Een ode aan tante Tanneke...

En in dit paasweekeinde, in de nacht van vrijdag op zaterdag, is mijn tante Tanneke ingeslapen en overleden. De vrouw, van wie ik als kind als zielsveel hield en nog steeds hou..de tante, bij wie ik wilde wonen, zo zei ik als meisje tegen mijn moeder, wanneer mijn eigen moeder zou sterven...de tante, met wie ik vakanties mocht beleven, de tante bij wie ik als kind in de sportwinkel mocht helpen. Mijn tante Tanneke...en terwijl ik fietste door de sneeuw, in de ijskou, terwijl ik wandelde over verlaten stranden, en koffie dronk in mooie houten strandtenten, heb ik ervaren hoe het is, om geleidelijk al diegenen van wie je houdt, te verliezen, puur omdat het leven eindigt als je een bepaalde leeftijd bereikt en tante Tanneke is 88 jaar geworden. Gelukkig ben ik vorige week nog op haar verjaardag geweest en toen was ze al zo zwak, zo broos...kanker met uitzaaiingen, in de botten, de lever, kortom bedenk het maar...geleden heeft ze niet meer, ze lag, net als ma, met uitzicht op de tuin en keek vanuit haar bed, naar de vogeltjes...dinsdagavond afscheid nemen en woensdag de crematie in Brugge. Ik ga dinsdag al naar mijn nicht...om haar te steunen, en ook oom Wim, de oom die al 90 jaar is en zijn vrouw zo mooi heeft bijgestaan deze laatste weken. Een hele kleine familie, doordat nicht Leonoor ook al is overleden, en gelukkig hebben wij elkaar. Verdrietig...gisteren samen met nicht muziek nummers gezocht, zoals 'We'll meet again' van Vera Lynn...prachtig, tranentrekkend prachtig. En nicht heeft gevraagd, of ik wil spreken en ik voel me vereerd want wat wil ik dat graag. Een verhaal vertellen over mijn tante Tanneke...wat zal ik haar missen.

En met deze woorden, met zo dadelijk nog een tekst, neem ik nog een keer afscheid, van jullie mijn trouwe lezers. Want ik ga voorlopig, een mooie gedachte zoals Reynaud het verwoord heeft, tijdens deze Paasdagen, waar jezus gekruisigd en gestorven is, ook mijn blog voorlopig ten grave dragen. Er gebeurt veel in mijn leven, en ik wil vanuit rust de juiste dingen doen...ik wil iedereen bedanken voor liefdevolle reacties, voor mooie smsjes, of soms zelfs mails. Voor de aandacht, voor het zijn. Ik zal ooit deze blog weer heropenen, als het leven me een moment geeft...voor nu, is er veel wat mij bezig houdt, en veel wat in mij speelt. De blog ontstaan tijdens mijn ziek zijn, heeft een mooie rol gespeeld in mijn leven en dat van anderen. En ik ben blij en trots met alles wat deze blog me heeft gebracht...
dus dank jullie wel.
Voor het trouwe lezen en voor de liefdevolle momenten die ik met jullie mocht delen.

Wie was je
waar ben je?
hoe klonk jou stem
was je zacht
en teder
of kroop ik weg van jou?

Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?

Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?

Ik vul me met aarde
doordrongen met jouw voetstappen
Resten van sporen
verklaren jouw liefde
Wat ik voel
is een wereld van toen.

Uit : wie was kan nooit vergaan
Claire vanden Abbeele

Soms weet ik niet
wat met het gemis te doen
het leven gaat dan aan mij voorbij
alleen het stilstaan heeft dan zin.....

Dag met liefde, Anita