Verdrietig...

En vandaag was ik zo'n dag, dat ik me verdrietig voelde, intens verdrietig. Alsof in iedere vezel in mij het gevoel aanwezig is, dat ik weer iemand los moet laten, van wie ik zomaar hou. Omdat deze mens, deze Jan, al zoveel jaar in mijn leven is. Omdat hij een prachtige herinnering is aan mijn ouders, mijn boerderij, mijn leven, ons leven met elkaar. Lief en leed gedeeld. Elkaar bijgestaan, zoveel gedeeld, zoveel beleefd, Jan die mij 'een levenslange garantie gaf op al mijn wasmachines' omdat hij mijn 'broer' was. En waarom nu mijn broer, want zo begon het ooit, dan mocht hij me kussen en dichtbij me zijn. Een lekker flauw grapje, maar wel zo echt. En zomaar is dan mijn 'broer Jan' overleden. En hij was de man, die aan mijn moeder vroeg op haar sterfbed 'maar Ina, ik ben toch altijd wel netjes geweest he...' en haar laatste antwoord aan Jan was 'nou mmmmm'. En vanaf haar sterfbed, gaf zij hem nog een klein standje. Omdat zij vond, dat Pa en Jan regelmatig een glas wijn te veel dronken. En mijn moeder (ja hoe bestaat het...) hield niet van alcohol...Maar Jan was ook de man, die mijn vader altijd hielp, die wasmachines van 100 jaar en ouder nog aan de praat kon houden. Die alles verving op de boerderij wat maar vervangen moest worden. Jan kon alles...en vandaag zat hij naast me in de auto. Was hij bij me op kantoor. Letterlijk zei een collega me dat zij de afgelopen week, op zijn sterfdag, iemand achter me zag staan op kantoor. Jan...hij was daar gewoon. Ja en nu denken jullie dat ik dronken ben, maar echt niet, ik voelde het ook. Ik was ziek, toen hij stierf. Zomaar ziek en die ochtend al emotioneel, en ellendig...echt waar. Verdriet doet pijn. En toch zal ik verder gaan, er zijn voor Jantje zijn vrouw. En het leven leven, omdat dat mijn bedoeling is. Het leven te leven, ondanks alle verlies, alle verdriet, alle rouw...ik zal het leven leven. Een hele dikke zoen, van mij, voor....Jan. Ja natuurlijk voor Jan en voor Jantje...en hun kinderen, en kleinkinderen. Liefs, van Anita...