Eindelijk weer een blog...

En vanuit verschillende hoeken, vraagt men of ik mijn blog wil bijhouden. Juist omdat ik lezers heb, die ik niet zo frequent zie. En ik zal proberen, om te blijven schrijven...steeds maar weer. Gisterenavond nog, zei een vriendin, en zij had mijn boek gelezen, dat ik moest blijven schrijven...en eigenlijk is dat ook iets wat ik graag en veel wil doen. Schrijven, mijn volle hoofd leegmaken. Mijn hoofd is gevuld met zoveel dingen...soms lijkt het bijna wiskunde wat er in omgaat, dan koppel ik data aan elkaar, dan verbind ik verjaardagen aan toekomstige jaartallen, kortom, dan werk ik bijna met formules. En alles bij elkaar zegt, dat de ruimte die ik zoek, voorhanden is...ruimte in mijn hoofd en in mijn hart. Eigenlijk is het bij mijn vader zijn, een vorm van ruimte...omdat ik samen met hem naar de DVD van Frans Bauer in Zuid Afrika kan kijken, zonder dat hier een oordeel over wordt geveld, daar mag ik gewoon zomaar zijn. Pa en ik...hij die mij 'zijn vrije vogel' noemt...hij die naar me lacht, en van me houdt...en vraagt waarom ik toch zoveel bij hem wil zijn. En hij, die ook begrijpt dat dit zomaar pure liefde is. Liefde voor elkaar, zonder veel woorden...Pa en ik...we houden van dezelfde dingen, dat ene mooie automerk met een ster, van witte wijn en jawel van vrouwen. We grinniken er samen om...we genieten er samen van, en we toasten er samen op. Pa en ik...hij en ik, mijn grootste vriend in dit leven. En alhoewel ik het soms moeilijk vind, om tussen alle drukte door, bij of met hem te zijn, ik zou hem echt nog niet kunnen en willen missen. Al die jaren in mijn leven, zijn wij onlosmakelijk verbonden met elkaar....Pa en ik.
De afgelopen periode is er veel gebeurd met mij...mijn eeuwige zoektocht naar de grenzen van mijn bestaan, geeft geleidelijk aan de contouren weer van hoe mijn leven zal zijn. En Schoonhoven speelt daarin een grote rol, mijn eigen plekje hervinden, een plek om te kunnen zijn. Dus als de huurder eruit gaat, is Schoonhoven van mij, alleen van mij. Dat stadje aan de Lek, daar waar ik fietsend langs de rivier, met een pontje over de rivier ga, heen en weer, net als doctorandus P...ik ben er niet geboren, maar zo voelt het wel...
Bij Yarden is het druk, er gebeuren mooie dingen, en ik ben er meer dan trots op...trainingen, workshops, ontmoetingen. Appreciative Inquiry is zomaar na een periode van zeker 8 jaar geleden weer in mijn leven gekomen, en zomaar krijg ik van mijn nicht Anne een boekje over 'omdenken' wat er niet van uitgaat dat een glas half vol, of half leeg is, maar een boekje wat stil staat bij hoe je het glas kunt blijven vullen, dus plat gezegd, op zoek gaat naar de kraan. Een een cursus hierover ligt in mijn verschiet deze week...En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat jezelf de regie in het leven kunt pakken, door door te gaan met jouw eigen reis. Hoe deze ook zal verlopen, watvoor wiskundige formule eraan ten grondslag ligt, en deze komt  bij mij steeds uit op 60 hoe bijzonder...en voor mij maakt dit, dat ik zeker weet, dat uiteindelijk alles op zijn plek valt. En voor mensen die mij niet zo goed kennen, zal dit klinken als abracadabra...maar dat is dan maar zo. Voor mij is het heel helder...mijn reis, mijn camino is uitgestippeld en deze reis heb ik te gaan...via de weg der stilte, eenzaamheid, met vriendschap en liefde om mij heen, op weg naar ooit...
En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan tante Tanneke...zij is nu op weg naar het einde van haar leven, zij doet mij denken aan het sterfbed van mijn moeder en ik zat aan haar bed, en aaide teder haar gezicht, ik kuste haar zacht, en keek in haar ogen...en samen zo goed en zo kwaad als het kon, haalden wij een herinnering op aan vroeger, aan onze 'reizen' die we maakten, in gezelschap van mijn moeder, haar zus dus, en een vriendinnetje van mij, naar Ibiza, naar Parijs, naar België...en volgens mij heb ik afscheid genomen van mijn liefste tante, de tante waar ik als kind graag wilde wonen, omdat ze zo in en in lief is...en nog steeds is. En ook dat haalde zij op...dat verhaal. En terwijl ik naar haar keek, dacht ik aan mijn moeder, die al tien jaar dood is nu. En terwijl ik aansluitend bij mijn vader kwam, moet ik voor hem en Els een reisje naar het Zorghotel boeken, omdat zij tien jaar samen zijn...de een zijn dood...de ander zijn ...brood? Klinkt negatief, zo bedoel ik het niet...want ook dit is je reis maken, jouw eigen reis...en zo heeft Pa het ook gedaan, met zijn Els..en ook dat is weer fijn. Als we de dingen los van elkaar zien, dan zie je ook verbindingen...pfffff ik ben wel bezig zeg. Welnu, dan last but not least...gisterenavond een tafel in Floris V met de 'buurvrouwen' en nog een stel dames, en wij werden verrast met prachtige wijn en spijscombinaties, het wijnhuis Beringer uit Amerika, schonk prachtige wijnen...en soms kon je kiezen welke van twee glazen verschillende wijnen, perfect aansloot bij de smaak van een gerecht...welnu, chique en fijn. Wij hebben ervan genoten...ik voelde me wel het boerinneke, wat gewoon genoot van lekker of niet lekker, en veel ingewikkelder was het niet..ik voelde me ook wel heel gewoon, temidden van de termen, afdronk, geur en kleur...strogeel, stroperig, aroma's etc....want ik heb gewoon lekker zitten smullen...niet zoveel meer of zoveel minder. Maar fijn was het wel...en nu, de dag der businesscases...ik ben de hele week onderweg, ga de Paasdagen uitwaaien op Terschelling, een frisse neus halen en tot rust komen...althans dat probeer ik...voor nu, een fijne zondag, 24-3-2013, dat is vandaag en ook dat is weer iets met een 6....fijne dag! Liefs...Anita