Zomaar....

Op deze mooie maandag, zit ik nog lekker aan tafel te werken. Even later opstarten, omdat vandaag de laatste kick off '1 Yarden, Yarden nummer 1'in Rotterdam zal plaatsvinden en het vanavond weer laat zal worden voordat ik thuis ben. Een geweldige prestatie, die mijn collega's van Opleiding en Ontwikkeling, samen met heel veel andere collega's, waaronder ikzelf hebben geleverd. 10 bijeenkomsten voor 1100 mensen van Yarden, vrijwilligers, collega's, kortom een geweldige avond, dwars door het land, waarbij we met elkaar in gesprek zijn over 1 Yarden en wat daar voor nodig is. Jij, een merk om in te geloven en de reis die klanten maken bij en door Yarden heen, wij noemen dat de magische mix. En in het hart, daar komt dit alles samen. Jouw passie, jouw talenten, oog en oor voor onze klanten en een merk dat aansprekend is. Herkenbaar, en dit alles maakt ons bedrijf zo mooi. Dus deze ochtend, nog even in de vertraging. Lekker alleen aan tafel, yoghurt/kwark op, koffie erbij, krant gelezen, nog wat thuiswerken en zo rond een uur of negen, na de file de auto in. Heerlijk. Ja want ook vrijdagavond met het hoofdbestuur heb ik mijzelf beloofd, een betere balans te hebben tussen werk en niet werk. Gisterenavond jazz bij Mila. Gezellig. Zaterdagmiddag/avond ga ik helpen bij hen. Omdat het soms druk is, en veel is. Heerlijk af en toe een avond genieten en vooral anderen laten genieten. Op deze manier past het in mijn leven. Vanmorgen las ik een citaat van Pippi Langkous - ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan -. Leuk, en terwijl ik dit las, moest ik denken, hoe ik kon genieten van dit meisje vroeger als kind. Een meisje dat niet bang is, nergens voor, een meisje dat alles kan en vooral ook durft. Geweldig. Ik denk wel eens dat ik ergens een beetje op haar lijk. Alleen ben ik wel bang voor water, net als mijn vader, de kracht van water. Ik hou er dus ook niet van mijn auto te parkeren op een Amsterdamse gracht, denk altijd, ach als de techniek me maar niet in de steek laat en mijn handrem eraf zou schieten, ongekend, ik kan wel zwemmen, mijn vader niet. Hij was bang voor water door de ramp in 1953, de boerderij onder water, de polder onder water, de dijken doorgebroken. De kracht van water is ongekend. En voor de rest ben ik niet zo bang denk ik. Gisteren in de krant las ik een stukje van een mevrouw, die zoveel pijn had gehad door lumbaalpuncties. En toen zei ik opeens tegen Annemarie 'dat is het enige waar ik echt bang voor ben geworden, lumbaal puncties en lumbaal chemo's'. Mijn god wat deden die zeer. Soms vier keer prikken, voor het raak was, brrrr. Daar ben ik dus bang voor. Angst..een gek iets denk ik. Mensen die angst hebben voor andere mensen, mensen die bang zijn voor...lijkt me iets, dat bezit van je kan nemen. Dus ik vind mensen als Pippi wel leuk, gewoon ervoor gaan, vanuit je enthousiasme, vanuit een sterke wil, los durven laten en geloven in het eigen kunnen. Ik zei het vrijdag nog 'mijn moeder zei vroeger altijd, je kunt beter achteraf om vergiffenis vragen, dan vooraf om toestemming'. Tja...sommige uitdrukkingen draag je bij je, en gebruik je ook in het leven, omdat dit een onderdeel is geworden van wie je bent. Lekker zo even schrijven, voordat de serieuze week gaat beginnen. Ik wens jullie een heel mooie werkweek toe. Geniet ervan. Sta af en toe even stil, voor je gedachten, neem af en toe even rust, pas op de plaats. Kijk eens om je heen en zie wat daar allemaal te zien is. Reflecteer op wat je doet, en ook wat je niet doet en waarom. En als je in je auto zit, lekker naar mooie muziek luistert, en zomaar zit te genieten, realiseer je dan, dat dit er ook allemaal is. Enjoy!

De gezusters Dood...

Ja, weer een blog die veel te maken heeft met Yarden. Hoe kan het ook anders, Ali B als nieuwe bekende Nederlander, die heel mooi praat over zijn overleden vader. Totaal anders dan Adelheid, maar weer maken wij de dood bespreekbaar. En steeds weer ervaar ik, hoe intrigerend Dood kan zijn. Soms met een kleine letter, soms met een hoofdletter. En zo mocht ik afgelopen spreken, namens Yarden, bij de boekpresentatie van het boek Dood, van Brenda Matthijsen en Claudia Venhorst in het Anatomisch Museum in Nijmegen. Een mooie en bijzondere bijeenkomst, ook door de locatie. Deze twee dames bestuderen eigenlijk de dood. En ik merk, dat op dit soort bijeenkomsten, ik iedere keer weer voel, hoe mijn werk klopt bij wie ik ben. Mijn verhaal gaat natuurlijk altijd over mijn vader en soms ook over mijn moeder. Over hun afscheid, maar ook gaat het over mijn reis door Amsterdam Zuidoost..intrigerend, boeiend, en alles wat ik hier mee mag maken. Het boek Dood van de gezusters kun je bestellen via bol.com of via uitgeverij Parthenon. Een aanrader, voor mensen die werk hebben, dat te maken heeft met Dood. Ik ben trots, dat ik onderdeel mag zijn, mag uitmaken van mensen in dit werkveld, in dit vakgebied. Yarden helpt mij maar ik zoek het ook zelf op. En het leuke was, van Nijmegen, dat ik daarna mijn nichtje Noor even heb gezien. We hebben samen gegeten, in the Black Fox, het restaurant waar zij werkt. Leuk, stoer, en robuust, mooi vlees, past mij wel. En gisteren, vrijdag was weer een volle dag, een intervisie bijeenkomst met het hoofdbestuur van de Vereniging. Leuk, interactief, open en eerlijk. Weer zo'n bevestiging dat alles klopt, bij waar ik voor sta in mijn leven. Vanmorgen de gebruikelijke rituelen, even bij Suzie langs, de auto gewassen, en dan die overheerlijke nespresso en de krant. Eventjes bij Oscar langs, en nu op zoek naar een nieuwe broek. Is voor mij niet zo moeilijk hoor. Gewoon even naar beneden lopen, de winkelstraat in, en meestal lukt het dan wel. Fijn, gemak, daar hou ik van. Verder, niks nieuws onder de zon, morgenmiddag jazz bij Mila, vanaf een uur of half vijf, vijf. Gezellig. Kom maar als je zin hebt, hoe meer zielen, hoe meer vreugd...gezellig. Gisteren kreeg ik nog een prachtig citaat van de dag - Ben je nog wie je wilde zijn of heb je nog je dromen -. Stel jezelf af en toe maar eens deze vraag. En luister goed naar je antwoord. Fijn weekend allemaal.

Italiaans eten in Neck

En na een ongelooflijk intensieve week bij Yarden, reden we gisterenavond naar Neck, gemeente Wijdewormer, 2 kilometer bij Purmerend vandaan. En midden in het prachtige Noord-Hollandse landschap ligt al 50 jaar Mario, het beste Italiaanse restaurant van Nederland (jawel in 2016 heeft dit restaurant deze kwalificatie gekregen). Een familie restaurant, helemaal vol met leuke mensen, die van genieten houden. Een restaurant waar je geweldig lekker kunt eten, een 7 gangen diner met excellente wijnen, en dan de trap op naar boven, naar een gezellig knus kamertje, waar je heerlijk slaapt (wat wil je na zo'n diner) en vanmorgen stond er wederom een geweldig mooi ontbijt voor ons klaar. Heerlijk...en door deze afsluiting van de week, laat je heel veel achter je, en ontspan je volledig. Culinaire hoogstandjes, en als ik de wijnen zou moeten beschrijven, dan is het net alsof je bij ieder volgend glas, een trapje hoger komt als het over genieten gaat. En voor ons was de ultieme wijn, een prachtige rode wijn uit Dogliani in Italie. Geweldig lekker. Dit arrangement heb ik gekregen van mijn collega´s van Cluster West, toen ik daar afgelopen zomer afscheid nam. En dit is echt een super mooi cadeau geweest. Dus jongens hartelijk bedankt hiervoor. Jullie kennen me goed, want dit arrangement is echt een schot in de roos. Super bedankt! En vanmorgen op ons gemak naar huis, want dit alles is niet zo ver weg, Neck ligt 18 km van Amsterdam af, dus na een minuut of 45 waren we weer thuis. De auto was ongekend vies geworden, dus net heb ik heerlijk mijn zaterdagse ritje gereden. Auto van binnen en buiten blinkend schoon, boodschappen gedaan, bloemen bij Suzie Fleurs, bonbons voor op het werk van Odilia, kortom..alles is weer geregeld. En nu tijd voor de krant, de tv, en verder niet zoveel. Misschien de zonnebank nog vandaag of morgen. Heerlijk. Wat kan een weekend dan fijn zijn. Zomaar al je dingetjes regelen, even wat mensen tegenkomen zo op straat, en het leven lacht je toe. De komende week, is weer een bomvolle week, tot en met vrijdagavond met het hoofdbestuur. Maar weet je, hoe leuk het is, langzaam aan gaan we richting de maand februari. En in die maand, gaan we heerlijk een week naar de zon. Even zomaar lekker bijkomen, boeken mee en genieten met elkaar. Ik kan niet wachten. Terug naar El Gouna. De plek, die ik erg leuk vind, ook wel genoemd het Venetie van Egypte. Heerlijke temperatuur, lekker bruin worden en lekker uitrusten. En terwijl ik dit alles zo opschrijf, realiseer ik me, wat een rijkdom ons leven toch is he...en wat een mooie dingen we met elkaar mogen doen. Genieten, lekker een hapje eten, een mooi glas wijn erbij, en het is dan alsof alles klopt. Ik wens iedereen een prachtig weekend toe. Het is heerlijk weer, lekker koud. Maar met een mooie zon, als je een cabrio hebt, dan is het nu heerlijk cabrio rijden, met een prachtige lucht, en een zonnetje erbij. Fraai..ik glimlach bij deze herinnering, echt genadeloos lekker. Ik heb net ook even mijn dak open gedaan en lekker met de zon op mijn kop, teruggereden. Heerlijk....

Een nieuwe vleugel in Zwolle

En zondag mocht ik, mochten wij zomaar intens genieten van een oud collega Harold Kooij, die de prachtige nieuwe vleugel in crematorium Kranenburg te Zwolle bespeelde. Een prachtig instrument, met een creatieve bijzondere muzikant. Harold werkte vroeger bij Verzekeringen en heeft uiteindelijk gekozen voor de muziek en hoe? Prachtig gekleed, met mooie zwarte lakschoenen, liet hij daar zien, dat werken vanuit je passie, ongekend mooie dingen met je doet. Hij speelde een prachtige mix van klassiek, jazz, populair, eigen composities en soms een mix met een kwinkslag. Met verhalen erbij, zodat je de mens achter die mooie lakschoenen wat meer ging zien, dit alles omlijst met een geweldige ontvangst door collega Marjo, maakt dat een koude zondagmiddag, een warm samenzijn wordt. Een wandeling over de schitterende begraafplaats, het Chinese gedeelte, maar ook de mooi aangelegde andere velden, en leuk is dit te delen met Annemarie. Zodat mijn werkzame leven, ook een klein beetje gedeeld kan worden. Zodat zij ziet, wat ik zo allemaal uitspook als ik niet hier ben. Vanmorgen werk ik eventjes vanuit huis, en vertrek dan wat later. Zodat ik af en toe nog thuis ben. Deze week en ook volgende week, is ongekend druk en vol. Veel avonden, lange dagen, maar als ik kijk naar de invulling van mijn agenda, dan is deze variatie prachtig. Een dag trainen, mooie gesprekken, werkgroepen, een kick off 1 Yarden, Yarden nummer 1 in Beuningen bij Nijmegen, een introductie voor de nieuwe opleiding Apres La Vie in Lunteren. Kortom een rijk gevuld bestaan. En vanmorgen kreeg ik de spreuk van de dag : Vertraag en geniet van het leven. Door te snel te gaan, mis je niet alleen het landschap maar ook het gevoel van waar je naartoe gaat en waarom. Mooi he...vertraag en geniet. Tja...en dat probeer ik dan ook maar soms. Te vertragen en te genieten. Vertragen, door ook zomaar even pas op de plaats te maken. Rust te nemen, tijd te nemen voor elkaar. Maar ook voor jezelf. En dit te bewaken, ook in mijn agenda, is wel een echte uitdaging vind ik. Gisteren stuurde een vriendinnetje me een bericht, of ik even tijd heb voor haar. Gewoon als vriendinnen, om even te praten, elkaar te steunen. En nu ben ik zover, dat ik hier tijd voor maak. Waarom, omdat die paar echte vrienden die er zijn, goud waard zijn. Meer waard dan wat ook. Meer waard zijn dan bezit, dan materie, en omdat ik me realiseer, hoe je door ouder te worden, je steeds weer realiseert, hoe belangrijk deze trouwe vrienden zijn. Dus koester ik deze en vertraag ik soms maar even. En daar zit ook wel mijn leerpunt, in dit vertragen. Gisteren ging ik bij iemand uit de Ledenraad op bezoek, gewoon eens bijpraten. En dan zie je de mens, achter die meneer die je in een vergadering ontmoet. En dan realiseer ik me, hoe belangrijk het is, gewoon soms eens tijd te nemen, voor een gesprek, een kop thee, of koffie. (ja thee, kom ik zo op terug). Leuk om dan iemand in zijn eigen omgeving te zien, en je te realiseren, hoeveel prachtige verhalen een mens heeft. Ja die thee, sinds ik ziek ben geweest, is een kop groene thee met citroen wel heel fijn soms. Naast mijn Nespresso, mijn kop koffie, vind ik die thee erg fijn zo nu en dan. Er gebeurt veel in mijn leven. Nieuwe ontmoetingen. Ik merk dat ik open sta voor veel nieuwe dingen. En dat dit resulteert in gesprekken over mogelijke bestuursfuncties, maar ook een gesprek over de zorg. Dit naar aanleiding van een artikel in het Parool. Ik reageer dan en ga in gesprek met mensen. Omdat dit artikel mij deed realiseren, dat leven in een zorginstelling vandaag de dag, niet altijd even optimaal is. En hier is inmiddels een maatschappelijke discussie over ontstaan, maar ik vind dat in je eigen wereld, je hier zelf ook een verantwoordelijkheid in hebt. En die heb ik weliswaar genomen en ingevuld, als ik denk aan mijn beide ouders, maar het stopt niet bij je eigen familie vind ik. Mooi, om hiermee bezig te zijn. Ik weet soms niet, waartoe een ontmoeting kan leiden, maar dat is niet belangrijk vind ik. Inmiddels staat er een schaaltje met heerlijk vers fruit, en wacht mij een Nespresso. De krant, de douche, kortom een trage opstart. Geeft niks, de ene dag om tien over zes in de auto, de andere niet. De files van en naar Almere zijn vreselijk. Gisterenavond weer ruim anderhalf uur in de auto. Terwijl ik toch laat was vertrokken. Dus om tien over zes de deur uit en om acht uur er weer in. En dat noem ik dan een gewone werkdag. Vandaag doe ik het anders. Wat later beginnen. Want ik weet wat er allemaal voor mij ligt, en geloof me, deze week is indrukwekkend mooi. Maar uiteindelijk wacht ons een prachtige afsluiting van deze week. Want van mijn oude team uit Noord-Holland heb ik een arrangement in Neck, bij Wijdewormer gekregen, bij Mario. Een geweldig 7 gangen diner, met wijnen en een overnachting in een speciale kamer met ontbijt. Welnu en zo sluiten wij deze week af. Met dank aan al die mooie mensen, die ooit dagelijks onderdeel van mijn leven waren. Geweldig toch? Dus eind goed, al goed zeggen ze toch. Oh ja, en ik heb ook nog een nieuwe bril. Foto's volgen later, want mijn haar zit niet netjes nu...haha. Komt goed!

Code oranje en op weg naar Flakkee

En na een super intensieve en ook mooie dag, en na een heel lekker dutje (gek woord eigenlijk) zit ik nu, op zaterdagavond 7 januari om 19.53 uur weer thuis aan tafel. Gisterenavond hoorde heel Nederland een weercode oranje afgekondigd worden voor de afgelopen nacht en voor vanmorgen. Meer dan 350 aanrijdingen/ongelukken verder, ben ik, zijn wij weer veilig thuis. Want vanmorgen vroeg wilden wij naar Goeree en Overflakkee, naar Achthuizen om precies te zijn. Voor de katholieke kerkdienst ter ere van het leven van oom Koos. Oom Koos is vanmorgen begraven op de katholieke begraafplaats op Achthuizen. En dus vertrokken wij al om negen uur, voorzichtig rijdend richting Flakkee. Dikke jassen mee, je weet maar nooit wat er gebeuren kan en gelukkig maar, want een kerk is koud. Een prachtige dienst, waar een man werd neergezet die ik dus maar ten dele kende. Een man, die wel in mijn beleving bijna mijn hele leven onderdeel van mijn leven is geweest. Vroeger met mijn ouders, vrienden van elkaar, en hoe geweldig was het spelen op een boerderij, waar zes kinderen woonden, waar een voetbalveld met eigen doelen was. Waar je op een grote skelter kon en mocht rondrijden. Waar de twee oudste zoons, erg mooie en leuke jongens waren, en in mijn leven werd ik dus op allebei wel verliefd. En met Jan, de oudste heb ik wel contact, maar hoe leuk was het ook om de zussen, en zelfs een zus van moederskant weer te zien. Herinneringen kwamen terug, werden op een mooie manier ter sprake gebracht. De katholieke mis met alle daarbij behorende rituelen, vond ik ook interessant. De uitvaart zelf, bijzonder, door een collega ondernemer, die ik persoonlijk ook ken, omdat ik hem op dit eiland, altijd ontmoette als ik in de zorginstelling bij Pa was, zijn moeder of schoonmoeder woonde daar ook, vandaar. Oom Koos was een trouw mens, en ook dat werd over hem gezegd. En oom Koos was een van die mooie trouwe mensen, die iedere twee weken mijn vader heeft bezocht, al die vijf jaar lang. En uit respect voor oom Koos, als dank voor al zijn vriendschap, uit respect voor tante Corrie en hun kinderen, was ik daar. En mooi om elkaar terug te zien, sommigen had ik echt 35 jaar ofzo niet gezien, en ook in de kerk, kom je mensen tegen, die ik in mijn hart met mij meedraag, stukjes van mijn verleden. Of het verleden van mijn vader. Lia, een vriendin van Pa, die ook al zoveel verdriet en afscheid in haar eigen leven heeft gehad, helaas. Hedy en haar man Wim, met Hedy dronk ik longdrinks, zij bessen 7up en ik cola vieux in het cafeetje bij school. En dan kwamen we giechelend bij haar moeder of mijn moeder thuis. Het was dus een mooi samenzijn en ik vind het dan ook altijd mooi, als ik teksten uit de bijbel mee mag lezen en als een kerkkoor zingt, het voelt heel plechtig en door de persoonlijke verhalen, was oom Koos echt in ons midden. En het meest trots ben ik, als mensen me aanspreken en zeggen 'jij bent toch de dochter van Piet van Loon he..'. Dan voel ik me trots. Dan glimlach ik en dan ben ik heel erg blij, met mijn afkomst, mijn jeugd. Heerlijk. Dus voorzichtig rijdend, code oranje in je achterhoofd, hebben wij er uiteindelijk toch voor gekozen, even te gaan lunchen bij Tieleman. Ook weer een herinnering, hier dronken Pa en ik af en toe een glas wijn en genoten we van alles wat we daar zagen. En ook nu, was het weer heel gezellig daar. Uiteindelijk waren we rond een uur of vier weer thuis. Eigenlijk had ik nog naar Amsterdam gemogen, voor een heerlijke borrel. Maar ik was zo moe...en toen ik thuiskwam, heb ik ruim twee uur liggen slapen, heerlijk. Op Flakkee hadden we boodschappen gedaan in de supermarkt, en stonden we samen met Richard Groenendijk in de rij bij de kassa. Jawel, ook op Flakkee wonen bekende Nederlanders. Leuk, bij de supermarkt, kwamen we Dirk nog tegen. Weet je, dan is zo'n eiland wel heel knus. Dan geeft zo'n eiland je wel heel veel terug. Altijd weer en altijd zal dit zo zijn. Hier ligt een stukje van mij. Hier zijn mijn ouders begraven, mijn grootouders en inmiddels ook al wat vrienden en bekenden helaas. De gang over de begraafplaats wordt een steeds langere gang. En eigenlijk komen er steeds meer begraafplaatsen bij, waar dierbaren herdacht kunnen worden. Geleidelijk aan een eiland waar ik het leven van velen kan eren. En dat zal ik altijd blijven doen, terugkeren naar dit eiland, en herinneringen ophalen. Mijn nicht en ik gaan in het voorjaar een dag of vier fietsen in en rondom het eiland, naar Tiengemeten, het eiland doorkruisen, van Ouddorp tot aan Ooltgensplaat en alles wat daar tussen ligt. Een leuke bed en breakfast, waar we kunnen slapen, zodat we al die herinneringen die in ons leven zijn gevormd, aan den lijve gaan ervaren en in je kuiten voelen. Leuk he... Nu een rustig weekend voor de boeg, morgen een borrel drinken bij een vriendin, die jarig is. Nu de kranten, de auto die nodig een wasbeurt wil, en meer van dit soort mooie momenten. Een volle en gave werkweek ligt voor me. En ook alweer een eerste werkweek achter me. En wat voor een. Prachtige ontmoetingen, gesprekken met mensen, waar ik heel erg blij van ben geworden. Wellicht een voordracht voor een bestuursfunctie, oh spannend. Ontmoetingen met mijn oude team, leuk en vol herkenning. En als ik in mijn agenda kijk, dan voel ik mij een rijk mens. Want wat mag ik gave dingen doen bij Yarden. Wat een rijkdom! Het bedrijf is erg inspirerend en ik kan bijna niet wachten, tot onze nieuwe tv reclamespot klaar is en op tv komt. Jawel, en weer laten wij van ons horen. Yarden nummer 1, het meest toonaangevende uitvaartbedrijf. En nu - 'wees als de zee. Neem op gezette tijden afstand om daarna vernieuwd en overvloedig terug te keren.' Dus een fijn weekend gewenst. Neem je rust, pak je boek. Ik lees het nieuwste boek van Arnold Grunberg, en nu wacht het Parool op mij. Heerlijk. Geniet en rij alsjeblieft voorzichtig allemaal. Hier een foto, een van de mooiste ooit genomen van mijn vader. En de hemel...daar waar ook oom Koos nu is....

2 januari 2017

Goedemorgen allemaal! Vandaag 2 januari 2017 werk ik nog vanuit huis. Snipverkouden, beetje zweterig, nog niet optimaal en gelukkig was dit een dag zonder afspraken. Die komen er weer allemaal aan. En ik heb echt weer heel veel zin om te beginnen. Hier aan tafel, met de krant, een kop thee. Ja het moet niet gekker worden, ik drink al bijna de hele week thee. En ik vind het nog lekker ook. Thee met citroen. Heerlijk. De krant brengt allerlei terugblikken, vooruitblikken, gelukkige prijswinnaars en nog veel meer. En zojuist krijg ik een berichtje, dat vanmorgen vroeg, een van de vrienden van mijn vader, en hiermee dus ook een van mijn vrienden is overleden. Een man, die rechtop stond, waarvan je het gevoel had, dat hij de wereld kon overleven, een charmante verschijning, een mooi mens, met een prachtig gezin, is om zes uur vanmorgen overleden. Soms is het goed. Ik was nog bij hem, 17 december, ik heb hem nog gedag kunnen zeggen, maar toch doet het pijn. Al die mooie mensen, die je geschiedenis gevormd hebben, die onderdeel zijn van je leven, je jeugd, langzaam aan, ontvallen zij ons. En dit raakt me. Vandaar deze paar woorden, speciaal voor hem - 'dank je wel, voor alles. Voor de mooie vriendschap, die je mijn vader hebt gegeven, voor het feit dat ik je oom mocht noemen, rust zacht'. Anita

2017 is begonnen!!

En hoe, gisteren waren we allebei ziek. Ik de hele dag in bed, snotverkouden, koorts, griep, koud, hoofdpijn en vreselijk niesen enzo. Snot, snot en nog meer snot. Annemarie nog een beetje, zij zorgde voor de hot coldrex, voor de thee en ik, ik sliep en sliep. Rond een uur of zeven in mijn ochtendjas uit bed en samen voor de tv. In een dekentje gewikkeld, koud, tv op vooral veel muziek, top 2000, Vrienden van Amstel en zo..en een fles champagne open getrokken. En geloof me, die smaakt minder lekker als je niet helemaal okay bent. Maar toch, het hoort zo bij het uitluiden van het nieuwe jaar. Reynaud en Emmy hadden we afgebeld, en de vuurpijlen, geloof en hoop zijn door Reynaud de lucht in geschoten, de pijl Liefde die heeft hij nog bewaard, doen we op een goed moment. En vandaag zit ik aan tafel en ligt An in bed, met dezelfde verschijnselen als ik, ziek gewoon. En zo is dit jaar dus heel rustig begonnen, met een goed gesprek over verlies van onze vaders, over werk, over het leven. En voor mij is dit waar het over gaat. 2016 nog een korte terugblik, was een mooi jaar. Met afscheid, met verlies, maar dat hoort ook bij het leven. Met vriendschappen, met een fijne baan. Met prima collega's en vooral met rust in mijzelf. Een gezond lijf, ja over het algemeen dan, een sterk lijf, een wat strakker lijf, daar moet ik heel erg mijn best voor doen, maar dat doe ik. En nu, op deze eerste dag van 2017 schrijf ik deze blog. Een blog aan iedereen die dit leest of lezen wil. Een blog waarin ik niet zoveel wensen heb voor iedereen, maar vooral dit. Dat je in dit jaar 2017 je hart mag volgen, dat je in dit jaar gezond mag blijven en je mag omringen met oprechte mooie mensen, met mensen die met jou stukjes van hun leven willen delen, dat je de dingen doet, die bij je passen. En dat je ook in staat bent afscheid te nemen, los te laten als dat moet. Soms uit liefde, soms uit rust. Het leven echt leven dat gun ik je. De dialoog aangaan, als dat nodig is. En vooral lief zijn voor de mensen om je heen. Je weet zelf welke mensen dit zijn, de mensen om je heen. Je eigen kleine kring, maar ook aandachtig zijn voor de medemens, die mens die je niet zo goed kent, of nog niet kent. Een groet, een aardig woord. Een glimlach doet soms al wonderen. Op de valreep van het jaar, was ik met Annemarie, Arie en Fransje in Amsterdam, theater Bellevue, bij de voorstelling "Niet meer zonder jou" van Nazmiye en Hayva Oral. Een dialoog tussen moeder en dochter prachtig. Over wat een gemeenschap met je kan doen, met jouw leven kan doen. En dit citaat raakt de kern: Ik zal niet doen wat je zegt Ik zal mijn eigen pad volgen en terwijl ik dat doe zal ik me niet laten verstoten ik zal anders zijn, maar Niet Meer Zonder Jou. Prachtig, daarna zijn we nog lekker gaan lunchen in Amsterdam, ken je dat dobben kroketten met brood, heerlijk. Soms moet je jezelf zoiets heerlijks gunnen. Op weg terug naar de auto, kwamen we langs de supermarkt Marqt. En dit is echt een geweldige winkel, met heerlijk eten en drinken. Puur, biologisch, en anders. Ik heb allerlei heerlijkheden gekocht hier. Bedankt iedereen voor het jaar 2016. Een jaar wat mij veel gebracht heeft, maar een jaar waarin ik ook heb moeten loslaten en verlies er is geweest. Een jaar waarin ik met een goed gevoel aan terugdenk. En dit heeft vooral te maken met mijn nieuwe baan. Ik had dit altijd voor onmogelijk gehouden en ik ben zo blij, met mijn keuze. Maar ook hier het loslaten van al die lieve mensen van West, maar zij zijn in goede handen, althans daar ga ik maar van uit, en tenslotte ben je als mens, zelf verantwoordelijk voor hetgeen je doet of niet doet. En nu, nu gaan we van start. De kerstballen gaan de kamer uit, het huis wordt weer een gewoon huis. Het nieuwe jaar begint voor mij met naar de kapper, hoognodig, donderdagavond en morgen weer fijn naar Yarden toe. Ik las in het Parool iets heel leuks, over een prachtige zaak in Amsterdam 'L'atelier du champagne, Nes 39, te Amsterdam. Volgens mij moet ik daar binnenkort eens naar toe. Geweldig, 250 soorten champagne, met ook een gelegenheid om te proeven, om workshops te volgens, kortom een zaak naar mijn hart. Dag, een fijn nieuw jaar gewenst allemaal! Doe wat je hart je ingeeft! liefs, Aniet