Een nieuw begin...

Wat klinkt dat gek, een nieuw begin, terwijl je leven doorgaat. Maar toch, voelt het een beetje als een nieuw begin, een nieuwe baan bij Yarden, al sinds 1 februari jl. manager Verenigingszaken, maar mijn oude baan, manager van Cluster West, is er ook nog steeds. En nu, nu is bekend dat de nieuwe adjunct directeur aangesteld is, en gaat beginnen per 1 juli. En dan, dan laat je zomaar los...en loslaten is groeien, ja ja ik weet het wel. Maar toch...ook al weet ik, dat ik zin heb om te beginnen en volledig me te richten op de Yarden Vereniging, met lezingen en bezig zijn met domeinen Voorlichting, Bewustwording en Nazorg, toch vind ik dit loslaten wel ingewikkeld.... En dan kom ik nu prachtige mensen tegen, die mij zo goed kunnen vertellen, waarom ik mijn vader zo mis...denk aan Daan Westerink. Gisteren las ik een interview van haar in de Libelle, over het verlies van ouders. Raak, hartstikke raak..en wat de impact kan zijn, als je geen ouders meer hebt. Pfffft...heftig, het verlies van familie banden, het loslaten van wat ooit was, het weer voelen waarom je met een familie lid wel of geen klik hebt, en hoe je dit hebt laten bestaan, toen er nog ouders waren. Als je een lezing wilt volgen van Daan, dan kan dat..kijk op de website van yarden www.yarden.nl en kijk naar de activiteitenkalender van onze Vereniging...prachtig, en toegankelijk voor iedereen, door het gehele land, kun je naar ons toekomen. Omdat ik, nee omdat wij, je willen helpen, de dood te omarmen....en terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, omdat ik Yarden zo omarmt heb in mijn leven. Soms zijn er merken, bedrijven, mensen, die je omarmt...gewoon omdat ze je hart raken. En dat heeft Yarden met mij gedaan...mijn hart geraakt. Dus noem ik mijzelf altijd trots een Yardenier...in hart en nieren...En dus lieve mensen, op deze mooie rustige zaterdagochtend, zonder veel verplichtingen, zit ik met een nespresso aan tafel, in ons prachtige appartement in Wassenaar en begin ik weer aan een blog. Sinds 2013 niet meer geschreven, omdat het vaak ging over privé of over mijn ziekte. En nu niet meer, want ik ben beter, gezond en sterk, 13,5 kg afgevallen en ga maandag naar de sportschool. En ik zie je glimlachen, Anita naar de sportschool en mijn vader zou zeggen 'gekke meid'....
En deze blog, gaat over mijn gedachten en natuurlijk raakt dit mijn privé maar geen foto's meer van mijn huis, mijn vader of wat dan ook maar foto's van iets wat mij raakt of geraakt heeft. En ja natuurlijk loopt dit door elkaar heen. Maar mensen die mij privé kennen, komen hier wel thuis en weten welke kast hier staat, maar dat is niet zo relevant. Deze vernieuwde blog is voor mij een manier om mijn gedachten toe te vertrouwen aan het papier en te delen. Om zomaar met mijzelf in gesprek te zijn, over wat mij bezig houdt of raakt. Afgelopen week was ik moe, heel erg moe. En ik merk dan aan mijzelf, dat ik verdrietig ben, omdat ik niet zo goed communiceer met mensen. Omdat ik snel geraakt ben. En op zo'n moment neem ik even afstand, en dan kom ik vanzelf weer terug. Wat meer geslapen, even de stilte opgezocht...reflecteren op mijzelf en mijn gedrag. En het leuke is, dat ik dit deel met mijn collega's. Met mensen dichtbij me...omdat ik zo niet wil zijn, en zo niet wil reageren...ik ben een mens van de harmonie. En voel me dus niet prettig als ik voel dat harmonie er niet is. Soms voel je dat in een vergadering, of als er mensen bij elkaar zijn, die niet zo goed bij elkaar passen ofzo...ergens in mij, voel ik dit dan...en ik heb niet meer de behoefte om altijd mijn vinger op te steken en dit te benoemen. Ik realiseer me, dat ik er nu voor kies, om stil te zijn. Heerlijk zomaar stil zijn...en eventjes niets. Als ik onder de zonnebank lig, jawel ik heb een kuurtje voor 5 x vitamine D, en dan is het weer goed, is het ook zo stil..dan mijmer ik weg. Denk ik vaak aan mijn vader en waar hij nu zou zijn...want weet je, deze man, die mis ik zo. Heel erg...vorige week toen mijn nichtje Noor hier was, met haar vriendinnetje, dan zou ik zo graag zien, dat hij nog een keer kon genieten van zijn kleindochter. En soms als ik rond rij in mijn mooie nieuwe Mercedes, dan zou ik zo graag nog een keer met hem naar Stuttgart gaan, of zomaar rond te rijden samen, te kijken naar het land, zoals hij de akkers met gewassen noemde, of zomaar rustig te luisteren naar de stille motor van een 200 diesel. Terwijl ik dit schrijf glimlach ik en herinner ik me deze mooie man. Deze man met zijn grote hart. Dank je wel dat jij mijn vader bent ....
Lieve mensen, het weekend is begonnen...ik ben gelukkig, rustig en tevreden. Wat wil je meer...de krant wacht en het leuke is, het nieuwe Mercedes magazine is binnen. Prachtige nieuwe auto's, vanaf tot...200 duizend euro..Haha...ik vraag me altijd af, wat zou ik doen, als ik heel rijk was...geloof me niet zoveel anders dan nu. Lekker werken bij Yarden, rijden in een GLA 200 CDI en misschien heel misschien ergens een prachtige oldtimer voor mooie ritten, maar ach, ook zonder die oldtimer realiseer ik me, dat leven geluk hebben is, en dat ik ongekend gelukkig ben. Fijn weekend. Anita