Een titel verzinnen is soms wel lastig, omdat ik merk dat mijn verhaaltjes altijd alle kanten op gaan. En soms heb ik zoveel zin om te schrijven. Gewoon om alles in dat hoofd van mij eens een plekje te geven, rust te geven. En terwijl ik een reflectieverslag van een businesscase las van iemand, dacht ik terug aan mijn leven tot nu toe...over de hoogtepunten, de wat minder hoge punten, over de dieptepunten, over verlies, geluk, angsten en liefde, over vriendschap en alles wat daarmee samenhangt. En jeetje wat heb ik dan al een heel leven lang mogen leven...daar op die boerderij, die mooie boerderij, die hele oude boerderij, die nu weer door David zo mooi wordt opgebouwd...een stukje herinnering, als ik daar langs rijd..en zomaar eventjes stil sta om over het land te kijken, daar waar ik avonden zat met mijn ouders, en later met mijn vader. Het hoekje van de bank, waar mijn moeder steeds meer te vinden was, hoe zwakker zij werd, met al haar puzzelboekjes en de Libelle. En nog steeds is die Libelle een soort dun draadje naar haar toe...als de Libelle komt meestal op donderdag, dan voel ik me een beetje blij. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder het maar een truttig blad vond, voor oude vrouwen...en dat het voor mij alleen maar dat draadje is, naar wat ooit was...hoe je leven soms een wirwar van draadjes is, naar wat ooit was. Of naar met wie je ooit was...of hoe je leven ooit was...als ik op Flakkee ben nu, dan ervaar ik daar vooral verdriet en zorgen. Mensen die ik daar zie, zijn oud, mijn vader is oud, en zij hebben zorgen. Mijn paar vrienden die ik daar zo af en toe zie, Jantje, Lia, zijn schatten, maar dragen ieder op haar eigen wijze, het verdriet met zich mee van die man die zij zo hebben liefgehad. En als ik op Flakkee ben, dan voel ik ook, ook nu na tien jaar nog, het verdriet en het gemis van mijn moeder. Mijn raadsvrouw...en ja ze was ook daadwerkelijk een raadsvrouw, een vrouw met een functie in de Gemeenteraad, en eerder in Kerkeraad, een ambtenaar van de burgerlijke stand. Maar bovenal was ze mijn raadsvrouw...met haar sprak ik over dingen, die ik met niemand anders deelde...en als ik het eventjes niet meer wist, dan belde ik met haar. En nu, juist nu, zou ik zo graag eens even met haar bellen...haar raad vragen. Een vriendinnetje zegt tegen me, dat ze bij me is...maar op de een of andere manier, lukt het me niet dit te voelen of te zien. Dus soms zit ik in de auto heel hard tegen haar te praten, of te huilen soms, of vertel ik haar wat me bezig houdt...en dat alleen helpt al. Ze geeft geen antwoord, of toch wel...want meestal word ik dan heel rustig...en stopt het allemaal. En als ik mensen zie kijken uit een andere auto, dan laat ik het maar, doe ik net of ik mobiel aan het telefoneren ben...bijzonder toch...als ik zou zeggen 'ik praat even met mijn overleden moeder' dan zouden ze echt denken dat ik gek ben...glimlach. Nee ik ben niet gek...ik ben alleen maar een beetje moe...meer niet. Ik wil dolgraag even naar de zon, samen met Annemarie, toch eens kijken of ons dat lukt...mijn lijf moet lekker even rust hebben...heerlijk. Eventjes niks, helemaal niks...En daarom zit ik zomaar hier, net liep mijn hele lijf weer leeg, alle misselijkheid is weer weg....eten verdragen lukt me niet goed. En volgens mij breekt dat me op...ik kan dan wel lekker dun willen worden en dat gebeurt ook, maar ergens moet ik toch wat eten en ik heb geen honger. Helemaal niks...welnu, zal wel een combinatie zijn van alles...tijd heelt alle wonden...weer zo'n mooie..en ook die geloof ik. Hoe ouder je wordt, hoe mooier al die uitspraken. Op facebook lees ik veel mooie citaten, mensen die iedere dag een waarheid als een koe, plaatsen, alsof ze het leven aan wijsheid al in zich hebben, en dat doe ik zelf ook. Ik plaats soms een hele mooie zin, niet omdat ik zo wijs ben, maar vooral omdat ik wil delen. Ik wil zo graag alles delen in mijn leven...niet met iedereen, maar wel met een paar mensen om me heen....zomaar, omdat het zo leuk is, want samen is echt alles leuker dan alleen. Samen eten is veel gezelliger, samen slapen ook..samen zijn, ook dat, als je weet dat er ergens iemand aan je denkt, dat er mensen zijn die om je geven, veraf of dichtbij, dat is toch prachtig...doet me denken aan dat mooie gedicht :
Wanneer ik doodga
hoop ik
dat de zon zal schijnen
met glinsteringen op het gras.
Dat er bomen zullen zijn
dichtbij het raam
waarin de vogel van mijn ziel
een poosje nog mag rusten
voor het licht
hem optilt.
Ik hoop dat er dan
kinderstemmen zullen zijn
die alles weer
laten geboren worden.
En dat de wind
die om het huis speelt
niet weemoedig is.
Maar alle zwijgen, alle spreken
zal doordringen
van zalige herinneringen.
Wanneer ik doodga
hoop ik
dat je aan mijn zijde blijft
En als het kan een eindje
met me meegaat
tot waar de horizon
ons scheidt.
Vrees dan de stilte
noch het vreemde
van de leegte.
Er is een heilig weten in.
Want vragen en verdriet voorbij
zal het onzegbare je omhelzen.
Mooi he...weer uit dat prachtige boek...'voor wie woorden zoekt'
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten