoeft...het enige wat ik zou willen is loslaten, genieten en zomaar zijn. Het terras schoonmaken, uitslapen, een stuk fietsen zomaar ergens heen. Zonder doel of richting, alleen maar zijn. Heerlijk lijkt me dat...zorgeloosheid in optima forma. Geen bezoekjes, geen auto die ik op een dag 450 km door Nederland stuur...gewoon zomaar net als nu. In mijn polo en huisbroek lekker zitten aan de computer. Wat schrijven, wat delen. Wat een genot...ik heb hier een citaat van Paulo Coelho :

Het is belangrijk om te weten
wanneer een fase haar einde nadert.
Een cyclus beëindigen,
een deur dichtdoen, een hoofdstuk afsluiten -
welke naam we eraan geven is niet van belang.
Van belang is dat we de momenten uit ons leven
die al voorbij zijn, achterlaten in het verleden.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik juist nu dit citaat hier neerschrijf. Het spreekt me aan. Het heeft te maken met loslaten. En ik merk, dat ik soms mijmer over vroeger, over mijn moeder, over wat ooit was. Terwijl ik wil proberen eraan te denken vanuit een soort kracht, omdat het er was, omdat het goed was...volgens mij zit daar het verschil. Het is geweest. Maar juist bij het herdenken zijn wij bezig met diegenen die niet meer hier zijn, vanavond zet ik een foto van mijn moeder neer, met een kaarsje erbij...en eigenlijk wil ik haar alleen maar bedanken dat zij er was, er is, dat zij mijn moeder is en die pijn, die ik soms nog voel, hoe lang geleden het ook is al bijna tien jaar, die mag verdwijnen. Dank je wel mam, dat je mijn moeder bent. Dank je wel allemaal, dat jullie er zijn. Mooi zeg, zes jaar getrouwd met Annemarie. Dank je wel lieve vrienden, lieve mensen veraf en dichtbij, die in mijn leven zijn of zijn geweest, dank je wel. Het is, wij zijn. Liefs, een prachtige zondag, soms geeft alleen het schrijven over mijn wensen, mij al de ruimte om door te gaan. Ik heb zin in vandaag. Liefs, Anita

Even bijpraten

Goedemorgen. En vandaag ben ik vrij, om wat dingen te regelen. Een presentatie af te maken voor a.s. zaterdag, omdat ik dan spreek op een congres van het Humanstisch Verbond. En vandaag ga ik koken voor onze vrienden Arie en Fransje, heerlijk en gezellig. Ik weet al helemaal wat het worden gaat, ga straks nog even op de fiets wat boodschappen doen. Er is weer veel gebeurd, zo heb ik zondag gekookt voor mijn vriendinnen Ada en Jannie en hun mannen. Ik zal wat foto's erbij plaatsen, dan zie je wel hoe gezellig dit was. Heerlijk vind ik dat, koken en met elkaar zijn. Een mooi glas wijn erbij, en jawel pianomuziek, gespeeld door Joost...echt goddelijk als je dit zo kunt!
En na een lekker avond 'boer zoekt vrouw' op tijd naar bed. Maandag een volle dag met werk, en ook nog naar mijn vader. Want hij heeft een aderontsteking in zijn verlamde arm. Heeft pijn en kreeg diezelfde avond nog antibiotica. Dinsdag weer een volle dag, vol vergaderingen en besprekingen en die avond was er een theatervoorstelling 'see you in heaven' geweldig in De Vorstin in Hilversum. Een opname voor het programma 'Theater van het Sentiment' en dit wordt vrijdagavond uitgezonden op radio 2. Geweldig met Edsilia Rombley, Glennis Grace, The Lau, Frederique Spigt, Ellen ten Damme (heet ze zo) en nog veel meer artiesten. En wij stonden bij het podium, ik kon de artiesten zo aanraken en toen zong Glennis Grace met The Lau 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' van Ramses. Speciaal voor Ma van Loon in deze week, dat wij de doden herdenken....prachtig werkelijk prachtig. Ik werd er door geraakt, de intensiteit van dit intieme sfeertje, niet veel publiek, wel veel muziek, dichtbij elkaar...werkelijk genieten. En dit genieten gaat maar door...mooie intense momenten, gesprekken wisselen elkaar af. Een rijkdom is voelbaar deze week ....klinkt wat hoogdravend, maar ik ervaar het echt zo. Gisteren was Floor jarig, 18 jaar alweer...ongekend he. Bezig met rijlessen. Net zoals nicht Noor, groot worden die meiden. Bijzonder vind ik dat...op die leeftijd woonde ik al een jaar in Den Haag...wat ben je dan oud he...ik glimlach terwijl ik dit schrijf! Morgen druk, zaterdag congres en papa, en jawel...zaterdag zijn Annemarie en ik 6 jaar getrouwd alweer. We zullen er niet zo bij stil staan qua festiviteiten omdat we elkaar die dag niet zien. Maar in mijn hart sta ik er wel degelijk bij stil...want getrouwd zijn met haar, is het beste wat me is overkomen. En hiermee wil ik niemand schaden of raken, want wat ooit was in onze levens, dat was er ook. Maar ik spreek hier recht vanuit mijn hart. Want altijd wilde ik trouwen in mijn leven en toen ik deze keuze maakte wist ik niet wat het inhield, in voor- en tegenspoed, ik kende het niet, maar nu weet ik, dat mijn keuze de juiste is geweest. Dus spreken wij met elkaar over samen oud worden en dat is toch altijd een ultieme wens van me geweest, oud worden met je geliefde...

En nu ligt er een mooie dag voor me. Een dag vol rust, ruimte om mijn dingen te doen, dingen uit te zoeken. Dingen te organiseren. En ik heb er zin in. Ik wens jullie een prachtige dag toe...ik kom ergens in dit weekend bij jullie terug. Zondag een herdenkingsbijeenkomst in Haarlem, in het uitvaartcentrum, met mooie muziek, een koor, een stadsdichteres, met kaarsjes, gedichten en het herdenken van onze dierbaren. En lees je dit nu, en wil je komen je bent van harte welkom, want hoe meer zielen, hoe intenser deze avond zal zijn. Neem een foto mee van je geliefde die je ontvallen is, en we branden een kaars voor hem of haar. Ik zou het fijn vinden als uit mijn vriendenkring er ook mensen zouden komen. Vanaf 19.00 uur zondagavond in Haarlem, Zijlweg 183.  Een klein gezelschap, maar vanuit de intimiteit zal het prachtig zijn...ik zal foto's maken en deze met jullie delen. Liefs, Anita
ps...de foto's die ik er nog aan toegevoegd zijn, zijn de urn van Urn to be, die ik gekocht heb van Daniella van Assema. Zij exposeert in mijn uitvaartwinkel in Amstelveen, werkelijk subliem wat zij maakt. Dus hoe gek ook ik heb mijn urn al in huis... en zomaar nog een foto van mijn andere liefde....die mooie SLK!

Een slager met passie....

Gisterenochtend ging ik naar de slager, ik, ik bedoel wij, want Annemarie en ik gingen boodschappen doen samen, de een ging hierheen en de ander daarheen, en ik, ik kwam bij de slager. Zo'n slager waar de mensen bijna buiten staan te wachten, hier in het dorp...zo druk, maar ook een slager, waar je echt niet kunt kiezen wat je wilt nemen, want alles, werkelijk alles is heerlijk. En omdat ik vandaag de kok ben, de kok voor Jannie en Ada en hun mannen, zocht ik ongekend lekkere dingen. Want weet je die twee dames, die nu bij ons komen eten, die kunnen zelf koken als de beste en ik, ik ben slechts een hobbykok, dus ik wilde wel eens een beetje voor de dag komen. En die slager, die pakte me helemaal in, hij liet me een plakje spaanse ham proeven, een plakje vlees met honing en kruidensmaak, en hij vertelde erbij over wijnen en werkelijk zelfs een simpele gehaktbal, gemaakt van zijn gehakt, smaakt anders. Ik genoot van de passie van deze slager en kwam helemaal in mijn rol als kok. Dus vandaag is het zover, en ga ik mijn vriendinnen verrassen met overheerlijke hapjes, niet te veel, want we dunchen (combinatie van lunch en diner, vanaf een uur of twee). We beginnen met wat kleine hapjes, dan een paar kleine gerechten, geen grote hoeveelheden en daarbij een soort keuze uit wijnen, leuk vind ik dat...gezellig zeker...en ik hoop toch zo, dat Joost eventjes achter de piano kruipt en ons wat geweldige muziek laat horen...wat een feestje.
Bij die slager kocht ik ook voor Pa van Loon het nodige. Een cordon blue, want daar is hij gek op. En die heb ik hier thuis al lekker gebakken voor hem, omdat anders de geur zo blijft hangen in zijn appartement. En toen ik al redelijk vroeg bij hem binnenstapte, had hij net een heel klein beetje gegeten. Want de zuurkool wat waterige drap en heeft hij niet opgegeten. En daar kwam ik met mijn cordon blue en die ging eventjes de magnetron in en hij zat ongekend te smullen, te genieten. En het bleef maar doorgaan, met een gevulde koek (klein formaat, want hij eet rustig twee grote na elkaar op) bij de koffie, en toen kwam Annemarie nog met een warme oliebol, welnu hij genoot. Hans een medebewoner erbij, Marieke een verzorgster erbij en het was meer dan gezellig. Frans Bauer in Zuid Afrika op de DVD en daarna Andre Rieu, waarvan hij altijd zegt 'die man heeft zo'n leuke vrolijke kop met haar'. En hij genoot, en wij dus ook. Daarna reden Annemarie en ik op de navigatie naar een locatie, waar ik 'last minute' een geweldig diner had geboekt, waarom, omdat wij volgende week 6 jaar getrouwd zijn. Eigenlijk bedacht ik dit gisteren, dat wij die dag niets doen, omdat ik moet spreken op een congres, en aansluitend naar mijn vader ga. Omdat ons 6-jarig samenzijn zomaar in het water valt dan...en vooral omdat ik vind, dat je af en toe eens een avond samen moet zijn, zomaar om met elkaar te praten over de dingen die je doet. Over onze toekomst, ons samenzijn, over alles...en die avond, die was meer dan geslaagd. En nu, eventjes in mijn kantoortje, omdat we net gezogen en gedweild hebben, en de gang nog nat is, schrijf ik deze blog. Roos komt zo om huiswerk te doen met Annemarie en ik, ik mail wat, schrijf wat en ben bezig. Heerlijk...en eigenlijk is het weer om de kap van je auto te laten zakken, om met de zon op je toet, mooie tochten te maken. Gisteren ben ik over de dijk, langs het Haringvliet, achter Stad langs, naar mijn vader gereden, herinneringen ophalend naar Annemarie toe. Over waar ik als meisje van 6 jaar mijn boterhammetjes opat tussen de middag, en waar de koekjesfabriek stond, en waar ik ging zwemmen in het Haringvliet. Leuk is dat, om nu als dame van 53 jaar, zo terug te kijken naar je leven als jong meisje op Goeree en Overflakkee. Ook vind ik dat wel oud zijn, soms, omdat je al zoveel dingen terug kunt halen, omdat je leven al zo gevuld is. Deze week heeft Noor haar eerste rijles en wordt Florine 18 jaar. Een bijzonder moment in je leven, rijles krijgen en 18 worden. Floor is ook al bezig en vindt het heel erg leuk. En ik weet nog van mijzelf, hoe gaaf ik het vond, rijles in Den Haag. Een fijne zondag, ik vertel jullie later over mijn diner....Anita

Kramp

 Anita en Aty, mijn collega

 

Goedemorgen allemaal. Wat een nacht zeg, gisterenavond in de stoel begon het al, twee handen in de kramp en kramp in mijn bovenbenen. En de hele nacht ging het door, van het ene been naar het andere, en alle uren van de klok op een na, heb ik gezien. En ik heb medicijnen ingenomen, ik heb met stukken zeep in en onder mijn bed gelegen ooit, ik heb een magneet onder mijn bed gehad (ideetje destijds van mijn moeder nog), ik ben ervoor bij de artsen geweest, en alles is geprobeerd, alleen de kramp blijft. Ik eet groente, en fruit, ik eet kwark, tomaatjes, kortom ik ben heel vaak heel netjes...maar ik heb soms zomaar een hele nacht kramp. Ongekend...en dan weer niet, net zo ongekend. Ach, met kramp kun je honderd worden, alleen ben je dan wel een beetje moe. Nu wacht ik op de pianostemmer, die gisterenavond doodleuk belde en de afspraak wilde verplaatsen naar vanmiddag. Maar dat kan niet, want vanmiddag is mijn agenda gevuld met afspraken, leuke, mooie afspraken met mijn team. En met een zorginstelling in Bergen. Dus die meneer komt toch maar gewoon vanmorgen...ik ben benieuwd. Die piano van mij, daar speel ik nog veel te weinig op. Eerst speelde Floor, maar die hobby is ook al voorbij. Nu ga ik kijken of ik dit weer op kan pakken, een beetje muziek maken...gelukkig komt Joost zondag en dan hoop ik, dat hij even gaat spelen voor ons...heerlijk! Het is wel lekker om zo op vrijdag even te mogen terugblikken naar de week die achter me ligt. Een rommelige, gekke week. Een week waar ik afspraken niet haalde, en een week waarin ik heerlijk les heb gegeven. Een offerte, die ik niet heb binnengehaald en uitnodigingen voor mijn eigen bedrijfje om weer in gesprek te gaan. Mooie gesprekken, maar wanneer heb ik dat niet. En een ontmoeting met Herman Wijffels, een lezing, inspirerend genoeg over integriteit en leiderschap in de 21e eeuw. Een week om trots op te zijn, want het is ook een week waarin ik dichtbij mezelf ben gebleven, in gesprekken, in alles. En dat is volgens mij steeds weer mijn essentie. Gisteren kreeg ik als feedback, dat mijn bevlogenheid bij hetgeen ik doe, zo groot is. En dat kan alleen maar, als ik dingen doe, die dichtbij mijzelf liggen. Drie mensen een baan aangeboden, hele leuke bijzondere mensen, kortom, het was een mooie week, het is een mooie week, want deze is nog niet voorbij. Een fijne dag gewenst, liefs, Anita

De achtbaan van het leven...

Ja zo voelt het soms voor me. Alsof ik werkelijk in een achtbaan zit, van huis naar Alkmaar, naar Flakkee, Rotterdam, Den Haag...ik race de wereld rond en de rust zit em in dat kleine, nu o zo vieze, autootje waarin ik rond scheur. In die auto praat ik veel met de wereld om me heen. Met collega's, soms met een vriend, vroeger met mijn vader maar dat gaat helaas niet meer, en meld ik wanneer ik wel/niet thuis eet. En in dat autootje overzie ik soms de snelheid van mijn zijn, in dat autootje ervaar ik teleurstelling soms, en ook verdriet soms. Door een gesprek, door een tegenvallend resultaat, maar in dat autootje zit ik ook te zingen, met de mooie muziek van Leonard Cohen 'lover lover lover' of 'so long Marianne' of dat ene gekke vrolijke nummer, wat hij ook zong tijdens het concert in Amsterdam. In dat autootje luister ik naar Gare de Nord, maar soms ook naar Marco Borsato en zijn bijzondere teksten. Of naar een cd die speciaal voor mij is samengesteld, met oude nummers van Rod McKuen enzo..terug in de tijd, mijn goede oude tijd...en als ik muziek hoor, dan komt mijn leven voorbij. Hoor ik Ramses dan denk ik aan mijn moeder 'Zing, vecht, huil, bid...'. Hoor ik de Rolling Stones dan denk ik aan Jannie, mijn vriendinnetje in Den Haag. En luister ik naar 'nine million ...'van Katie Melua dan denk ik aan de kennismaking ooit in Schoonhoven met Annemarie, maar denk ik aan de Bongo song, dan dreunt die door de auto, destijds vier keer achter elkaar en glimlach ik...mooi, waar muziek me mee naar toe neemt. Soms heb ik ook een nummer van Blof dat zomaar binnenkomt..en is er een nummer en dat gaat over stilte...en daar ga ik me nu eens even op richten. Stilte wat meer de rust op zoeken. Een keer weer op de fiets stappen...heerlijk. Ik ben er aan toe...een mooie stille dag gewenst. Anita

Een maandag vol van kwaliteit....

En gisteren was een dag, waarop ik begon met de persoonlijke actieplannen van al mijn medewerkers, naar aanleiding van de kwaliteitsdag. Een mooie intense dag. Een gesprek met een weduwnaar, over de dood van zijn vrouw, maar ook over een zeemansgraf, bijzonder...gesprekken met mensen bij Yarden over hun manier van werken en zijn. Prachtig, open en eerlijk. Maar ook een kwaliteitssessie die niet doorgaat, omdat de apparatuur niet werkte bij Loetje...en ik boos weg ging. Jammer, want juist voor dat laatste groepje was het zo leuk geweest als zij hadden kunnen aanhaken. Alhoewel ik mij realiseer dat een kwaliteitssessie met 7 mensen iets totaal anders is dan met 55 mensen...dus, nog eens over nadenken hoe ik dit ga doen. Een op een denk ik dan maar...en gisterenavond doorgewerkt tot zeker een uur of negen, mijn offerte, mijn mailbox, de diverse projecten die langskomen en onze gezamenlijke verantwoordelijkheid zijn...en ik vind het altijd weer een uitdaging om te zien, hoe een ieder hier anders mee omgaat, met verantwoordelijkheid. Maar oordeelloos aanschouwen zou mijn moeder zeggen...dus ik oordeel niet, ik verwonder me. Vandaag met Sabrina op stap naar Den Helder. En aansluitend een lezing van Herman Wijffels, jawel...een masterclass over integriteit. Integriteit houdt in, dat we leven in verbinding met het geheel; dat we ons gedrag daarop afstemmen om helend te werken of het heel te laten. Dit dienen wij te doen met respect voor – en zicht op – de menselijke waardigheid van ieder individu. Op zijn behoefte en mogelijkheden om zich te ontwikkelen en een eigen bijdrage te leveren aan de kwaliteit van samen leven. En natuurlijk speelt economie daar een rol in. Echter, een piramidaal opgebouwde organisatie beknot die mogelijkheden juist, een andere reden waarom velen kiezen voor de autonomie van het zelfstandig ondernemerschap als ZZP-er. “Er zijn in onze organisaties te veel managers en te weinig leiders." En je begrijpt dat dit iets is wat mij aanspreekt. Ik ga hier dus intens van genieten vanmiddag, vanavond.  In het Hilton Royal Parc Soesterduinen, ook niet verkeerd denk ik zo...maar vandaag gaat het vooral om inhoud. En vanuit dit denken is het interessant om de gesprekken in te gaan en te voeren. En volgens mij doe ik dit al.
Gisteren was ook een dag vol mooie ontmoetingen. Al dan niet telefonisch, of per mail. Een uitnodiging voor een gesprek bij OCW, een uitnodiging voor een projectleidersrol voor een project verspreid over twee jaar, een in-company traject... dus terwijl mijn inspanningen voor mijn eigen bedrijfje nihil zijn, gebeuren er dingen zomaar spontaan. En weet je, dat geeft zoveel energie. Prachtig...go with the flow. Een fijne dag, ik vertel jullie over mijn dag van vandaag...geweldig! Anita

Zomaar....

Gisteren was weer zo'n zaterdag met een bijzondere smaak. Al vroeg was ik bij mijn vader, omdat Jantje niet thuis was. En ik dus de bloemetjes maar bij de achterdeur heb gelegd en jawel zij begreep wel, dat dit van ons was. Bloemetjes uit Voorschoten, van SuzieFleurs op een stoepje op Flakkee...altijd goed. Recht vanuit het hart. En bij mijn vader is het een eenvoudige manier van zijn en genieten, een kop koffie, de immens grote tv aan, want hij geniet van alles. En als hij dan op zijn vrolijke manier zit te zwaaien naar bekende Nederlanders, dan valt alle franje weg en ben je waar je zijn moet. Eenvoudig met elkaar zijn en genieten, wat flarden van een gesprek, de witte kist, waar hij ooit in begraven wil worden, tot muziek van Frans Bauer en Andre Rieu. Kortom hij denkt na, over alles wat er is. Hij gaat 91 worden zegt hij. En ik, ik ben er. Ik kom tot rust, omdat de wereld heel klein is geworden daar. De onderwerpen herhalen zich, iedere week weer. Van Veghel, het Zorghotel tot de pijn in zijn arm, zijn been. De zusters, de een is leuker dan de ander, en de tv. Hij gaat altijd terug naar de boerderij en het opruimen ervan. Hij vraagt zich af, wat Noor gaat doen als ze klaar is op school en hij lacht om de tv-reclame van Albert Heijn. Na nog eventjes bij tante Anita en oom De te zijn geweest, ben ik, met de kap dicht terug gereden naar Voorschoten. Een stille hoop dat ik vandaag nog zou gaan rijden, maar de lucht is grijs en wij blijven zomaar thuis. Heerlijk rustig...ik ga een presentatie maken voor Yarden. Omdat ik op 3 november a.s. op een congres van de Humanistische Uitvaartbegeleiding ga spreken over vernieuwingen in de uitvaart. Leuk, boeiend en spannend ook wel weer. De week die voor me ligt, is een week vol afspraken, contacten, niet anders dan andere weken, maar wel veel en vol. Maandagavond een kwaliteitsbijeenkomst, woensdagavond les geven, kortom...
Hier nog een citaat 'leer de wereld rimpels te bewonderen als etsen van ervaring'...mooi, leeftijd, een thema wat regelmatig door mijn hoofd gaat. Als ik jonge mensen zie, net zag ik een moeder met een bakfiets en twee kindjes erin, en voelde ik me oud en wijs..en realiseerde ik me, dat vanuit deze wijsheid ik dingen heb te doen. En deze vrouw in een heel andere fase zit...mooi, leeftijd, en moe zijn, ook kun je moe zijn als je 30 bent, heel moe...en ook kun je moe zijn als je 50 of 60 bent, volgens mij is moe zijn vooral verbonden met 'druk' en 'veel' en 'voelen en ervaren'. Want ik kan keihard werken als ik me goed voel, en dan ben ik niet moe. Ik kan veel minder hard werken en heel moe zijn, omdat ik niet meega in de flow...goh wat is dat toch allemaal. Die kop van mij staat maar niet stil...loslaten en vol verwondering toezien, zou mijn moeder me adviseren denk ik. Dus dat doen we...we laten los...en genieten van een zomaar vrije zondagmiddag...niets hoeft, alles mag en kan. Geniet, met een glimlach denk ik aan de modder op de SLK, de modder uit de Oostmoerse Scheidweg, de weg waar de boerderij staat, waar mijn vader, mijn broer en ik geboren zijn, en tante Anita natuurlijk...en die modder, die ligt nu hier op de stoep, goed he? Glimlach... Anita

Mooie dagen...

Lieve mensen, en ongemerkt verglijden de dagen, soms stil, soms heel druk, met minder werk voor mijn eigen bedrijfje, een bewuste keuze, om alle dingen in mijn leven te kunnen volhouden. En ook om mijn lichaam voldoende rust te geven. Want als ik opmerkingen krijg dat ik er zo moe uitzie, dan klopt dat ook wel, soms ben ik heel moe. Nog steeds. En de specialist stuurt mij door naar de afdeling Urologie, om te kijken wat daar aan de hand is. Niks ernstigs, maar een ontsteking maakt ook moe volgens mij. En ondertussen zijn mijn dagen bij Yarden vol met prachtige intense momenten. Mooie bijeenkomsten, vergaderingen die er toe doen. En steeds weer voel ik dat ik ben 'thuisgekomen' hier bij Yarden. Een prachtig bedrijf, met een dienstverlening die iedere dag weer bijzonder is. Collega's om te zoenen, en ontmoetingen die indruk maken. Bezig zijn met kwaliteit en dan gaat het over jouzelf. Bezig zijn met de A van aandacht, vitamine A zoals mijn collega altijd zegt. En vanuit aandacht werken is echt het mooiste dat er is...een fijne dag, vanuit Haarlem gewenst! Anita