Verdriet en onmacht....

Hoe verschillend kan de ene dag, het ene moment zelfs, zijn ten opzichte van het andere...zo zaten wij gisteren nog aan de champagne in Savelberg, zo was er een ontbijt met de directie van Yarden en interessante ontmoetingen in het Crematorium in Haarlem. En vanmiddag een sessie in Haarlem over synergie, een sessie waar het juist ontbrak aan synergie...en ik de discussie opengooide, met alle effecten van dien. En verwonderde ik mij over juist het missen van verbinding, het voorbij gaan aan alle non verbale reacties. En vanuit het nagesprek wat hierop volgde, stapte ik moe maar met een vorm van voldaanheid over deze dag in de auto. En toen constateerde ik dat mijn broer mij wel drie keer had gebeld....en werd ik ongerust. En toen ik hem terugbelde kwam de klap. Want Henry, een van de beste, de liefste vrienden van mijn broer is dood. Keihard dood. Een auto-ongeluk. Een mooi mens, een vader van twee kinderen, een partner, een vriend, een hele lieve vriend is niet meer hier. En Arie, mijn broer is een van de mensen die hem dierbaar zijn, heel dierbaar, kwijt. Snoeihard, ongelooflijk en verdrietig..en ik, die ook deze Henry al jaren ken, ik voel me in- en in verdrietig. Het raakt me...de tranen zitten achter mijn ogen...en woorden schieten te kort. Verlies in alle heftigheid knalt zomaar binnen...levens zijn ontwricht, onvoorwaardelijk en hard. En ik, ik kan niets meer doen, dan alleen maar er zijn voor mijn lieve broer. Het doet zo zeer. Het is zo oneerlijk...die dood. Die verdomde dood...steeds weer is die dood daar. Dichtbij, veraf, dagdagelijks en het raakt me, deze Henry..hij heeft mijn moeder nog gekend. Zo'n lieve vent, zo'n kerel met wie je kon lachen en huilen. Een man die mij in zijn armen nam, toen ik ziek was en kaal en op de boerderij kwam een paar jaar terug, waar hij met Arie en Tonneke de verjaardag van Noor vierde en samen moesten we huilen, omdat ik ziek was. En ik, ik zit hier en hij is dood. Simpelweg dood. En ik ...ik huil voor Henry, voor zijn gezin, voor mijn broer, gewoon ik heb verdriet.....en weer is er die onmacht, die verdomde onmacht, die vraag naar het waarom....Henry en die rot vrachtwagen...Anita