Houden van iemand is ook loslaten....

Deze week had ik een gesprek met een lieve collega van me bij Yarden. Een vrouw die verdriet voelt en heeft, omdat haar liefste, beste, meest intense vriendin nooit meer beter kan worden. En hoe bijzonder is het dan niet, om dit samen te delen. En op enig moment zei ik tegen haar 'houden van is ook loslaten'. Want hoe egoistisch is het niet, als wij iemand niet willen gaan, voor onszelf, maar dat kanker maakt dat deze mens geen kwaliteit van leven meer heeft. En dus is het soms, hoe moeilijk ook, beter om iemand los te laten, zodat hij of zij kan gaan....En vandaag hebben wij op een bijzonder manier afscheid genomen van Jan. Ergens in de kerk, zag ik tante Anita en oom De, Arie schoof naar binnen, Pa en ik waren er met de rolstoelbus en Ha en Hienh kwamen. En eigenlijk was dit wat nog rest van de familie van Loon en waren wij daar, om Jan te begeleiden naar zijn laatste rustplaats, een mooie plek op de begraafplaats, niet zo ver bij mijn moeder vandaan, onder een boom...een mooie plek, waar ik af en toe even zal zijn, als ik naar ma ga, om ook even iets tegen Jan te zeggen. Het was een intense dag, vol verdriet, Matthijs de kleinzoon van Jan en Jantje, zei een paar hele mooie woorden tegen zijn opa. Intens en verdrietig...een enorme opkomst, want Jan was zo bedacht ik me in de auto, een man die onvoorwaardelijk voor de ander zorgde. Of het nu ging over iemand veraf, of dichtbij, Jan zorgde voor je. Zo gaf hij me een levenslange garantie, of heb ik dat al eerder gezegd...Jan is onvoorwaardelijk......en nu is hij naar de hemel, of waar dan ook, en volgens mij wordt het daar ook wel steeds meer bijzonder, met al die mooie mensen die ons ontvallen...volgens een dame die meer ziet dan jij en ik, is mijn moeder daar en zorgt zij ervoor, dat mensen als Jan het daar ook weer goed krijgen. Zij heeft volgens mij ook daar een beetje de regie...ik geloof het zomaar. Voor mijn vader was dit ook een bijzondere dag, de hele dag waren wij op stap, hij en ik. Na de kerk, met elkaar met Arie, Ha en Hienh en Pa naar het graf, daarna condoleren, en daarna hij en ik samen het dorp Middelharnis in. Hij roepend als hij een auto hoort, of roepend als hij denkt dat ik die rolstoel zomaar voor een auto rijd..hij is angstig, en dat geeft hij zelf ook aan, angstig voor geluid, voor dingen die hij wel of niet hoort. Hij heeft lekker op een terras gezeten, koffie gedronken een tosti gegeten. En daarna lekker verse bami. En hebben wij het eten van het huis, Nieuw Rijsenburgh, gewoon weggegooid, want het is niet lekker zo geeft hij aan. Dus heeft hij een heerlijk bordje bami op. Verse bami, met lekker vlees. Een beetje pittig. En nu zit ik onder de terraskachel buiten, met een trui aan, mijn glaasje witte wijn, want ik ben zo verschrikkelijk moe...verdriet komt zo binnen. En ik ben echt verdrietig, intens verdrietig...gek eigenlijk, want gisterenavond vierden wij de 50e verjaardag van een vriendin van Annemarie. Een lekker swingfeest, gezellig, met 70-jaren muziek...hier in het dorp bij Floris V. Een mooie ambiance, gezellig...een tintje oranje, omdat Marga zo van oranje houdt, van de Oranjes wel te verstaan. En dus ligt feesten, het leven vieren en afscheid nemen, soms ook zo dichtbij elkaar. Zo waren daar de kinderen van Jan en Jantje vandaag, met kleine en wat grotere kinderen, loslaten en samenkomen, al die woorden passen zo goed bij elkaar...verdriet en geluk, ontroering hoort bij beiden. Geraakt zijn ook...nu, even niets meer. Eventjes zomaar in stilte zijn. Deze avond treden de Toppers op in Amsterdam en veel mensen die ik ken, zijn daar naar toe. Ik zou het ook wel eens willen, maar eigenlijk ben ik nu zo blij, dat ik niet met al die collega's en bekenden daar zit, maar simpelweg hier in de tuin thuis...met Annemarie. En onze terraskachel ....glimlach. Fijn weekend, maandag ga ik weer naar mijn vader....zomaar, omdat hij mijn vader is. Liefs, Anita